του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Εμείς είμαστε οι άλλοι, γι' αυτό και δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει η «σωτηρία» από κάπου αλλού και από κάποιους άλλους.
Είναι αλήθεια πως βιώνουμε μια κρίση που έχει κατακερματίσει την ελληνική κοινωνία. Βρισκόμαστε μόνοι μας μπροστά στα προβλήματα στα οποία καθημερινώς προστίθενται κι άλλα, αδυνατώντας να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και τα χαράτσια.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας συνεφέρει, η κρίση να μας βοηθήσει να συνέλθουμε και να βρούμε και να δούμε τους εαυτούς μας μέσα από τα μάτια των άλλων, και να μοιραστούμε τον φόβο (που καλλιεργείται εντέχνως) για να τον ξεπεράσουμε, και από κοινού να βρούμε τον τρόπο και τον δρόμο να βγούμε από τον βάλτο όπου μας έχουνε ρίξει οι τροϊκανοί. Χρειάζεται ανασυγκρότηση, κι αυτό μπορεί να γίνει από εμάς τους ίδιους, αφού αλλάξουμε όχι μόνο νοοτροπία, αλλά και πολιτική συμπεριφορά.
Δημιουργείται μια εικόνα από τις δημοσκοπήσεις πως, τηρουμένων των μικρών ποσοστών διαφοράς των κομμάτων, το αποτέλεσμα θα είναι το σημερινό που κυβερνάει κατ' εντολήν της τροϊκανής χούντας. Μόνο που οι μνημονιακές συμμαχίες έχουν διαρραγεί και αρχίζει το παιχνίδι των εφεδρειών, που ναι μεν οι ελεύθεροι Ελληνες αντέδρασαν, αλλά ακόμα και η σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή, που είναι γέννημα της ακροδεξιάς, συνολικά αφήνεται να αιωρείται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση προσδοκά να γίνει πρώτο κόμμα και ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Μα όσο κι αν έρθουν τα ποσοστά του, χρειάζεται συμμαχίες, που δεν υπάρχουν, και πάνω απ' όλα κοινωνικές συμμαχίες, μέσα σε μια κατακερματισμένη κομματικά, πολιτικά και σε επίπεδο πολιτών κοινωνία.
Η αδυναμία αυτή είναι υπαρκτή και γίνεται αποδεκτή από τα στελέχη του. Το φθινόπωρο όλοι λένε πως θα είναι καυτό, ότι θα επέλθει σύγκρουση κοινωνική και πολιτική, δεν θα πρέπει να είναι όμως εκτονωτική και ενσωματώσιμη στο σύστημα που κυβερνάει. Για να μη γίνει αυτό, θα πρέπει να βγουν οι πολίτες από τη σκοπούμενη σύγχυση, να πιστέψουν πέρα από τα κόμματα, πως αυτοί είναι η πραγματική εξουσία και να λειτουργήσουν θετικά χτίζοντας τα θεμέλια του μέλλοντος με τους νέους του 64% άνεργους. Το πρόβλημα της κρίσης -το έχουμε ξαναγράψει- αφορά όλη την Ευρώπη και είναι παγκόσμιο. Το δήλωσε και ο Ομπάμα όταν δέχτηκε τον Σαμαρά, αλλά δεν λύνεται με τις υποσχέσεις και τις καλές προθέσεις, αφορά όλες τις κοινωνίες οι οποίες πλήττονται και τον καθένα ξεχωριστά, που καλείται ιστορικά να δράσει, δημιουργώντας τα νέα πολιτικά και συνεταιριστικά υποκείμενα.
Εμείς είμαστε οι άλλοι, γι' αυτό και δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει η «σωτηρία» από κάπου αλλού και από κάποιους άλλους.
Είναι αλήθεια πως βιώνουμε μια κρίση που έχει κατακερματίσει την ελληνική κοινωνία. Βρισκόμαστε μόνοι μας μπροστά στα προβλήματα στα οποία καθημερινώς προστίθενται κι άλλα, αδυνατώντας να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και τα χαράτσια.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας συνεφέρει, η κρίση να μας βοηθήσει να συνέλθουμε και να βρούμε και να δούμε τους εαυτούς μας μέσα από τα μάτια των άλλων, και να μοιραστούμε τον φόβο (που καλλιεργείται εντέχνως) για να τον ξεπεράσουμε, και από κοινού να βρούμε τον τρόπο και τον δρόμο να βγούμε από τον βάλτο όπου μας έχουνε ρίξει οι τροϊκανοί. Χρειάζεται ανασυγκρότηση, κι αυτό μπορεί να γίνει από εμάς τους ίδιους, αφού αλλάξουμε όχι μόνο νοοτροπία, αλλά και πολιτική συμπεριφορά.
Δημιουργείται μια εικόνα από τις δημοσκοπήσεις πως, τηρουμένων των μικρών ποσοστών διαφοράς των κομμάτων, το αποτέλεσμα θα είναι το σημερινό που κυβερνάει κατ' εντολήν της τροϊκανής χούντας. Μόνο που οι μνημονιακές συμμαχίες έχουν διαρραγεί και αρχίζει το παιχνίδι των εφεδρειών, που ναι μεν οι ελεύθεροι Ελληνες αντέδρασαν, αλλά ακόμα και η σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή, που είναι γέννημα της ακροδεξιάς, συνολικά αφήνεται να αιωρείται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση προσδοκά να γίνει πρώτο κόμμα και ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Μα όσο κι αν έρθουν τα ποσοστά του, χρειάζεται συμμαχίες, που δεν υπάρχουν, και πάνω απ' όλα κοινωνικές συμμαχίες, μέσα σε μια κατακερματισμένη κομματικά, πολιτικά και σε επίπεδο πολιτών κοινωνία.
Η αδυναμία αυτή είναι υπαρκτή και γίνεται αποδεκτή από τα στελέχη του. Το φθινόπωρο όλοι λένε πως θα είναι καυτό, ότι θα επέλθει σύγκρουση κοινωνική και πολιτική, δεν θα πρέπει να είναι όμως εκτονωτική και ενσωματώσιμη στο σύστημα που κυβερνάει. Για να μη γίνει αυτό, θα πρέπει να βγουν οι πολίτες από τη σκοπούμενη σύγχυση, να πιστέψουν πέρα από τα κόμματα, πως αυτοί είναι η πραγματική εξουσία και να λειτουργήσουν θετικά χτίζοντας τα θεμέλια του μέλλοντος με τους νέους του 64% άνεργους. Το πρόβλημα της κρίσης -το έχουμε ξαναγράψει- αφορά όλη την Ευρώπη και είναι παγκόσμιο. Το δήλωσε και ο Ομπάμα όταν δέχτηκε τον Σαμαρά, αλλά δεν λύνεται με τις υποσχέσεις και τις καλές προθέσεις, αφορά όλες τις κοινωνίες οι οποίες πλήττονται και τον καθένα ξεχωριστά, που καλείται ιστορικά να δράσει, δημιουργώντας τα νέα πολιτικά και συνεταιριστικά υποκείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου