a/man/called/…
(μεθαδόνη)
Είδα έναν άντρα να πέφτει, είδα έναν άντρα να κλαίει. Δεν ξέρω τι είδους ποίηση βρίσκει κανείς σ’ αυτά. Εγώ καμία. Πεζά τα βλέπω, τα διαβάζω βερεσέ. Δεν είμαστε -άλλωστε- όλοι γεννημένοι για εξώφυλλα σε κατάλογο ΙΚΕΑ ή σε διαφημιστικό της D&G. Μια χαρά μπορούμε να πέφτουμε και να τσακιζόμαστε και να σκοτωνόμαστε στο κλάμα πίνοντας μαρτίνι ή άμστελ από κουτί (νερώνει βέβαια το μαρτίνι μα δεν μπορείς και να θρηνείς και να το φχαριστιέσαι κιόλας). Αυτοί στις διαφημίσεις είναι εξωγήινοι. Γι αυτό δεν θα μας αγαπήσει ποτέ καμιά Bianca Balti.
Θυμάμαι τον πρώτο μου συγκάτοικο στο εναμισάρι ρετιρέ της Νάξου, καρδιά Κυψέλης. Όταν του μιξοκλάφτηκα κάποιο βράδι -δεκαεννιά χρονώ σκατό εγώ, αυτός εικοσιένα- ανάμεσα σε μαλαματίνες και ψητό κοτόπουλο με τηγανητές πατάτες γειτονιάς, ότι «αν είναι όμορφη έχει μια μούρη τριάντα στρέμματα κι αν τα στρέμματα δεν είναι άρτια και οικοδομήσιμα αλλά λειψά τότε δεν βλέπεται», ήταν αποστομωτικός : «και η όμορφη και η άσχημη όταν σκουπίζονται στο WC, το λερωμένο χαρτί που κρατάνε στο χέρι τους τα ίδια σκατά μυρίζει». Να τα ακούει η Bianca.
Χτες στο δρόμο είδα μια παράτολμη νεαρή γυναίκα να τρώει παγωτό, πύραυλο. Ευτυχώς όχι ξυλάκι γιατί με ανατριχιάζει η αίσθηση του ξύλου στα δόντια, ας είναι κι αλλωνών. Μετά που γύρισα στο σπίτι προσπάθησα να θυμηθώ το πρόσωπο, το στόμα έστω, της γυναίκας. Μάταια. Θυμόμουν όμως τι έγραφε το χαρτάκι του παγωτού και ότι ήταν βανίλια, με ένα σοκολατάκι στην κορυφή. Δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά σημάδια αυτά.
Δεν λέει να χτυπήσει κάρτα η άνοιξη, δεν είναι τόσο η βροχή και η ψύχρα το σημάδι αλλά οι αλλεργίες μου που δεν με καταδέχτηκαν ακόμη. Όσο δεν βγαίνει ήλιος, τόσο δεν βγαίνουν τα καλσόν και οι ώμοι έξω. Και όταν απλώνεις το χέρι σου για να ακουμπήσεις -τυχαία, οικεία δήθεν- γόνατο και λίγες σπιθαμές πάνω απ’ αυτό, πιάνεις ακόμη ύφασμα και όχι πόρους που λυσσάνε για ζευγάρωμα με άλλους πόρους. Αν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για να μισείς θανατερά αυτή την εποχή, δεν βλέπω άλλον.
Οι γιατροί λένε ότι ο 21ος αιώνας από νοσολογικής άποψης θα είναι ο αιώνας των αλλεργιών και της κατάθλιψης. Έχω φίλους γιατρούς και ίσως τους πληγώσω αλλά αυτή η φάρα όλο τάχα μου σοβαρές διαπιστώσεις είναι. Ήδη από τον περασμένο αιώνα πάσχω από αλλεργική κατάθλιψη που διακόπτεται από διαστήματα καταθλιπτικής αλλεργίας. Μια ζωή πρωτοπόρος στα εύκολα.
Όσο βλέπω κάθε πρωί προσεχτικά διπλωμένη στα πόδια του τριθέσιου εκείνη τη fleece λευκή κουβέρτα, καταλαβαίνω πως -ότι και να λέμε, ότι και να γράφουμε, με ότι κόκαλο κι αν ξεγελιόμαστε- το θέρος όχι μόνο δεν έρχεται μα δεν έφτιαξε καν βαλίτσα. Ελπίζω μη μπερδευτεί με την αλλαγή της ώρας μεθαύριο και αργήσει κι άλλο. Το ηλίθιο.
Μα τι μαλακισμένο. Ας ερχόταν τώρα, αύριο -μεθαύριο έστω- για να γλυκάνει μια στάλα τα μάτια μας και θα βρίσκαμε τρόπο να του δώσουμε απ’ όλα. Κι ας μέναμε γυμνοί και αταξίδευτοι εμείς. Θα τον βρίσκαμε τον τρόπο να πάμε λίγο πιο πάνω από κείνο το γόνατο. Και τυφλός να είσαι, η ευωδιά θα σε πάρει απ’ το χέρι και θα σου δείξει το δρόμο…
(μεθαδόνη)
Είδα έναν άντρα να πέφτει, είδα έναν άντρα να κλαίει. Δεν ξέρω τι είδους ποίηση βρίσκει κανείς σ’ αυτά. Εγώ καμία. Πεζά τα βλέπω, τα διαβάζω βερεσέ. Δεν είμαστε -άλλωστε- όλοι γεννημένοι για εξώφυλλα σε κατάλογο ΙΚΕΑ ή σε διαφημιστικό της D&G. Μια χαρά μπορούμε να πέφτουμε και να τσακιζόμαστε και να σκοτωνόμαστε στο κλάμα πίνοντας μαρτίνι ή άμστελ από κουτί (νερώνει βέβαια το μαρτίνι μα δεν μπορείς και να θρηνείς και να το φχαριστιέσαι κιόλας). Αυτοί στις διαφημίσεις είναι εξωγήινοι. Γι αυτό δεν θα μας αγαπήσει ποτέ καμιά Bianca Balti.
Θυμάμαι τον πρώτο μου συγκάτοικο στο εναμισάρι ρετιρέ της Νάξου, καρδιά Κυψέλης. Όταν του μιξοκλάφτηκα κάποιο βράδι -δεκαεννιά χρονώ σκατό εγώ, αυτός εικοσιένα- ανάμεσα σε μαλαματίνες και ψητό κοτόπουλο με τηγανητές πατάτες γειτονιάς, ότι «αν είναι όμορφη έχει μια μούρη τριάντα στρέμματα κι αν τα στρέμματα δεν είναι άρτια και οικοδομήσιμα αλλά λειψά τότε δεν βλέπεται», ήταν αποστομωτικός : «και η όμορφη και η άσχημη όταν σκουπίζονται στο WC, το λερωμένο χαρτί που κρατάνε στο χέρι τους τα ίδια σκατά μυρίζει». Να τα ακούει η Bianca.
Χτες στο δρόμο είδα μια παράτολμη νεαρή γυναίκα να τρώει παγωτό, πύραυλο. Ευτυχώς όχι ξυλάκι γιατί με ανατριχιάζει η αίσθηση του ξύλου στα δόντια, ας είναι κι αλλωνών. Μετά που γύρισα στο σπίτι προσπάθησα να θυμηθώ το πρόσωπο, το στόμα έστω, της γυναίκας. Μάταια. Θυμόμουν όμως τι έγραφε το χαρτάκι του παγωτού και ότι ήταν βανίλια, με ένα σοκολατάκι στην κορυφή. Δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά σημάδια αυτά.
Δεν λέει να χτυπήσει κάρτα η άνοιξη, δεν είναι τόσο η βροχή και η ψύχρα το σημάδι αλλά οι αλλεργίες μου που δεν με καταδέχτηκαν ακόμη. Όσο δεν βγαίνει ήλιος, τόσο δεν βγαίνουν τα καλσόν και οι ώμοι έξω. Και όταν απλώνεις το χέρι σου για να ακουμπήσεις -τυχαία, οικεία δήθεν- γόνατο και λίγες σπιθαμές πάνω απ’ αυτό, πιάνεις ακόμη ύφασμα και όχι πόρους που λυσσάνε για ζευγάρωμα με άλλους πόρους. Αν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για να μισείς θανατερά αυτή την εποχή, δεν βλέπω άλλον.
Οι γιατροί λένε ότι ο 21ος αιώνας από νοσολογικής άποψης θα είναι ο αιώνας των αλλεργιών και της κατάθλιψης. Έχω φίλους γιατρούς και ίσως τους πληγώσω αλλά αυτή η φάρα όλο τάχα μου σοβαρές διαπιστώσεις είναι. Ήδη από τον περασμένο αιώνα πάσχω από αλλεργική κατάθλιψη που διακόπτεται από διαστήματα καταθλιπτικής αλλεργίας. Μια ζωή πρωτοπόρος στα εύκολα.
Όσο βλέπω κάθε πρωί προσεχτικά διπλωμένη στα πόδια του τριθέσιου εκείνη τη fleece λευκή κουβέρτα, καταλαβαίνω πως -ότι και να λέμε, ότι και να γράφουμε, με ότι κόκαλο κι αν ξεγελιόμαστε- το θέρος όχι μόνο δεν έρχεται μα δεν έφτιαξε καν βαλίτσα. Ελπίζω μη μπερδευτεί με την αλλαγή της ώρας μεθαύριο και αργήσει κι άλλο. Το ηλίθιο.
Μα τι μαλακισμένο. Ας ερχόταν τώρα, αύριο -μεθαύριο έστω- για να γλυκάνει μια στάλα τα μάτια μας και θα βρίσκαμε τρόπο να του δώσουμε απ’ όλα. Κι ας μέναμε γυμνοί και αταξίδευτοι εμείς. Θα τον βρίσκαμε τον τρόπο να πάμε λίγο πιο πάνω από κείνο το γόνατο. Και τυφλός να είσαι, η ευωδιά θα σε πάρει απ’ το χέρι και θα σου δείξει το δρόμο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου