του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Εχει δίκιο η κυβέρνηση ότι «δεν υπάρχει υπερφορολόγηση στην Ελλάδα». Δεν είναι μόνο τα λογιστικο-στατιστικά στοιχεία που στηρίζουν τη θέση Στουρνάρα για υποφορολόγηση. Είναι και η Ιστορία. Αν συγκρίνεις παλαιότερες εποχές κρίσης με τη σημερινή, διαπιστώνεις πάραυτα τα τεράστια φοροεισπρακτικά περιθώρια για τη σωτηρία της πατρίδος - πλην των ανθρώπων της. Αρκεί μια ματιά στις δεκαετίες του 1890 και του 1930. Θα έφριτταν αρμόδιοι εκείνων των εποχών με την κυβερνητική ελαφρότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Από τον «φόρο επί των κυνών», ο οποίος ούτε ως σκέψη ακόμη δεν έχει τεθεί, μέχρι τη φορολογία αγάμων και ατέκνων.
Ειδικά για την τελευταία. Εχει απασχολήσει επανειλημμένα και μελετηθεί από τις πιο διαφορετικές κυβερνήσεις (Δηλιγιάννη, Πάγκαλου, Ελ. Βενιζέλου). Τι περιμένει άραγε η κυβέρνηση, καθώς επιπλέον μειώνεται ο αριθμός των γάμων και βρισκόμαστε μπροστά σε οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα; Αν δεν αρκεί το μέτρο, υπάρχει και η αρχαιότερη λύση του «τέλους θανάτου». Για όποιον πέθαινε κατέβαλλαν φόρο οι κληρονόμοι του. Να ένας τρόπος για να μειωθούν, επιπλέον, οι αυτοκτονίες! Ισως και οι θάνατοι από άλλες αιτίες, που... μεταφράζονται τελικά σε λιγότερους φορολογούμενους!
Είναι απορίας άξιον για ποιους λόγους δεν καταφεύγει σε δοκιμασμένες από το Βυζάντιο ως και την αρχαιότητα μεθόδους. Τη στιγμή μάλιστα που το κάνουν πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία με το «ξενικό τέλος» (διόδια για τους ξένους), η Γαλλία με το «πορνικό» (πρόστιμα για αγοραίο έρωτα) και τόσες άλλες, χρησιμοποιώντας «ελληνική τεχνογνωσία». Μεγαλύτερη απορία όμως προκαλεί η αδυναμία να λυθεί ο γόρδιος δεσμός με τη φορολογία των ακινήτων.
Αν μελετήσει λίγο Αριστοτέλη ο υπουργός Οικονομικών, έχει αμέσως λύση. Πρόκειται για την επιβολή «διοδίων κατά την έξοδο και είσοδο των πολιτών» από τις πόρτες των κατοικιών. Το τόλμησε ο Ιππίας στην Αθήνα. Πρώτα... κρατικοποίησε τις θύρες «προς τας δημοσίας οδούς» και ύστερα τις ιδιωτικοποίησε, αντί ικανού ποσού που κλήθηκαν να καταβάλουν οι ιδιοκτήτες. Εντελώς ενδεικτικά τα παραδείγματα και χωρίς να αναφέρονται άλλοι γνωστοί, διαβόητοι πρόσθετοι φόροι.
Μ' αυτά και μ' άλλα, εύκολα καταστρώνεται ένα «εθνικό σχέδιο» κατά της υποφορολόγησης. Θα διασκεδαζόταν έτσι η πολιτική αβουλία και ανικανότητα στον καταρτισμό αποτελεσματικών σχεδιασμών κατά της φοροδιαφυγής και εξόδου από την κρίση με ανάπτυξη. Αλλά από μια κυβέρνηση που διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει υπερφορολόγηση μπορείς να περιμένεις μόνο νέα φοροεξοντωτικά μέτρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου