Της Μαρίας Μπαλάφα, απο το Red NoteBook...
Παρακολουθώντας τον τρόπο που παρουσιάζονται οι δημοσκοπήσεις μετά τις κυπριακές εξελίξεις δεν θέλει και πολύ να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι δημοσιογράφοι–αναλυτές–μνημονιακοί εκπρόσωποι θα έστελναν τον Ιονέσκο με τα έργα του παραμάσχαλα να αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα.
ΚΙ όλη αυτή η πρεμούρα να μας πουν ότι, πλέον, γίναμε «ευρωσκεπτικιστές», γιατί καταρρέει δημοσκοπικά η πίστη στο ευρώ... Δεν χρειάζεται να βλέπεις Μπόργκεν για να καταλάβεις τι θέλουν. Πάντα αρκεί το κρυόκωλο γέλιο του Πρετεντέρη.
Μα σαφώς πέρα από το δικαιολογημένο φόβο του κόσμου (του ίδιου κόσμου που θεωρεί ότι πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι ή ότι οι μετανάστες θα πρέπει να απελαθούν) επί της ουσίας ρίχνουν τον προβολέα πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ. Για μια ακόμη φορά θέλουν να τον κλείσουν να παίξει μπάλα στο συγκεκριμένο κόρνερ, για να κερδίσει χρόνο, να παίξει στις καθυστερήσεις ο αστισμός.
Και είναι πολύ άδικο για το ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε μια περίοδο εσωτερικού –ανούσιου – διαλόγου, αντί να δουλεύει μαζί με το λαό για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και των πολιτικών της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι πραγματικά άδικο με όλη αυτή τη διαδρομή να εμπλακεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια συζήτηση για «ταμπού» και «φετίχ», στέλνοντας τον Φρόιντ στο ντιβάνι.
Προφανώς σ’ έναν πολιτικό οργανισμό ζώντων κι ουχί τεθνεώτων είναι αέναος ο εσωτερικός διάλογος, αλλά παίρνεις και το feedback της κοινωνίας, που σου λέει «σταμάτα ένα λεπτό, σε θέλω».
Λένε αυτοί, που (ξανά) ξεπούλησαν τον κυπριακό λαό, ότι δεν γίνεται να καταργηθούν τα Μνημόνια, γιατί αυτό θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ. Λένε, σύντροφοι και άλλα τμήματα της Αριστεράς, πως δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης. Αυτή η συνάντηση, η ταύτιση στο τελικό συμπέρασμα, δεν είναι κι ευχάριστη. Η κυπριακή υπόθεση και τα αποτελέσματά της αναδεικνύουν μια σειρά ζητημάτων ως κεντρικά, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι το «ευρώ – δραχμή».
Η κεντροαριστερά μας τελείωσε, πέθανε, καπούτ. Βάρεσε μπιέλα. Η αφωνία του Ολάντ όλες τις μέρες και η δήλωσή του μετά, ότι δεν είναι ένας σοσιαλιστής πρόεδρος, αλλά πρόεδρος της Γαλλίας, λέει, απλά, ότι απλά δεν θα πάει στο ραντεβού με όσους τον περίμεναν ως Μεσσία. Λέει όμως κι ένα τεράστιο μπράβο σ’ όσους από τα 90’s λένε ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι ξοφλημένη πολιτικά, δεν μπόρεσε να κρατήσει καμιά γραμμή άμυνας, αλλά υποτάχθηκε προθύμως στο νεοφιλελευθερισμό. Και ήρθε η ώρα, επιτέλους, να αποκαλύψει ο Μπίστης το μυστικό στο Φώτη- κι ας σωριαστεί.
Από εδώ και πέρα στο πεδίο των συγκρούσεων θα είναι οι νεοφιλελεύθεροι (εσωτερικού και εξωτερικού) από τη μια μπάντα και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας από την άλλη. Έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη ότι ανατροπή στην Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και μήνυμα στην Ευρώπη. Και πόσο δίκιο είχε! Όλους αυτούς τους μήνες, από το αποτέλεσμα των εκλογών και με το ΣΥΡΙΖΑ πολύ κοντά στην ανάληψη της διακυβέρνησης, έχουν συμβεί μια σειρά γεγονότων στη γειτονιά μας, που το επιβεβαιώνουν. Από το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία (συμφωνούμε/διαφωνούμε με το υποκείμενο), το «όχι» της κυπριακής βουλής, μέχρι τις κινητοποιήσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία και τις πολιτικές εξελίξεις στην Σλοβενία και τη Βουλγαρία δείχνουν ότι, τελικά, το ταυτόχρονα σε πολλές χώρες είναι πιο εφικτό από το «σε μία μόνο χώρα».
Κι όπου, μέσα στην Ευρώπη, το επόμενο διάστημα, γίνει το αποφασιστικό βήμα (εμείς θέλουμε να είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση) σε καμιά χώρα της Ευρώπης – του Νότου σίγουρα – το ξημέρωμα δεν θα μοιάζει με όλα τ’ άλλα.
Μάθαμε, επίσης, μετά τα τελευταία γεγονότα, ότι η βαθιά συστημική κρίση του καπιταλισμού τον οδηγεί να τρώει τα νύχια του, τις σάρκες του. Βάζει χέρι στα δικά του ιερά και όσια και παίζει αμπάριζα με τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό του. Είναι πασιφανές ότι με τις καταθέσεις στην Κύπρο και τον ευρύτερο σχεδιασμό για την καταστροφή του περιφερειακού τραπεζικού συστήματος στην ευρωζώνη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει βγει από τον Πύργο κι αναζητά φρέσκο αίμα, ζεστά– μυρωδάτα λεφτάκια. Και γι’ αυτό όλα τ’ άλλα, περί πλυντηρίων, ηθικών κανόνων και εναρμονισμού, είναι νηπιακά ψεματάκια.
Είναι, επίσης, προδήλως εμφανές ότι αυτό που επιδιώκουν σήμερα οι ελίτ είναι η διάλυση της Ευρωζώνης ή, καλύτερα, ο περιορισμός της. Και περιμένουν ποια χώρα θα τσιμπήσει πρώτη. Λέει ο ευρωπαίος νεοφιλελευθερισμός, που περνάει κρίση μέσης ηλικίας: «Σ’ ευχαριστώ για τα ωραία χρόνια που περάσαμε μαζί, αλλά δεν πάει άλλο. Σου έχω ετοιμάσει μια καλή επιταγή και σου εύχομαι μ’ ένα καλό παιδί».
Και τι κάνει η άλλη; Παίρνει την επιταγή και φεύγει; Η σωστή μεσόγεια, πάντως, βάζει τα χέρια στη μέση, ανοίγει και τα παράθυρα ν’ ακούει η γειτονιά και κάνει μια ωραιότατη υστερία: Ποιος νομίζεις, ότι είσαι ρε αλήτη; Μού φαγες τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, την περιουσία του πατέρα μου, και ζητάς να φύγω; Εδώ θα μείνω και στα πάρω όλα, κινητά – ακίνητα – playmobil.
Θέλησαν να μας πείσουν, ακόμα, ότι δεν μπλοφάρει η Ε.Ε. Βγαίνει μπλόφα στο pas a volonte, στον κούκο μονό. Φυσικά και βγαίνει, ειδικά όταν κρατάς δυο άσσους στο χέρι και υπάρχουν άλλοι δύο άσσοι στο τραπέζι. Αρκεί στην παρτίδα να μην κάθονται κάτι νυσταλέοι τύποι, σαν εκείνους των μεταμεσονύκτιων εκπομπών του Diamond Texas.
Αλλά, αδέρφια, όποιος έχει παίξει μια φορά πόκα(ή μια παρτίδα stratego, έστω) ξέρει ότι ακολουθείς όλες τις τεχνικές επεξεργασίας και στησίματος της μπλόφας, αλλά δεν τη συζητάς σε συνέδρια. Έχεις την πολιτική νομιμοποίηση και τα εργαλεία για να προχωρήσεις.
Και σπουδαιότερο πολιτικό εργαλείο για το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει από την ίδια τη Διακήρυξη της Συνδιάσκεψης στο σύνολό της και, φυσικά, το επίμαχο σημείο του «καμιά θυσία για το ευρώ».
Οπότε τι; Τα ίδια θα λέμε;
Κι αν δεν βγει η μπλόφα; Η χαρτοπαικτική εμπειρία λέει ότι βγαίνει, γιατί ο αντίπαλος δεν ξέρει ότι κρατάς δύο άσσους στο χέρι: κίνημα και συμμαχίες.
Κίνημα σημαίνει ότι όσο μια πολιτική ηγεσία διαπραγματεύεται εξ ονόματος του λαού, ο λαός δεν περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα από την τηλεόραση. Βρίσκεται στους δρόμους, στις πλατείες και είναι τόσο δυναμικό, που η όποια ηγεσία να μην μπορεί να επιστρέψει αν δεν καταφέρει τη νίκη.
Συμμαχίες σημαίνει μια πρόσφατη εικόνα από την κηδεία του Τσάβες: Ηγέτες όπως η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, ο Ραφαέλ Κορρέα, ο Έβο Μοράλες και ο Πέπε Μουχίκα όχι μόνο έδειχναν, αλλά ήταν συντετριμμένοι, γιατί έχασαν έναν ηγέτη που στήριξε με όλα τα μέσα τους λαούς των χωρών τους όταν έπρεπε να πάρουν ριζοσπαστικές (δύσκολες) αποφάσεις.
Κίνημα και συμμαχίες είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση
Βέβαια, ούτε σκληρό πόκερ έπαιξαν με την Κύπρο, ούτε μπλόφαραν. Το πολύ – πολύ να έπαιξαν σκηνές από ρομαντική κομεντί. Ο Αναστασιάδης είναι πανί από το ίδιο νεοφιλελεύθερο – μνημονιακό τόπι. Δεν ξεχνιέται ο τρόπος που εγκαλούσε τον Σαμαρά για το Μνημόνιο I. Άρα, δεν επρόκειτο να διαπραγματευτεί με κανένα, όπως το ίδιο κάνουν η τρικομματική κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά και οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Ιβηρικής.
Τι άλλο κοινό έχουν αυτές οι τέσσερις μνημονιακές κυβερνήσεις; εκφράζουν το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα, βρίσκονται στην περιδίνηση μικρών και μεγάλων σκανδάλων, ευάλωτες στα ντόπια κεφάλαιά τους, που γράφουν επιπλέον σελίδες στα Μνημόνια.
Η παραίτηση Σαρρή στην Κύπρο δείχνει ότι ήταν υπουργός α λα καρτ, ένας Υπουργός Ειδικού Σκοπού, που ως κύρια αποστολή είχε να κλείσει, να καθαρίσει το θέμα «Marfin Laiki».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να πει πολύ περισσότερα στον κόσμο και να οργανώσει μαζί του την ανατροπή, αντί να συζητά πάνω στο διαρκές ψευτοδίλημμα «βουνό ή θάλασσα».
Άλλωστε, έχει απαντηθεί προ πολλού: Σαμοθράκη.
Παρακολουθώντας τον τρόπο που παρουσιάζονται οι δημοσκοπήσεις μετά τις κυπριακές εξελίξεις δεν θέλει και πολύ να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι δημοσιογράφοι–αναλυτές–μνημονιακοί εκπρόσωποι θα έστελναν τον Ιονέσκο με τα έργα του παραμάσχαλα να αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα.ΚΙ όλη αυτή η πρεμούρα να μας πουν ότι, πλέον, γίναμε «ευρωσκεπτικιστές», γιατί καταρρέει δημοσκοπικά η πίστη στο ευρώ... Δεν χρειάζεται να βλέπεις Μπόργκεν για να καταλάβεις τι θέλουν. Πάντα αρκεί το κρυόκωλο γέλιο του Πρετεντέρη.
Μα σαφώς πέρα από το δικαιολογημένο φόβο του κόσμου (του ίδιου κόσμου που θεωρεί ότι πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι ή ότι οι μετανάστες θα πρέπει να απελαθούν) επί της ουσίας ρίχνουν τον προβολέα πάνω στο ΣΥΡΙΖΑ. Για μια ακόμη φορά θέλουν να τον κλείσουν να παίξει μπάλα στο συγκεκριμένο κόρνερ, για να κερδίσει χρόνο, να παίξει στις καθυστερήσεις ο αστισμός.
Και είναι πολύ άδικο για το ΣΥΡΙΖΑ να μπει σε μια περίοδο εσωτερικού –ανούσιου – διαλόγου, αντί να δουλεύει μαζί με το λαό για την ανατροπή της τρικομματικής κυβέρνησης και των πολιτικών της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Είναι πραγματικά άδικο με όλη αυτή τη διαδρομή να εμπλακεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια συζήτηση για «ταμπού» και «φετίχ», στέλνοντας τον Φρόιντ στο ντιβάνι.
Προφανώς σ’ έναν πολιτικό οργανισμό ζώντων κι ουχί τεθνεώτων είναι αέναος ο εσωτερικός διάλογος, αλλά παίρνεις και το feedback της κοινωνίας, που σου λέει «σταμάτα ένα λεπτό, σε θέλω».
Λένε αυτοί, που (ξανά) ξεπούλησαν τον κυπριακό λαό, ότι δεν γίνεται να καταργηθούν τα Μνημόνια, γιατί αυτό θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ. Λένε, σύντροφοι και άλλα τμήματα της Αριστεράς, πως δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική διαπραγμάτευση εντός της ευρωζώνης. Αυτή η συνάντηση, η ταύτιση στο τελικό συμπέρασμα, δεν είναι κι ευχάριστη. Η κυπριακή υπόθεση και τα αποτελέσματά της αναδεικνύουν μια σειρά ζητημάτων ως κεντρικά, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι το «ευρώ – δραχμή».
Η κεντροαριστερά μας τελείωσε, πέθανε, καπούτ. Βάρεσε μπιέλα. Η αφωνία του Ολάντ όλες τις μέρες και η δήλωσή του μετά, ότι δεν είναι ένας σοσιαλιστής πρόεδρος, αλλά πρόεδρος της Γαλλίας, λέει, απλά, ότι απλά δεν θα πάει στο ραντεβού με όσους τον περίμεναν ως Μεσσία. Λέει όμως κι ένα τεράστιο μπράβο σ’ όσους από τα 90’s λένε ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι ξοφλημένη πολιτικά, δεν μπόρεσε να κρατήσει καμιά γραμμή άμυνας, αλλά υποτάχθηκε προθύμως στο νεοφιλελευθερισμό. Και ήρθε η ώρα, επιτέλους, να αποκαλύψει ο Μπίστης το μυστικό στο Φώτη- κι ας σωριαστεί.
Από εδώ και πέρα στο πεδίο των συγκρούσεων θα είναι οι νεοφιλελεύθεροι (εσωτερικού και εξωτερικού) από τη μια μπάντα και οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας από την άλλη. Έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μάη και του Ιούνη ότι ανατροπή στην Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και μήνυμα στην Ευρώπη. Και πόσο δίκιο είχε! Όλους αυτούς τους μήνες, από το αποτέλεσμα των εκλογών και με το ΣΥΡΙΖΑ πολύ κοντά στην ανάληψη της διακυβέρνησης, έχουν συμβεί μια σειρά γεγονότων στη γειτονιά μας, που το επιβεβαιώνουν. Από το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία (συμφωνούμε/διαφωνούμε με το υποκείμενο), το «όχι» της κυπριακής βουλής, μέχρι τις κινητοποιήσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία και τις πολιτικές εξελίξεις στην Σλοβενία και τη Βουλγαρία δείχνουν ότι, τελικά, το ταυτόχρονα σε πολλές χώρες είναι πιο εφικτό από το «σε μία μόνο χώρα».
Κι όπου, μέσα στην Ευρώπη, το επόμενο διάστημα, γίνει το αποφασιστικό βήμα (εμείς θέλουμε να είναι η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση) σε καμιά χώρα της Ευρώπης – του Νότου σίγουρα – το ξημέρωμα δεν θα μοιάζει με όλα τ’ άλλα.
Μάθαμε, επίσης, μετά τα τελευταία γεγονότα, ότι η βαθιά συστημική κρίση του καπιταλισμού τον οδηγεί να τρώει τα νύχια του, τις σάρκες του. Βάζει χέρι στα δικά του ιερά και όσια και παίζει αμπάριζα με τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό του. Είναι πασιφανές ότι με τις καταθέσεις στην Κύπρο και τον ευρύτερο σχεδιασμό για την καταστροφή του περιφερειακού τραπεζικού συστήματος στην ευρωζώνη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει βγει από τον Πύργο κι αναζητά φρέσκο αίμα, ζεστά– μυρωδάτα λεφτάκια. Και γι’ αυτό όλα τ’ άλλα, περί πλυντηρίων, ηθικών κανόνων και εναρμονισμού, είναι νηπιακά ψεματάκια.
Είναι, επίσης, προδήλως εμφανές ότι αυτό που επιδιώκουν σήμερα οι ελίτ είναι η διάλυση της Ευρωζώνης ή, καλύτερα, ο περιορισμός της. Και περιμένουν ποια χώρα θα τσιμπήσει πρώτη. Λέει ο ευρωπαίος νεοφιλελευθερισμός, που περνάει κρίση μέσης ηλικίας: «Σ’ ευχαριστώ για τα ωραία χρόνια που περάσαμε μαζί, αλλά δεν πάει άλλο. Σου έχω ετοιμάσει μια καλή επιταγή και σου εύχομαι μ’ ένα καλό παιδί».
Και τι κάνει η άλλη; Παίρνει την επιταγή και φεύγει; Η σωστή μεσόγεια, πάντως, βάζει τα χέρια στη μέση, ανοίγει και τα παράθυρα ν’ ακούει η γειτονιά και κάνει μια ωραιότατη υστερία: Ποιος νομίζεις, ότι είσαι ρε αλήτη; Μού φαγες τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, την περιουσία του πατέρα μου, και ζητάς να φύγω; Εδώ θα μείνω και στα πάρω όλα, κινητά – ακίνητα – playmobil.
Θέλησαν να μας πείσουν, ακόμα, ότι δεν μπλοφάρει η Ε.Ε. Βγαίνει μπλόφα στο pas a volonte, στον κούκο μονό. Φυσικά και βγαίνει, ειδικά όταν κρατάς δυο άσσους στο χέρι και υπάρχουν άλλοι δύο άσσοι στο τραπέζι. Αρκεί στην παρτίδα να μην κάθονται κάτι νυσταλέοι τύποι, σαν εκείνους των μεταμεσονύκτιων εκπομπών του Diamond Texas.
Αλλά, αδέρφια, όποιος έχει παίξει μια φορά πόκα(ή μια παρτίδα stratego, έστω) ξέρει ότι ακολουθείς όλες τις τεχνικές επεξεργασίας και στησίματος της μπλόφας, αλλά δεν τη συζητάς σε συνέδρια. Έχεις την πολιτική νομιμοποίηση και τα εργαλεία για να προχωρήσεις.
Και σπουδαιότερο πολιτικό εργαλείο για το ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει από την ίδια τη Διακήρυξη της Συνδιάσκεψης στο σύνολό της και, φυσικά, το επίμαχο σημείο του «καμιά θυσία για το ευρώ».
Οπότε τι; Τα ίδια θα λέμε;
Κι αν δεν βγει η μπλόφα; Η χαρτοπαικτική εμπειρία λέει ότι βγαίνει, γιατί ο αντίπαλος δεν ξέρει ότι κρατάς δύο άσσους στο χέρι: κίνημα και συμμαχίες.
Κίνημα σημαίνει ότι όσο μια πολιτική ηγεσία διαπραγματεύεται εξ ονόματος του λαού, ο λαός δεν περιμένει να μάθει το αποτέλεσμα από την τηλεόραση. Βρίσκεται στους δρόμους, στις πλατείες και είναι τόσο δυναμικό, που η όποια ηγεσία να μην μπορεί να επιστρέψει αν δεν καταφέρει τη νίκη.
Συμμαχίες σημαίνει μια πρόσφατη εικόνα από την κηδεία του Τσάβες: Ηγέτες όπως η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, ο Ραφαέλ Κορρέα, ο Έβο Μοράλες και ο Πέπε Μουχίκα όχι μόνο έδειχναν, αλλά ήταν συντετριμμένοι, γιατί έχασαν έναν ηγέτη που στήριξε με όλα τα μέσα τους λαούς των χωρών τους όταν έπρεπε να πάρουν ριζοσπαστικές (δύσκολες) αποφάσεις.
Κίνημα και συμμαχίες είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση
Βέβαια, ούτε σκληρό πόκερ έπαιξαν με την Κύπρο, ούτε μπλόφαραν. Το πολύ – πολύ να έπαιξαν σκηνές από ρομαντική κομεντί. Ο Αναστασιάδης είναι πανί από το ίδιο νεοφιλελεύθερο – μνημονιακό τόπι. Δεν ξεχνιέται ο τρόπος που εγκαλούσε τον Σαμαρά για το Μνημόνιο I. Άρα, δεν επρόκειτο να διαπραγματευτεί με κανένα, όπως το ίδιο κάνουν η τρικομματική κυβέρνηση στην Ελλάδα, αλλά και οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Ιβηρικής.
Τι άλλο κοινό έχουν αυτές οι τέσσερις μνημονιακές κυβερνήσεις; εκφράζουν το παλιό και σάπιο πολιτικό σύστημα, βρίσκονται στην περιδίνηση μικρών και μεγάλων σκανδάλων, ευάλωτες στα ντόπια κεφάλαιά τους, που γράφουν επιπλέον σελίδες στα Μνημόνια.
Η παραίτηση Σαρρή στην Κύπρο δείχνει ότι ήταν υπουργός α λα καρτ, ένας Υπουργός Ειδικού Σκοπού, που ως κύρια αποστολή είχε να κλείσει, να καθαρίσει το θέμα «Marfin Laiki».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να πει πολύ περισσότερα στον κόσμο και να οργανώσει μαζί του την ανατροπή, αντί να συζητά πάνω στο διαρκές ψευτοδίλημμα «βουνό ή θάλασσα».
Άλλωστε, έχει απαντηθεί προ πολλού: Σαμοθράκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου