Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Αυτές οι δύσκολες μέρες της προεκλογικής περιόδου μού φαίνονται αποκαλυπτικές για τη δυνατότητα που έχουμε ως λαός να βγάζουμε συμπεράσματα, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, ακολουθώντας άλλη κατεύθυνση. Με άλλα λόγια, τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε πολιτικά με τη βαθύτερη σημασία του ταλαιπωρημένου αυτού όρου.
Και, δυστυχώς, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω δεν είναι καθόλου μα καθόλου ενθαρρυντικό. Τι θέλω να πω;
Μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες, αν όχι η μεγαλύτερη, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (για να μην πάμε πιο πίσω) υπήρξε ο πελατειασμός, δηλαδή η μετατροπή του πολίτη σε πελάτη των κομματαρχών και η δήμευση-εκχώρηση όλων του των πολιτικών δικαιωμάτων και πρωτοβουλιών από ένα σύστημα που προέτασσε το κομματικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος. Τα προηγούμενα τρία χρόνια η συσσωρευμένη αγανάκτηση των περισσοτέρων έβρισκε έκφραση στην καταγγελία του πολιτικού συστήματος και των μεθόδων που αυτό συνήθιζε να μετέρχεται για να κρατά όμηρους τους πολίτες.
Τι είναι αυτό που βλέπουμε στην παρούσα προεκλογική περίοδο, κυρίως στο πεδίο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών; Αρκετοί από εκείνους που καυτηρίαζαν τις πελατειακές σχέσεις και τον συστηματικό εξευτελισμό μέσω του ρουσφετιού έναντι ψήφου, σήμερα, σχεδόν ξεδιάντροπα, συμμετέχουν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια εκείνων των κομμάτων που μας οδήγησαν με τις πολιτικές τους στη χρεοκοπία, οικονομική και ηθική.
Τι δείχνει αυτό κατά την άποψή μου; Οτι η ζημιά που έχει συντελεστεί στις συνειδήσεις τις τελευταίες δεκαετίες είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν που υποθέταμε. Οτι η διαφθορά έχει αλώσει πολύ μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού απ’ αυτό που υπολογίζαμε. Δείχνει όμως και κάτι άλλο.
Το σύστημα του παλαιο-δικομματισμού (Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ) μπορούσε επί δεκαετίες να εκπληρώνει τον ρόλο του πάτρωνα μέσω της διανομής των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά και της διαχείρισης κατά το δοκούν των κονδυλίων του προϋπολογισμού, τα οποία παρείχαν την πολυτέλεια των μαζικών διορισμών και των πάσης φύσεως κρατικών χορηγήσεων. Το σύστημα αυτό έφερε τη χώρα στο μη περαιτέρω, με αποτέλεσμα τα μνημόνια και τη γνωστή «ελληνική τραγωδία» της λιτότητας που ζούμε στις μέρες μας.
Σήμερα, οι ίδιοι ξεπεσμένοι πάτρωνες επιχειρούν ολική επαναφορά μέσω της διαχείρισης της μιζέριας και των ασφυκτικών αναγκών των εκπτωχευμένων πολιτών. Τώρα η τότε ρεαλιστική προσδοκία πελατειακής ανταπόδοσης δεν βασίζεται στο αυτονόητο ή στο κάτι τι παραπάνω, αλλά στην εξασφάλιση του στοιχειώδους, το οποίο αμφισβητείται από το μπαράζ λιτότητας. Οι παρηκμασμένες πολιτικές δυνάμεις τού χθες επιχειρούν να στήσουν ένα νέο πελατειακό δίκτυο, βασισμένο αυτή τη φορά στις έννοιες της «ανάγκης» και της «ένδειας». Να στήσουν το βασίλειο της νέας Ψωροκώσταινας.
Μπορεί αυτή η πραγματικότητα να λειτουργήσει ως άλλοθι για τη συμμετοχή σε μια νέα συναίνεση από την πλευρά των κυριαρχούμενων; Ας το σκεφτούν οι σημερινοί αμνήμονες-ακτήμονες του νέου μεσαίωνα, οι οποίοι οικεία βουλήσει μετατρέπονται σε προσαρτήματα των νέων φεουδαρχών. Το δις εξαμαρτείν…
t.tsakiroglou@efsyn.gr
Αυτές οι δύσκολες μέρες της προεκλογικής περιόδου μού φαίνονται αποκαλυπτικές για τη δυνατότητα που έχουμε ως λαός να βγάζουμε συμπεράσματα, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και να συνεχίζουμε τη ζωή μας, ακολουθώντας άλλη κατεύθυνση. Με άλλα λόγια, τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε πολιτικά με τη βαθύτερη σημασία του ταλαιπωρημένου αυτού όρου.
Και, δυστυχώς, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγω δεν είναι καθόλου μα καθόλου ενθαρρυντικό. Τι θέλω να πω;
Μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες, αν όχι η μεγαλύτερη, της μεταπολιτευτικής Ελλάδας (για να μην πάμε πιο πίσω) υπήρξε ο πελατειασμός, δηλαδή η μετατροπή του πολίτη σε πελάτη των κομματαρχών και η δήμευση-εκχώρηση όλων του των πολιτικών δικαιωμάτων και πρωτοβουλιών από ένα σύστημα που προέτασσε το κομματικό έναντι του συλλογικού συμφέροντος. Τα προηγούμενα τρία χρόνια η συσσωρευμένη αγανάκτηση των περισσοτέρων έβρισκε έκφραση στην καταγγελία του πολιτικού συστήματος και των μεθόδων που αυτό συνήθιζε να μετέρχεται για να κρατά όμηρους τους πολίτες.
Τι είναι αυτό που βλέπουμε στην παρούσα προεκλογική περίοδο, κυρίως στο πεδίο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών; Αρκετοί από εκείνους που καυτηρίαζαν τις πελατειακές σχέσεις και τον συστηματικό εξευτελισμό μέσω του ρουσφετιού έναντι ψήφου, σήμερα, σχεδόν ξεδιάντροπα, συμμετέχουν ως υποψήφιοι στα ψηφοδέλτια εκείνων των κομμάτων που μας οδήγησαν με τις πολιτικές τους στη χρεοκοπία, οικονομική και ηθική.
Τι δείχνει αυτό κατά την άποψή μου; Οτι η ζημιά που έχει συντελεστεί στις συνειδήσεις τις τελευταίες δεκαετίες είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτήν που υποθέταμε. Οτι η διαφθορά έχει αλώσει πολύ μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού απ’ αυτό που υπολογίζαμε. Δείχνει όμως και κάτι άλλο.
Το σύστημα του παλαιο-δικομματισμού (Ν.Δ – ΠΑΣΟΚ) μπορούσε επί δεκαετίες να εκπληρώνει τον ρόλο του πάτρωνα μέσω της διανομής των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αλλά και της διαχείρισης κατά το δοκούν των κονδυλίων του προϋπολογισμού, τα οποία παρείχαν την πολυτέλεια των μαζικών διορισμών και των πάσης φύσεως κρατικών χορηγήσεων. Το σύστημα αυτό έφερε τη χώρα στο μη περαιτέρω, με αποτέλεσμα τα μνημόνια και τη γνωστή «ελληνική τραγωδία» της λιτότητας που ζούμε στις μέρες μας.
Σήμερα, οι ίδιοι ξεπεσμένοι πάτρωνες επιχειρούν ολική επαναφορά μέσω της διαχείρισης της μιζέριας και των ασφυκτικών αναγκών των εκπτωχευμένων πολιτών. Τώρα η τότε ρεαλιστική προσδοκία πελατειακής ανταπόδοσης δεν βασίζεται στο αυτονόητο ή στο κάτι τι παραπάνω, αλλά στην εξασφάλιση του στοιχειώδους, το οποίο αμφισβητείται από το μπαράζ λιτότητας. Οι παρηκμασμένες πολιτικές δυνάμεις τού χθες επιχειρούν να στήσουν ένα νέο πελατειακό δίκτυο, βασισμένο αυτή τη φορά στις έννοιες της «ανάγκης» και της «ένδειας». Να στήσουν το βασίλειο της νέας Ψωροκώσταινας.
Μπορεί αυτή η πραγματικότητα να λειτουργήσει ως άλλοθι για τη συμμετοχή σε μια νέα συναίνεση από την πλευρά των κυριαρχούμενων; Ας το σκεφτούν οι σημερινοί αμνήμονες-ακτήμονες του νέου μεσαίωνα, οι οποίοι οικεία βουλήσει μετατρέπονται σε προσαρτήματα των νέων φεουδαρχών. Το δις εξαμαρτείν…
t.tsakiroglou@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου