Πολιτικη κριση...
Αναμφίβολα ζούμε στιγμές για τις οποίες ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει να μελετήσει και να γράψει πολλά. Το μόνο σίγουρο μέχρι ώρας πάντως είναι, ότι η ιστορία είτε με θετική είτε με αρνητική μορφή ανά τους αιώνες κάνει κύκλους.
Η Κύπρος για ακόμη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία της, βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Μετά το τέλος των όποιων ελπίδων υπήρχαν για βοήθεια από την Ρωσία, είναι αναγκασμένη να διαλέξει ανάμεσα στον οικονομικό αφανισμό που της προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή τον δύσκολο δρόμο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή στην λίρα.
Το δυστύχημα για τους Κυπρίους είναι ότι ενώ δεν τους τρομάζει η λίρα και ο αντιευρωπαϊσμός έχει εκτιναχθεί στο νησί (το 67,3 % των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης του τηλεοπτικού σταθμού Sigma στις 20 Μαρτίου δηλώνει υπέρ της εξόδου από το ευρώ), αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο που θα οδηγήσει με ομαλότητα στην επόμενη μέρα εκτός ευρωζώνης. Σε αυτό το γεγονός βαρύτατες ευθύνες φέρει το ΑΚΕΛ, γιατί όχι μονο ως κυβέρνηση πέντε χρόνια μετατράπηκε σε διαχειριστής μιας καπιταλιστικής φούσκας και δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αλλά γιατί μόλις είδε ότι η κρίση χτυπάει την πόρτα της Κύπρου έμεινε άπραγη, δεν ετοίμασε σχέδιο (έστω και επικουρικά) εξόδου από την ευρωζώνη αλλά εναπόθεσε όλες τις ελπίδες της για σωτηρία στην Ρωσία.
Tαυτόχρονα επιπλέον, επειδή δεν υπάρχει κανένα τέτοιο σχέδιο (το οποίο η Ευρώπη στην κυριολεξία τρέμει και ας μην το παραδέχονται και φουσκώνουν σαν παγόνια οι σύγχρονες... Μαρίες Αντουανέτες) η κυβέρνηση του φιλοδυτικού προέδρου Αναστασιάδη προσπαθεί με πλάγιο τρόπο να φέρει ξανά στην βουλή των αντιπροσώπων την δολοφονική πρόταση του eurogroup, για την οποία αρχικά πανηγύριζε. Από την στιγμή μάλιστα που η Ρωσία έκανε πίσω, η Ευρώπη και η Γερμανία μπορούν πλέον ανενόχλητες να εκβιάσουν ακόμη περισσότερο το νησί και να τους περάσουν την θηλιά για να ανέβει μετά ο δήμιος και να κάνει οτι ακριβώς έκανε στην φεουδαρχική δυτική Ευρώπη τον 15ο και 16ο αιώνα. Άλλωστε οι σημερινοί ισχυροί της δυτικής Ευρώπης δεν φαίνεται να διαφέρουν σε πολύ και από τους φεουδάρχες προγόνους τους. Έχουν τα ίδια μυαλά και τις ίδιες συμπεριφορές στην ουσία (απλά πλέον φοράνε γραβάτες και κοστούμια, όντας πιο.... σικ και... πολιτισμένοι).
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και να δούμε τι ακριβώς ήταν η καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου μέσα από την ματιά του αστικού τύπου. Η ανάπτυξη της κυπριακής οικονομίας κατά τα τελευταία 20 χρόνια στηρίχθηκε σε τρεις βασικούς πυλώνες: στον τουρισμό (περίπου 20% του ΑΕΠ), στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (20% του ΑΕΠ) και στη ναυτιλία (15% του ΑΕΠ). Αυτοί οι τρεις κλάδοι αποδίδουν περίπου το μισό από το ΑΕΠ της μεγαλονήσου, ενώ το σύνολο των υπηρεσιών παράγουν το 80% του ΑΕΠ. Η βιομηχανία προσφέρει επιπλέον 16% και η αγροτική παραγωγή ένα ασθενικό 2,4%.
Σήμερα, η Κύπρος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα και διαθέτει το ένατο μεγαλύτερο νηολόγιο στον κόσμο και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πάνω από 2.700 πλοία, από 43 διαφορετικές χώρες, συνολικής χωρητικότητας άνω των 25,5 εκ. τόνων). Το νομικό της σύστημα ακολουθεί την παράδοση του βρετανικού Δικαίου κάτι που ευνοεί την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών λόγω της εξοικείωσης των διεθνών επενδυτών με αυτό το δίκαιο. Μια σειρά μεταρρυθμίσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατάργησε τους περισσότερους περιορισμούς σε ό,τι αφορά τις ξένες άμεσες επενδύσεις και μείωσε τον φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων στο 10%, τον χαμηλότερο στην ευρωζώνη. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω τομείς ανάπτυξης αλληλοσυσχέτιζονται και αλληλοϋποστηρίζονται στενά.
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη λογική που υπαγόρευσε αυτή την στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης, που ακολουθήθηκε με συνέπεια από διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές). Ένα μικρό νησί, με 800 χιλιάδες κατοίκους, χωρίς πλουτοπαραγωγικούς πόρους (το φυσικό αέριο δεν είχε ακόμα ανακαλυφτεί) εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να αναδειχτεί σε βιομηχανική δύναμη. Αντίστοιχα η αποκλειστική εξάρτηση από τον τουρισμό καθιστούσε την κυπριακή οικονομία ιδιαίτερα ευάλωτη σε πρόσκαιρες αυξομειώσεις της τουριστικής κίνησης (κάτι που η Κύπρος βίωσε έντονα τη δεκαετία του ΄90). Υπό αυτή την έννοια «η ενίσχυση των υπηρεσιών», όπως συνηθίζουν να λένε οι Κύπριοι, δηλαδή η ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και η μετατροπή του νησιού σε ιδιότυπο φορολογικό παράδεισο –έδρα περισσότερων από 45.000 off-shore εταιριών– αποτέλεσε όχι μόνο συνειδητή αλλά και δικαιολογημένη επιλογή, τουλάχιστον στα μάτια των Κυπρίων.
Μέσω αυτής της πολιτικής η Κύπρος όχι μόνο κατάφερνε να διασφαλίσει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα της Μεσογείου (το 12ο υψηλότερο στην Ε.Ε. και το 26ο στον κόσμο βάσει της σχετικής κατάταξης της Παγκόσμιας Τράπεζας), αλλά επίσης να διατηρεί στραμμένα πάνω της τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας. Και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, δεδομένου ότι το 1/3 του νησιού βρίσκεται υπό κατοχή από την όγδοη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Ακριβώς αυτή η ιδιαιτερότητα καθόρισε την κυπριακή αντίφαση ανάμεσα στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και τις γεωστρατηγικές, άρα πολιτικές, προτεραιότητες.
Από τη μία πλευρά, εάν θέλεις να λειτουργείς ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, εάν θέλεις να αποτελείς φορολογικό παράδεισο, η συμμετοχή σε μια νομισματική ζώνη όπου άλλοι κάνουν κουμάντο ίσως δεν είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Σε αυτές τις καταστάσεις το να διαθέτεις δικό σου νόμισμα έχει τα πλεονεκτήματά του υπό την προϋπόθεση ότι ακολουθείς μια λελογισμένη πολιτική σκληρού νομίσματος προκειμένου να ελέγξεις τον πληθωρισμό.
Από την άλλη πλευρά, η μόνιμη στρατιωτική απειλή από μία υπερδύναμη σε αναγκάζει να αναζητήσεις συμμάχους, να ενταχθείς σε ευρύτερες οικογένειες. Η απειλή της Τουρκίας είναι διαρκής και οι κυπριακές ηγεσίες αντιλήφθηκαν εγκαίρως ότι δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν στρατιωτικά και αναζήτησαν την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμμετοχή της Κύπρου στην ευρωζώνη, δηλαδή στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., επιβλήθηκε πρωτίστως από γεωστρατηγικούς λόγους. (απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Ιωαννίδη με τίτλο: "Η κυπριακή αντίφαση και οι πολιτικές συνέπειες του "όχι" για την Ελλάδα" στο capital.gr)
Όπως λοιπόν γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, η Κύπρος δημιούργησε μια οικονομία καθαρά αστική και νεοφιλελεύθερη στα πλαίσια εν ολίγοις που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μοντέλο ανάπτυξης γενικότερα τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου Υπηρεσίες, καινοτομία, τεχνολογία ηταν το μότο της Ένωσης και στην περίπτωση της Κύπρου απλά προσθέτουμε και τον τουρισμό λόγω γεωγραφική θέσης και φυσικής ομορφιάς.
Προσωπικά δεν θα εξετάσω αν ο τραπεζικός της τομέας ήταν δημιούργημα ξεπλύματος μαύρου χρήματος ή όχι γιατί πάρα πολύ απλά ο καπιταλισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την διαφθορά και μέσα από αυτή άλλωστε, ως επί το πλείστον πραγματώνεται. Άλλωστε δεν νομίζω οι Γερμανοί και γενικότερα οι δυτικοί να είναι τόσο πολύ ηθικοί στις οικονομικές τους συναλλαγές, ώστε να έχουν την απαίτηση από τους υπόλοιπους να μην κινούνται αθέμιτα. Μην ξεχνάμε ότι η Siemens είχε μαύρα ταμεία, ενώ αυτή τη στιγμή στην Γερμανία, την ποδοσφαιρική ομάδα της Schalke 04 την ελέγχει και την χρηματοδοτεί η ρωσική Gaszprom. Δεν κάνει άραγε ξέπλυμα ο ρωσικός κολοσσός μέσα από το γερμανικό ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο;
Η ουσία είναι λοιπόν ότι η Κύπρος για 20 περίπου χρόνια εκμεταλλεύτηκε μια ακόμη καπιταλιστική φούσκα, που επίτηδες αφέθηκε να δημιουργηθεί και τώρα καλείται να πληρώσει ο λαός το σκάσιμο της. Γιατί πολύ απλά οι Ρώσοι ολιγάρχες και η κυπριακή αστική τάξη μόλις ανοίξουν οι τράπεζες της Κύπρου θα σηκώσουν τα λεφτά τους, θα τα μεταφέρουν σε κάποιον άλλο φορολογικό παράδεισο και στο μέλλον αυτά που θα χάσουν από το κούρεμα θα τα πάρουν πίσω και με το παραπάνω. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό αλλά ο κυπριακός λαός που θα μείνει πίσω και θα κληθεί να τραβήξει τον δικό του γολγοθά την στιγμή μάλιστα που δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο εκτός ευρώ.
Την ίδια ώρα εντός ευρώ δεν του προτείνεται τίποτα απολύτως όσον αφορά την επόμενη μέρα, πέρα από ειρωνείες του στυλ "πουλήστε ξαπλώστρες". Αυτό δείχνει οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μόνο σχέδια εξόντωσης και κανένα σχέδιο ανάπτυξης ώστε να μετριάσει κάπως την καταστροφή που έχει ήδη προκαλέσει από το 2010 και έπειτα.
Άρα για τον χώρο της κυπριακής Αριστεράς αποτελεί υποχρέωση να ξεκινήσει από "χθες" την κατάρτιση ρεαλιστικού και βιώσιμου σχεδίου για έξοδο από την ευρωζώνη, με ριζική αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης, με περιορισμούς στο αλώνισμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ισχυροποίηση του δημοσίου τομέα που είναι ο πιο ισχυρός και βέβαιος θεσμός, ο οποίος δεν πρόκειται ΠΟΤΈ να φύγει από την χώρα και τους μόνιμους κατοίκους της για να ψάξει αλλού τα κέρδη. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος σε καμία περίπτωση αλλά είναι βέβαιο ότι μπορεί να δώσει προοπτική και ελπίδα για έναν λαό που ξέρει τι πάει να πει δυσκολίες και πόνος.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας ταιριάζει απόλυτα στην Κύπρο (όντας τραπεζική η πηγή του προβλήματος) καθώς παρά τον.... ανορθόδοξο τρόπο που ακολούθησε η πρώτη, σήμερα έχει ξεπεράσει πλήρως την κρίση του 2008, έχει πετρέλαιο, φάρμακα και όλα τα απαραίτητα αγαθά διαβίωσης και φυσικά ούτε που θέλει να ακούει για Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο για ευρώ.
Ταυτόχρονα όμως, εδώ στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στους κόλπους της Αριστεράς (προφανώς δεν τοποθετώ την ΔΗΜ. ΑΡ. μέσα σε αυτό τόξο) αποτελεί πλέον μονόδρομος η δημιουργία σχεδίου Β για ομαλή έξοδο στην δραχμή καθώς ακόμη και προτάσεις εντός ευρώ που θα έχουν λογική βάση ενδεχομένως, δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές, όπως άλλωστε μας δείχνει και το παράδειγμα της Κύπρου. Η Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει απέναντι της ανθρώπους που είναι, είτε άθελα τους είτε επίτηδες, παρανοϊκοί και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση συζήτησης παρά μόνο επιβολής οικονομικής βαρβαρότητας αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών (στην Ελλάδα το έχουμε νιώσει στο πετσί μας τρία χρόνια τώρα).
Άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μακριά, είτε λόγω ενός "ατυχήματος" στην πλέον εύθραυστη ευρωζώνη που θα μας οδηγήσει αυτομάτως στο εθνικό νόμισμα, είτε ως άμεση επιλογή για να γλιτώσουμε τα χειρότερα που έρχονται από τις νεοφιλελεύθερες και δολοφονικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Χιλή του Πινοσέτ (δείγμα οτι ο νεοφιλελευθερισμός των... πολιτισμένων δυτικών, θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα του λαού της Χιλής και του Αλιέντε).
Σε κάθε περίπτωση όμως η κατάρτιση ενός τέτοιου σχεδίου είναι στην κυριολεξία πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσο πιο γρήγορα είναι έτοιμο τόσο καλύτερα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Η Κύπρος για ακόμη μια φορά στην πολύπαθη ιστορία της, βρίσκεται σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Μετά το τέλος των όποιων ελπίδων υπήρχαν για βοήθεια από την Ρωσία, είναι αναγκασμένη να διαλέξει ανάμεσα στον οικονομικό αφανισμό που της προτείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή τον δύσκολο δρόμο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή στην λίρα.
Το δυστύχημα για τους Κυπρίους είναι ότι ενώ δεν τους τρομάζει η λίρα και ο αντιευρωπαϊσμός έχει εκτιναχθεί στο νησί (το 67,3 % των ερωτηθέντων της δημοσκόπησης του τηλεοπτικού σταθμού Sigma στις 20 Μαρτίου δηλώνει υπέρ της εξόδου από το ευρώ), αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανένα σχέδιο που θα οδηγήσει με ομαλότητα στην επόμενη μέρα εκτός ευρωζώνης. Σε αυτό το γεγονός βαρύτατες ευθύνες φέρει το ΑΚΕΛ, γιατί όχι μονο ως κυβέρνηση πέντε χρόνια μετατράπηκε σε διαχειριστής μιας καπιταλιστικής φούσκας και δεν ριζοσπαστικοποιήθηκε, αλλά γιατί μόλις είδε ότι η κρίση χτυπάει την πόρτα της Κύπρου έμεινε άπραγη, δεν ετοίμασε σχέδιο (έστω και επικουρικά) εξόδου από την ευρωζώνη αλλά εναπόθεσε όλες τις ελπίδες της για σωτηρία στην Ρωσία.
Tαυτόχρονα επιπλέον, επειδή δεν υπάρχει κανένα τέτοιο σχέδιο (το οποίο η Ευρώπη στην κυριολεξία τρέμει και ας μην το παραδέχονται και φουσκώνουν σαν παγόνια οι σύγχρονες... Μαρίες Αντουανέτες) η κυβέρνηση του φιλοδυτικού προέδρου Αναστασιάδη προσπαθεί με πλάγιο τρόπο να φέρει ξανά στην βουλή των αντιπροσώπων την δολοφονική πρόταση του eurogroup, για την οποία αρχικά πανηγύριζε. Από την στιγμή μάλιστα που η Ρωσία έκανε πίσω, η Ευρώπη και η Γερμανία μπορούν πλέον ανενόχλητες να εκβιάσουν ακόμη περισσότερο το νησί και να τους περάσουν την θηλιά για να ανέβει μετά ο δήμιος και να κάνει οτι ακριβώς έκανε στην φεουδαρχική δυτική Ευρώπη τον 15ο και 16ο αιώνα. Άλλωστε οι σημερινοί ισχυροί της δυτικής Ευρώπης δεν φαίνεται να διαφέρουν σε πολύ και από τους φεουδάρχες προγόνους τους. Έχουν τα ίδια μυαλά και τις ίδιες συμπεριφορές στην ουσία (απλά πλέον φοράνε γραβάτες και κοστούμια, όντας πιο.... σικ και... πολιτισμένοι).
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή και να δούμε τι ακριβώς ήταν η καπιταλιστική οικονομία της Κύπρου μέσα από την ματιά του αστικού τύπου. Η ανάπτυξη της κυπριακής οικονομίας κατά τα τελευταία 20 χρόνια στηρίχθηκε σε τρεις βασικούς πυλώνες: στον τουρισμό (περίπου 20% του ΑΕΠ), στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (20% του ΑΕΠ) και στη ναυτιλία (15% του ΑΕΠ). Αυτοί οι τρεις κλάδοι αποδίδουν περίπου το μισό από το ΑΕΠ της μεγαλονήσου, ενώ το σύνολο των υπηρεσιών παράγουν το 80% του ΑΕΠ. Η βιομηχανία προσφέρει επιπλέον 16% και η αγροτική παραγωγή ένα ασθενικό 2,4%.
Σήμερα, η Κύπρος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα και διαθέτει το ένατο μεγαλύτερο νηολόγιο στον κόσμο και το τρίτο μεγαλύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση (πάνω από 2.700 πλοία, από 43 διαφορετικές χώρες, συνολικής χωρητικότητας άνω των 25,5 εκ. τόνων). Το νομικό της σύστημα ακολουθεί την παράδοση του βρετανικού Δικαίου κάτι που ευνοεί την ανάπτυξη των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών λόγω της εξοικείωσης των διεθνών επενδυτών με αυτό το δίκαιο. Μια σειρά μεταρρυθμίσεων από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατάργησε τους περισσότερους περιορισμούς σε ό,τι αφορά τις ξένες άμεσες επενδύσεις και μείωσε τον φορολογικό συντελεστή των επιχειρήσεων στο 10%, τον χαμηλότερο στην ευρωζώνη. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω τομείς ανάπτυξης αλληλοσυσχέτιζονται και αλληλοϋποστηρίζονται στενά.
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς τη λογική που υπαγόρευσε αυτή την στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης, που ακολουθήθηκε με συνέπεια από διαδοχικές κυπριακές κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές). Ένα μικρό νησί, με 800 χιλιάδες κατοίκους, χωρίς πλουτοπαραγωγικούς πόρους (το φυσικό αέριο δεν είχε ακόμα ανακαλυφτεί) εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να αναδειχτεί σε βιομηχανική δύναμη. Αντίστοιχα η αποκλειστική εξάρτηση από τον τουρισμό καθιστούσε την κυπριακή οικονομία ιδιαίτερα ευάλωτη σε πρόσκαιρες αυξομειώσεις της τουριστικής κίνησης (κάτι που η Κύπρος βίωσε έντονα τη δεκαετία του ΄90). Υπό αυτή την έννοια «η ενίσχυση των υπηρεσιών», όπως συνηθίζουν να λένε οι Κύπριοι, δηλαδή η ενίσχυση των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και η μετατροπή του νησιού σε ιδιότυπο φορολογικό παράδεισο –έδρα περισσότερων από 45.000 off-shore εταιριών– αποτέλεσε όχι μόνο συνειδητή αλλά και δικαιολογημένη επιλογή, τουλάχιστον στα μάτια των Κυπρίων.
Μέσω αυτής της πολιτικής η Κύπρος όχι μόνο κατάφερνε να διασφαλίσει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα της Μεσογείου (το 12ο υψηλότερο στην Ε.Ε. και το 26ο στον κόσμο βάσει της σχετικής κατάταξης της Παγκόσμιας Τράπεζας), αλλά επίσης να διατηρεί στραμμένα πάνω της τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας. Και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, δεδομένου ότι το 1/3 του νησιού βρίσκεται υπό κατοχή από την όγδοη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Ακριβώς αυτή η ιδιαιτερότητα καθόρισε την κυπριακή αντίφαση ανάμεσα στο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης και τις γεωστρατηγικές, άρα πολιτικές, προτεραιότητες.
Από τη μία πλευρά, εάν θέλεις να λειτουργείς ως διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο, εάν θέλεις να αποτελείς φορολογικό παράδεισο, η συμμετοχή σε μια νομισματική ζώνη όπου άλλοι κάνουν κουμάντο ίσως δεν είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή. Σε αυτές τις καταστάσεις το να διαθέτεις δικό σου νόμισμα έχει τα πλεονεκτήματά του υπό την προϋπόθεση ότι ακολουθείς μια λελογισμένη πολιτική σκληρού νομίσματος προκειμένου να ελέγξεις τον πληθωρισμό.
Από την άλλη πλευρά, η μόνιμη στρατιωτική απειλή από μία υπερδύναμη σε αναγκάζει να αναζητήσεις συμμάχους, να ενταχθείς σε ευρύτερες οικογένειες. Η απειλή της Τουρκίας είναι διαρκής και οι κυπριακές ηγεσίες αντιλήφθηκαν εγκαίρως ότι δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν στρατιωτικά και αναζήτησαν την ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμμετοχή της Κύπρου στην ευρωζώνη, δηλαδή στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., επιβλήθηκε πρωτίστως από γεωστρατηγικούς λόγους. (απόσπασμα από το άρθρο του Γιώργου Ιωαννίδη με τίτλο: "Η κυπριακή αντίφαση και οι πολιτικές συνέπειες του "όχι" για την Ελλάδα" στο capital.gr)
Όπως λοιπόν γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν, η Κύπρος δημιούργησε μια οικονομία καθαρά αστική και νεοφιλελεύθερη στα πλαίσια εν ολίγοις που πρότεινε η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μοντέλο ανάπτυξης γενικότερα τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου Υπηρεσίες, καινοτομία, τεχνολογία ηταν το μότο της Ένωσης και στην περίπτωση της Κύπρου απλά προσθέτουμε και τον τουρισμό λόγω γεωγραφική θέσης και φυσικής ομορφιάς.
Προσωπικά δεν θα εξετάσω αν ο τραπεζικός της τομέας ήταν δημιούργημα ξεπλύματος μαύρου χρήματος ή όχι γιατί πάρα πολύ απλά ο καπιταλισμός είναι άμεσα συνδεδεμένος με την διαφθορά και μέσα από αυτή άλλωστε, ως επί το πλείστον πραγματώνεται. Άλλωστε δεν νομίζω οι Γερμανοί και γενικότερα οι δυτικοί να είναι τόσο πολύ ηθικοί στις οικονομικές τους συναλλαγές, ώστε να έχουν την απαίτηση από τους υπόλοιπους να μην κινούνται αθέμιτα. Μην ξεχνάμε ότι η Siemens είχε μαύρα ταμεία, ενώ αυτή τη στιγμή στην Γερμανία, την ποδοσφαιρική ομάδα της Schalke 04 την ελέγχει και την χρηματοδοτεί η ρωσική Gaszprom. Δεν κάνει άραγε ξέπλυμα ο ρωσικός κολοσσός μέσα από το γερμανικό ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο;
Η ουσία είναι λοιπόν ότι η Κύπρος για 20 περίπου χρόνια εκμεταλλεύτηκε μια ακόμη καπιταλιστική φούσκα, που επίτηδες αφέθηκε να δημιουργηθεί και τώρα καλείται να πληρώσει ο λαός το σκάσιμο της. Γιατί πολύ απλά οι Ρώσοι ολιγάρχες και η κυπριακή αστική τάξη μόλις ανοίξουν οι τράπεζες της Κύπρου θα σηκώσουν τα λεφτά τους, θα τα μεταφέρουν σε κάποιον άλλο φορολογικό παράδεισο και στο μέλλον αυτά που θα χάσουν από το κούρεμα θα τα πάρουν πίσω και με το παραπάνω. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό αλλά ο κυπριακός λαός που θα μείνει πίσω και θα κληθεί να τραβήξει τον δικό του γολγοθά την στιγμή μάλιστα που δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο εκτός ευρώ.
Την ίδια ώρα εντός ευρώ δεν του προτείνεται τίποτα απολύτως όσον αφορά την επόμενη μέρα, πέρα από ειρωνείες του στυλ "πουλήστε ξαπλώστρες". Αυτό δείχνει οτι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μόνο σχέδια εξόντωσης και κανένα σχέδιο ανάπτυξης ώστε να μετριάσει κάπως την καταστροφή που έχει ήδη προκαλέσει από το 2010 και έπειτα.
Άρα για τον χώρο της κυπριακής Αριστεράς αποτελεί υποχρέωση να ξεκινήσει από "χθες" την κατάρτιση ρεαλιστικού και βιώσιμου σχεδίου για έξοδο από την ευρωζώνη, με ριζική αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης, με περιορισμούς στο αλώνισμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ισχυροποίηση του δημοσίου τομέα που είναι ο πιο ισχυρός και βέβαιος θεσμός, ο οποίος δεν πρόκειται ΠΟΤΈ να φύγει από την χώρα και τους μόνιμους κατοίκους της για να ψάξει αλλού τα κέρδη. Ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος σε καμία περίπτωση αλλά είναι βέβαιο ότι μπορεί να δώσει προοπτική και ελπίδα για έναν λαό που ξέρει τι πάει να πει δυσκολίες και πόνος.
Το παράδειγμα της Ισλανδίας ταιριάζει απόλυτα στην Κύπρο (όντας τραπεζική η πηγή του προβλήματος) καθώς παρά τον.... ανορθόδοξο τρόπο που ακολούθησε η πρώτη, σήμερα έχει ξεπεράσει πλήρως την κρίση του 2008, έχει πετρέλαιο, φάρμακα και όλα τα απαραίτητα αγαθά διαβίωσης και φυσικά ούτε που θέλει να ακούει για Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ περισσότερο για ευρώ.
Ταυτόχρονα όμως, εδώ στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στους κόλπους της Αριστεράς (προφανώς δεν τοποθετώ την ΔΗΜ. ΑΡ. μέσα σε αυτό τόξο) αποτελεί πλέον μονόδρομος η δημιουργία σχεδίου Β για ομαλή έξοδο στην δραχμή καθώς ακόμη και προτάσεις εντός ευρώ που θα έχουν λογική βάση ενδεχομένως, δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές, όπως άλλωστε μας δείχνει και το παράδειγμα της Κύπρου. Η Ελλάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει απέναντι της ανθρώπους που είναι, είτε άθελα τους είτε επίτηδες, παρανοϊκοί και δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση συζήτησης παρά μόνο επιβολής οικονομικής βαρβαρότητας αδιαφορώντας για τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών (στην Ελλάδα το έχουμε νιώσει στο πετσί μας τρία χρόνια τώρα).
Άρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μακριά, είτε λόγω ενός "ατυχήματος" στην πλέον εύθραυστη ευρωζώνη που θα μας οδηγήσει αυτομάτως στο εθνικό νόμισμα, είτε ως άμεση επιλογή για να γλιτώσουμε τα χειρότερα που έρχονται από τις νεοφιλελεύθερες και δολοφονικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Χιλή του Πινοσέτ (δείγμα οτι ο νεοφιλελευθερισμός των... πολιτισμένων δυτικών, θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα του λαού της Χιλής και του Αλιέντε).
Σε κάθε περίπτωση όμως η κατάρτιση ενός τέτοιου σχεδίου είναι στην κυριολεξία πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Όσο πιο γρήγορα είναι έτοιμο τόσο καλύτερα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου