του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Υπάρχει μία νοοτροπία που την εκφράζει ο καθένας όταν έρχεται η στιγμή να πάρει θέση σε ό,τι γίνεται γύρω του. Η εύκολη λύση-απάντηση είναι πως οι άλλοι φταίνε, βγάζοντας τον εαυτό του απ' έξω. Εμείς δεν είμαστε οι άλλοι. Οι γενικεύσεις διευκολύνουν απλώς και δημιουργούν συγχύσεις. Ο καθένας πράττει καθώς βολεύεται.
Μόνο που σήμερα κανένας δεν νιώθει βολεμένος και όποιος πει πως είναι καλά, πιθανόν να μην πάει καλά στα μυαλά, αγνοώντας την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η οικονομική κρίση δεν περιορίζεται στους λογαριασμούς, δεν αφορά μόνο το στομάχι και την τσέπη μας. Εχει να κάνει με την κοινωνική πολιτική και, προπαντός, με την πολιτισμική και πολιτιστική ύπαρξή μας. Πολλοί είναι αυτοί που εύκολα τα βάζουν με τους διανοούμενους, που απαξιωτικά τους αποκαλούν κουλτουριάρηδες. Θεωρούν πνευματικούς ανθρώπους αυτούς που προβάλλει το σύστημα, τα δεκανίκια του, αυτούς που το εξωραΐζουν και γίνονται απολογητές του. Οι άλλοι, που πάντα θα υπάρχουν, που έχουν λόγο που βγαίνουν στον δρόμο, που παίρνουν θέση και συμμετέχουν ως ενεργοί πολίτες για να δώσουν νόημα και περιεχόμενο σε μια δημοκρατία που έχει καταντήσει λερό πουκάμισο, αδειανό, δεν φαίνονται, δεν ακούγονται και όταν η παρουσία τους και ο λόγος τους ενοχλεί αποκαλούνται εξτρεμιστές και επικίνδυνοι τρομοκράτες που υπηρετούν τη βία.
Δεν παρακολούθησα το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που γίνεται στη χώρα η οποία γέννησε την τέχνη, τον οικουμενικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη δημοκρατία. Είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, άνθρωποι από όλο τον κόσμο, να έχουν λόγο δημιουργικό που να δίνει απαντήσεις. Για κάθε άνθρωπο, που πέρα από τις ανάγκες που τον καταδυναστεύουν, θέλει να καλύψει και τις υπαρξιακές του ανάγκες. Η φιλοσοφία θα μπορούσε να είναι η τέχνη του ευ ζην.
Δεν με ενδιαφέρει αν ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας παρουσιάστηκε από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ως σταρ της φιλοσοφίας. Οι κοινότοπες θέσεις και απαντήσεις στα ερωτήματα τα οποία δέχτηκε είναι προσανατολισμένες στην Ευρώπη που χρειάζεται την πολιτική ενότητα και ολοκλήρωση εναντίον μίας επικίνδυνης ελίτ που τη διαμορφώνει στα μέτρα της, με προεξάρχουσα τη Γερμανία η οποία επιβάλλει τη λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού. Δείχνει, όμως, και τον δρόμο εξόδου από την κρίση για μία Ευρώπη των λαών, ένα σύνθημα που το ξεχάσαμε και που πολύ έχει λοιδορηθεί. Στην Ελλάδα γίνεται το συνέδριο φιλοσοφίας, η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο για να δοκιμαστεί η ανοχή της Ευρωζώνης και της Ενωμένης Ευρώπης, η Ελλάδα όμως μπορεί να γίνει και το παράδειγμα ανατροπής και ριζικής αλλαγής, που πλέον αφορά όλα τα κράτη και τους λαούς οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης.
Υπάρχει μία νοοτροπία που την εκφράζει ο καθένας όταν έρχεται η στιγμή να πάρει θέση σε ό,τι γίνεται γύρω του. Η εύκολη λύση-απάντηση είναι πως οι άλλοι φταίνε, βγάζοντας τον εαυτό του απ' έξω. Εμείς δεν είμαστε οι άλλοι. Οι γενικεύσεις διευκολύνουν απλώς και δημιουργούν συγχύσεις. Ο καθένας πράττει καθώς βολεύεται.
Μόνο που σήμερα κανένας δεν νιώθει βολεμένος και όποιος πει πως είναι καλά, πιθανόν να μην πάει καλά στα μυαλά, αγνοώντας την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η οικονομική κρίση δεν περιορίζεται στους λογαριασμούς, δεν αφορά μόνο το στομάχι και την τσέπη μας. Εχει να κάνει με την κοινωνική πολιτική και, προπαντός, με την πολιτισμική και πολιτιστική ύπαρξή μας. Πολλοί είναι αυτοί που εύκολα τα βάζουν με τους διανοούμενους, που απαξιωτικά τους αποκαλούν κουλτουριάρηδες. Θεωρούν πνευματικούς ανθρώπους αυτούς που προβάλλει το σύστημα, τα δεκανίκια του, αυτούς που το εξωραΐζουν και γίνονται απολογητές του. Οι άλλοι, που πάντα θα υπάρχουν, που έχουν λόγο που βγαίνουν στον δρόμο, που παίρνουν θέση και συμμετέχουν ως ενεργοί πολίτες για να δώσουν νόημα και περιεχόμενο σε μια δημοκρατία που έχει καταντήσει λερό πουκάμισο, αδειανό, δεν φαίνονται, δεν ακούγονται και όταν η παρουσία τους και ο λόγος τους ενοχλεί αποκαλούνται εξτρεμιστές και επικίνδυνοι τρομοκράτες που υπηρετούν τη βία.
Δεν παρακολούθησα το 23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας που γίνεται στη χώρα η οποία γέννησε την τέχνη, τον οικουμενικό πολιτισμό, τη φιλοσοφία, το θέατρο, τη δημοκρατία. Είναι χρήσιμο να γίνονται συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, άνθρωποι από όλο τον κόσμο, να έχουν λόγο δημιουργικό που να δίνει απαντήσεις. Για κάθε άνθρωπο, που πέρα από τις ανάγκες που τον καταδυναστεύουν, θέλει να καλύψει και τις υπαρξιακές του ανάγκες. Η φιλοσοφία θα μπορούσε να είναι η τέχνη του ευ ζην.
Δεν με ενδιαφέρει αν ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας παρουσιάστηκε από τα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ως σταρ της φιλοσοφίας. Οι κοινότοπες θέσεις και απαντήσεις στα ερωτήματα τα οποία δέχτηκε είναι προσανατολισμένες στην Ευρώπη που χρειάζεται την πολιτική ενότητα και ολοκλήρωση εναντίον μίας επικίνδυνης ελίτ που τη διαμορφώνει στα μέτρα της, με προεξάρχουσα τη Γερμανία η οποία επιβάλλει τη λιτότητα του νεοφιλελευθερισμού. Δείχνει, όμως, και τον δρόμο εξόδου από την κρίση για μία Ευρώπη των λαών, ένα σύνθημα που το ξεχάσαμε και που πολύ έχει λοιδορηθεί. Στην Ελλάδα γίνεται το συνέδριο φιλοσοφίας, η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο για να δοκιμαστεί η ανοχή της Ευρωζώνης και της Ενωμένης Ευρώπης, η Ελλάδα όμως μπορεί να γίνει και το παράδειγμα ανατροπής και ριζικής αλλαγής, που πλέον αφορά όλα τα κράτη και τους λαούς οι οποίοι υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου