(...) Το μαύρο μ' έχει προσαρτήσει  / Μια κραυγή, δίχως λόγο, επεκτείνει την ύπαρξη  /  μια κραυγή στον αέρα μεγαλώνει το ύψος.

Νίκος Καρούζος
από το ποίημα "Nada"

Η ΕΡΤ αυτή την στιγμή έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, μια "λογική μεγάλου σχήματος". Είναι μια λογική συναισθήματος, ελπίδας, συνείδησης της πραγματικότητας, ποιητικής ανάδυσης πολιτικών δεδομένων, αποτίναξης εγωφοβικών προσδιορισμών και προσδιορίσεων, καθώς και πολλών άλλων. Πρόκειται για λογική την οποία όλοι οι παρέμπορες της πολιτικής αλητείας που την ονόμασαν πολιτική (σκέτη και ανερμήνευτη) μέσα στα κλειστά δωμάτα του συστήματος (εκεί όπου εδρεύει το αληθινό μαύρο που ξεχείλισε πλημμυρίζοντας τις οθόνες της ΕΡΤ) δεν είχαν καν αντιληφθεί ότι υπάρχει. Πώς να αντιληφθούν την απροσμέτρητη και πολύτιμη λογική που περιγράφει ο λόγος του μεγάλου Νίκου Καρούζου; Είναι μονάχα τρεις λέξεις και όμως, παρόμοιας ακρίβειας άποψη, ακόμα και ομιλώντας ακατάπαυστα και βλακωδώς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, ποτέ του δεν θα κατορθώσει να διατυπώσει ο Κεδίκογλου, αυτό το υβριδικό ανδροειδές. Γιατί δεν γίνεται να διατυπώσει το τίποτα της ύπαρξής του.
Το ίδιο και η φαιά ασημαντότητα (ούτε καν ασημαντότητα, ένας ασημαντίσκος είναι, πράγμα που θα αποδειχθεί και θα καταμείνει εντός της συλλογικής, μεγάλης λογικής της μνήμης) που ονομάζεται Αντώνης Σαμαράς και φέρει τον παραπολιτικό τίτλο, πρωθυπουργός της Ελλάδας. Και μην πει κανείς, "ναι, αλλά ψηφίστηκε από τον ελληνικό λαό". Από κανένα ελληνικό λαό δεν έχει ψηφιστεί. Γιατί είναι ασχρή μειοψηφία, ακόμα και βοηθούντος του ΠΑΣΟΚικού, εγκληματικού εις βάρος της εκλογικευμένης δημοκρατίας, νόμου. Ο Αντώνης Σαμαράς διορίστηκε πρωθυπουργός (διορισμένων βουλευτών που αποδεικνύονται τα χείριστα ανδράρια και γύναια της ελληνικής κοινωνίας) από την εξωθεσμική σκιώδη κυβέρνηση του χρηματοπιστωτικού και άλλου κεφαλαίου που ονομάζει πολιτική τη σιδερένια της σκιά πάνω στην κοινωνία. Κάνοντας το κάθε ψηφοδέλτιο να αποκτά απίστευτο απόλυτο βάρος.
Το κάθε ψηφοδέλτιο που προβίβασε τον Σαμαρά, όπως προηγουμένως όλους "τους" ΠΑΣΟΚ και όλους "τους" Ν.Δ. (και επ' εσχάτοις "τους" ΔΗΜ.ΑΡ.), είναι καμωμένο από βαρύτατο χάλυβα φτιαγμένο από κράμα Ολυμπιακών Αγώνων (αλήθεια, πού βρίσκονται τα γυμναστικά αποτελέσματα της ελληνικής νικηφορίας μαζί με τους δίκανους συγγενείς τους;), μεγάλων έργων, κλεψιμέικα χρηματιστήρια, χυδαίες εκμεγαλύνσεις, θρησκειοποιημένες αποβλακώσεις από μια κοινωνία καθυποταγμένη (και όχι υποταγμένη, όπως αποδεικνύεται), ένα κράμα, θέλω να πω, δημοκρατίας μικρού σχήματος και μέγιστου ειδικού, υδραργυρικού καλύτερα, βάρους στην ειδική ζωή του κάθε ειδικού, αποκομμένου, πολίτη από τη "λογική μεγάλου σχήματος" που λέει ο Νίκος Καρούζος. Ένα τέτοιο βαθύτατα βαρύ ψηφοδέλτιο μονάχα γερανός μπορεί να το ανασηκώσει: ο πιο μεγάλος γερανός των εργολάβων της πολιτικής που ονομάζεται φόβος. Ο φόβος ανασηκώνει το χέρι της παρακρουστικής κοπώσεως ώστε να πραγματοποιήσει τη μικρή χειρονομία της φρικώδους ισότητας που αναλυώνεται μέσα στο καμίνι της κάλπης και διαχέεται ως τρομώδες υλικό εγκαύσεως σε όλες τις διαστάσεις της κοινωνίας: πρόκειται για την ισότητα της ψήφου. Που, ως παγωμένο υλικό, την παίρνουν πληρωμένοι κεκράκτες για να χαράξουν τα νομίσματα (τα αποτελέσματα των νόμων) μιας αισχρής οικονομίας που δεν οικονομεί την ελευθερία κανενός δήμου. Εκεί όπου στηρίζεται η νομική υπόσταση του κράτους.
Αυτά τα εγκληματικά περιττώματα όμως, αυτά τα εξαμβλώματα του ορθού λόγου, αυτοί οι αισχροί τοκογλύφοι του άμορφου κέρδους που είναι ο φόβος ο οποίος αποδιαρθρώνει τις συντακτικές έννοιες της μορφής, που με τη σειρά της μετατρέπεται σε γνώση, δηλαδή σε ομορφιά, θέτουν με πλήρη επίγνωση τους όρους της α-σχημίας τους και τους ονομάζουν νόμο. Οι νομοι τους δεν ερείδονται πουθενά. Είναι απλώς η αυθιστορία της ισχύος τους. Συνεπώς, εάν η ελληνική κοινωνία δεν ήταν τόσο κουρασμένη από τον χάλυβα του φόβου που σηκώνει στις πλάτες της και που την υποχρεώνει να βλέπει μονάχα το ασύστατο μαύρο, αφού, όπως θα σας πούνε και οι ειδήμονες που είναι ευγνώμονες στα χρώματα, το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά ο τάφος των χρωμάτων και ότι χρώμα είναι αυτό που διαφεύγει -ένα κέρδος ελευθερίας- από το μαύρο), αν λοιπόν η ελληνική κοινωνία δεν ήταν παγιδευμένη στη λογική του μαύρου, κανένα τέρας δεν θα μπορούσε να σκλαβοποιήσει την συνείδηση και να την τεμαχίσει, δημιουργώντας σωρό εκεί όπου υπάρχει το περίβλεπτο και περίπτερο σχήμα, ολόκληρο. Μαζί με αυτό και η λογική του.
Στη λογική του φόβου, λοιπόν, ποντάρισε ο Σαμαράς πρωθυπουργός. Στην πανικόβλητη συνείδηση και στην υποταγμένη νοημοσύνη που έχει στρεβλή αισθητική πρόσληψης του κόσμου, όταν μιλούσε σ' ένα κοινό παραδειγματικής ασχήμιας στη μάζωξη του ΕΒΕΑ την περασμένη Τετάρτη. Μιλούσε για την ΕΡΤ ο άθλιος λόγου πρωθυπουργός. Άθλιος λόγου επειδή μιλούσε για διαφάνεια στα πιο σκοτεινά υποκείμενα της αδιαφανούς οικονομίας. Μιλούσε για εντιμότητα σε λαθρεμπόρους, για θυσίες του ελληνικού λαού σε αποπλύματα της σπατάλης, για πολιτική ηθική σε προαγωγούς αναισχυντίας και επαγγελματίες πολιτικής (και κοινής, κοινότατης επίσης) ηλιθιότητας, σε κλινικές περιπτώσεις άεργης ζωής και όλα αυτά για να δικαιώσει (έρμο δίκαιο) το φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Δεν θα του βγει.
Γιατί το ακροατήριο της ΕΡΤ είναι διαφορετικό από το ερπετάριο του πρωθυπουργικού ακροατηρίου. Από αυτό το ερπετάριο κερδώας μικρόνοιας και τρομακτικής οπισθοπορείας (όπως θα έλεγε και ο Δημήτρης Σεβαστάκης) της δημοκρατίας. Θα χάσουν. Γιατί απέναντί τους βρίσκεται η "λογική μεγάλου σχήματος" της κοινωνίας που αναδύθηκε από τον φόβο. Θα χάσουν. Γιατί απελευθέρωσαν το ποιητικό υπόβαθρο της πολιτικής. Απελευθέρωσαν, με μια κουβέντα, την ποιητική εργασία του καθενός για το πολίτευμα. Και εδώ άνεργοι δεν υπάρχουν.