Του Τάσου Παππά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Μόνο τα γεγονότα είναι αντικειμενικά, οι κρίσεις επ’ αυτών είναι υποκειμενικές. Αυτό το λέμε για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης εκτίμησαν ότι όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα των «F.T.» για την επιλογή Παπανδρέου να πάει σε δημοψήφισμα είναι αληθή. Δεν είχαν, άλλωστε, και πολλά περιθώρια, αφού πρόκειται για μεγάλη και έγκυρη εφημερίδα,
ο Αντ. Σαμαράς δεν διέψευσε το δημοσίευμα, το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας το επιβεβαίωσε, ο πρωταγωνιστής Μπαρόζο δεν εξέδωσε κάποια ανακοίνωση, ενώ το θύμα της ιστορίας, ο Γ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι δικαιώνεται.
Μέχρι εδώ όλα καλά και ωραία (τρόπος του λέγειν). Ερχόμαστε τώρα στο διά ταύτα. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης επέλεξαν να αναδείξουν το αποτέλεσμα των διεργασιών που έγιναν στο παρασκήνιο. Πανηγύρισαν γιατί απετράπη ένα δημοψήφισμα, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ο σκοπός ήταν ιερός, άρα το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθεί δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Τι μας λένε δηλαδή; Οτι τα πάντα επιτρέπονται, αν είναι για το συμφέρον της πατρίδας. Συνεπώς: Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνωμότησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντ. Σαμαρά και τον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλο για να ανατρέψουν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Είναι επίσης ασήμαντη λεπτομέρεια ότι τον διάδοχο του Γ. Παπανδρέου τον «βρήκε» ο Μπαρόζο και τον πρότεινε στους δύο Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι, για να σωθεί η χώρα βεβαίως βεβαίως, συμφώνησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο κυρίαρχος (;) λαός δεν ρωτήθηκε και έμεινε έξω από τη συναλλαγή, η οποία υποτίθεται ότι έγινε στο όνομά του και για το καλό του. Ο αντίλογος απ’ όσους υπερασπίζονται τέτοιου τύπου πρακτικές είναι γνωστός. Ρωτούν, τάχα καλοπροαίρετα: «Θα ήταν προτιμότερο να αφεθεί μια χώρα να αυτοκτονήσει επειδή ο ηγέτης της είχε αποφασίσει να παίξει τα ρέστα του σε μια παρτίδα, χωρίς μάλιστα να έχει στα χέρια του γερό χαρτί;».
Με τη λογική αυτή, αν την τραβήξουμε έως την έσχατη συνέπειά της, δεν είναι απαραίτητο να γίνονται εκλογές όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι πολίτες να κάνουν μοιραίες για το μέλλον τους επιλογές. Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ωφέλιμες και χρήσιμες μόνο στις περιπτώσεις που δίνουν αποτελέσματα αρεστά στις διευθύνουσες ελίτ. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έχει πει ότι τα σύγχρονα πολιτικά συστήματα είναι «φιλελεύθερες ολιγαρχίες». Αν ζούσε σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα κρατούσε από τον ορισμό του τη λέξη «ολιγαρχίες» και θα έβρισκε άλλον επιθετικό προσδιορισμό.
Μόνο τα γεγονότα είναι αντικειμενικά, οι κρίσεις επ’ αυτών είναι υποκειμενικές. Αυτό το λέμε για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης εκτίμησαν ότι όσα αναφέρονται στο δημοσίευμα των «F.T.» για την επιλογή Παπανδρέου να πάει σε δημοψήφισμα είναι αληθή. Δεν είχαν, άλλωστε, και πολλά περιθώρια, αφού πρόκειται για μεγάλη και έγκυρη εφημερίδα,
ο Αντ. Σαμαράς δεν διέψευσε το δημοσίευμα, το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ επί της ουσίας το επιβεβαίωσε, ο πρωταγωνιστής Μπαρόζο δεν εξέδωσε κάποια ανακοίνωση, ενώ το θύμα της ιστορίας, ο Γ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι δικαιώνεται.
Μέχρι εδώ όλα καλά και ωραία (τρόπος του λέγειν). Ερχόμαστε τώρα στο διά ταύτα. Τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης επέλεξαν να αναδείξουν το αποτέλεσμα των διεργασιών που έγιναν στο παρασκήνιο. Πανηγύρισαν γιατί απετράπη ένα δημοψήφισμα, το οποίο θα μπορούσε να προκαλέσει την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ο σκοπός ήταν ιερός, άρα το μέσο που χρησιμοποιήθηκε για να επιτευχθεί δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Τι μας λένε δηλαδή; Οτι τα πάντα επιτρέπονται, αν είναι για το συμφέρον της πατρίδας. Συνεπώς: Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συνωμότησε με τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντ. Σαμαρά και τον τότε υπουργό Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλο για να ανατρέψουν έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό.
Είναι επίσης ασήμαντη λεπτομέρεια ότι τον διάδοχο του Γ. Παπανδρέου τον «βρήκε» ο Μπαρόζο και τον πρότεινε στους δύο Ελληνες πολιτικούς, οι οποίοι, για να σωθεί η χώρα βεβαίως βεβαίως, συμφώνησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είναι ασήμαντη λεπτομέρεια ότι ο κυρίαρχος (;) λαός δεν ρωτήθηκε και έμεινε έξω από τη συναλλαγή, η οποία υποτίθεται ότι έγινε στο όνομά του και για το καλό του. Ο αντίλογος απ’ όσους υπερασπίζονται τέτοιου τύπου πρακτικές είναι γνωστός. Ρωτούν, τάχα καλοπροαίρετα: «Θα ήταν προτιμότερο να αφεθεί μια χώρα να αυτοκτονήσει επειδή ο ηγέτης της είχε αποφασίσει να παίξει τα ρέστα του σε μια παρτίδα, χωρίς μάλιστα να έχει στα χέρια του γερό χαρτί;».
Με τη λογική αυτή, αν την τραβήξουμε έως την έσχατη συνέπειά της, δεν είναι απαραίτητο να γίνονται εκλογές όταν υπάρχει το ενδεχόμενο οι πολίτες να κάνουν μοιραίες για το μέλλον τους επιλογές. Οι δημοκρατικές διαδικασίες είναι ωφέλιμες και χρήσιμες μόνο στις περιπτώσεις που δίνουν αποτελέσματα αρεστά στις διευθύνουσες ελίτ. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έχει πει ότι τα σύγχρονα πολιτικά συστήματα είναι «φιλελεύθερες ολιγαρχίες». Αν ζούσε σήμερα, είναι βέβαιο ότι θα κρατούσε από τον ορισμό του τη λέξη «ολιγαρχίες» και θα έβρισκε άλλον επιθετικό προσδιορισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου