Το “νέο όχι” και το “γιατί”...

Χρεωκοπημενοι καιροι...

Μια ανάταση, έτσι στιγμιαία, τη νιώσαμε. Κάτι σαν τον φυλακισμένο που είχε την ευκαιρία του να δραπετεύσει, αλλά δεν το έκανε και χαίρεται βλέποντας τον συγκρατούμενό του να τρέχει προς την ελευθερία.
Το αν θα τα καταφέρει, είναι άλλο ζήτημα. Σημασία έχει ότι κάποιος τόλμησε, αντιστάθηκε. Ο Ελληνισμός απέκτησε ένα δεύτερο “όχι”.
Η πραγματικότητα της πολιτικής, βέβαια, δεν είναι τόσο απλή και αθώα. Ακόμα και το “όχι” που τιμάμε κάθε χρόνο (έστω και υπό την απειλή των όπλων) δεν ήταν τόσο έκφραση αγνής αγάπης για την ελευθερία και τα ανθρώπινα ιδανικά, όσο προϊόν γεωπολιτικού σχεδιασμού και πολιτικών ισορροπιών. Τουλάχιστον για το γερμανόφιλο δικτάτορα που το είπε εκ μέρους των Ελλήνων.
Έτσι και στην περίπτωση του νέου όχι. Μπορεί να αποδίδεται στους Κύπριους βουλευτές ο ανατομικός εξοπλισμός του αρσενικού που δεν διαθέτει η δική μας πολιτική ηγεσία, αλλά η αλήθεια δεν είναι τόσο απλή.
Καταρχάς, οι Κύπριοι βουλευτές δεν είναι ελεγχόμενοι. Δεν υπάρχει στην Κύπρο Siemens, ούτε βαρύνονται με τόσα πολλά σκάνδαλα, ώστε να κινδυνεύουν να κάνουν παρέα σε οποιονδήποτε αντίστοιχο Τσοχατζόπουλο.
Κατά δεύτερον, το Eurogroup υπέπεσε σε σοβαρό σφάλμα. Θεώρησε δεδομένη την υπαναχώρηση της Κύπρου στον εκβιασμό, όπως έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας.
Το δίλημμα της Κύπρου, όμως, ήταν ακόμα πιο ψευδεπίγραφο από το δικό μας. Αντί για “ευρώ ή καταστροφή” (δηλαδή “αργός ή ξαφνικός θάνατος”), η Κύπρος είχε να επιλέξει μεταξύ άμεσης καταστροφής και άμεσης καταστροφής.
Δε φαντάζομαι να πιστεύετε ότι αν εγκρινόταν και προχωρούσε το πρωτοφανές κούρεμα των καταθέσεων θα κρατούσε κανένας από τους ξένους μεγαλοκαταθέτες τα χρήματά του στην Κύπρο. Οπότε το επιχείρημα περί επικείμενης χρεωκοπίας και κατάρρευσης των τραπεζών είναι ανυπόστατο.
Είτε συμφωνούσε η Κυπριακή Βουλή, είτε όχι, το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπιστοσύνη των καταθετών προς τις τράπεζες της χώρας έχει πληγεί. Άρα, η μόνη ελπίδα της Κύπρου για να μετριάσει τη ζημιά είναι να καταλήξει σε συμφωνία με τη Ρωσία, αποφεύγοντας εντελώς το κούρεμα και αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι σε θέση να προστατέψει τα ξένα κεφάλαια.
Το σημαντικότερο στοιχείο ενεργητικού μιας τράπεζας είναι η εμπιστοσύνη. Αν αυτή χαθεί, έστω και αν οι λόγοι είναι υποκειμενικοί, τότε η τράπεζα θα αδειάσει και θα κλείσει. Αυτό είναι κάτι το οποίο γνωρίζει καλά το Eurogroup.
Ούτε το μέγεθος της βοήθειας ήταν τέτοιο ώστε να είναι απαραίτητη η εκβιαστική επιβολή αυτού του παράλογου μέτρου.
Άρα, λοιπόν, ο στόχος ήταν να ζημιωθεί η κύρια “βιομηχανία” της Κύπρου, ώστε να πάψει να είναι ανεξάρτητη και τα κοιτάσματα φυσικού αερίου να “αξιοποιηθούν” κατά την κρίση της τρόικα.
Μόνο που υπολόγιζαν, όπως φαίνεται, χωρίς τον ξενοδόχο. Η ζημιά, βέβαια, έχει ήδη γίνει και η Κύπρος αναγκαστικά θα “χαρίσει” μέρος των κοιτασμάτων της προκειμένου να σωθεί. Εύχομαι, όμως, να συμφωνήσει με τη Ρωσία και όχι με τους ευρώ-αποικιοκράτες.
Όχι επειδή οι Ρώσοι είναι άγιοι και ενδιαφέρονται μόνο για το καλό μας. Αλλά επειδή τα χαρτιά τους είναι πολύ πιο ανοιχτά από εκείνα της τρόικα, η οποία προσποιείται ότι θέλει να “διασώσει” την κυπριακή και ελληνική οικονομία.
Και επειδή αυτό το σχέδιο φτωχοποίησης και λεηλασίας πρέπει να σταματήσει.
Το καλύτερο ακόμα θα ήταν η ενδεχόμενη επιτυχία του κυπριακού ελιγμού να ξυπνήσει εμάς εδώ από το λήθαργό. Σαφώς και το είδος της κρίσης δεν είναι το ίδιο, ωστόσο οι προθέσεις των ισχυρών της ΕΕ για την Ελλάδα είναι πανομοιότυπες.
Το σχέδιο της ¨διάσωσης” δεν βγαίνει, το έχει παραδεχθεί ανοιχτά και το ΔΝΤ, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει χωρίς συμβιβασμούς. Τα κοιτάσματα, στα οποία όποιος τολμούσε να αναφερθεί πριν από λίγα μόλις  χρόνια βαφτιζόταν γραφικός και συνομωσιολόγος, έχουν επιβεβαιωθεί. Ποιος είναι, λοιπόν, ο απώτερος στόχος της “βοήθειας”;