Του Κωστα Καναβούρη, απο την Αυγη...
Το ακούσαμε τόσες φορές, από τόσα επίμαχα χείλη, που κατάντησε αηδία και ψοφοδεής φαταλισμός: η καταστροφική απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο ήταν επώδυνη, αλλά απαραίτητη. Το είπε και ο Στουρνάρας -αυτός ο ίδιος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας που έδρασε εντός του Eurogroup ως δουλάριο των γερμανικών συμφερόντων- στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια, το είπε ο Βενιζέλος τής όλο και πιο απεχθούς, επειδή είναι ανερμάτιστη, προπέτειας,
το είπε μέχρι και ο πανταχού "παρών" και τα πάντα πληρών (ιδιαίτερα τις καταφανείς τρύπες του συστήματος διά των "αριστερών" εμβαλώσεων) Φώτης Κουβέλης. Επώδυνη, αλλά απαραίτητη. Από κοντά βεβαίως και όλες οι ταξιαρχίες των Χερουβείμ, των Σεραφείμ (που ανάμεσά τους εμφιλοχωρούν και ουκ ολίγοι "νεφελίμ") και των πολυομμάτων του συστήματος που έσπευσαν να εξηγήσουν, να αναλύσουν και να αποδεχθούν το επώδυνον ου μην αλλά και απαραίτητον του πράγματος καταγγέλλοντας για μία ακόμα φορά τον ανεύθυνο και επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ο οποίος έθεσε εν κινδύνω την πατρίδα και την αφρόεσα νήσο διά της επιμονής του να μην απομακρύνεται από τις θεσμισμένες εννοήσεις της Δημοκρατίας και διά της ακατανότητης και παντελώς εκτός τόπου και χρόνου αντίληψης ότι τίποτε στην πολιτική και στην ιστορία δεν είναι μοιραίο. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει οικονομικός ντετερμινισμός. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την παταγώδη αλαλία του πρωθυπουργικού αβερωφίδιου, καθώς και τον δεκάρικο περί μεγαλείου του Ελληνισμού που εξακόντισε ως άλλος Κατίδης της πολιτικής στα κεφάλια του κυπριακού λαού, τότε το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Πάει και τελείωσε. Διότι αυτός και μόνον αυτός ως "γνήσια συνιστώσα του κ. Καμμένου" -όπως με ανεξάντλητη βλακεία αναφέρουν οι μυαλοφυγόδικοι του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ.- επιμένει να μην φτωχοποιεί έως εξαφανίσεως την έννοια της δημοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλουν οι εξαγριωμένοι νεοφιλελεύθεροι των Βρυξελλών και του Γερμανικού Οικονομικού Ιμπεριαλισμού. Διότι μόνος αυτός επιμένει να θέλει και να επιδιώκει τα κυβερνητικά ηνία αρνούμενος εξ αριστερών μετά λόγου γνώσεως (λογικής, ηθικής, αισθητικής και της γνωστικής ύλης αυτών) την επαίσχυντη αθλιότητα της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κατανομής εξουσίας (όχι μόνο κυβερνητικής και δυστυχώς ολοένα και λιγότερο κυβερνητικής ενός εκάστου ανεξάρτητου κράτους), κινείται στην ασφυκτικά μικρή απόσταση μεταξή πολιτικής κύφωσης και πολιτικής αλητείας. Για να μην προσθέσουμε ότι ουκ ολίγες φορές η αλητεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινή, κοινότατη και ποινικά κολάσιμη αλητεία. Μια ματιά στα βοώντα οικονομικά και κουκουλωμένα σκάνδαλα (μαζί με αυτό της λίστας Λαγκάρντ, το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία ταφής αναδεικνύοντας εκτός των άλλων και τις χαρισματικές νεκροθαπτικές ικανότητες των κυρίων Μαρκογιαννάκη, Βαρβιτσιώτη και συντροφίας), μια ματιά λοιπόν στα τόσα και τόσα σκάνδαλα στων οποίων τη δυσωδία έχουμε εθιστεί και δεν μας ενοχλούν πλέον, αρκεί για να δείξει ότι η αλητεία υπάρχει, ζει και βασιλεύει. Ως πολιτικό υπόβαθρο του μοιραίου, ως λογικό του παράκρουσμα και ως αισθητικό του κακοτύπωμα. Μια γενική ασχημία.Αυτό είναι το επώδυνο γεγονός, που φυσικά δεν είναι μοιραίο, αλλά αποτέλεσμα μυριάδων ολιγωριών, υποκύψεων, χυδαίων ατομισμών και δουλικών παραδοχών, που διαμορφώνουν μια πραγματικότητα η οποία ουδεμία σχέση έχει με τους τίτλους υπό τους οποίους υφίσταται ώστε να μπορεί να δρα ανενόχλητη μακράν της κοινής βούλησης ή πειθαναγκάζοντας στανικά την κοινή βούληση όταν δεν μπορεί να την παραπείσει. Το πραγματικά επώδυνο είναι πως όσο η δημοκρατία (έννοια πολυπλοκότερη και βαθύτερη από την έννοια της πολιτικής επειδή την εμπεριέχει χωρίς να εξαντλείται στην πολιτική) σκεπάζεται από τις σκοτεινές φτερούγες της οικονομίας, τόσο θα αποσαθρώνεται ως περιεχόμενο και τόσο θα βαραθρώνονται οι βασικοί της πυλώνες και τα θεμελιώδη της θέσμια. Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά πως όταν μιλάμε για δημοκρατία, εννοούμε το εδραίο έδαφος της ταξικής δημοκρατίας το οποίο έχουμε στα χέρια μας και το οποίο προσπαθούμε διαρκώς να πλάσουμε γεωργώντας το με διαφορετικό τρόπο, δηλαδή να προκαλέσουμε διαφορετικού τύπου "κέρδη". Αυτό λοιπόν που είναι στ' αλήθεια επώδυνο, είναι η επιτυχής εν πολλοίς (με τα δουλικά και τα λαδικά που την υπηρετούν) ταξική συσκότιση την οποία επιβάλλει ο ασυγκράτητος οικονομικός (αλλά και πολιτικός και ιδεολογικός) νεοφιλελευθερισμός που με τη σειρά του φέρνει τη φτωχοποίηση έως εξαφανίσεως των εννοιών που λέγαμε.
Τώρα πια είναι οδυνηρά φανερό: ο αγώνας για την αποκατάσταση της οικονομικής βαρβαρότητας της κλοπής, είναι αγώνας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εδώ, σ' αυτό το γήπεδο γίνεται το παιχνίδι. Εδώ, σ' αυτό το γήπεδο τα ανδράρια και τα γύναια, όλος ο εμετικός εσμός της επαιτικής δουλοφροσύνης πετάει την μπάλα στην κερκίδα, επειδή από τα αποδυτήρια ακόμα του έχουν πάρει τα σώβρακα. Κι αυτό το θεωρεί επώδυνο μεν, αλλά την καλύτερη δυνατή λύση. Αυτό το στρεβλό χέρι της κλοπής, της παράκλησης, της επαιτείας και της ελεημοσύνης (που θα έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος στη "Γέφυρα", δηλαδή τη γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων που μοιράζουν το "τσιγάρο στα δύο και την καρδιά τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα") είναι που θεωρεί μοιραία την οδύνη. Αλλά εν τέλει και αφού τα τέρατα, από τον Σόιμπλε (σόι μπλε, άρα Έλληνας. Είναι η ετυμολογική συνεισφορά της στήλης στη χρυσαυγίτικη γλωσσολογία των ημερών) μέχρι το τελευταίο απόπλυμα του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, ηθικοποιούν την αναγκαιότητα του οικονομικού -και μοιραίου- πογκρόμ, τότε ας ηθικοποιήσουμε και το κέρδος: Αυτή η μέθοδος είναι η μόνη μέθοδος, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να γίνει δικαιότερος ο νεοφιελελευθερισμός; Δηλαδή βαδίζουμε προς μια δημοκρατία της οικονομικής -έστω και ταξικής- δικαιοσύνης και ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ανθίσταται; Μέγα και κατάπτυστο λάθος. Διότι το μοιραίον πρέπει να επέλθει. Όλες οι άλλες λύσεις είναι δημαγωγικές.
το είπε μέχρι και ο πανταχού "παρών" και τα πάντα πληρών (ιδιαίτερα τις καταφανείς τρύπες του συστήματος διά των "αριστερών" εμβαλώσεων) Φώτης Κουβέλης. Επώδυνη, αλλά απαραίτητη. Από κοντά βεβαίως και όλες οι ταξιαρχίες των Χερουβείμ, των Σεραφείμ (που ανάμεσά τους εμφιλοχωρούν και ουκ ολίγοι "νεφελίμ") και των πολυομμάτων του συστήματος που έσπευσαν να εξηγήσουν, να αναλύσουν και να αποδεχθούν το επώδυνον ου μην αλλά και απαραίτητον του πράγματος καταγγέλλοντας για μία ακόμα φορά τον ανεύθυνο και επικίνδυνο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ο οποίος έθεσε εν κινδύνω την πατρίδα και την αφρόεσα νήσο διά της επιμονής του να μην απομακρύνεται από τις θεσμισμένες εννοήσεις της Δημοκρατίας και διά της ακατανότητης και παντελώς εκτός τόπου και χρόνου αντίληψης ότι τίποτε στην πολιτική και στην ιστορία δεν είναι μοιραίο. Ότι δηλαδή δεν υπάρχει οικονομικός ντετερμινισμός. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την παταγώδη αλαλία του πρωθυπουργικού αβερωφίδιου, καθώς και τον δεκάρικο περί μεγαλείου του Ελληνισμού που εξακόντισε ως άλλος Κατίδης της πολιτικής στα κεφάλια του κυπριακού λαού, τότε το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ. Πάει και τελείωσε. Διότι αυτός και μόνον αυτός ως "γνήσια συνιστώσα του κ. Καμμένου" -όπως με ανεξάντλητη βλακεία αναφέρουν οι μυαλοφυγόδικοι του Γραφείου Τύπου της Ν.Δ.- επιμένει να μην φτωχοποιεί έως εξαφανίσεως την έννοια της δημοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλουν οι εξαγριωμένοι νεοφιλελεύθεροι των Βρυξελλών και του Γερμανικού Οικονομικού Ιμπεριαλισμού. Διότι μόνος αυτός επιμένει να θέλει και να επιδιώκει τα κυβερνητικά ηνία αρνούμενος εξ αριστερών μετά λόγου γνώσεως (λογικής, ηθικής, αισθητικής και της γνωστικής ύλης αυτών) την επαίσχυντη αθλιότητα της τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής κατανομής εξουσίας (όχι μόνο κυβερνητικής και δυστυχώς ολοένα και λιγότερο κυβερνητικής ενός εκάστου ανεξάρτητου κράτους), κινείται στην ασφυκτικά μικρή απόσταση μεταξή πολιτικής κύφωσης και πολιτικής αλητείας. Για να μην προσθέσουμε ότι ουκ ολίγες φορές η αλητεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κοινή, κοινότατη και ποινικά κολάσιμη αλητεία. Μια ματιά στα βοώντα οικονομικά και κουκουλωμένα σκάνδαλα (μαζί με αυτό της λίστας Λαγκάρντ, το οποίο βρίσκεται σε διαδικασία ταφής αναδεικνύοντας εκτός των άλλων και τις χαρισματικές νεκροθαπτικές ικανότητες των κυρίων Μαρκογιαννάκη, Βαρβιτσιώτη και συντροφίας), μια ματιά λοιπόν στα τόσα και τόσα σκάνδαλα στων οποίων τη δυσωδία έχουμε εθιστεί και δεν μας ενοχλούν πλέον, αρκεί για να δείξει ότι η αλητεία υπάρχει, ζει και βασιλεύει. Ως πολιτικό υπόβαθρο του μοιραίου, ως λογικό του παράκρουσμα και ως αισθητικό του κακοτύπωμα. Μια γενική ασχημία.Αυτό είναι το επώδυνο γεγονός, που φυσικά δεν είναι μοιραίο, αλλά αποτέλεσμα μυριάδων ολιγωριών, υποκύψεων, χυδαίων ατομισμών και δουλικών παραδοχών, που διαμορφώνουν μια πραγματικότητα η οποία ουδεμία σχέση έχει με τους τίτλους υπό τους οποίους υφίσταται ώστε να μπορεί να δρα ανενόχλητη μακράν της κοινής βούλησης ή πειθαναγκάζοντας στανικά την κοινή βούληση όταν δεν μπορεί να την παραπείσει. Το πραγματικά επώδυνο είναι πως όσο η δημοκρατία (έννοια πολυπλοκότερη και βαθύτερη από την έννοια της πολιτικής επειδή την εμπεριέχει χωρίς να εξαντλείται στην πολιτική) σκεπάζεται από τις σκοτεινές φτερούγες της οικονομίας, τόσο θα αποσαθρώνεται ως περιεχόμενο και τόσο θα βαραθρώνονται οι βασικοί της πυλώνες και τα θεμελιώδη της θέσμια. Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά πως όταν μιλάμε για δημοκρατία, εννοούμε το εδραίο έδαφος της ταξικής δημοκρατίας το οποίο έχουμε στα χέρια μας και το οποίο προσπαθούμε διαρκώς να πλάσουμε γεωργώντας το με διαφορετικό τρόπο, δηλαδή να προκαλέσουμε διαφορετικού τύπου "κέρδη". Αυτό λοιπόν που είναι στ' αλήθεια επώδυνο, είναι η επιτυχής εν πολλοίς (με τα δουλικά και τα λαδικά που την υπηρετούν) ταξική συσκότιση την οποία επιβάλλει ο ασυγκράτητος οικονομικός (αλλά και πολιτικός και ιδεολογικός) νεοφιλελευθερισμός που με τη σειρά του φέρνει τη φτωχοποίηση έως εξαφανίσεως των εννοιών που λέγαμε.
Τώρα πια είναι οδυνηρά φανερό: ο αγώνας για την αποκατάσταση της οικονομικής βαρβαρότητας της κλοπής, είναι αγώνας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Εδώ, σ' αυτό το γήπεδο γίνεται το παιχνίδι. Εδώ, σ' αυτό το γήπεδο τα ανδράρια και τα γύναια, όλος ο εμετικός εσμός της επαιτικής δουλοφροσύνης πετάει την μπάλα στην κερκίδα, επειδή από τα αποδυτήρια ακόμα του έχουν πάρει τα σώβρακα. Κι αυτό το θεωρεί επώδυνο μεν, αλλά την καλύτερη δυνατή λύση. Αυτό το στρεβλό χέρι της κλοπής, της παράκλησης, της επαιτείας και της ελεημοσύνης (που θα έλεγε και ο Γιάννης Ρίτσος στη "Γέφυρα", δηλαδή τη γέφυρα μεταξύ των ανθρώπων που μοιράζουν το "τσιγάρο στα δύο και την καρδιά τους στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα") είναι που θεωρεί μοιραία την οδύνη. Αλλά εν τέλει και αφού τα τέρατα, από τον Σόιμπλε (σόι μπλε, άρα Έλληνας. Είναι η ετυμολογική συνεισφορά της στήλης στη χρυσαυγίτικη γλωσσολογία των ημερών) μέχρι το τελευταίο απόπλυμα του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών, ηθικοποιούν την αναγκαιότητα του οικονομικού -και μοιραίου- πογκρόμ, τότε ας ηθικοποιήσουμε και το κέρδος: Αυτή η μέθοδος είναι η μόνη μέθοδος, όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να γίνει δικαιότερος ο νεοφιελελευθερισμός; Δηλαδή βαδίζουμε προς μια δημοκρατία της οικονομικής -έστω και ταξικής- δικαιοσύνης και ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ανθίσταται; Μέγα και κατάπτυστο λάθος. Διότι το μοιραίον πρέπει να επέλθει. Όλες οι άλλες λύσεις είναι δημαγωγικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου