Εχουμε σχεδόν δεκαοχτώ χρόνια σ' αυτή την ημιορεινή κόχη που ατενίζει το βορειοανατολικό Αιγαίο και τον κάμπο του Νέστου. Αστοί γέννημα θρέμμα, καταλήξαμε αγρότες από επιλογή και μακαρίζουμε εαυτούς. Χωρίς διάθεση να μπλέξουμε με τους επαγγελματίες της γης, αγαπήσαμε το νέο μας τόπο και δεν το μετανιώσαμε.
Επειτα, όντες αντιδραστικοί από φύση, τραβήξαμε ανατολικά σε πείσμα των πολλών που έτρεχαν δυτικά για τα παραθαλάσσια φιλέτα που αγόραζαν με χρυσάφι. Δεν αμφιβάλλαμε στιγμή για την επιλογή μας. Δεν το ξανασκεφτήκαμε. Κλείσαμε τον κύκλο της πολυκατοικίας και μιας πόλης που άλλαζε δραματικά, τραβώντας την πόρτα πίσω μας. Τόσο απλά... Βέβαια, στην απόφαση αυτή είχαν συντελέσει και οι μεγαλόπνοες εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη ή Οικουμενικής, το γνωστό «βρόμικο '89», για την παροχή κινήτρων σε νέους αγρότες που εγκατέλειπαν τις πόλεις και εγκαθίσταντο στην ύπαιθρο. Χωρίς να το δέσουμε κόμπο και χωρίς να περιμένουμε κάτι άμεσο και χειροπιαστό, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως αυτό το «κίνητρο» έγραψε και κάπου αλλού από εκεί που πάει εύκολα το... διεστραμμένο σας μυαλό!
Οι χρόνοι παρήλθαν, οι μνηστήρες ανεβοκατέβηκαν στο «ρετιρέ της Εύας» (Εξουσία), οι «Εκσυγχρονιστές» (τρομάρα τους), οι ΓΑΠίτες, οι Βροντάκηδες και οι Φουρτουνάκηδες στράγγισαν κάθε σταγόνα του Ρωμιού κι όταν απόκαμαν, άνοιξαν την πόρτα σε κάθε τυχοδιώκτη που μυρίστηκε σφάγιο. Τα κίνητρα όμως κίνητρα... Ετσι καταλήξαμε, απόλυτα φυσιολογικά, να είμαστε οι πρώτοι και οι τελευταίοι τρελοί που έκαναν βουτιά στη στεριά του Νέστου και δεν το μετάνιωσαν.
Σαράντα επτά (47) κατοίκους κατέγραψε η τελευταία απογραφή τον Μάιο του 2011. Ανάμεσά τους εμείς, τρεις μαθητές Δημοτικού, οι γονείς τους και οι υπόλοιποι συνταξιούχοι τού πάλαι ποτέ ένδοξου ΟΓΑ.
Στους συνταξιούχους περιλαμβάνεται και ο Κυριάκος, ένας θαλερός ογδοηκοντούτης -μισός παπάς, μισός Πάνας- που βοηθάει στις δουλειές στο κτήμα. Ο Κυριάκος τα βλέπει όλα, έχει άποψη για όλα. Είτε πρόκειται για το πρωθυπουργικό success story είτε για την κόμμωση της... Γιούλιας Τιμοσένκο και τα τρεχάματά της με τη Δικαιοσύνη. Ο Κυριάκος κατέφθασε ασθμαίνων όταν ενημερώθηκε τηλεοπτικά για το κλείσιμο 80 ταχυδρομικών γραφείων.
«Θα πάθουμε ζημιά, θυμηθείτε το».
«Γιατί, Κυριάκο;».
«Αμα πάρουν τη Χρυσούπολη, πάνε οι συντάξεις μας».
«Και τι είναι η Χρυσούπολη, Κυριάκο, να την πάρουν; Το πολύ πολύ να κλείσει το ταχυδρομείο...».
«Και οι συντάξεις μας;».
«Θα βρεθεί τρόπος να φθάνουν στα χέρια σας».
«Πώς; Αμα απολύσουν τον ταχυδρόμο; Εγώ με δυο ευρώ μπουρμπουάρ (!) είχα τα λεφτά κάθε μήνα σπίτι μου. Τώρα;».
«Τώρα θα πηγαίνεις στην τράπεζα».
«Οχιιιι! Δεν τους εμπιστεύομαι...».
«Και τι να κάνουμε; Εδώ χαλάει ο κόσμος! Τους σαράντα συνταξιούχους θα σκεφθούν;».
«Να τους σκεφτούν και να τα δίνουν σε σας!».
«Τι να δίνουν σε μας, Κυριάκο;».
«Τα λεφτά μας!».
«Και τι είμαστε εμείς να μοιράζουμε λεφτά, Κυριάκο; Είσαι σοβαρός;».
«Αμέ! Ξέρετε τι λεφτά καθαρίζει ο ταχυδρόμος από τα μπουρμπουάρ; Εγώ θα πω και στους άλλους να τα κάνουμε τρία τα ευρώ. Μια φορά το μήνα, σιγά το βάσανο...».
«Οπως νομίζεις! Αφού δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε, ας γίνουμε εθελοντές διανομείς...». Εδώ μας διακόπτει σοβαρός.
«Φυσικά και δεν έχετε. Δουλειά είναι το γράψιμο; Τέτοιες δουλειές εγώ τις μασάω!».
Κοιταχτήκαμε με απόγνωση. Πώς να πείσεις έναν άνθρωπο που έφαγε το χώμα με το κουτάλι πως το συγγραφιλίκι συνιστά βαριά και ανθυγιεινή υποχρέωση, που δεν πληρώνεται και δεν ξεπληρώνεται. Κι από την άλλη, πώς να στερήσεις από χιλιάδες μικροσυνταξιούχους τη χαρά τής προσμονής που ξυπνάει με τη σφυρίχτρα του ταχυδρόμου έστω και μια φορά το μήνα... Τα Ταχυδρομικά Γραφεία, όπως αρέσκονται να τα ονομάζουν, δεν είναι απλοί εργασιακοί χώροι που μοιράζουν συντάξεις και γράμματα. Είναι εστίες κοινωνικής συσπείρωσης και ανταλλαγής αισθημάτων, σε μια εποχή που τα πάντα στερεύουν. Κι αν φτάσει η στιγμή, αν δεν έφτασε ήδη, να συγκρίνουμε τις καταθέσεις της καρδιάς μας με τα λεφτά της τσέπης μας, θα μελαγχολήσουμε. Το υπόλοιπο στην cash card του νου και της ψυχής μας θα είναι πάντα λειψό, αν δεν το εφοδιάζουμε τακτικά με τα αποθέματά τους...
Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα είναι οι δύο έννοιες που αναδύονται αναγκαστικά μέσα από το πέλαγος της κρίσης σαν σωσίβια διάσωσης όταν το κράτος βουλιάζει. Ξεχάσαμε να μοιράζουμε αισθήματα μαζί με τις επιστολές και τις συντάξεις. Αυτά που ο διανομέας της περιοχής μας, εκών άκων, γνώριζε καλά να κάνει χωρίς να προσβλέπει κατ' ανάγκην στο δίευρω του Κυριάκου και του κάθε Κυριάκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου