Γαβγίσματα...
Η Ελλάδα γέμισε θυμωμένους ανθρώπους, όχι με αυτούς που έχουν οργιστεί δικαιολογημένα με τα μνημόνια και τους κλεφταράδες σωτήρες, αλλά με τους άλλους, που ζουν στην ζώνη του αρνητισμού και έχουν μάθει να μην πιστεύουν τίποτα.
Άρνηση μπροστά στην συλλογικότητα, άγονη αντιπαράθεση, εκνευρισμός. Να μερικά στοιχεία του θυμωμένου θεριού.
Δεν υπάρχει λοιπόν χειρότερο πράγμα, από το να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που κουβαλά μεγάλο θυμό και δεν ξέρει το γιατί. Κάνει σαν άγριο θηρίο γιατί όλα τα θεωρεί απειλή. Ο ακαθόριστος θυμός του, τον αδειάζει από κάθε συναίσθημα και γίνεται ένα κτήνος που κραυγάζει και ξερνάει προσβολές.
Ο θυμωμένος άνθρωπος δεν έχει επιχειρήματα, είναι ανθρώπινος στόκος, ντύνει επιχειρήματα τις ειρωνείες και τις εξυπνάδες του, νομίζοντας ότι σε κατατροπώνει. Μπορεί άραγε να τον βγάλει κανείς από την μιζέρια του;
Η θυμωμένη καρδιά δεν αγαπά ούτε τα άντερα της, σφίγγεται τόσο πολύ από τα νεύρα της που συνεχώς κλάνει μίσος.
Ένας φίλος με προέτρεψε να σκεφτώ, ότι ο χρόνιος θυμός μπορεί να είναι, αποτέλεσμα συνάθροισης τετελεσμένων βιωματικών εμπειριών που αφόπλισαν την ανθρωπιά από το υποκείμενο. Δεκτό. Άρα να συμπεράνω ότι πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις, δεν βγαίνει αλλιώς.
Οι θυμωμένες μίζερες ψυχές μίζερα σκέφτονται. Το μαύρο τους αφομοιώνει όλα τα χρώματα. Η σιωπή μας τους αρμόζει μέσα στην απέραντη μοναξιά τους.
Ο θυμός επίσης σε αποβλακώνει, γίνεσαι μαστούρης του ρηχού και του άψυχου, χτυπάς επανειλημμένα το κεφάλι σου στους τοίχους της αδιαλλαξίας σου. Τι ταπείνωση…
Και οι κακεντρεχείς σκέψεις τρέχουν πάντα μπροστά από τον θυμωμένο βλάκα αφού του έχουν περάσει χαλινάρι.
Και όταν ο θυμωμένος πάρει πρέφα τα όνειρα σου, υποσυνείδητα ζηλεύει, γιατί είναι ανίκανος ο ίδιος να ονειρευτεί, οπότε και σε χλευάζει ντύνοντας σε με μικροπρεπή ειρωνικά σχόλια.
Και έτσι στην Ελλάδα βιώνουμε έναν ιδιότυπο κοινωνικό διχασμό, έναν διχασμό που μας χωρίζει σε δύο στρατόπεδα. Από την μία, έχουμε αυτούς που μπορούν ακόμα να ελπίζουν και έχουν διάθεση να κάτσουν σε ένα τραπέζι για διάλογο, και από την άλλη έχουμε τους δογματικούς θυμωμένους βλάκες που όπου σταθούν και όπου βρεθούν λερώνουν με τους μισαλλόδοξους εμετούς τους την ελπίδα.
Αυτές τις σκέψεις έκανα, διαβάζοντας ορισμένα πικρόχολα σχόλια σε ένα κείμενο που έγραψα χθες και φυσικά άφησα αναπάντητα. Η βλακεία είναι ανίκητη όπως είχε διατυπώσει ο Άλμπερτ.
Οι θυμωμένοι βλάκες είναι κοντολογίς άχρηστα γεμάτα μίσος σακιά που δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιπαρατεθείς μαζί τους. Το να προσπαθήσεις να τους αλλάξεις θα είναι τόσο μάταιο, όσο το να μάθεις στον σκύλο σου να σκουπίζεται με χαρτί υγείας. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην έχουν παιδιά και τα έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
Ένας άλλος φίλος είπε ότι ήρθε ο καιρός για ξεκαθάρισμα με τους θυμωμένους βλάκες. Δεν μπορώ να καταλάβω πως, θα ήταν χειρότερο από εμφύλιο το να προσπαθήσεις να λύσεις τους λογαριασμούς σου μαζί τους.
Δεν έχω επίλογο σε αυτό το κείμενο, αν θες γράψε εσύ έναν.
Η Ελλάδα γέμισε θυμωμένους ανθρώπους, όχι με αυτούς που έχουν οργιστεί δικαιολογημένα με τα μνημόνια και τους κλεφταράδες σωτήρες, αλλά με τους άλλους, που ζουν στην ζώνη του αρνητισμού και έχουν μάθει να μην πιστεύουν τίποτα.
Άρνηση μπροστά στην συλλογικότητα, άγονη αντιπαράθεση, εκνευρισμός. Να μερικά στοιχεία του θυμωμένου θεριού.
Δεν υπάρχει λοιπόν χειρότερο πράγμα, από το να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που κουβαλά μεγάλο θυμό και δεν ξέρει το γιατί. Κάνει σαν άγριο θηρίο γιατί όλα τα θεωρεί απειλή. Ο ακαθόριστος θυμός του, τον αδειάζει από κάθε συναίσθημα και γίνεται ένα κτήνος που κραυγάζει και ξερνάει προσβολές.
Ο θυμωμένος άνθρωπος δεν έχει επιχειρήματα, είναι ανθρώπινος στόκος, ντύνει επιχειρήματα τις ειρωνείες και τις εξυπνάδες του, νομίζοντας ότι σε κατατροπώνει. Μπορεί άραγε να τον βγάλει κανείς από την μιζέρια του;
Η θυμωμένη καρδιά δεν αγαπά ούτε τα άντερα της, σφίγγεται τόσο πολύ από τα νεύρα της που συνεχώς κλάνει μίσος.
Ένας φίλος με προέτρεψε να σκεφτώ, ότι ο χρόνιος θυμός μπορεί να είναι, αποτέλεσμα συνάθροισης τετελεσμένων βιωματικών εμπειριών που αφόπλισαν την ανθρωπιά από το υποκείμενο. Δεκτό. Άρα να συμπεράνω ότι πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις, δεν βγαίνει αλλιώς.
Οι θυμωμένες μίζερες ψυχές μίζερα σκέφτονται. Το μαύρο τους αφομοιώνει όλα τα χρώματα. Η σιωπή μας τους αρμόζει μέσα στην απέραντη μοναξιά τους.
Ο θυμός επίσης σε αποβλακώνει, γίνεσαι μαστούρης του ρηχού και του άψυχου, χτυπάς επανειλημμένα το κεφάλι σου στους τοίχους της αδιαλλαξίας σου. Τι ταπείνωση…
Και οι κακεντρεχείς σκέψεις τρέχουν πάντα μπροστά από τον θυμωμένο βλάκα αφού του έχουν περάσει χαλινάρι.
Και όταν ο θυμωμένος πάρει πρέφα τα όνειρα σου, υποσυνείδητα ζηλεύει, γιατί είναι ανίκανος ο ίδιος να ονειρευτεί, οπότε και σε χλευάζει ντύνοντας σε με μικροπρεπή ειρωνικά σχόλια.
Και έτσι στην Ελλάδα βιώνουμε έναν ιδιότυπο κοινωνικό διχασμό, έναν διχασμό που μας χωρίζει σε δύο στρατόπεδα. Από την μία, έχουμε αυτούς που μπορούν ακόμα να ελπίζουν και έχουν διάθεση να κάτσουν σε ένα τραπέζι για διάλογο, και από την άλλη έχουμε τους δογματικούς θυμωμένους βλάκες που όπου σταθούν και όπου βρεθούν λερώνουν με τους μισαλλόδοξους εμετούς τους την ελπίδα.
Αυτές τις σκέψεις έκανα, διαβάζοντας ορισμένα πικρόχολα σχόλια σε ένα κείμενο που έγραψα χθες και φυσικά άφησα αναπάντητα. Η βλακεία είναι ανίκητη όπως είχε διατυπώσει ο Άλμπερτ.
Οι θυμωμένοι βλάκες είναι κοντολογίς άχρηστα γεμάτα μίσος σακιά που δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιπαρατεθείς μαζί τους. Το να προσπαθήσεις να τους αλλάξεις θα είναι τόσο μάταιο, όσο το να μάθεις στον σκύλο σου να σκουπίζεται με χαρτί υγείας. Το μόνο που φοβάμαι είναι να μην έχουν παιδιά και τα έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
Ένας άλλος φίλος είπε ότι ήρθε ο καιρός για ξεκαθάρισμα με τους θυμωμένους βλάκες. Δεν μπορώ να καταλάβω πως, θα ήταν χειρότερο από εμφύλιο το να προσπαθήσεις να λύσεις τους λογαριασμούς σου μαζί τους.
Δεν έχω επίλογο σε αυτό το κείμενο, αν θες γράψε εσύ έναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου