του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Εχουν δίκιο Σαμαράς και Βενιζέλος ότι τα μνημόνια τελείωσαν και ήταν περαστικά. Λεπτομέρεια είναι ότι δεν τελείωσαν, αλλά τελειώνουν το 2016. Προϋπόθεση, βεβαίως, για να εξακολουθούν να έχουν δίκιο είναι ότι δεν θα χρειαστεί νέα δανειακή σύμβαση.
Ας δεχθούμε ότι πράγματι έτσι θα συμβεί. Τα απειλητικά δημοσιονομικά κενά θα καλυφθούν και το τρομακτικό δημόσιο χρέος θα μεταλλαχθεί σε εξυπηρετήσιμο.
Σε αυτή την υποθετική περίπτωση δεν θα έχουμε νέα «προγράμματα». Μόνο που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ήδη «εθνικοποιηθεί». Το μνημόνιο, που δεν θα υπάρχει ως κάποιο συγκεκριμένο «σώμα», αναγνωρίζεται ως νομικό καθεστώς. Αφού δεν το συνιστούν μόνο επαχθή μέτρα και πάγιες δανειακές υποχρεώσεις. Αλλά κυρίως μια ολοκληρωμένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη και πρακτική για την κοινωνία και την οικονομία. Το γεγονός ότι κυβέρνηση και Βρυξέλλες το ονομάζουν αυτό «δημοσιονομική πειθαρχία» ουδεμία σημασία έχει.
Αυτό το μνημόνιο-καθεστώς εδραιώνεται και νομιμοποιείται βήμα- βήμα κι εσπευσμένα, μέσα στον αχό της προεκλογικής περιόδου.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα έγινε νόμος το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018». Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η ψήφισή του ενέσκηψε και το σχέδιο νόμου για τις «Αρχές Δημοσιονομικής Διαχείρισης και Εποπτείας - Δημόσιο Λογιστικό». Ετσι, επισφραγίζονται τα μνημόνια ως καθεστώς πλέον. Με το τελευταίο επαναβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι η χώρα μας θα βρίσκεται υπό ενισχυμένη εποπτεία των Βρυξελλών (Κομισιόν) και της Φρανκφούρτης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) μέχρι να αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει πάρει.
Αυτό σημαίνει ότι οι «πιο αυστηροί και δεσμευτικοί κανόνες», που μπαίνουν σε ισχύ για όλα τα κράτη-μέλη με τη δέσμη κανονισμών του 2013 (Tow Pack), στα καθ' ημάς θα εφαρμοστούν με τον ίδιο τρόπο μόνο έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα (για την ακρίβεια το 2039)! Εφόσον όλα πάνε καλά και σύμφωνα με τα ισχύοντα «προγράμματα προσαρμογής» (διάβαζε λιτότητα).
Το αποικιακό πλέγμα ολοκληρώνεται, λοιπόν, με νέο πλαίσιο και αρχές. Φαίνεται, όμως, ότι η πορεία παρακμής, που «νομιμοποιείται» με τον τρόπο, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται και «συνταγματοποίηση» του μνημονιακού καθεστώτος. Με την έννοια αυτή ο πρωθυπουργός ούτε βιάστηκε ούτε λάθος έκανε ανοίγοντας άκαιρα, δήθεν, ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος.
Αλλωστε, από την «προγραμματική συμφωνία» ακόμη Σαμαρά - Βενιζέλου είχε προβλεφθεί η συνταγματοποίηση της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Ανάμεσα στους «στόχους» της συγκυβέρνησης ήταν «η συνταγματική επιστέγαση των διαρθρωτικών αλλαγών».
Εχουν δίκιο Σαμαράς και Βενιζέλος ότι τα μνημόνια τελείωσαν και ήταν περαστικά. Λεπτομέρεια είναι ότι δεν τελείωσαν, αλλά τελειώνουν το 2016. Προϋπόθεση, βεβαίως, για να εξακολουθούν να έχουν δίκιο είναι ότι δεν θα χρειαστεί νέα δανειακή σύμβαση.
Ας δεχθούμε ότι πράγματι έτσι θα συμβεί. Τα απειλητικά δημοσιονομικά κενά θα καλυφθούν και το τρομακτικό δημόσιο χρέος θα μεταλλαχθεί σε εξυπηρετήσιμο.
Σε αυτή την υποθετική περίπτωση δεν θα έχουμε νέα «προγράμματα». Μόνο που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν ήδη «εθνικοποιηθεί». Το μνημόνιο, που δεν θα υπάρχει ως κάποιο συγκεκριμένο «σώμα», αναγνωρίζεται ως νομικό καθεστώς. Αφού δεν το συνιστούν μόνο επαχθή μέτρα και πάγιες δανειακές υποχρεώσεις. Αλλά κυρίως μια ολοκληρωμένη νεοφιλελεύθερη αντίληψη και πρακτική για την κοινωνία και την οικονομία. Το γεγονός ότι κυβέρνηση και Βρυξέλλες το ονομάζουν αυτό «δημοσιονομική πειθαρχία» ουδεμία σημασία έχει.
Αυτό το μνημόνιο-καθεστώς εδραιώνεται και νομιμοποιείται βήμα- βήμα κι εσπευσμένα, μέσα στον αχό της προεκλογικής περιόδου.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα έγινε νόμος το «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018». Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η ψήφισή του ενέσκηψε και το σχέδιο νόμου για τις «Αρχές Δημοσιονομικής Διαχείρισης και Εποπτείας - Δημόσιο Λογιστικό». Ετσι, επισφραγίζονται τα μνημόνια ως καθεστώς πλέον. Με το τελευταίο επαναβεβαιώνεται πανηγυρικά ότι η χώρα μας θα βρίσκεται υπό ενισχυμένη εποπτεία των Βρυξελλών (Κομισιόν) και της Φρανκφούρτης (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) μέχρι να αποπληρώσει το 75% των δανείων που έχει πάρει.
Αυτό σημαίνει ότι οι «πιο αυστηροί και δεσμευτικοί κανόνες», που μπαίνουν σε ισχύ για όλα τα κράτη-μέλη με τη δέσμη κανονισμών του 2013 (Tow Pack), στα καθ' ημάς θα εφαρμοστούν με τον ίδιο τρόπο μόνο έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα (για την ακρίβεια το 2039)! Εφόσον όλα πάνε καλά και σύμφωνα με τα ισχύοντα «προγράμματα προσαρμογής» (διάβαζε λιτότητα).
Το αποικιακό πλέγμα ολοκληρώνεται, λοιπόν, με νέο πλαίσιο και αρχές. Φαίνεται, όμως, ότι η πορεία παρακμής, που «νομιμοποιείται» με τον τρόπο, αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται και «συνταγματοποίηση» του μνημονιακού καθεστώτος. Με την έννοια αυτή ο πρωθυπουργός ούτε βιάστηκε ούτε λάθος έκανε ανοίγοντας άκαιρα, δήθεν, ζήτημα αναθεώρησης του Συντάγματος.
Αλλωστε, από την «προγραμματική συμφωνία» ακόμη Σαμαρά - Βενιζέλου είχε προβλεφθεί η συνταγματοποίηση της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Ανάμεσα στους «στόχους» της συγκυβέρνησης ήταν «η συνταγματική επιστέγαση των διαρθρωτικών αλλαγών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου