του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
«Είμαστε κράτος.Υπάρχει πλαίσιο και νομοθεσία. Οποιος εργαζόμενος αισθάνεται ότι καταπατoύνται τα δικαιώματά του μπορεί να απευθυνθεί στο υπουργείο». Στον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση χρωστάμε αυτά τα παρηγορητικά και παραινετικά λόγια. Τα είπε σε τηλεοπτική εκπομπή προχθές βράδυ. Καλοσύνη του, βέβαια, που αποδέχτηκε ότι υπάρχει κάποια απορρύθμιση στο εργασιακό περιβάλλον, ότι υπάρχει και εργασία μαύρη, ανασφάλιστη, απλήρωτη. Μόνο που η θεραπευτική του μέθοδος φαίνεται εξίσου υπεύθυνη και αποτελεσματική με την πρόταση του κ. Σημίτη, σε άλλους καιρούς, όταν είπε το περίφημο «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα».
Η πολιτεία, τα υπουργεία και οι μηχανισμοί τους δεν επιτρέπεται να βολεύονται στον ρόλο ενός κυτίου παραπόνων ή καταγγελιών. Αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει όσα κανάλια λειτουργούν σαν υποδοχείς της κοινωνικής αγανάκτησης ή απόγνωσης, που τη χρησιμοποιούν σαν όπλο στον πόλεμο της θεαματικότητας. Ο υπουργός γνωρίζει (ή οφείλει να γνωρίζει, αυτό απαιτεί το αξίωμά του) ότι το εργασιακό περιβάλλον απέκτησε γνωρίσματα ζούγκλας. Οτι σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κονταροχτυπιέται με το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης. Οτι πολλοί εργοδότες μετέτρεψαν σε προσοδοφόρο πρόσχημα την κρίση για να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να κατακρατούν το δώρο, να πληρώνουν σε είδος, να διώχνουν εκδικητικά συνδικαλιστές.
Οφείλει να γνωρίζει ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφύγει στο υπουργείο ένας εργαζόμενος που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας, επειδή αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του και νιώθει να σαρώνονται οι αξίες και οι πεποιθήσεις του.
Και δεν είναι εύκολο, όχι μόνο επειδή ξέρει ότι θα ακούσει απλώς κάποιες φράσεις υποκριτικής συμπάθειας, αλλά και επειδή με την κίνησή του αυτή θα έρθει αμέσως αντιμέτωπος με το αφεντικό. Που έμαθε πια (λόγω «έκτακτων συνθηκών») να εκφοβίζει, να απειλεί, να εκβιάζει - και να πραγματοποιεί τις απειλές του:
«Οποιoς δεν δέχεται μείωση - σπίτι του. Οποιος αρνείται να βάλει πλάτη και θέλει ο φιλοτομαριστής να μην πληρώνεται “έναντι” - σπίτι του· τόσοι αναγκεμένοι άνεργοι υπάρχουν, έτοιμη λεία. Οποιος δεν συμμορφώνεται με το ελαστικό ωράριο - σπίτι του. Οποιος μπλέκει τα συνδικάτα - σπίτι του. Οποιος δεν θέλει να δουλέψει Κυριακή - σπίτι του. Οποιος λέει ότι θα προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας - σπίτι του. Οποιος δεν ανέχεται να ανήκει στις εννιακόσιες χιλιάδες όσων δουλεύουν και πληρώνονται με δεκάμηνη καθυστέρηση, δεν ανέχεται δηλαδή να είναι εργαζόμενος-άνεργος, ένας ανεργοεργάτης, και διαμαρτύρεται - σπίτι του».
Ποιο σπίτι του; Αυτό που απειλείται με πλειστηριασμό, κι ας είναι το μοναδικό του. Διότι το ορέχτηκαν τα αμείλικτα funds που αγόρασαν κόκκινα δάνεια, τζογάροντας πάνω στη ζωή των αδύναμων αυτού του κόσμου – του νέου, μα και τόσο παλιού.
«Είμαστε κράτος.Υπάρχει πλαίσιο και νομοθεσία. Οποιος εργαζόμενος αισθάνεται ότι καταπατoύνται τα δικαιώματά του μπορεί να απευθυνθεί στο υπουργείο». Στον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση χρωστάμε αυτά τα παρηγορητικά και παραινετικά λόγια. Τα είπε σε τηλεοπτική εκπομπή προχθές βράδυ. Καλοσύνη του, βέβαια, που αποδέχτηκε ότι υπάρχει κάποια απορρύθμιση στο εργασιακό περιβάλλον, ότι υπάρχει και εργασία μαύρη, ανασφάλιστη, απλήρωτη. Μόνο που η θεραπευτική του μέθοδος φαίνεται εξίσου υπεύθυνη και αποτελεσματική με την πρόταση του κ. Σημίτη, σε άλλους καιρούς, όταν είπε το περίφημο «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα».
Η πολιτεία, τα υπουργεία και οι μηχανισμοί τους δεν επιτρέπεται να βολεύονται στον ρόλο ενός κυτίου παραπόνων ή καταγγελιών. Αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει όσα κανάλια λειτουργούν σαν υποδοχείς της κοινωνικής αγανάκτησης ή απόγνωσης, που τη χρησιμοποιούν σαν όπλο στον πόλεμο της θεαματικότητας. Ο υπουργός γνωρίζει (ή οφείλει να γνωρίζει, αυτό απαιτεί το αξίωμά του) ότι το εργασιακό περιβάλλον απέκτησε γνωρίσματα ζούγκλας. Οτι σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κονταροχτυπιέται με το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης. Οτι πολλοί εργοδότες μετέτρεψαν σε προσοδοφόρο πρόσχημα την κρίση για να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να κατακρατούν το δώρο, να πληρώνουν σε είδος, να διώχνουν εκδικητικά συνδικαλιστές.
Οφείλει να γνωρίζει ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφύγει στο υπουργείο ένας εργαζόμενος που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας, επειδή αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του και νιώθει να σαρώνονται οι αξίες και οι πεποιθήσεις του.
Και δεν είναι εύκολο, όχι μόνο επειδή ξέρει ότι θα ακούσει απλώς κάποιες φράσεις υποκριτικής συμπάθειας, αλλά και επειδή με την κίνησή του αυτή θα έρθει αμέσως αντιμέτωπος με το αφεντικό. Που έμαθε πια (λόγω «έκτακτων συνθηκών») να εκφοβίζει, να απειλεί, να εκβιάζει - και να πραγματοποιεί τις απειλές του:
«Οποιoς δεν δέχεται μείωση - σπίτι του. Οποιος αρνείται να βάλει πλάτη και θέλει ο φιλοτομαριστής να μην πληρώνεται “έναντι” - σπίτι του· τόσοι αναγκεμένοι άνεργοι υπάρχουν, έτοιμη λεία. Οποιος δεν συμμορφώνεται με το ελαστικό ωράριο - σπίτι του. Οποιος μπλέκει τα συνδικάτα - σπίτι του. Οποιος δεν θέλει να δουλέψει Κυριακή - σπίτι του. Οποιος λέει ότι θα προσφύγει στην Επιθεώρηση Εργασίας - σπίτι του. Οποιος δεν ανέχεται να ανήκει στις εννιακόσιες χιλιάδες όσων δουλεύουν και πληρώνονται με δεκάμηνη καθυστέρηση, δεν ανέχεται δηλαδή να είναι εργαζόμενος-άνεργος, ένας ανεργοεργάτης, και διαμαρτύρεται - σπίτι του».
Ποιο σπίτι του; Αυτό που απειλείται με πλειστηριασμό, κι ας είναι το μοναδικό του. Διότι το ορέχτηκαν τα αμείλικτα funds που αγόρασαν κόκκινα δάνεια, τζογάροντας πάνω στη ζωή των αδύναμων αυτού του κόσμου – του νέου, μα και τόσο παλιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου