analytic therapy...
Για κάποιο λόγο που ποτέ δεν θα μάθουμε, το πογκρόμ των διώξεων χάριν
της εξυγίανσης του δημοσίου τομέα στόχευσε αρχικά ένα μεγάλο αριθμό
εργαζομένων γυναικών στην καθαριότητα των δημοσίων κτιρίων.
Από τότε όταν λέγαμε και ακούγαμε τη λέξη καθαρίστριες αμέσως το μυαλό μας πήγαινε σε ένα μάτσο γυναίκες που κάθε ημέρα έτρεχαν στο κέντρο της Αθήνας και φώναζαν για τη χαμένη δουλειά τους. Συνηθίσαμε από ένα σημείο και μετά να θεωρούμε δεδομένο ότι αυτές οι γυναίκες θα βρίσκονται κάθε ημέρα στους δρόμους και θα διαμαρτύρονται. Μέχρι και η τρόικα τις έμαθε και ακόμη περισσότερο οι διμοιρίες έξω από το ΥΔΜΗΔ όπου και τους έκαναν τη ζωή δύσκολη για ένα μεγάλο διάστημα..Τελικά οριστικοποίησαν την παρουσία τους στο υπουργείο οικονομικών και σχεδόν έγιναν ένα με το κάδρο αυτού του κτιρίου. Στην πορεία σχεδόν ξεχάσαμε γιατί αυτές οι γυναίκες βρίσκονται συνέχεια στο δρόμο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας όμως νοιώθαμε ήσυχοι που τουλάχιστον αυτές “κάθε ημέρα” έπρεπε να είναι εκεί έξω και να φωνάζουν..
Υπήρξαν τους τελευταίους μήνες αρκετές κατηγορίες υπαλλήλων που βγήκαν σε διαθεσιμότητα με την προοπτική της απόλυσης. Ποιος δεν θυμάται του καθηγητές των ΕΠΑΛ, τους σχολικούς φύλακες, τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων, τη δημοτική αστυνομία κ τόσους άλλους σε άλλες κατηγορίες που ίσως δε θα μάθουμε ποτέ..
Κάπου όμως απ ότι αποδείχθηκε και εξ αιτίας της συνεχόμενης παρουσία τους στα μμε και στα social media οι καθαρίστριες εδραιώθηκαν ως σύμβολο.
Το οργανωμένο κράτος επάνω στον πανικό των απολύσεων που είχε υποσχεθεί στους ξένους πρότεινε αυτή την ομάδα εργαζομένων εκτός των άλλων. Δεν καταλάβαμε ποτέ ποιο θα ήταν το όφελος και μάλιστα οι εκπρόσωποι των υπουργείων δεν υπερασπίστηκαν αυτή την επιλογή τους ώστε να μας αποδείξουν ότι είχαν δίκιο. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε γιατί στόχευαν αυτές τις γυναίκες. Και η έλλειψη από μεριάς κράτους της στοιχειώδους εκλογίκευσης αυτής της επιλογής στα μάτια του κόσμου δείχνει την έλλειψη οποιασδήποτε ενσυναίσθησης για τον πόνο που μπορεί να προκαλεί.
Γιατί είναι γυναίκες είναι το πρώτο που σκεφτόμαστε.. Επίσης γιατί το επίπεδο μόρφωσης τους είναι το πολύ μέχρι απολυτήριο λυκείου με τις περισσότερες να έχουν προσληφθεί στην κατηγορία Υ.Ε. (υποχρεωτικής εκπαίδευσης).
Άρα στο ασυνείδητο κομμάτι των δυο υπεύθυνων υπουργών (Στουρνάρα και Μητσοτάκη) και των συμβούλων τους η γυναίκα και η χαμηλή μόρφωση είναι εύκολοι στόχοι που εξασφαλίζουν την απουσία αντίστασης εξ αιτίας της μειονεκτικής τους θέσης. Γιατί π.χ. αντί για τις 598 περίπου γυναίκες της καθαριότητας δεν έψαξαν να βρουν αντίστοιχα 598 γυναίκες με διδακτορικό στο δημόσιο τομέα και να της ξηλώσουν?.. μήπως γιατί μια υψηλά μορφωμένη γυναίκα φαντάζει πιο απειλητική για εκείνους? κι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ..
Πιο έμπειροι από εμένα άνθρωποι της ψυχανάλυσης θα μπορούσαν να εξηγήσουν τι σημαίνει στο φαντασιακό ενός άνδρα η απειλή μιας γυναίκας “ενισχυμένων” προσόντων αλλά και ακόμη πως ο φόβος μιας τέτοιας απειλής μετατρέπεται γρήγορα σε σαδισμό έναντι μιας γυναίκας θεωρητικά πιο ανυπεράσπιστης.. Δηλαδή γιατί ένα αρσενικό κράτος σε κατάσταση πανικού που απειλείται ο χαμένος από χέρι “φαντασιακός” φαλλός του επιτίθεται με τόση μανία στην γυναίκα που τον καθάριζε???…..
Κι εδώ κατ εμέ είναι το σημείο που μου προξένησε τη μεγαλύτερη απορία!
Σίγουρα εδώ υπάρχει ένας συμβολισμός. Έχουμε τη γυναίκα που μας καθαρίζει, τις βρομιές μας και το πως νοιώθουμε απέναντι σε αυτές τις βρομιές.. Και αντί ως κράτος να αναλογιστούμε από που προέρχονται αυτές οι βρομιές και αν τελικά είναι τόσο ανεπιθύμητες όσο νομίζουμε εξαφανίζουμε με μια κίνηση τον ενδιάμεσο που προσπαθεί να μας κατευνάσει τα άγχη ότι ο κόσμος τελικά δεν είναι τόσο “λερός” όσο νοιώθουμε μέσα μας..Όλα αυτά βέβαια σε ένα καθαρά συμβολικό επίπεδο που εκφράζεται ασυνείδητα στην άτυχη αυτή κατηγορία εργαζομένων από μια εξουσία που έχει χάσει το μέτρο.
Τα παράγωγα του φαγητού (κόπρανα) όταν αποβάλλονται από το βρέφος και αντίστοιχα καθαρίζονται από τη γυναίκα τροφό (μητέρα συνήθως) χρησιμοποιούνται και ως μέσο προσέλκυσης του ενδιαφέροντος του φροντιστή μας. Κάποιες φορές επειδή ακόμη το μωρό δεν έχει λόγο να εκφραστεί ή τα κρατάει μέσα του ή απλά τα “σκορπάει” ώστε να εισπράξει ακόμη μια φροντίδα από το πιο προσφιλές για εκείνο πρόσωπο. Είναι μια διαδικασία που εξοικειώνει το μωρό με τον έξω κόσμο σιγά σιγά και η μητέρα το βοηθάει με τη φροντίδα της να έρθει σ επαφή με αυτόν με το λιγότερο δυνατό φόβο.
Στην περίπτωση των συμπαθέστατων και αγαπημένων φαντάζομαι για όλους μας καθαριστριών του δημοσίου τομέα από πλευράς οργανωμένου (παλινδρομημένου για μένα) κράτους, δυστυχώς έχουμε μια ανησυχητική εξέλιξη..
Το κράτος δεν θέλει να γνωρίσει τον έξω κόσμο. Θέλει να κλειστεί στον εσωτερικό του κόσμο φοβούμενο και απειλούμενο. Θέλει να κυλιστεί στα “κόπρανα” του και αν είναι δυνατόν να τραφεί από αυτά. Μισεί και επιτίθεται σε οτιδήποτε μπορεί να το φέρει σ επαφή με την πραγματικότητα. Κι επειδή ακόμη δεν έχει τη δύναμη να επιτεθεί στον εαυτό του επιτίθεται σ αυτόν που το φροντίζει!
Το ελληνικό κράτος που ζούμε αυτή την περίοδο βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμου φόβου. Δεν θέλει να μεγαλώσει. Θέλει να παραμείνει βρώμικο και ατελές. Στην ουσία σιχαίνεται την ύπαρξη του και προσπαθεί να την εξοντώσει.
Δεν ξέρουμε καμία περίπτωση μέχρι τώρα όμως βρέφους που να επέζησε εξαφανίζοντας στη φαντασία του το πρόσωπο που το φροντίζει.
Υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις ενηλίκων όμως κλεισμένες σε ψυχιατρικά ιδρύματα…
Μας αξίζει όμως ως λαός ο “εγκλεισμός μας”?
Το βλέμμα της κυρίας Δέσποινας, στην φωτογραφία στην αρχή του κειμένου, με έπεισε από τότε που το είδα ότι μια τέτοια προοπτική για όσο υπάρχουν τέτοιες ματιές είναι απίθανο να συμβεί…
Αρκεί να το σεβαστούμε!
Από τότε όταν λέγαμε και ακούγαμε τη λέξη καθαρίστριες αμέσως το μυαλό μας πήγαινε σε ένα μάτσο γυναίκες που κάθε ημέρα έτρεχαν στο κέντρο της Αθήνας και φώναζαν για τη χαμένη δουλειά τους. Συνηθίσαμε από ένα σημείο και μετά να θεωρούμε δεδομένο ότι αυτές οι γυναίκες θα βρίσκονται κάθε ημέρα στους δρόμους και θα διαμαρτύρονται. Μέχρι και η τρόικα τις έμαθε και ακόμη περισσότερο οι διμοιρίες έξω από το ΥΔΜΗΔ όπου και τους έκαναν τη ζωή δύσκολη για ένα μεγάλο διάστημα..Τελικά οριστικοποίησαν την παρουσία τους στο υπουργείο οικονομικών και σχεδόν έγιναν ένα με το κάδρο αυτού του κτιρίου. Στην πορεία σχεδόν ξεχάσαμε γιατί αυτές οι γυναίκες βρίσκονται συνέχεια στο δρόμο. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας όμως νοιώθαμε ήσυχοι που τουλάχιστον αυτές “κάθε ημέρα” έπρεπε να είναι εκεί έξω και να φωνάζουν..
Υπήρξαν τους τελευταίους μήνες αρκετές κατηγορίες υπαλλήλων που βγήκαν σε διαθεσιμότητα με την προοπτική της απόλυσης. Ποιος δεν θυμάται του καθηγητές των ΕΠΑΛ, τους σχολικούς φύλακες, τους διοικητικούς των Πανεπιστημίων, τη δημοτική αστυνομία κ τόσους άλλους σε άλλες κατηγορίες που ίσως δε θα μάθουμε ποτέ..
Κάπου όμως απ ότι αποδείχθηκε και εξ αιτίας της συνεχόμενης παρουσία τους στα μμε και στα social media οι καθαρίστριες εδραιώθηκαν ως σύμβολο.
Το οργανωμένο κράτος επάνω στον πανικό των απολύσεων που είχε υποσχεθεί στους ξένους πρότεινε αυτή την ομάδα εργαζομένων εκτός των άλλων. Δεν καταλάβαμε ποτέ ποιο θα ήταν το όφελος και μάλιστα οι εκπρόσωποι των υπουργείων δεν υπερασπίστηκαν αυτή την επιλογή τους ώστε να μας αποδείξουν ότι είχαν δίκιο. Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε γιατί στόχευαν αυτές τις γυναίκες. Και η έλλειψη από μεριάς κράτους της στοιχειώδους εκλογίκευσης αυτής της επιλογής στα μάτια του κόσμου δείχνει την έλλειψη οποιασδήποτε ενσυναίσθησης για τον πόνο που μπορεί να προκαλεί.
Γιατί είναι γυναίκες είναι το πρώτο που σκεφτόμαστε.. Επίσης γιατί το επίπεδο μόρφωσης τους είναι το πολύ μέχρι απολυτήριο λυκείου με τις περισσότερες να έχουν προσληφθεί στην κατηγορία Υ.Ε. (υποχρεωτικής εκπαίδευσης).
Άρα στο ασυνείδητο κομμάτι των δυο υπεύθυνων υπουργών (Στουρνάρα και Μητσοτάκη) και των συμβούλων τους η γυναίκα και η χαμηλή μόρφωση είναι εύκολοι στόχοι που εξασφαλίζουν την απουσία αντίστασης εξ αιτίας της μειονεκτικής τους θέσης. Γιατί π.χ. αντί για τις 598 περίπου γυναίκες της καθαριότητας δεν έψαξαν να βρουν αντίστοιχα 598 γυναίκες με διδακτορικό στο δημόσιο τομέα και να της ξηλώσουν?.. μήπως γιατί μια υψηλά μορφωμένη γυναίκα φαντάζει πιο απειλητική για εκείνους? κι αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ..
Πιο έμπειροι από εμένα άνθρωποι της ψυχανάλυσης θα μπορούσαν να εξηγήσουν τι σημαίνει στο φαντασιακό ενός άνδρα η απειλή μιας γυναίκας “ενισχυμένων” προσόντων αλλά και ακόμη πως ο φόβος μιας τέτοιας απειλής μετατρέπεται γρήγορα σε σαδισμό έναντι μιας γυναίκας θεωρητικά πιο ανυπεράσπιστης.. Δηλαδή γιατί ένα αρσενικό κράτος σε κατάσταση πανικού που απειλείται ο χαμένος από χέρι “φαντασιακός” φαλλός του επιτίθεται με τόση μανία στην γυναίκα που τον καθάριζε???…..
Κι εδώ κατ εμέ είναι το σημείο που μου προξένησε τη μεγαλύτερη απορία!
Σίγουρα εδώ υπάρχει ένας συμβολισμός. Έχουμε τη γυναίκα που μας καθαρίζει, τις βρομιές μας και το πως νοιώθουμε απέναντι σε αυτές τις βρομιές.. Και αντί ως κράτος να αναλογιστούμε από που προέρχονται αυτές οι βρομιές και αν τελικά είναι τόσο ανεπιθύμητες όσο νομίζουμε εξαφανίζουμε με μια κίνηση τον ενδιάμεσο που προσπαθεί να μας κατευνάσει τα άγχη ότι ο κόσμος τελικά δεν είναι τόσο “λερός” όσο νοιώθουμε μέσα μας..Όλα αυτά βέβαια σε ένα καθαρά συμβολικό επίπεδο που εκφράζεται ασυνείδητα στην άτυχη αυτή κατηγορία εργαζομένων από μια εξουσία που έχει χάσει το μέτρο.
Τα παράγωγα του φαγητού (κόπρανα) όταν αποβάλλονται από το βρέφος και αντίστοιχα καθαρίζονται από τη γυναίκα τροφό (μητέρα συνήθως) χρησιμοποιούνται και ως μέσο προσέλκυσης του ενδιαφέροντος του φροντιστή μας. Κάποιες φορές επειδή ακόμη το μωρό δεν έχει λόγο να εκφραστεί ή τα κρατάει μέσα του ή απλά τα “σκορπάει” ώστε να εισπράξει ακόμη μια φροντίδα από το πιο προσφιλές για εκείνο πρόσωπο. Είναι μια διαδικασία που εξοικειώνει το μωρό με τον έξω κόσμο σιγά σιγά και η μητέρα το βοηθάει με τη φροντίδα της να έρθει σ επαφή με αυτόν με το λιγότερο δυνατό φόβο.
Στην περίπτωση των συμπαθέστατων και αγαπημένων φαντάζομαι για όλους μας καθαριστριών του δημοσίου τομέα από πλευράς οργανωμένου (παλινδρομημένου για μένα) κράτους, δυστυχώς έχουμε μια ανησυχητική εξέλιξη..
Το κράτος δεν θέλει να γνωρίσει τον έξω κόσμο. Θέλει να κλειστεί στον εσωτερικό του κόσμο φοβούμενο και απειλούμενο. Θέλει να κυλιστεί στα “κόπρανα” του και αν είναι δυνατόν να τραφεί από αυτά. Μισεί και επιτίθεται σε οτιδήποτε μπορεί να το φέρει σ επαφή με την πραγματικότητα. Κι επειδή ακόμη δεν έχει τη δύναμη να επιτεθεί στον εαυτό του επιτίθεται σ αυτόν που το φροντίζει!
Το ελληνικό κράτος που ζούμε αυτή την περίοδο βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμου φόβου. Δεν θέλει να μεγαλώσει. Θέλει να παραμείνει βρώμικο και ατελές. Στην ουσία σιχαίνεται την ύπαρξη του και προσπαθεί να την εξοντώσει.
Δεν ξέρουμε καμία περίπτωση μέχρι τώρα όμως βρέφους που να επέζησε εξαφανίζοντας στη φαντασία του το πρόσωπο που το φροντίζει.
Υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις ενηλίκων όμως κλεισμένες σε ψυχιατρικά ιδρύματα…
Μας αξίζει όμως ως λαός ο “εγκλεισμός μας”?
Το βλέμμα της κυρίας Δέσποινας, στην φωτογραφία στην αρχή του κειμένου, με έπεισε από τότε που το είδα ότι μια τέτοια προοπτική για όσο υπάρχουν τέτοιες ματιές είναι απίθανο να συμβεί…
Αρκεί να το σεβαστούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου