του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Οταν αναλάμβανε η κυβέρνηση Σαμαρά, η ανεργία κινούνταν γύρω στο 23%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Εναν χρόνο μετά, εκτοξεύτηκε στο 28%. Την ίδια περίοδο η ανεργία ειδικά των νέων από το 50% και κάτι έφτασε στο 65%. Οι «απίστευτοι» αριθμοί (χαρακτηρισμός του ίδιου του πρωθυπουργού κατά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα) είναι επομένως αποκλειστικά προϊόντα της πολιτικής που εφαρμόζει η δική του κυβέρνηση στο πλαίσιο εφαρμογής των μνημονίων. Δεν πέφτουν από τον ουρανό και δεν φταίνε για τη δραματική αύξηση της στρατιάς των ανθρώπων χωρίς δουλειά κάποιοι προηγούμενοι.
Αν σ΄ αυτή τη μεγάλη εικόνα προστεθούν κάποιες? λεπτομέρειες, όπως α) την περίοδο που ο Σαμαράς καλλιεργούσε το success story, περίπου 1.000 εργαζόμενοι έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα και β) ότι από τον περασμένο Μάιο ως σήμερα αντί να μειωθεί, λόγω εποχικής απασχόλησης, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο, η ανεργία ενισχύεται, τότε έχουμε μπροστά μας μια κυβερνητική μηχανή παραγωγής φτώχειας και απελπισίας για όσους ζουν από τη δουλειά τους.
Δεδομένου ότι «πρώτη προτεραιότητα» όλο αυτό το διάστημα ήταν, υποτίθεται, η καταπολέμηση και η «αναχαίτιση» της ανεργίας, τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας.
Ολα δείχνουν ότι με τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών η ανεργία θα φθάσει στο 30% ως το τέλος του χρόνου ή το αργότερο τον επόμενο. Το μόνο άγνωστο είναι το μέγεθος της καταστροφής στον παραγωγικό ιστό που έχει επιβιώσει.
Επιπλέον, πολλές είναι οι ενδείξεις για όσους δεν εθελοτυφλούν ότι τρόικα και κυβέρνηση είναι προσανατολισμένες να επιβάλουν (η μία στην άλλη και οι δύο μαζί στους πολίτες) κάποια «συγκατοίκηση» των μεσαιωνικών σχέσεων εργασίας με μια ανεργία της τάξης του 30%. Μια κοινωνία 2/3 όχι με τη γνωστή κλασική μορφή, αλλά όπου ο ένας στους τρεις δεν θα έχει δουλειά. Οχι από κάποιο «βίτσιο» και κοινωνική αναλγησία ή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία. Αλλά ως επιλογή και «μοντέλο», που δεν έχει μόνο γαλανόλευκα χρώματα.
Εστω κι αν επιτευχθούν όλοι οι στόχοι των προγραμμάτων λιτότητας, από τα πρωτογενή πλεονάσματα ως την αναιμική ανάπτυξη το 2014 και από τις αποκρατικοποιήσεις ως τον ακρωτηριασμό κάθε κοινωνικής δαπάνης, οι θέσεις ανεργίας έρχονται για να μείνουν σε βάθος χρόνου. Αυτή είναι η «απίστευτη», όσο αβάσταχτη, πραγματικότητα με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά.
Τ. ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
Οταν αναλάμβανε η κυβέρνηση Σαμαρά, η ανεργία κινούνταν γύρω στο 23%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Εναν χρόνο μετά, εκτοξεύτηκε στο 28%. Την ίδια περίοδο η ανεργία ειδικά των νέων από το 50% και κάτι έφτασε στο 65%. Οι «απίστευτοι» αριθμοί (χαρακτηρισμός του ίδιου του πρωθυπουργού κατά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ομπάμα) είναι επομένως αποκλειστικά προϊόντα της πολιτικής που εφαρμόζει η δική του κυβέρνηση στο πλαίσιο εφαρμογής των μνημονίων. Δεν πέφτουν από τον ουρανό και δεν φταίνε για τη δραματική αύξηση της στρατιάς των ανθρώπων χωρίς δουλειά κάποιοι προηγούμενοι.
Αν σ΄ αυτή τη μεγάλη εικόνα προστεθούν κάποιες? λεπτομέρειες, όπως α) την περίοδο που ο Σαμαράς καλλιεργούσε το success story, περίπου 1.000 εργαζόμενοι έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα και β) ότι από τον περασμένο Μάιο ως σήμερα αντί να μειωθεί, λόγω εποχικής απασχόλησης, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο, η ανεργία ενισχύεται, τότε έχουμε μπροστά μας μια κυβερνητική μηχανή παραγωγής φτώχειας και απελπισίας για όσους ζουν από τη δουλειά τους.
Δεδομένου ότι «πρώτη προτεραιότητα» όλο αυτό το διάστημα ήταν, υποτίθεται, η καταπολέμηση και η «αναχαίτιση» της ανεργίας, τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας.
Ολα δείχνουν ότι με τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών η ανεργία θα φθάσει στο 30% ως το τέλος του χρόνου ή το αργότερο τον επόμενο. Το μόνο άγνωστο είναι το μέγεθος της καταστροφής στον παραγωγικό ιστό που έχει επιβιώσει.
Επιπλέον, πολλές είναι οι ενδείξεις για όσους δεν εθελοτυφλούν ότι τρόικα και κυβέρνηση είναι προσανατολισμένες να επιβάλουν (η μία στην άλλη και οι δύο μαζί στους πολίτες) κάποια «συγκατοίκηση» των μεσαιωνικών σχέσεων εργασίας με μια ανεργία της τάξης του 30%. Μια κοινωνία 2/3 όχι με τη γνωστή κλασική μορφή, αλλά όπου ο ένας στους τρεις δεν θα έχει δουλειά. Οχι από κάποιο «βίτσιο» και κοινωνική αναλγησία ή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία. Αλλά ως επιλογή και «μοντέλο», που δεν έχει μόνο γαλανόλευκα χρώματα.
Εστω κι αν επιτευχθούν όλοι οι στόχοι των προγραμμάτων λιτότητας, από τα πρωτογενή πλεονάσματα ως την αναιμική ανάπτυξη το 2014 και από τις αποκρατικοποιήσεις ως τον ακρωτηριασμό κάθε κοινωνικής δαπάνης, οι θέσεις ανεργίας έρχονται για να μείνουν σε βάθος χρόνου. Αυτή είναι η «απίστευτη», όσο αβάσταχτη, πραγματικότητα με τα σημερινά δεδομένα στην Ελλάδα της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά.
Τ. ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου