ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Αυγη...
Το ιερό και απαραβίαστο των αποταμιεύσεων δεν είναι το μόνο ταμπού που έσπασε με αφορμή τη νέα κυπριακή τραγωδία. Η μικρή κυπριακή κοινωνία, στριμωγμένη στις ουρές των ΑΤΜ και στις αγωνίες για πρόσβαση σε λίγα ευρώ, έσπασε με εκπληκτική ταχύτητα και ένα ακόμη ταμπού, ίσως το σημαντικότερο για όλες τις κοινωνίες της Ευρωζώνης: υπάρχει ζωή και μετά το ευρώ.
Ο πολιτικός χρόνος στην Κύπρο εδώ και τρεις εβδομάδες πύκνωσε τόσο θεαματικά, ώστε προκάλεσε άλματα και στις συνειδήσεις. Ενδεχομένως στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που κατέγραψαν συντριπτικά ποσοστά υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, πριν η τρόικα, οι ευρωκράτες και οι πολιτικές ηγεσίες μαντρώσουν το νησί στο Μνημόνιο, να υπάρχει πολύς συναισθηματισμός, πολλή παρόρμηση, πολύς θυμός. Αλλά, πιθανότατα, υπάρχει και ένστικτο, πολύ πιο εύστοχο από τις παλινωδίες των πολιτικών ηγεσιών, συμπεριλαμβανομένης της συνένοχης για την κρίση κυπριακής Αριστεράς.
Σε κάθε περίπτωση, στην Κύπρο ο δεύτερος δρόμος, το σχέδιο Β, η εναλλακτική -πείτε το όπως θέλετε, αν θέλετε να αποφευχθούν «ενοχλητικές» ταυτίσεις με υπαρκτές πολιτικές προτάσεις- έχει μπει στο τραπέζι. Και, εξ όσων γνωρίζουμε, απασχολεί, τουλάχιστον ως υπόθεση εργασίας, τόσο την κυπριακή Αριστερά όσο και δυνάμεις του αστικού τόξου που ερήμην της στις τελευταίες προεδρικές εκλογές εξέφρασαν το «όχι στο Μνημόνιο». Απασχόλησε δε και την ίδια την κυβέρνηση Αναστασιάδη πριν συρθεί στη συμφωνία, όπως ομολόγησε ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Γ. Κασουλίδης. Θα απασχολήσει, όμως, πολύ εντονότερα την κυπριακή κοινωνία όσο αποκαλύπτονται σε όλο το εύρος τους οι επιπτώσεις της εφαρμογής του Μνημονίου, της βίαιης «αλλαγής μοντέλου» και της πλήρους αποικιοποίησης της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ήδη ανάπηρη κυριαρχία της.
Το ερώτημα που θέτουν όσοι εξακολουθούν να θεωρούν αδιανόητη την επιβίωση μιας κοινωνίας εκτός Ευρωζώνης είναι τι θα ακολουθήσει μια μονομερή απόφαση αποχώρησης. Τι ακριβώς θα συμβεί επιλέγοντας επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Είναι λάθος ερώτημα. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος θα το κάνει, με ποιους όρους, με ποιο σχέδιο και με ποιους συμμάχους, τόσο εντός της κοινωνίας όσο και διεθνώς. Είναι προφανές ότι το «αντι-ευρώ» σχέδιο π.χ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου θα απείχε αρκετά από το αντίστοιχο σχέδιο δυνάμεων με σκιώδεις σχέσεις διαπλοκής με τους κατόχους ξένων κεφαλαίων που «πάρκαραν» μέχρι τώρα στις κυπριακές τράπεζες και, προφανώς, θα απείχε παρασάγγας από το «αντι-ευρώ» σχέδιο μιας Αριστεράς που θα ήθελε να εκφράσει στοιχειωδώς τις ανάγκες των εργαζόμενων και των φτωχότερων στρωμάτων, αλλά και τις ανάγκες αποκατάστασης της διχοτομημένης κυριαρχίας στο νησί.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το Μνημόνιο που θα υπογραφεί στην Κύπρο βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των τελευταίων αναγκών. Η Κύπρος θα ακολουθήσει τον οδικό χάρτη της ελληνικής καταστροφής και μάλιστα σε χειρότερη εκδοχή. Το εθνικό της πρόβλημα, η ανοιχτή πληγή της εισβολής, θα γίνει γάγγραινα, η διαπραγματευτική της θέση θα εξασθενήσει δραματικά και το πλεονέκτημα των υδρογονανθράκων μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνο μειονέκτημα, όπως κατέδειξαν οι απειλητικοί τουρκικοί σαρκασμοί μετά την αποκατάσταση των σχέσεων με τον σύμμαχο της συγκυρίας, το Ισραήλ. Από κάθε άποψη το δίλημμα για την κυπριακή κοινωνία θα συμπυκνωθεί στο «Μνημόνιο ή αναζήτηση εναλλακτικής εκτός ευρώ».
«Έξω απ’ το μαντρί σε τρώει ο λύκος», είναι το αντεπιχείρημα όσων έστω από μοιρολατρία, φόβο ή «ρεαλισμό» αποτάσσονται το αδιανόητο. Κατ’ αρχάς, ο λύκος είναι προ πολλού μέσα στο μαντρί. Κι όχι ένας, Αγέλη ολόκληρη. Αλλά, τι υπάρχει έξω από το μαντρί; Προφανώς, δεν υπάρχει κανένα ανθισμένο λιβαδι. Υπάρχουν οδύνες, κίνδυνοι, απειλές. Υπάρχουν και συμβιβασμοί, λυκοφιλίες, επισφαλείς συμμαχίες, λεπτές ισορροπίες και περίπλοκοι υπολογισμοί. Πάντως, δεν υπάρχει απομονωτισμός, «μια Αλβανία του Χότζα στον 21ο αιώνα», κατά το απλοϊκό επιχείρημα που ακούγεται. Υπάρχουν οι BRICS, γοργά αποστασιοποιούμενοι από την ομπρέλα του ΔΝΤ, υπάρχουν οι λατινοαμερικανικές χώρες του εναλλακτικού πειράματος, υπάρχει αυτοτελώς η Μόσχα που αλλιώς θα αντιμετώπιζε μια χώρα εκτός ευρώ, υπάρχει ο δισυπόστατος αραβικός κόσμος, παράδοξα και ύποπτα εγκαταλελειμμένος από την ατζέντα συμμαχιών της άλλοτε αδέσμευτης Κύπρου. Υπάρχει, γενικώς, μια αχαρτογράφητη διαδρομή που πρέπει να χαρτογραφηθεί με επιστημονικότητα, τεκμηρίωση και πολιτικό ρεαλισμό. Η άλλη διαδρομή, του Μνημονίου, είναι γνωστή, πλήρως χαρτογραφημένη και ισοδύναμη με οικονομική και κοινωνική γενοκτονία.
Κι ό,τι λέμε και ανιχνεύουμε για την Κύπρο- ίσως με την ασφάλεια της απόστασης- ισχύει κατ' αναλογίαν για την Ελλάδα. Ενδεχομένως πολλαπλάσια για την Ελλάδα, λόγω της πολύπλοκης συνάρτησης με την Κύπρο κι ενός ακατάλυτου ηθικού δεσμού με το νησί που δεν μπορεί να διαγραφεί με τις κυνικές διαβεβαιώσεις του κ. Στουρνάρα για τις ασφαλείς καταθέσεις των Ελλαδιτών στις κυπριακές τράπεζες...
Σε κάθε περίπτωση, στην Κύπρο ο δεύτερος δρόμος, το σχέδιο Β, η εναλλακτική -πείτε το όπως θέλετε, αν θέλετε να αποφευχθούν «ενοχλητικές» ταυτίσεις με υπαρκτές πολιτικές προτάσεις- έχει μπει στο τραπέζι. Και, εξ όσων γνωρίζουμε, απασχολεί, τουλάχιστον ως υπόθεση εργασίας, τόσο την κυπριακή Αριστερά όσο και δυνάμεις του αστικού τόξου που ερήμην της στις τελευταίες προεδρικές εκλογές εξέφρασαν το «όχι στο Μνημόνιο». Απασχόλησε δε και την ίδια την κυβέρνηση Αναστασιάδη πριν συρθεί στη συμφωνία, όπως ομολόγησε ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών Γ. Κασουλίδης. Θα απασχολήσει, όμως, πολύ εντονότερα την κυπριακή κοινωνία όσο αποκαλύπτονται σε όλο το εύρος τους οι επιπτώσεις της εφαρμογής του Μνημονίου, της βίαιης «αλλαγής μοντέλου» και της πλήρους αποικιοποίησης της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ήδη ανάπηρη κυριαρχία της.
Το ερώτημα που θέτουν όσοι εξακολουθούν να θεωρούν αδιανόητη την επιβίωση μιας κοινωνίας εκτός Ευρωζώνης είναι τι θα ακολουθήσει μια μονομερή απόφαση αποχώρησης. Τι ακριβώς θα συμβεί επιλέγοντας επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Είναι λάθος ερώτημα. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος θα το κάνει, με ποιους όρους, με ποιο σχέδιο και με ποιους συμμάχους, τόσο εντός της κοινωνίας όσο και διεθνώς. Είναι προφανές ότι το «αντι-ευρώ» σχέδιο π.χ. του Αρχιεπισκόπου Κύπρου θα απείχε αρκετά από το αντίστοιχο σχέδιο δυνάμεων με σκιώδεις σχέσεις διαπλοκής με τους κατόχους ξένων κεφαλαίων που «πάρκαραν» μέχρι τώρα στις κυπριακές τράπεζες και, προφανώς, θα απείχε παρασάγγας από το «αντι-ευρώ» σχέδιο μιας Αριστεράς που θα ήθελε να εκφράσει στοιχειωδώς τις ανάγκες των εργαζόμενων και των φτωχότερων στρωμάτων, αλλά και τις ανάγκες αποκατάστασης της διχοτομημένης κυριαρχίας στο νησί.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το Μνημόνιο που θα υπογραφεί στην Κύπρο βρίσκεται στον αντίποδα αυτών των τελευταίων αναγκών. Η Κύπρος θα ακολουθήσει τον οδικό χάρτη της ελληνικής καταστροφής και μάλιστα σε χειρότερη εκδοχή. Το εθνικό της πρόβλημα, η ανοιχτή πληγή της εισβολής, θα γίνει γάγγραινα, η διαπραγματευτική της θέση θα εξασθενήσει δραματικά και το πλεονέκτημα των υδρογονανθράκων μπορεί να εξελιχθεί σε επικίνδυνο μειονέκτημα, όπως κατέδειξαν οι απειλητικοί τουρκικοί σαρκασμοί μετά την αποκατάσταση των σχέσεων με τον σύμμαχο της συγκυρίας, το Ισραήλ. Από κάθε άποψη το δίλημμα για την κυπριακή κοινωνία θα συμπυκνωθεί στο «Μνημόνιο ή αναζήτηση εναλλακτικής εκτός ευρώ».
«Έξω απ’ το μαντρί σε τρώει ο λύκος», είναι το αντεπιχείρημα όσων έστω από μοιρολατρία, φόβο ή «ρεαλισμό» αποτάσσονται το αδιανόητο. Κατ’ αρχάς, ο λύκος είναι προ πολλού μέσα στο μαντρί. Κι όχι ένας, Αγέλη ολόκληρη. Αλλά, τι υπάρχει έξω από το μαντρί; Προφανώς, δεν υπάρχει κανένα ανθισμένο λιβαδι. Υπάρχουν οδύνες, κίνδυνοι, απειλές. Υπάρχουν και συμβιβασμοί, λυκοφιλίες, επισφαλείς συμμαχίες, λεπτές ισορροπίες και περίπλοκοι υπολογισμοί. Πάντως, δεν υπάρχει απομονωτισμός, «μια Αλβανία του Χότζα στον 21ο αιώνα», κατά το απλοϊκό επιχείρημα που ακούγεται. Υπάρχουν οι BRICS, γοργά αποστασιοποιούμενοι από την ομπρέλα του ΔΝΤ, υπάρχουν οι λατινοαμερικανικές χώρες του εναλλακτικού πειράματος, υπάρχει αυτοτελώς η Μόσχα που αλλιώς θα αντιμετώπιζε μια χώρα εκτός ευρώ, υπάρχει ο δισυπόστατος αραβικός κόσμος, παράδοξα και ύποπτα εγκαταλελειμμένος από την ατζέντα συμμαχιών της άλλοτε αδέσμευτης Κύπρου. Υπάρχει, γενικώς, μια αχαρτογράφητη διαδρομή που πρέπει να χαρτογραφηθεί με επιστημονικότητα, τεκμηρίωση και πολιτικό ρεαλισμό. Η άλλη διαδρομή, του Μνημονίου, είναι γνωστή, πλήρως χαρτογραφημένη και ισοδύναμη με οικονομική και κοινωνική γενοκτονία.
Κι ό,τι λέμε και ανιχνεύουμε για την Κύπρο- ίσως με την ασφάλεια της απόστασης- ισχύει κατ' αναλογίαν για την Ελλάδα. Ενδεχομένως πολλαπλάσια για την Ελλάδα, λόγω της πολύπλοκης συνάρτησης με την Κύπρο κι ενός ακατάλυτου ηθικού δεσμού με το νησί που δεν μπορεί να διαγραφεί με τις κυνικές διαβεβαιώσεις του κ. Στουρνάρα για τις ασφαλείς καταθέσεις των Ελλαδιτών στις κυπριακές τράπεζες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου