Το δακρυσμένο βλέμμα της βιολονίστριας...

Кроткая...

Νιλς Χόλγκερσον, Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο άνθρωπος, Παρασκήνιο, Θέατρο της Δευτέρας, Κινηματογραφική Λέσχη,
Φρουτοπία, Ντενεκεδούπολη, Τρίτο Πρόγραμμα, Λιλιπούπολη, Αγώνες Κέρκυρας, Γιάννης και Μαρία, Αστροφεγγιά, Μινόρε της αυγής, Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα, Εξάντας, Εκείνος κι εκείνος, Λωξάντρα, Μαντάμ Σουσού, Ο Παραμυθάς, Το καπλάνι της βιτρίνας, Ο κήπος με τ’αγάλματα, Ο θησαυρός της Βαγίας, Μάγια η Μέλισσα 

και πόσα ξεχνάω
στέκονται απέναντι σε κάτι θλιβερά ανθρωπάκια που το μεγάλο τους επίτευμα ειναι μια θεσούλα στην κριτική επιτροπή του ιλουστρασιόν τίποτα, κάτι μηδενικά που αποτελούν την επιτομή της άγνοιας, της αμορφωσιάς και του πάτου. Τα μηδενικά που πατρονάριζαν τόσα χρόνια τα κατακάθια και το σκουπιδομάνι που λειτούργησε σα γλυκό, εθιστικό ναρκωτικό. Όσο υπήρχε η επίφαση της ευμάρειας. Τώρα που πια δεν πιάνει, επιστρατεύτηκε η τρομοκρατία και ο φόβος. Αλλά κι αυτά μετρημένες μέρες έχουν.
Ακόμα κι αν είχαμε την παραμικρή αμφιβολία, οι αποψινές στιγμές στην Αγία Παρασκευή ανέδειξαν ακριβώς την ουσία αυτής της μάχης. Πολιτισμός, συγκίνηση και ομορφιά. Σκέτα, ατόφια, μεγάλα μες την απλότητά τους. Τα δακρυσμένα μάτια της βιολονίστριας είναι το όπλο μας.

Η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση ανήκει σε όλους μας. Κι αυτές τις μέρες ανθίζει. Βρίσκει την ευκαρία επιτέλους να συνδιαμορφωθεί πειραματικά απατρονάριστη, κηδεμονευόμενη απλά από τις ιδέες, την εμπνευση και τη δημιουργικότητα των ανθρώπων. Των ανθρώπων που έσπευσαν να την υπερασπιστούν, κι ας μην την είχαν δίπλα τους όταν τη χρειάστηκαν, γιατί απλά τότε δεν ήταν ανοιχτή και ανεξάρτητη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έτρεξαν να την υπερασπιστούν ανταποδωτικά, ούτε επειδή τη θεώρησαν ποτέ ιδανική. Τα ξέρουν τα προβλήματά της. Κι έχουν κι απάντηση σε αυτά. Την έδωσαν τις προάλλες που τραγουδούσαν Άσιμο στο προαύλιο ή χτες το βράδυ που χόρευαν Πιατσόλα.

Τη Δημόσια Ραδιοτηλεόραση την στηρίζουμε και την αγαπάμε, γιατί σε αυτή τη συγκυρία, στο πρόσωπό της βάλλεται ο δημόσιος χαρακτήρας των κοινωνικών αγαθών. Αυτοί πουλάνε και τα πτώματά μας, όπως την υγεία, την εκπαίδευση, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, τις θάλασσες και τα βουνά, τα μνημεία και την ιστορία. Αφού πρώτα τα εξευτέλισαν με τον πιο χυδαίο και αμοραλιστικό τρόπο, μακιαβελικότεροι κι απ’τον Μακιαβέλι, κατηγορούν για την κατάντια αυτούς που την υπέστησαν. Και ξεπουλάνε.

Ο κόσμος που κλείνει τη Μεσογείων και τη Λεωφόρο Στρατού, όμως, ακούγοντας Μότσαρτ, ο κόσμος που μετέτρεψε το προαύλιο τις ΕΡΤ σε μιλόνγκα, δηλωνει απλά πως δεν δέχεται το πραξικόπημα των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, πως απαιτεί τα κοινωνικά αγαθά να είναι δημόσια (και όχι κρατικά), πως ο πολιτισμός του, οι αναμνήσεις του και η ζωή του, του ανήκουν. Και δεν τα διαπραγματεύεται.

Το στοίχημα της ΕΡΤ δεν είναι οι θέσεις εργασίας και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι και αυτά. Αλλά είναι κάτι παραπάνω. Είναι η υγεία, η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, οι μεταφορές, το νερό. Είναι η λαϊκή βούληση, η πραγματική δημοκρατία.
Είναι η ζωή μας, που μπορούμε να την ορίζουμε. Είναι ο κόσμος μας που μπορεί να ανατείλει, αν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.
Είναι το δακρυσμένο βλέμμα της βιολονίστριας.

Πολύ καλύτερα τα είπαν ο Silent και το Πορτατίφ.