έπεσε λίγο ή πολύ η θερμοκρασία. έπεσαν δένδρα. διαλύθηκαν οι ηρεμίες. ανάσαναν οι ρωγμές στις αρτηρίες. λες να ζήσουμε; λες να μην είναι η μετριότητα που θα μας καθορίζει; θυμός και μισοαναμμένα κάρβουνα και εντατικές διαρκείας. σαν πάγος στον αέρα.
ξέρεις πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο; ξέρεις πως είναι να μην πουλάς ηθική και κήρυγμα; ξέρεις πως είναι να είσαι τίποτα και να σε μετράνε άχρηστα κι αναίτια;
ξέρεις πως είναι να κάθεσαι σ’ έναν ξύλινο θρόνο και να δίνεις πατρικές συμβουλές στον νεαρό που αθωώνεις αλλά δεν ξέρεις πώς θα είναι στο κρύο των κελιών στο μεταγωγών που θα μείνει μέχρι να επιστρέψει στη φυλακή του. ξέρεις να παρκάρεις αλλά όχι σε δρόμους, μόνο στο ιδιωτικό σου πάρκινκ. ξέρεις να δίνεις συμβουλές για σχέσεις και ακεραιότητες αλλά δεν ξέρεις συγκυρίες της ζωής.
ξέρεις τα φάρμακα αλλά όχι τα ναρκωτικά του δρόμου. ξέρεις να κάνεις λογαριασμούς αλλά δεν ξέρεις τι σημαίνουν στην πραγματική ζωή. ξέρεις κοινωνιολογία αλλά δεν πιστεύεις σε ενιαία κοινωνία. ξέρεις να αναλύεις τα προσωπικά σου σε ψυχαναλυτές πανάκριβους αλλά δεν ξέρεις αλλαγή πορείας. ξέρεις πως όλα αυτά που γίνονται σε ντύνουν και σε οδηγούν όχι σε κάτι άλλο παρά στην δικαίωση του δικού σου στάτους, του δικού σου κωλοεγώ που έχουν ανάγκη από αίμα, από εκμετάλλευση, από βιασμό…
ξέρεις πως δεν γίνεται αλλιώς. το έχεις αποδεχτεί γιατί έτσι έμαθες ή έτσι έγινες. ξέρεις να κάνεις καριέρα και δολοπλοκίες αλλά δεν ξέρεις τι περιμένουν από εσένα αυτοί που σε συντηρούν.
ξέρεις όμως πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο; φοβάσαι. νομίζεις πως ξέρεις και φοβάσαι. αλλά ξέρεις πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο έφηβος ερωτευμένος σε ιντερέιλ; κι αν ήξερες ποτέ δεν θυμάσαι τίποτα. ξέρεις πως είναι να σε παίρνει αγκαλιά η φίλη ετοιμοθάνατη και να σου θυμίζει χαμογελώντας, με φωνή που δεν αφήνει ο καρκίνος, τις χαραμάδες που άφηνε παλιά στην πόρτα της για τον καλό της; και πως πάλευε την κάθε μέρα της; ξέρεις πως είναι μετά απ’ αυτά να σε βλέπω εγώ να μου κουνάς το δάχτυλο;
δεν θέλεις να ξέρεις… γιατί μετά θα έπρεπε ν’ αλλάξεις…
εμείς λοιπόν; θα ζήσουμε; θα έχουμε αρτηρίες; εγκέφαλο; θα έχουμε ώρες και λεπτά να διηγηθούμε τι είδαμε στη μαυρίλα της μόρντορ; θα έχουμε φίλους; παιδιά να μας ακούσουν; ή θα περιμένουν όλοι τα πανεπιστήμια καθαρά από κωλόπαιδα κι αλήτες; θα έχουμε μάτια να δούμε την ασφυξία μιας μικρής γυναίκας που κρύωνε τώρα που έπιασε βοριάς;
θα έχουμε ψυχή να υπερβούμε τα σάλια και τις σαχλαμάρες μας; τις αναλύσεις για καλές πρακτικές; θα αντέξουμε να πάψουμε να ανεχόμαστε; θα κινηθούμε τουλάχιστον προς μια κατεύθυνση;
όχι άλλο κήρυγμα
όχι άλλη ηθική
όχι άλλο…
όχι άλλο αναπαραγωγή αρρώστιας… οικογένειες, κέρδος, εργασία και οικονομικός ορθολογισμός
λίγο να θυμώσουμε με το φτύσιμο της ζωής
λίγο να το πάρουμε εφηβικά ίσως…
σαν μια βόλτα στον φάρο…
ξέρεις πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο; ξέρεις πως είναι να μην πουλάς ηθική και κήρυγμα; ξέρεις πως είναι να είσαι τίποτα και να σε μετράνε άχρηστα κι αναίτια;
ξέρεις πως είναι να κάθεσαι σ’ έναν ξύλινο θρόνο και να δίνεις πατρικές συμβουλές στον νεαρό που αθωώνεις αλλά δεν ξέρεις πώς θα είναι στο κρύο των κελιών στο μεταγωγών που θα μείνει μέχρι να επιστρέψει στη φυλακή του. ξέρεις να παρκάρεις αλλά όχι σε δρόμους, μόνο στο ιδιωτικό σου πάρκινκ. ξέρεις να δίνεις συμβουλές για σχέσεις και ακεραιότητες αλλά δεν ξέρεις συγκυρίες της ζωής.
ξέρεις τα φάρμακα αλλά όχι τα ναρκωτικά του δρόμου. ξέρεις να κάνεις λογαριασμούς αλλά δεν ξέρεις τι σημαίνουν στην πραγματική ζωή. ξέρεις κοινωνιολογία αλλά δεν πιστεύεις σε ενιαία κοινωνία. ξέρεις να αναλύεις τα προσωπικά σου σε ψυχαναλυτές πανάκριβους αλλά δεν ξέρεις αλλαγή πορείας. ξέρεις πως όλα αυτά που γίνονται σε ντύνουν και σε οδηγούν όχι σε κάτι άλλο παρά στην δικαίωση του δικού σου στάτους, του δικού σου κωλοεγώ που έχουν ανάγκη από αίμα, από εκμετάλλευση, από βιασμό…
ξέρεις πως δεν γίνεται αλλιώς. το έχεις αποδεχτεί γιατί έτσι έμαθες ή έτσι έγινες. ξέρεις να κάνεις καριέρα και δολοπλοκίες αλλά δεν ξέρεις τι περιμένουν από εσένα αυτοί που σε συντηρούν.
ξέρεις όμως πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο; φοβάσαι. νομίζεις πως ξέρεις και φοβάσαι. αλλά ξέρεις πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο έφηβος ερωτευμένος σε ιντερέιλ; κι αν ήξερες ποτέ δεν θυμάσαι τίποτα. ξέρεις πως είναι να σε παίρνει αγκαλιά η φίλη ετοιμοθάνατη και να σου θυμίζει χαμογελώντας, με φωνή που δεν αφήνει ο καρκίνος, τις χαραμάδες που άφηνε παλιά στην πόρτα της για τον καλό της; και πως πάλευε την κάθε μέρα της; ξέρεις πως είναι μετά απ’ αυτά να σε βλέπω εγώ να μου κουνάς το δάχτυλο;
δεν θέλεις να ξέρεις… γιατί μετά θα έπρεπε ν’ αλλάξεις…
εμείς λοιπόν; θα ζήσουμε; θα έχουμε αρτηρίες; εγκέφαλο; θα έχουμε ώρες και λεπτά να διηγηθούμε τι είδαμε στη μαυρίλα της μόρντορ; θα έχουμε φίλους; παιδιά να μας ακούσουν; ή θα περιμένουν όλοι τα πανεπιστήμια καθαρά από κωλόπαιδα κι αλήτες; θα έχουμε μάτια να δούμε την ασφυξία μιας μικρής γυναίκας που κρύωνε τώρα που έπιασε βοριάς;
θα έχουμε ψυχή να υπερβούμε τα σάλια και τις σαχλαμάρες μας; τις αναλύσεις για καλές πρακτικές; θα αντέξουμε να πάψουμε να ανεχόμαστε; θα κινηθούμε τουλάχιστον προς μια κατεύθυνση;
όχι άλλο κήρυγμα
όχι άλλη ηθική
όχι άλλο…
όχι άλλο αναπαραγωγή αρρώστιας… οικογένειες, κέρδος, εργασία και οικονομικός ορθολογισμός
λίγο να θυμώσουμε με το φτύσιμο της ζωής
λίγο να το πάρουμε εφηβικά ίσως…
σαν μια βόλτα στον φάρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου