απο την Αυγη...
Η κατά Κρούγκμαν "επικίνδυνη λύση" του Eurogroup δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα όταν ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ δήλωνε ανήσυχος: "Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση".
Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή, το ειδικό βάρος της ιδεολογίας κάθε άλλο παρά αμελητέο μπορεί να θεωρηθεί. Βεβαιότητες που είχαν εγκαθιδρυθεί εδώ και δεκαετίες μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας θρυμματίζονται υπό το βάρος της ασύμμετρης επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον των κοινωνιών. Έτσι, όταν θεσμοί που διατηρούν προνομιακή σχέση με ευρύτερες μάζες, χωρίς μάλιστα να είναι ενσωματωμένοι στην οποιασδήποτε εκδοχής αριστερή αφήγηση -πόσο μάλλον όταν είχαν βρεθεί απέναντί της-, νιώθουν την ανάγκη να αντεπιτεθούν, από τη δική τους σκοπιά, στον καλπάζοντα νεοφιλελευθερισμό, τότε δημιουργείται η δυνατότητα νέων συμμαχιών που μπορούν να συμβάλουν σε μια κατ’ αρχήν ηθική αφύπνιση, η οποία μπορεί να συμβάλει στην ηγεμονική επανεμφάνιση στο προσκήνιο της διεθνώς χειμαζόμενης Αριστεράς.
Ο λόγος, βέβαια, δεν αφορά τον Γιούνκερ -αν και, η δική του ανησυχία δείχνει πόσο εύθραστες είναι οι κυρίαρχες ισορροπίες-, αλλά έναν ισχυρό θεσμό, όπως η Καθολική Εκκλησία, που επηρεάζει δεκάδες εκατομμύρια στη Δύση και σε όλη την οικουμένη και που με την ανάδειξη του νέου Ποντίφικα επανήλθε στο προσκήνιο. Δεν είναι ξεκομμένη από μια πορεία προβληματισμού στους κόλπους της Εκκλησίας η εκλογή του Φραγκίσκου Α', που θεωρήθηκε νίκη των "προοδευτικών" (με όρους Βατικανού, βεβαίως) επί της συντηρητικής κουρίας της Ρώμης - ένας από τους ιδρυτές της "θεολογίας της απελευθέρωσης" έφτασε να μιλήσει στο "Manifesto" για "άνοιξη που έρχεται μετά τη βαρυχειμωνιά"...
Εδώ και ενάμιση χρόνο έχει δημοσιευθεί 13σέλιδη νότα επιτροπής της Καθολικής Εκκλησίας "για τη μεταρρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος στην προοπτική μιας δημόσιας αρχής με πλανητική δικαιοδοσία" (κάτι σαν πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης), η οποία μάλιστα επικρίθηκε ως "πολύ αριστερή" καθώς κατακρίνει τον "οικονομικό φιλελευθερισμό χωρίς κανόνες", επισημαίνοντας μάλιστα "τον κίνδυνο μιας ειδωλολατρίας της αγοράς που παραβλέπει την ύπαρξη αγαθών τα οποία, από τη φύση τους, δεν είναι ούτε μπορούν να είναι απλά εμπορεύματα", ενώ προκρίνοντας μια "ηθική προσέγγιση" υποδεικνύει ότι "από την αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας τού είναι σε σχέση με το έχω, της ηθικής έναντι της οικονομίας, οι λαοί της Γης θα πρέπει να αναδείξουν ως ψυχή της δράσης τους, μια ηθική της αλληλεγγύης, εγκαταλείποντας κάθε μορφή πρόστυχου εγωισμού, αγκαλιάζοντας τη λογική του κοινού παγκόσμιου καλού". Σε αυτό το πλαίσιο δίνει εξέχουσα θέση στην προστασία του περιβάλλοντος.
Φυσικά, το κείμενο, που είχε εκδοθεί εν όψει συνόδου του G-20, φρόντιζε να μνημονεύσει την "αποτυχία του μαρξιστικού κολεκτιβισμού" και, κατ’ αντιστοιχία με τον ρωμαιοκαθολικό χριστιανοκοινωνιστή Γιούνκερ, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την παγκόσμια ειρήνη -"αν δεν θεραπευτούν οι διάφορες μορφές αδικίας, οι αρνητικές επιπτώσεις που θα προκύψουν στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο προορίζονται να γεννήσουν ένα κλίμα αυξανόμενης έχθρας, ακόμα και βίας, μέχρι να υπονομεύσουν τις ίδιες τις βάσεις των δημοκρατικών θεσμών, ακόμα και εκείνων που θεωρούνται πιο στέρεοι", τόνιζε- σαν να έκρουε τον κώδωνα στους διαχρονικούς ισχυρούς συμμάχους της Εκκλησίας. Θα φανεί πόσο παραπέρα θα προχωρήσει ο Φραγκίσκος Α'. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι ότι εστιάζοντας στο ηθικό ζήτημα απονομιμοποιεί τη θεώρηση της φτώχειας ως "φυσικού κακού", αποδυναμώνοντας συνάμα την κυρίαρχη ιδεολογία που συνέβαλε στην αποδοχή ως φυσικών των πολιτικών που παράγουν ανεργία με ταυτόχρονη ενίσχυση του κεφαλαίου. Είναι δουλειά της Αριστεράς, από εκεί και πέρα, να εκμεταλλευτεί τη χαραμάδα για να επιστρέψει στην ηγεμονία.
Σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή, το ειδικό βάρος της ιδεολογίας κάθε άλλο παρά αμελητέο μπορεί να θεωρηθεί. Βεβαιότητες που είχαν εγκαθιδρυθεί εδώ και δεκαετίες μέσω της κυρίαρχης ιδεολογίας θρυμματίζονται υπό το βάρος της ασύμμετρης επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον των κοινωνιών. Έτσι, όταν θεσμοί που διατηρούν προνομιακή σχέση με ευρύτερες μάζες, χωρίς μάλιστα να είναι ενσωματωμένοι στην οποιασδήποτε εκδοχής αριστερή αφήγηση -πόσο μάλλον όταν είχαν βρεθεί απέναντί της-, νιώθουν την ανάγκη να αντεπιτεθούν, από τη δική τους σκοπιά, στον καλπάζοντα νεοφιλελευθερισμό, τότε δημιουργείται η δυνατότητα νέων συμμαχιών που μπορούν να συμβάλουν σε μια κατ’ αρχήν ηθική αφύπνιση, η οποία μπορεί να συμβάλει στην ηγεμονική επανεμφάνιση στο προσκήνιο της διεθνώς χειμαζόμενης Αριστεράς.
Ο λόγος, βέβαια, δεν αφορά τον Γιούνκερ -αν και, η δική του ανησυχία δείχνει πόσο εύθραστες είναι οι κυρίαρχες ισορροπίες-, αλλά έναν ισχυρό θεσμό, όπως η Καθολική Εκκλησία, που επηρεάζει δεκάδες εκατομμύρια στη Δύση και σε όλη την οικουμένη και που με την ανάδειξη του νέου Ποντίφικα επανήλθε στο προσκήνιο. Δεν είναι ξεκομμένη από μια πορεία προβληματισμού στους κόλπους της Εκκλησίας η εκλογή του Φραγκίσκου Α', που θεωρήθηκε νίκη των "προοδευτικών" (με όρους Βατικανού, βεβαίως) επί της συντηρητικής κουρίας της Ρώμης - ένας από τους ιδρυτές της "θεολογίας της απελευθέρωσης" έφτασε να μιλήσει στο "Manifesto" για "άνοιξη που έρχεται μετά τη βαρυχειμωνιά"...
Εδώ και ενάμιση χρόνο έχει δημοσιευθεί 13σέλιδη νότα επιτροπής της Καθολικής Εκκλησίας "για τη μεταρρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος στην προοπτική μιας δημόσιας αρχής με πλανητική δικαιοδοσία" (κάτι σαν πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης), η οποία μάλιστα επικρίθηκε ως "πολύ αριστερή" καθώς κατακρίνει τον "οικονομικό φιλελευθερισμό χωρίς κανόνες", επισημαίνοντας μάλιστα "τον κίνδυνο μιας ειδωλολατρίας της αγοράς που παραβλέπει την ύπαρξη αγαθών τα οποία, από τη φύση τους, δεν είναι ούτε μπορούν να είναι απλά εμπορεύματα", ενώ προκρίνοντας μια "ηθική προσέγγιση" υποδεικνύει ότι "από την αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας τού είναι σε σχέση με το έχω, της ηθικής έναντι της οικονομίας, οι λαοί της Γης θα πρέπει να αναδείξουν ως ψυχή της δράσης τους, μια ηθική της αλληλεγγύης, εγκαταλείποντας κάθε μορφή πρόστυχου εγωισμού, αγκαλιάζοντας τη λογική του κοινού παγκόσμιου καλού". Σε αυτό το πλαίσιο δίνει εξέχουσα θέση στην προστασία του περιβάλλοντος.
Φυσικά, το κείμενο, που είχε εκδοθεί εν όψει συνόδου του G-20, φρόντιζε να μνημονεύσει την "αποτυχία του μαρξιστικού κολεκτιβισμού" και, κατ’ αντιστοιχία με τον ρωμαιοκαθολικό χριστιανοκοινωνιστή Γιούνκερ, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την παγκόσμια ειρήνη -"αν δεν θεραπευτούν οι διάφορες μορφές αδικίας, οι αρνητικές επιπτώσεις που θα προκύψουν στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο προορίζονται να γεννήσουν ένα κλίμα αυξανόμενης έχθρας, ακόμα και βίας, μέχρι να υπονομεύσουν τις ίδιες τις βάσεις των δημοκρατικών θεσμών, ακόμα και εκείνων που θεωρούνται πιο στέρεοι", τόνιζε- σαν να έκρουε τον κώδωνα στους διαχρονικούς ισχυρούς συμμάχους της Εκκλησίας. Θα φανεί πόσο παραπέρα θα προχωρήσει ο Φραγκίσκος Α'. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι ότι εστιάζοντας στο ηθικό ζήτημα απονομιμοποιεί τη θεώρηση της φτώχειας ως "φυσικού κακού", αποδυναμώνοντας συνάμα την κυρίαρχη ιδεολογία που συνέβαλε στην αποδοχή ως φυσικών των πολιτικών που παράγουν ανεργία με ταυτόχρονη ενίσχυση του κεφαλαίου. Είναι δουλειά της Αριστεράς, από εκεί και πέρα, να εκμεταλλευτεί τη χαραμάδα για να επιστρέψει στην ηγεμονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου