Του Δημήτρη Υφαντή, απο τον δρομο της Αριστερας...
Η «διά περιπάτου» υπερψήφιση του Πολυνομοσχεδίου και τα μηνύματα της κοινωνίας.
Η «διά περιπάτου» υπερψήφιση του Πολυνομοσχεδίου και τα μηνύματα της κοινωνίας.
Αισίως οι κυβερνώντες «πάτησαν» τον Μάιο και -με πρώτο τον Σαμαρά- πανηγυρίζουν. Ενώ το μίνι Μνημόνιο διέψευσε παταγωδώς το κατηγορηματικό «δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα», ο πρωθυπουργός δεν ένιωσε καν την ανάγκη να μιλήσει στη Βουλή. «Μα πρόκειται για ανέργους», διευκρίνισε ο Στουρνάρας για τους ανακυκλώσιμους επί πεντάμηνο με 400 ευρώ. Κι ο Ά. Γεωργιάδης ολοκλήρωνε το κρεσέντο του κυνισμού με «κλάκα» και λοιδορία στον Π. Καμμένο, υποχρεώνοντάς τον να κατέβει απηυδισμένος από το βήμα της Βουλής.
Κουτσαβάκικη και φασίζουσα αλαζονεία επιδεικνύει η κυβερνητική Δεξιά του Σαμαρά. Το ότι πέρασαν τούτα στο ντούκου είναι, δυστυχώς, το λιγότερο. Παγιώνεται πια μια ζοφερή κατάσταση αδυναμίας να εγερθεί ξανά το φρόνημα της κοινωνίας. Η πλατεία έξω ήτανε άδεια, επισημάνθηκε από άλλους με οδυνηρό προβληματισμό κι από άλλους με έκδηλη χαιρεκακία δικαίωσης. Τα βλέμματα, δικαίως, στρέφονται στην Αριστερά. Πού είναι, τι λέει, τι κάνει, τι δεν κάνει;
Αντί για απαντήσεις θα προσθέσουμε στα υπάρχοντα κι άλλα ερωτήματα. Ίσως έτσι χαρτογραφείται μια οδός διαφυγής. Πολλές φορές σε αυτή την τριετία τέθηκε το αμφίπλευρο ζητούμενο: «Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος - ποια γραμμή της Αριστεράς θα δώσει ώθηση;». Και, ταυτόχρονα, το στελεχικό δυναμικό όλου του αριστερού φάσματος έμεινε έκπληκτο, αμήχανο και εν πολλοίς (αυτό προφανώς είναι το χειρότερο) αμέτοχο μπροστά στα μεγαλειώδη λαϊκά ξεσπάσματα που έβαλαν στο στόχαστρο το πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της τρόικας και των μνημονίων. Το «κλικ» που συσχέτισε τα σκέλη του ερωτήματος, που σήμερα σε άλλη βάση επανέρχεται αμείλικτο, έλαβε χώρα μάλλον σε τούτο δω το έδαφος. Στη συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη λαϊκή δυναμική της χειραφέτησης.
Από αυτήν την αφετηρία, πιθανώς, θα πρέπει να τεθούν τα μέτρα και τα σταθμά για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της Αριστεράς. Ποιες πρωτοβουλίες οργανώνονται, ώστε να βγει η κοινωνία στο προσκήνιο; Μέσω προαναγγελιών μιας επικείμενης κυβερνητικής κατάρρευσης που διαρκώς διαψεύδεται, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να εγκλωβίζεται σε θέση… κυβέρνησης σε αναμονή. Θα παραμείνει; Αμφίβολο ακόμη κι αυτό. Ο λαός του έδωσε το χρίσμα, για να ενσαρκώσει όμως προσδοκίες ανατροπής, σωτηρίας και εν τέλει απελευθέρωσης. Κι όχι βέβαια για να αποσυρθεί ξανά ο κόσμος στο ρόλο… μελλοντικού ψηφοφόρου και παθητικού θεατή του γνωστού επικοινωνιακού παιχνιδιού κυβέρνησης - αντιπολίτευσης.
Πώς απαντιούνται οι απαιτήσεις της οργάνωσης του λαού; Της συγκρότησης ενός πολιτικού ρεύματος, ώστε να δοθεί η μάχη της ανατροπής απέναντι σε ένα αδίστακτο πολιτικό σύστημα κι ένα στυγνό καθεστώς; Πώς θα γίνουν κτήμα του λαού, κίνημα αναγέννησης και διεξόδου η δημοκρατική επαναθεμελίωση, η κατάκτηση της ανεξαρτησίας και η παραγωγική ανασυγκρότηση σε νέα αξιακά πρότυπα;
Δυστυχώς, τα μόνα δείγματα απαντήσεων είναι οι «πλατφόρμες» και οι «πρωτοβουλίες», μαζί και τα «plan» της αλφαβήτας, που λανσάρονται ως πανάκεια, αλλά καταλήγουν αναχώματα αυξομείωσης του ειδικού βάρους των μηχανισμών - εντός και εκτός των τειχών των κομματικών σχηματισμών της Αριστεράς.
Δεν υπάρχει κανένα δεδομένο που να συνηγορεί στη συνθηκολόγηση του λαού με το καθεστώς της ισοπέδωσης και της αρπαγής. Κι η απατηλή κοινωνική αφασία δεν προδικάζει τη μονιμοποίηση της συγκυριακής εξασφάλισης από τον Σαμαρά του πολιτικού ελέγχου. Άλλωστε, αυτό είναι αντιληπτό από το πρωθυπουργικό κέντρο, που ήδη επεξεργάζεται σχεδιασμούς, χωρίς να αποκλείεται ο εκλογικός αιφνιδιασμός, ωστόσο φιλοδοξώντας σε ευρύτερη αναδιάταξη του κλυδωνιζόμενου πολιτικού κατεστημένου. Αυτό που «φωνάζει» κάθε μέρα όλο και πιο δυνατά είναι το τέλος των συνεγερτικών συνθημάτων και αιχμιακών διεκδικήσεων και η ανάγκη για βαθύτερες και συνολικότερες πολιτικές διεξόδου και προοπτικής.
Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, κι ενδεχομένως συγκρούσεις, που σοβούν στην περιοχή θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Κι εδώ βοά άλλο ένα έλλειμμα πολιτικής γραμμής, ιεράρχησης και βέβαια της επιβαλλόμενης προετοιμασίας και του δυναμικού της Αριστεράς και του λαού. Ο αιφνιδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ με τις ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και την ωμή επιβολή της τρόικας στην τροπή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, φωτίζει πολλαπλά τις αστοχίες εντοπισμού των κρίσιμων μετώπων, παρά τις γενικές καταγγελίες και εξαγγελίες.
Σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε και μια δημοσκοπική νότα που, μάλλον, επιβεβαιώνει τα «καμπανάκια» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε έρευνα της ALCO στη Β’ Αθήνας, για την ιστοσελίδα theparer.gr, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει πτώση από το 33% στο 17%. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα ποσοστά των ψηφοφόρων του που μετακινούνται: 13% αναποφάσιστοι, 6,7% δηλώνουν άλλο κόμμα εκτός κοινοβουλευτικών, Λοβέρδου και Plan B, και τέλος 7,6% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούνη δηλώνουν τώρα ψήφο στη Χρυσή Αυγή. Ενώ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ καταγράφουν μεγάλες απώλειες, η Χ.Α. διπλασιάζει τη δύναμή της.
Αυτά και καλή Aνάσταση… Το ημερολόγιο έχει εξαντληθεί για την Αριστερά κι όχι για την κυβέρνηση…
Κουτσαβάκικη και φασίζουσα αλαζονεία επιδεικνύει η κυβερνητική Δεξιά του Σαμαρά. Το ότι πέρασαν τούτα στο ντούκου είναι, δυστυχώς, το λιγότερο. Παγιώνεται πια μια ζοφερή κατάσταση αδυναμίας να εγερθεί ξανά το φρόνημα της κοινωνίας. Η πλατεία έξω ήτανε άδεια, επισημάνθηκε από άλλους με οδυνηρό προβληματισμό κι από άλλους με έκδηλη χαιρεκακία δικαίωσης. Τα βλέμματα, δικαίως, στρέφονται στην Αριστερά. Πού είναι, τι λέει, τι κάνει, τι δεν κάνει;
Αντί για απαντήσεις θα προσθέσουμε στα υπάρχοντα κι άλλα ερωτήματα. Ίσως έτσι χαρτογραφείται μια οδός διαφυγής. Πολλές φορές σε αυτή την τριετία τέθηκε το αμφίπλευρο ζητούμενο: «Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος - ποια γραμμή της Αριστεράς θα δώσει ώθηση;». Και, ταυτόχρονα, το στελεχικό δυναμικό όλου του αριστερού φάσματος έμεινε έκπληκτο, αμήχανο και εν πολλοίς (αυτό προφανώς είναι το χειρότερο) αμέτοχο μπροστά στα μεγαλειώδη λαϊκά ξεσπάσματα που έβαλαν στο στόχαστρο το πολιτικό σύστημα και το καθεστώς της τρόικας και των μνημονίων. Το «κλικ» που συσχέτισε τα σκέλη του ερωτήματος, που σήμερα σε άλλη βάση επανέρχεται αμείλικτο, έλαβε χώρα μάλλον σε τούτο δω το έδαφος. Στη συνάντηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη λαϊκή δυναμική της χειραφέτησης.
Από αυτήν την αφετηρία, πιθανώς, θα πρέπει να τεθούν τα μέτρα και τα σταθμά για τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της Αριστεράς. Ποιες πρωτοβουλίες οργανώνονται, ώστε να βγει η κοινωνία στο προσκήνιο; Μέσω προαναγγελιών μιας επικείμενης κυβερνητικής κατάρρευσης που διαρκώς διαψεύδεται, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να εγκλωβίζεται σε θέση… κυβέρνησης σε αναμονή. Θα παραμείνει; Αμφίβολο ακόμη κι αυτό. Ο λαός του έδωσε το χρίσμα, για να ενσαρκώσει όμως προσδοκίες ανατροπής, σωτηρίας και εν τέλει απελευθέρωσης. Κι όχι βέβαια για να αποσυρθεί ξανά ο κόσμος στο ρόλο… μελλοντικού ψηφοφόρου και παθητικού θεατή του γνωστού επικοινωνιακού παιχνιδιού κυβέρνησης - αντιπολίτευσης.
Πώς απαντιούνται οι απαιτήσεις της οργάνωσης του λαού; Της συγκρότησης ενός πολιτικού ρεύματος, ώστε να δοθεί η μάχη της ανατροπής απέναντι σε ένα αδίστακτο πολιτικό σύστημα κι ένα στυγνό καθεστώς; Πώς θα γίνουν κτήμα του λαού, κίνημα αναγέννησης και διεξόδου η δημοκρατική επαναθεμελίωση, η κατάκτηση της ανεξαρτησίας και η παραγωγική ανασυγκρότηση σε νέα αξιακά πρότυπα;
Δυστυχώς, τα μόνα δείγματα απαντήσεων είναι οι «πλατφόρμες» και οι «πρωτοβουλίες», μαζί και τα «plan» της αλφαβήτας, που λανσάρονται ως πανάκεια, αλλά καταλήγουν αναχώματα αυξομείωσης του ειδικού βάρους των μηχανισμών - εντός και εκτός των τειχών των κομματικών σχηματισμών της Αριστεράς.
Δεν υπάρχει κανένα δεδομένο που να συνηγορεί στη συνθηκολόγηση του λαού με το καθεστώς της ισοπέδωσης και της αρπαγής. Κι η απατηλή κοινωνική αφασία δεν προδικάζει τη μονιμοποίηση της συγκυριακής εξασφάλισης από τον Σαμαρά του πολιτικού ελέγχου. Άλλωστε, αυτό είναι αντιληπτό από το πρωθυπουργικό κέντρο, που ήδη επεξεργάζεται σχεδιασμούς, χωρίς να αποκλείεται ο εκλογικός αιφνιδιασμός, ωστόσο φιλοδοξώντας σε ευρύτερη αναδιάταξη του κλυδωνιζόμενου πολιτικού κατεστημένου. Αυτό που «φωνάζει» κάθε μέρα όλο και πιο δυνατά είναι το τέλος των συνεγερτικών συνθημάτων και αιχμιακών διεκδικήσεων και η ανάγκη για βαθύτερες και συνολικότερες πολιτικές διεξόδου και προοπτικής.
Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις, κι ενδεχομένως συγκρούσεις, που σοβούν στην περιοχή θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Κι εδώ βοά άλλο ένα έλλειμμα πολιτικής γραμμής, ιεράρχησης και βέβαια της επιβαλλόμενης προετοιμασίας και του δυναμικού της Αριστεράς και του λαού. Ο αιφνιδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ με τις ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό, αλλά και την ωμή επιβολή της τρόικας στην τροπή της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, φωτίζει πολλαπλά τις αστοχίες εντοπισμού των κρίσιμων μετώπων, παρά τις γενικές καταγγελίες και εξαγγελίες.
Σε αυτό το πλαίσιο, ήρθε και μια δημοσκοπική νότα που, μάλλον, επιβεβαιώνει τα «καμπανάκια» για τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε έρευνα της ALCO στη Β’ Αθήνας, για την ιστοσελίδα theparer.gr, ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει πτώση από το 33% στο 17%. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα ποσοστά των ψηφοφόρων του που μετακινούνται: 13% αναποφάσιστοι, 6,7% δηλώνουν άλλο κόμμα εκτός κοινοβουλευτικών, Λοβέρδου και Plan B, και τέλος 7,6% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Ιούνη δηλώνουν τώρα ψήφο στη Χρυσή Αυγή. Ενώ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ καταγράφουν μεγάλες απώλειες, η Χ.Α. διπλασιάζει τη δύναμή της.
Αυτά και καλή Aνάσταση… Το ημερολόγιο έχει εξαντληθεί για την Αριστερά κι όχι για την κυβέρνηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου