Γαϊδούρειος ίππος...

του Στρατη Μπουρναζου, απο τα Ενθεματα...

Δεν είναι πολλά αυτά που ξέρω για τον Πειραιά. Έχω διαβάσει για την ιστορία της πόλης, έχω κάνει ωραίες βόλτες με καλούς φίλους, παρακολουθώ (συνήθως μέσω αυτών των φίλων) τα πολιτικά δρώμενα στο λιμάνι. Και όμως, σήμερα, για τον Πειραιά θέλω να γράψω, κι ας μην τον ξέρω καλά.

Γιατί αυτό που επιχειρείται να γίνει, με την υποψηφιότητα Μαρινάκη, ξεπερνά τα όρια της πόλης, τα δημοτικά πράγματα και πρόσωπα: εισάγει ένα νέο μοντέλο πολιτικής, πολύ επικίνδυνο αν επικρατήσει.

Ασφαλώς, δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα. Το σύμπλεγμα οικονομικοί παράγοντες-επαγγελματικό ποδόσφαιρο-πελατειακές σχέσεις-μήντια-χειραγώγηση δεν εκβάλλει για πρώτη φορά στην πολιτική σκηνή. Ωστόσο, αν και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της υποψηφιότητας Μαρινάκη είναι παλιά, η υποψηφιότητά του συνιστά, ποιοτικά, νέο φαινόμενο. Όλα όσα γίνονταν μέχρι σήμερα παρασκηνιακά ή στο ημίφως, τώρα (χωρίς να σταματήσουν βέβαια να γίνονται παρασκηνιακά) εμφανίζονται θριαμβευτικά στο προσκήνιο. Χωρίς προσχήματα, στο πρόσωπο ενός ισχυρού υποψηφίου, που δεν το κρύβει, αλλά διαλαλεί: Ναι, είμαι ο εκλεκτός του κεφαλαίου, της μπάλας, του μητροπολίτη.

Η βιτρίνα είναι υπερκομματική, απολιτική: Ο Πειραιάς, του Πειραιά, τον Πειραιά, ω Πειραιά, ζήτω ο Πειραιάς, ζήτωσαν οι Πειραιάδες: «Πάμε να νικήσουμε. Να κάνουμε έργα. Με πράξεις, όχι με λόγια. Τα ψέματα τελειώνουν. Φτάνει η μιζέρια, η ανεργία και η υποβάθμιση. Αλλάζουμε τον Πειραιά, το λιμάνι της καρδιάς μας. Να αισθανθούμε ξανά Περήφανοι Πειραιώτες!»: λόγια του Β. Μαρινάκη στην παρουσίαση του ψηφοδελτίου (27.4.2014).

Ένας λόγος κενός περιεχομένου, που, αν το καλοσκεφτούμε δεν δείχνει δα και καμιά φλόγα ή όραμα για τον Πειραιά. Είναι όμως και κάτι άλλο: ένας βαθύτατα πολιτικός «απολιτικός» λόγος. Η ιστορία του Ολυμπιακού είναι εξόχως διδακτική. Επί προεδρίας Μαρινάκη, προωθείται, στους συνδέσμους των οπαδών, σε άμεση σχέση με τη διοίκηση, η γραμμή Νο Politica: εξοστρακισμός της πολιτικής σε μια περίοδο που ο κόσμος βράζει, ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στη διοίκηση, έμφαση στα χαρακτηριστικά που φιλοτεχνούν τη μεγάλη ολυμπιακή οικογένεια κλπ. — ενώ παράλληλα, οι νεοναζιστικοί πυρήνες της Χρυσής Αυγής στις τάξεις των οπαδών ενισχύονται και δρουν. Το τι σημαίνει αυτή η «μη πολιτική» θα φανεί μετά τη δολοφονία Φύσσα. Ενώ οι γειτονιές του Πειραιά θρηνούν το παλικάρι που χάθηκε, η κηδεία του γίνεται πάνδημο γεγονός για την περιοχή, σύνδεσμοι άλλων ομάδων βγάζουν ανακοινώσεις για τη δολοφονία του (οπαδού του Ολυμπιακού) Π. Φύσσα, οι σύνδεσμοι του Ολυμπιακού σιωπούν πλήρως — και η διοίκηση Μαρινάκη υποστηρίζει δημόσια αυτή τη στάση… Ιδού το No Politica που ανδρώθηκε επί Μαρινάκη: μια απολύτως πολιτική στάση, που εδώ αβάνταρε τη Χρυσή Αυγή.

Για τις επιχειρηματικές διαδρομές Μαρινάκη παραπέμπω στο δημοσίευμα του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο τελευταίο Unfollow, που ξετυλίγει το κουβάρι της διαπλοκής ανάμεσα σε εφοπλιστές, πολιτικά τζάκια, τοπικές εξουσίες και κυβέρνηση. Πολύ εύγλωττα, για το θέμα μας, τα λέει ο τίτλος του –υπεράνω υποψίας– Βήματος «Οι επιχειρηματίες του μεγάλου λιμανιού εισβάλλουν στην πολιτική». Άλλες δυο κρίσιμες ψηφίδες η πανκινητοποίηση του συστήματος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ (παρά την ύπαρξη Μιχαλολιάκου) υπέρ Μαρινάκη, καθώς η αμέριστη συμπαράσταση του μητροπολίτη Σεραφείμ: πολλά δημοσιεύματα τον έφεραν ως εμπνευστή της υποψηφιότητας. Δεν μιλάμε για οποιονδήποτε μητροπολίτη, αλλά για το σύμβολο της μισαλλοδοξίας. Είναι ο ιεράρχης που χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία «σιχαμερό και ακάθαρτο αμάρτημα», «ψυχοπαθολογική εκτροπή», επιτέθηκε σε όσους «έκαναν αξία ζωής το σωλήνα αποβολής των περιττωμάτων», απείλησε με αφορισμό τους Πειραιώτες βουλευτές που θα ψηφίσουν το σύμφωνο συμβίωσης, κατέθεσε μήνυση κατά του Corpus Christi χέρι χέρι-με Χρυσαυγίτες βουλευτές, είπε ότι ο Χίτλερ υποκινούνταν από Εβραίους, κυνηγάει με αγωγές όσους του κάνουν κριτική…

Αν συνθέσουμε τις ψηφίδες, το χρώμα της εικόνας δεν είναι άσπρο αλλά κατάμαυρο. Πολλοί μιλάνε για μπερλουσκονισμό. Νομίζω ότι ο συνδυασμός χειραγώγησης της κοινής γνώμης μέσω ποδοσφαίρου, αδιαφανών συμφερόντων, πελατειακών σχέσεων, No Politica, συγκέντρωσης των εξουσιών (πολιτικής, οικονομικής, εφοπλιστικής μηντιακής, οπαδικής) σε ένα πρόσωπο, όλα αυτά παραπέμπουν μάλλον σε ρώσους ολιγάρχες των μετασοβιετικών δημοκρατιών του Καυκάσου (όπως έγραψε ο Left  Liberal Synthesis).

***

Το μοντέλο Μαρινάκη αποτελεί δούρειο ίππο. Οι Πειραιώτες, νομίζω, το καταλαβαίνουν, ότι δεν πρόκειται για άτι διαλεχτό. Και πιστεύω ότι σε λίγες μέρες, έχοντας αποτύχει ως πολιορκητικός κριός, θα φαντάζει πλέον όχι δούρειος αλλά γαϊδούρειος ίππος. Η μάχη του Πειραιά είναι μάχη για τη δημοκρατία. Έχουμε την τύχη να τη δίνει το Λιμάνι της Αγωνίας, ένας συνδυασμός με δεκάξι ολόκληρα χρόνια παρουσίας, με αγωνιστικότητα, γνώση και αγάπη για τον Πειραιά. Με επικεφαλής τον Θοδωρή Δρίτσα, έναν άνθρωπο που το ήθος, η γνώση και η πολιτική του συγκρότηση βρίσκεται στον αντίποδα όλων των παραπάνω ζοφερών. Να τη δώσουμε όλοι αυτή τη μάχη, Πειραιώτες και μη, για τη δημοκρατία. Και με τη νίκη!

ΥΓ. Στο άρθρο δεν μιλάω καθόλου για τον Μώραλη. Σαν να είναι ο Μαρινάκης ο υποψήφιος δήμαρχος. Περί αυτού όμως πρόκειται. Αυτό πιστεύει και όλος ο Πειραιάς. Και το Βήμα, την προηγούμενη Κυριακή, φιλοξενούσε δισέλιδη συνέντευξη μετά φωτογραφιών του Μαρινάκη. Μπορούμε να το φανταστούμε για οποιονδήποτε άλλο συνδυασμό;