by Sotosblog...
«Kι επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Kαι η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Kαι η χιών έγινε σινδών, σάβανον.» Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Εντυπωσιακή, πραγματικά εντυπωσιακή όσο και αποκαρδιωτική είναι η πρακτική που ακολουθούν συστηματικά οι συντελεστές και παράγοντες της δημόσιας ζωής (πολιτική τάξη, εκδοτικό κατεστημένο κ.α.), να ανακυκλώνουν κατά το δόγμα της «δοκιμασμένης συνταγής» τα παλαιά υλικά παρουσιάζοντάς τα σαν καινούργια, χωρίς μάλιστα να μεσολαβεί ούτε καν μια στοιχειώδης επεξεργασία, τουλάχιστον για να δείχνει λίγο αλλαγμένο το πράγμα, ρε παιδί μου. Κι έτσι, όσο έξυπνος, όσο επάγρυπνος, όσο οτιδήποτε και να είναι ένας λαός, όλη του η πνευματική προίκα πηγαίνει περίπατο, εφ’ όσον αντιμετωπίζεται απαρέγκλιτα ως επιλήσμων και ηλίθιος, καλούμενος να θαυμάζει κατ’ επανάληψη ένα κακοφορμισμένο ψοφίμι.
Παρακολουθώ, λ.χ., αυτές τις μέρες τις «ανταποκρίσεις» από την Ουάσιγκτον και σαστίζω, καθώς την ίδια ώρα τις αντιπαραβάλλω προς εκείνες που δημοσίευαν τα Μέσα με αφορμή την αντίστοιχη επίσκεψη του Γ.Α.Π. πριν από μόλις ενάμιση χρόνο· διότι είναι πανομοιότυπες. Π α ν ο μ ο ι ό τ υ π ε ς ! Αλλάζουν μόνο μερικά ονόματα, ενώ μένει σταθερό εκείνο του Ομπάμα φυσικά, αφού ήταν και τότε πρόεδρος ο άνθρωπος. Μη μου ζητάτε λινκ με τα εν λόγω δημοσιεύματα· υπάρχει google, για να πεισθεί και ο πιο δύσπιστος.
Μια βροχή από αναμασημένες προσδοκίες, λοιπόν, πέφτει κάθε τόσο πάνω στα κεφάλια μας, η ίδια βροχή ξανά και ξανά, χωρίς όμως να μας ξεπλένει καθόλου, διότι δεν είναι βροχούλα του Θεού, αλλά φτιαγμένη από σκηνικό μηχάνημα, όπως εκείνα που χρησιμοποιούν για τις βροχερές σκηνές στα γυρίσματα στο Χόλιγουντ.
Ωστόσο, καθώς στοχαζόμουν γύρω από το παλιό που ξαναμαγειρεύεται για νέο, το παρόν που χάθηκε στο παρελθόν αλλά απαντλείται για να ξαναγίνει παρόν, και όλα τούτα, τελικά ανατρίχιασα, διαπιστώνοντας την ειλικρίνεια που διακρίνει τον Σαμαρά ως προς την αφόρητη αυτή ανακύκλωση –ειλικρίνεια συνειδητή ή ασυναίσθητη είναι αδιάφορο, διότι μετράει εντέλει εκείνο που εκστομίζεται, κι εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους αν θα το ακούσουμε ή θα το προσπεράσουμε –ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω… Ναι, ναι, ειλικρίνεια, που λέτε, και ιδού παρακάτω το γιατί.
Είχε ή δεν είχε δημοσίως ζητήσει προεκλογικά να τον εμπιστευθούμε επειδή, λέει, είχε μια πιτσαρία που φύσαγε, όταν σπούδαζε στην Αμερική; Ποια είναι, παρακαλώ, η γνήσια πίτσα; Είναι ή δεν είναι ένα φαγητό που η αυθεντική συνταγή το θέλει να φτιάχνεται με χθεσινά υλικά, περισσεύματα, ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, και αναλόγως παίρνει το όνομά της; Ε, αυτή είναι και η συνταγή που ακολούθησε ο Σαμαράς σε όλη του τη διακυβέρνηση. Πήρε όλα τα παλαιά υλικά, τα έστρωσε πάνω στη ζύμη, έριξε μπόλικη σάλτσα, και μετά την έχωσε σ’ ένα φούρνο με ξύλα, από εκείνα που καίγαμε το χειμώνα για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας.
Βέβαια, το τελικό παρασκεύασμα, η πίτσα αυτή, παραδόθηκε ντελίβερι στους ξένους. Όμως κι ένα κομμάτι φυλάχθηκε για τους εδώ ολιγάρχες, που παρέχουν στήριξη στον Αντωνάκη μες την απελπισία τους. Αυτούς τους τύπους, κακά τα ψέμματα, οι ξένοι δεν τους γουστάρουν καθόλου –το γιατί δεν είναι της παρούσης– και θα τους έκοβαν ευχαρίστως το μεροκάματο, αν δεν τους τάϊζε αυτό το ρημάδι το κομμάτι ο πιτσαδόρος μας.
Διακυβέρνηση, λοιπόν, με παλιά υλικά, δηλαδή πίτσα. Αυτή είναι η αλήθεια του, και την είπε· αυτή είναι και η αλήθεια μας. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι δεν μπορείς να φτιάξεις πίτσα με χθεσινή πίτσα. Η δημόσια ζωή αυτού του τύπου εκμετρά το ζην, και οι μέρες της είναι μετρημένες. Διότι δεν τελειώνουν τα χθεσινά υλικά απλώς, αλλά τα υλικά γενικώς. Όσες «ανταποκρίσεις» και να μεταδόσεις.
Εντυπωσιακή, πραγματικά εντυπωσιακή όσο και αποκαρδιωτική είναι η πρακτική που ακολουθούν συστηματικά οι συντελεστές και παράγοντες της δημόσιας ζωής (πολιτική τάξη, εκδοτικό κατεστημένο κ.α.), να ανακυκλώνουν κατά το δόγμα της «δοκιμασμένης συνταγής» τα παλαιά υλικά παρουσιάζοντάς τα σαν καινούργια, χωρίς μάλιστα να μεσολαβεί ούτε καν μια στοιχειώδης επεξεργασία, τουλάχιστον για να δείχνει λίγο αλλαγμένο το πράγμα, ρε παιδί μου. Κι έτσι, όσο έξυπνος, όσο επάγρυπνος, όσο οτιδήποτε και να είναι ένας λαός, όλη του η πνευματική προίκα πηγαίνει περίπατο, εφ’ όσον αντιμετωπίζεται απαρέγκλιτα ως επιλήσμων και ηλίθιος, καλούμενος να θαυμάζει κατ’ επανάληψη ένα κακοφορμισμένο ψοφίμι.
Παρακολουθώ, λ.χ., αυτές τις μέρες τις «ανταποκρίσεις» από την Ουάσιγκτον και σαστίζω, καθώς την ίδια ώρα τις αντιπαραβάλλω προς εκείνες που δημοσίευαν τα Μέσα με αφορμή την αντίστοιχη επίσκεψη του Γ.Α.Π. πριν από μόλις ενάμιση χρόνο· διότι είναι πανομοιότυπες. Π α ν ο μ ο ι ό τ υ π ε ς ! Αλλάζουν μόνο μερικά ονόματα, ενώ μένει σταθερό εκείνο του Ομπάμα φυσικά, αφού ήταν και τότε πρόεδρος ο άνθρωπος. Μη μου ζητάτε λινκ με τα εν λόγω δημοσιεύματα· υπάρχει google, για να πεισθεί και ο πιο δύσπιστος.
Μια βροχή από αναμασημένες προσδοκίες, λοιπόν, πέφτει κάθε τόσο πάνω στα κεφάλια μας, η ίδια βροχή ξανά και ξανά, χωρίς όμως να μας ξεπλένει καθόλου, διότι δεν είναι βροχούλα του Θεού, αλλά φτιαγμένη από σκηνικό μηχάνημα, όπως εκείνα που χρησιμοποιούν για τις βροχερές σκηνές στα γυρίσματα στο Χόλιγουντ.
Ωστόσο, καθώς στοχαζόμουν γύρω από το παλιό που ξαναμαγειρεύεται για νέο, το παρόν που χάθηκε στο παρελθόν αλλά απαντλείται για να ξαναγίνει παρόν, και όλα τούτα, τελικά ανατρίχιασα, διαπιστώνοντας την ειλικρίνεια που διακρίνει τον Σαμαρά ως προς την αφόρητη αυτή ανακύκλωση –ειλικρίνεια συνειδητή ή ασυναίσθητη είναι αδιάφορο, διότι μετράει εντέλει εκείνο που εκστομίζεται, κι εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους αν θα το ακούσουμε ή θα το προσπεράσουμε –ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω… Ναι, ναι, ειλικρίνεια, που λέτε, και ιδού παρακάτω το γιατί.
Είχε ή δεν είχε δημοσίως ζητήσει προεκλογικά να τον εμπιστευθούμε επειδή, λέει, είχε μια πιτσαρία που φύσαγε, όταν σπούδαζε στην Αμερική; Ποια είναι, παρακαλώ, η γνήσια πίτσα; Είναι ή δεν είναι ένα φαγητό που η αυθεντική συνταγή το θέλει να φτιάχνεται με χθεσινά υλικά, περισσεύματα, ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, και αναλόγως παίρνει το όνομά της; Ε, αυτή είναι και η συνταγή που ακολούθησε ο Σαμαράς σε όλη του τη διακυβέρνηση. Πήρε όλα τα παλαιά υλικά, τα έστρωσε πάνω στη ζύμη, έριξε μπόλικη σάλτσα, και μετά την έχωσε σ’ ένα φούρνο με ξύλα, από εκείνα που καίγαμε το χειμώνα για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας.
Βέβαια, το τελικό παρασκεύασμα, η πίτσα αυτή, παραδόθηκε ντελίβερι στους ξένους. Όμως κι ένα κομμάτι φυλάχθηκε για τους εδώ ολιγάρχες, που παρέχουν στήριξη στον Αντωνάκη μες την απελπισία τους. Αυτούς τους τύπους, κακά τα ψέμματα, οι ξένοι δεν τους γουστάρουν καθόλου –το γιατί δεν είναι της παρούσης– και θα τους έκοβαν ευχαρίστως το μεροκάματο, αν δεν τους τάϊζε αυτό το ρημάδι το κομμάτι ο πιτσαδόρος μας.
Διακυβέρνηση, λοιπόν, με παλιά υλικά, δηλαδή πίτσα. Αυτή είναι η αλήθεια του, και την είπε· αυτή είναι και η αλήθεια μας. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι δεν μπορείς να φτιάξεις πίτσα με χθεσινή πίτσα. Η δημόσια ζωή αυτού του τύπου εκμετρά το ζην, και οι μέρες της είναι μετρημένες. Διότι δεν τελειώνουν τα χθεσινά υλικά απλώς, αλλά τα υλικά γενικώς. Όσες «ανταποκρίσεις» και να μεταδόσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου