του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Είναι δύσκολο να πεις αν γίνεται κάποιος σοφότερος όταν βλέπει να
επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο οι χειρότερες υποψίες του, οι
οποίες μάλιστα έως τότε καταγγέλλονταν και διαβάλλονταν σαν ανόητες και
απολίτικες· α, και σαν... αντιπαραγωγικές, στη λογιστική ιδιόλεκτο που
είναι πολύ της μόδας.
Κάτι τέτοιο γίνεται πάντως με τις αποκαλύψεις των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για το δράμα των Καννών, για το κλάμα της κ. Μέρκελ (που, ως επαναληφθέν, φαίνεται ότι αποτελεί σταθερό στοιχείο της πολιτικοδιπλωματικής φαρέτρας της), για το Σχέδιο Grexit που είχε κατά νουν ο κ. Σόιμπλε, και το Σχέδιο Ζ· που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με το γνώριμό μας «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και του Κώστα Γαβρά ή με το γράμμα-σφραγίδα του Ζορό.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ημιεπίσημα ή και επίσημα πια, αυτό που ήδη εικάζαμε ή φοβόμασταν: πόσο απογοητευτικά μικρή, στα όρια της ανυποληψίας, είναι η ισχύς εκλεγμένων εθνικών ηγετών (άρα και των λαών που τους εξέλεξαν κατά το δημοκρατικό τυπικό) μπροστά σε παρασκηνιακώς δρώντες τιτλούχους γραφειοκράτες (των Βρυξελλών εν προκειμένω), που τους νομιμοποιεί η ίδια η δοτή δύναμή τους και τίποτε άλλο. Πόσο χυδαίοι μπορεί να γίνουν πολιτικοί μεθυσμένοι από την πρόσκαιρη εξουσία τους, που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχοι το του Ναπολέοντος τρόπαιο, όπως συνέβαινε με τον πολύ (και ολίγιστο) κ. Σαρκοζί. Πόσο εφιαλτικά άγνωστη ή ίσως ανεπιθύμητη είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θα ήταν σπουδαίοι, αν δεν ήταν αυτό που έχουν καταντήσει. Και πως οι «Εμποροι των Εθνών» δεν είναι απλώς τίτλος ενός παπαδιαμαντικού έργου, αγαπημένος τάχα των εραστών της συνωμοσιολογίας, αλλά η συνοπτική περιγραφή των διεθνών σχέσεων, ακόμα και στους κόλπους μιας πολιτικοοικονομικής εταιρείας η οποία υποτίθεται ότι αποτελείται από ισότιμα μέλη που συμπορεύονται αλληλέγγυα και όχι με την κρυφή ατζέντα της αλληλοεξόντωσης.
Και όλα τούτα, μόλις μιάμιση ανάσα πριν από τις ευρωεκλογές. Οι οποίες, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η κάστα των Βρυξελλιωτών, θα αναζωπυρώσουν το ημιεσβεσμένο ευρωπαϊκό όνειρο, θα ανανεώσουν τα εν ληθάργω οράματα, θα επικυρώσουν τη δημοκρατική λειτουργία της υπερεθνικής συμμαχίας, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Μακάρι να ’ταν έτσι. Μακάρι η ψήφος των είκοσι οκτώ λαών να βάραινε –αθροιστικά– όσο η βούληση των ελαχίστων που απαρτίζουν τα οικονομικά κονκλάβια και των ισαρίθμων που στελεχώνουν τα πολιτικά διευθυντήρια. Αν ήταν έτσι, αν η δημοκρατία ήταν ο σκοπός αλλά και η μέθοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα εταιρικά έθνη δεν κατανέμονταν σε αναλώσιμα pigs και σε κυρίαρχα «ευγενή», ο ευρωσκεπτικισμός και ο ευρωαρνητισμός, στις πολλές (ακόμα και αλληλοσυγκρουόμενες) εκδοχές τους, δεν θα βρίσκονταν τόσο ψηλά. Και η αποχή στις ευρωεκλογές δεν θα προβλεπόταν τόσο μεγάλη.
Κάτι τέτοιο γίνεται πάντως με τις αποκαλύψεις των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» και του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ για το δράμα των Καννών, για το κλάμα της κ. Μέρκελ (που, ως επαναληφθέν, φαίνεται ότι αποτελεί σταθερό στοιχείο της πολιτικοδιπλωματικής φαρέτρας της), για το Σχέδιο Grexit που είχε κατά νουν ο κ. Σόιμπλε, και το Σχέδιο Ζ· που καμιά σχέση δεν έχει βέβαια με το γνώριμό μας «Ζ» του Βασίλη Βασιλικού και του Κώστα Γαβρά ή με το γράμμα-σφραγίδα του Ζορό.
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ημιεπίσημα ή και επίσημα πια, αυτό που ήδη εικάζαμε ή φοβόμασταν: πόσο απογοητευτικά μικρή, στα όρια της ανυποληψίας, είναι η ισχύς εκλεγμένων εθνικών ηγετών (άρα και των λαών που τους εξέλεξαν κατά το δημοκρατικό τυπικό) μπροστά σε παρασκηνιακώς δρώντες τιτλούχους γραφειοκράτες (των Βρυξελλών εν προκειμένω), που τους νομιμοποιεί η ίδια η δοτή δύναμή τους και τίποτε άλλο. Πόσο χυδαίοι μπορεί να γίνουν πολιτικοί μεθυσμένοι από την πρόσκαιρη εξουσία τους, που δεν τους αφήνει να κοιμηθούν ήσυχοι το του Ναπολέοντος τρόπαιο, όπως συνέβαινε με τον πολύ (και ολίγιστο) κ. Σαρκοζί. Πόσο εφιαλτικά άγνωστη ή ίσως ανεπιθύμητη είναι η αλφαβήτα της δημοκρατίας στους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που θα ήταν σπουδαίοι, αν δεν ήταν αυτό που έχουν καταντήσει. Και πως οι «Εμποροι των Εθνών» δεν είναι απλώς τίτλος ενός παπαδιαμαντικού έργου, αγαπημένος τάχα των εραστών της συνωμοσιολογίας, αλλά η συνοπτική περιγραφή των διεθνών σχέσεων, ακόμα και στους κόλπους μιας πολιτικοοικονομικής εταιρείας η οποία υποτίθεται ότι αποτελείται από ισότιμα μέλη που συμπορεύονται αλληλέγγυα και όχι με την κρυφή ατζέντα της αλληλοεξόντωσης.
Και όλα τούτα, μόλις μιάμιση ανάσα πριν από τις ευρωεκλογές. Οι οποίες, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται η κάστα των Βρυξελλιωτών, θα αναζωπυρώσουν το ημιεσβεσμένο ευρωπαϊκό όνειρο, θα ανανεώσουν τα εν ληθάργω οράματα, θα επικυρώσουν τη δημοκρατική λειτουργία της υπερεθνικής συμμαχίας, και άλλα ηχηρά παρόμοια. Μακάρι να ’ταν έτσι. Μακάρι η ψήφος των είκοσι οκτώ λαών να βάραινε –αθροιστικά– όσο η βούληση των ελαχίστων που απαρτίζουν τα οικονομικά κονκλάβια και των ισαρίθμων που στελεχώνουν τα πολιτικά διευθυντήρια. Αν ήταν έτσι, αν η δημοκρατία ήταν ο σκοπός αλλά και η μέθοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα εταιρικά έθνη δεν κατανέμονταν σε αναλώσιμα pigs και σε κυρίαρχα «ευγενή», ο ευρωσκεπτικισμός και ο ευρωαρνητισμός, στις πολλές (ακόμα και αλληλοσυγκρουόμενες) εκδοχές τους, δεν θα βρίσκονταν τόσο ψηλά. Και η αποχή στις ευρωεκλογές δεν θα προβλεπόταν τόσο μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου