Της Έλσας Παπαγεωργίου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Η Γαλλία είναι μια από τις χώρες όπου η «θεωρία των δύο άκρων», δηλαδή η εξομοίωση της άκρας δεξιάς με την άκρα αριστερά δεν είναι μια καινούργια καραμέλα. Είναι μια παλιά καραμέλα. Ο μακρύς κατάλογος των θυμάτων, κυρίως μεταναστευτικής καταγωγής, που έπεσαν κάτω από τα φονικά χτυπήματα σκίνχεντ που φώλιαζαν για πολλά χρόνια στη ζεστή αγκαλιά του Εθνικού Μετώπου, δεν φάνηκε να συγκινεί το γαλλικό πολιτικό κατεστημένο, που προωθούσε συστηματικά την εν λόγω θεωρία παράλληλα με την εξελισσόμενη απο-μαρξικοποίηση της διανοητικής και πολιτικής ζωής της χώρας.
Η ιδεολογική ηγεμονία των «νέων φιλοσόφων» της ευθείας γραμμής που πήγαινε από τον Χέγγελ κατευθείαν στα γκούλαγκ, όπως εύστοχα καυτηριάζει ο Φρέντρικ Τζέιμσον, οδήγησε στην εμφάνιση της ευθείας γραμμής στο εγκεφαλογράφημα της πολιτικής και της διανόησης, σε συνδυασμό με το «χτύπημα» της εναλλαγής στην εξουσία μιας νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας» με μια νεοφιλελεύθερη δεξιά και τούμπαλιν.
Ο Κλεμάν Μερίκ ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος με έντονο αντιφασιστικό φρόνημα και ιδέες. Στη συνέχεια της τεθλασμένης γραμμής των αντιστάσεων, πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών, ένα από τα πιο εκλεκτά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συνδικαλίστηκε με το αριστερό φοιτητικό συνδικάτο Sud Etudiant της Ομοσπονδίας Solidaires. Συμμετείχε ενεργά στην Αντιφασιστική Δράση σε Παρίσι και Προάστια (αντιφά).
Ο Κλεμάν μοίραζε αντιφασιστικές προκηρύξεις, πάλευε ενάντια στο πανεπιστήμιο-επιχείρηση, για συνολική και κριτική γνώση, πήγαινε σε αντιδιαδηλώσεις ενάντια στις φασιστοσυνάξεις, πάλευε ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία. Ήταν αντικαπιταλιστής κι ελευθεριακός. Στο μπαρ που σύχναζε μαζεύτηκαν οι σύντροφοι και φίλοι του το μεσημέρι της Πέμπτης 6 Ιούνη πριν του πουν το τελευταίο αντίο στον πεζόδρομο της οδού Κομαρτάν όπου δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς σχίνχεντ.
Την Τετάρτη 5 Ιούνη, το απόγευμα, ο Κλεμάν έβγαινε με τους φίλους και συντρόφους του από ένα παζάρι ρούχων. Είχαν ήδη διασταυρωθεί με τους φασίστες. Τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς και μπλούζες μάρκας «Λευκή δύναμη» και «Αίμα, τιμή» δεν κρύβονται. Ενημέρωσαν τον ιδιωτικό φύλακα του καταστήματος για την παρουσία των φασιστών ο οποίος τους είπε να μην κάνουν φασαρία στο μαγαζί και τους παρέπεμψε σε δύο αστυνομικούς οι οποίοι για κάποιο λόγο έφυγαν. Οι φασίστες περίμεναν τους αντιφασίστες έξω από το χώρο πώλησης έχοντας καλέσει κι άλλους για ενισχύσεις. Τους κύκλωσαν και τους επιτέθηκαν. Ο Κλεμάν, δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Χτυπώντας τον με σιδερογροθιά στο πρόσωπο, τον έριξαν σε ένα μεταλλικό στύλο, χτύπησε το κεφάλι του και δεν ξύπνησε ποτέ ξανά.
Η αστυνομία έχει προβεί ήδη σε συλλήψεις [1]. Υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες και κάμερες που κατέγραψαν την επίθεση [2].
Κι αφού υπήρχαν τόσοι μάρτυρες, πως τόλμησαν τέτοια επίθεση, θα αναρωτηθεί κάποιος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το να υπάρχουν μάρτυρες είναι μέρος του σεναρίου των φασιστικών επιθέσεων. Στην Ελλάδα το σενάριο έχει πια εμπεδωθεί.
Στη Γαλλία φασιστικές ομάδες (Jeunesses Nationalistes, Troisième Voie, Bloc Identitaire, GUD, Vox Populi και άλλες) που είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη και κρυφτεί για χρόνια στις τρύπες τους, πολλαπλασιάζουν και οξύνουν τις επιθέσεις τους ενάντια σε ομοφυλόφιλους-ες, «αριστεριστές», μετανάστες ή Γάλλους που προέρχονται από τη μετανάστευση. Η λίστα των επιθέσεων είναι μεγάλη και διαρκώς μεγαλώνει: Τούρ, Λυών, Ζιβόρ, Λίλ, Παρίσι, Τουλούζ [3]...
Οι διαδηλώσεις, αυτο-αποκαλούμενες «για όλους», ενάντια στο νόμο για το «γάμο για όλους» αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την επανεμφάνιση, την ενδυνάμωση, και την νομιμοποίησή τους απέναντι σε ένα κόσμο που, αν και συντηρητικός, είχε δυσκολία να συνευρεθεί και να οσμωθεί με φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες. Είδαμε τις τελευταίες, στο περιθώριο των διαδηλώσεων ενάντια στο γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών να επιχειρούν να προκαλέσουν συγκρούσεις με την αστυνομία. Να διαπράττουν δεκάδες ξυλοδαρμούς, να επιτίθενται σε πορείες ακόμα και συνδικαλιστικές. Η συσπείρωση και η μαζικοποίηση του συντηρητικού χώρου ενάντια στο γάμο για όλους αναμόχλευσε τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά και έφερε στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό πρόσωπο τους.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση είναι παρούσα στη Γαλλία. Όχι με τον τρόπο που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό νότο. ‘Έχουμε όμως μια διαρκή και συστηματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που στηρίχτηκε για χρόνια στο δόγμα των «παράσιτων» που ζουν χάρη στη δουλειά των άλλων. Έχουμε μορφές βίαιου αποκλεισμού τεράστιων κομματιών της γαλλικής κοινωνίας που οξύνει την ταυτοτική αναδίπλωση ένθεν κακείθεν. Χωρίς να ξεχνάμε τη δυναμική που φαίνεται να αναπτύσσει ο φασισμός και ο νέο- ναζισμός στην Ευρώπη με ζοφερή πρωταγωνίστρια την Ελλάδα. Η δολοφονία του Κλεμάν εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο όξυνσης της φασιστικής και ρατσιστικής βίας που σε κάθε χώρα αποκτά πια χαρακτηριστικά μιας εμφύλιας διαμάχης.
Σήμερα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταδικάσει τη στυγνή και αποτρόπαια πράξη. Ακόμα και η Μαρίν Λεπέν, που κάθε φορά προσθέτει και νέα επίθετα στους χαρακτηρισμούς της, ακόμα και η νεαρή ανιψιά της που εκφράζει τη φασιστική φωνή του Εθνικού Μετώπου στο γαλλικό κοινοβούλιο. Όμως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και η πορεία του θα εξαρτηθεί από τη στάση του γαλλικού πολιτικού φάσματος απέναντι στη «θεωρία των δύο άκρων». Ήδη ο ηγέτης του κόμματος της δεξιάς Ζαν Φρανσουά Κοπέ απαιτεί τη διάλυση όλων των ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων που “αποτελούν κίνδυνο”, εξομοιώνοντας το θύμα της δολοφονίας με τους θύτες του. Από την άλλη, ο Εμμανουέλ Βάλς, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συνιστά προσοχή απέναντι στα αμαλγάματα, τονίζοντας ότι είναι οι ακροδεξιές ομάδες που εδώ και μήνες προπαγανδίζουν το μίσος [4].
Όσο για την ακροδεξιά της Λεπέν και για το πόσο έχει συντελεστεί η η εκκαθάριση στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου από αυτούς που πριν από κάποια χρόνια σκότωναν στο όνομά τους, θυμίζει έντονα Βορίδη ή και Κρανιδιώτη, ή ακόμα και τους χρυσαυγίτες όταν προσπαθούν να πείσουν ότι ο ναζισμός τους ανήκει στο παρελθόν.
Σύντροφε Κλεμάν, ό,τι κι αν πούμε τίποτα δεν θα μπορέσει να ξαναδώσει το χαμόγελο στους γονείς σου και τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Σου λέω μόνο Salut à toi, δεν θα ξεχάσουμε, θα παλέψουμε για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες σου και τα όμορφα δεκαεννιά σου χρόνια.
Νο pasaràn
____________
Σημειώσεις
[1] http://www.lemonde.fr/societe/article/2013/06/06/l-auteur-presume-de-l-agression-contre-clement-meric-interpelle_3425537_3224.html#ens_id=3424950&xtor=RSS-3208
[2] http://www.meltycampus.fr/clement-meric-ses-amis-temoignent-les-skins-se-sont-jetes-sur-nous-a185039.html
[3] http://www.humanite.fr/politique/lagression-de-clement-meric-nest-pas-un-acte-pas-i-543212
[4] http://www.humanite.fr/politique/pour-jean-francois-cope-extreme-droite-egale-extre-543305
Το άρθρο δημοσιεύεται στην Εποχή
Η ιδεολογική ηγεμονία των «νέων φιλοσόφων» της ευθείας γραμμής που πήγαινε από τον Χέγγελ κατευθείαν στα γκούλαγκ, όπως εύστοχα καυτηριάζει ο Φρέντρικ Τζέιμσον, οδήγησε στην εμφάνιση της ευθείας γραμμής στο εγκεφαλογράφημα της πολιτικής και της διανόησης, σε συνδυασμό με το «χτύπημα» της εναλλαγής στην εξουσία μιας νεοφιλελεύθερης «σοσιαλδημοκρατίας» με μια νεοφιλελεύθερη δεξιά και τούμπαλιν.
Ο Κλεμάν Μερίκ ήταν ένας πολιτικοποιημένος νέος με έντονο αντιφασιστικό φρόνημα και ιδέες. Στη συνέχεια της τεθλασμένης γραμμής των αντιστάσεων, πήγε στο Παρίσι να σπουδάσει στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών, ένα από τα πιο εκλεκτά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συνδικαλίστηκε με το αριστερό φοιτητικό συνδικάτο Sud Etudiant της Ομοσπονδίας Solidaires. Συμμετείχε ενεργά στην Αντιφασιστική Δράση σε Παρίσι και Προάστια (αντιφά).
Ο Κλεμάν μοίραζε αντιφασιστικές προκηρύξεις, πάλευε ενάντια στο πανεπιστήμιο-επιχείρηση, για συνολική και κριτική γνώση, πήγαινε σε αντιδιαδηλώσεις ενάντια στις φασιστοσυνάξεις, πάλευε ενάντια στο ρατσισμό, το σεξισμό και την ομοφοβία. Ήταν αντικαπιταλιστής κι ελευθεριακός. Στο μπαρ που σύχναζε μαζεύτηκαν οι σύντροφοι και φίλοι του το μεσημέρι της Πέμπτης 6 Ιούνη πριν του πουν το τελευταίο αντίο στον πεζόδρομο της οδού Κομαρτάν όπου δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς σχίνχεντ.
Την Τετάρτη 5 Ιούνη, το απόγευμα, ο Κλεμάν έβγαινε με τους φίλους και συντρόφους του από ένα παζάρι ρούχων. Είχαν ήδη διασταυρωθεί με τους φασίστες. Τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς και μπλούζες μάρκας «Λευκή δύναμη» και «Αίμα, τιμή» δεν κρύβονται. Ενημέρωσαν τον ιδιωτικό φύλακα του καταστήματος για την παρουσία των φασιστών ο οποίος τους είπε να μην κάνουν φασαρία στο μαγαζί και τους παρέπεμψε σε δύο αστυνομικούς οι οποίοι για κάποιο λόγο έφυγαν. Οι φασίστες περίμεναν τους αντιφασίστες έξω από το χώρο πώλησης έχοντας καλέσει κι άλλους για ενισχύσεις. Τους κύκλωσαν και τους επιτέθηκαν. Ο Κλεμάν, δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Χτυπώντας τον με σιδερογροθιά στο πρόσωπο, τον έριξαν σε ένα μεταλλικό στύλο, χτύπησε το κεφάλι του και δεν ξύπνησε ποτέ ξανά.
Η αστυνομία έχει προβεί ήδη σε συλλήψεις [1]. Υπήρχαν πολλοί αυτόπτες μάρτυρες και κάμερες που κατέγραψαν την επίθεση [2].
Κι αφού υπήρχαν τόσοι μάρτυρες, πως τόλμησαν τέτοια επίθεση, θα αναρωτηθεί κάποιος που δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι το να υπάρχουν μάρτυρες είναι μέρος του σεναρίου των φασιστικών επιθέσεων. Στην Ελλάδα το σενάριο έχει πια εμπεδωθεί.
Στη Γαλλία φασιστικές ομάδες (Jeunesses Nationalistes, Troisième Voie, Bloc Identitaire, GUD, Vox Populi και άλλες) που είχαν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη και κρυφτεί για χρόνια στις τρύπες τους, πολλαπλασιάζουν και οξύνουν τις επιθέσεις τους ενάντια σε ομοφυλόφιλους-ες, «αριστεριστές», μετανάστες ή Γάλλους που προέρχονται από τη μετανάστευση. Η λίστα των επιθέσεων είναι μεγάλη και διαρκώς μεγαλώνει: Τούρ, Λυών, Ζιβόρ, Λίλ, Παρίσι, Τουλούζ [3]...
Οι διαδηλώσεις, αυτο-αποκαλούμενες «για όλους», ενάντια στο νόμο για το «γάμο για όλους» αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την επανεμφάνιση, την ενδυνάμωση, και την νομιμοποίησή τους απέναντι σε ένα κόσμο που, αν και συντηρητικός, είχε δυσκολία να συνευρεθεί και να οσμωθεί με φασιστικές και νεοναζιστικές ομάδες. Είδαμε τις τελευταίες, στο περιθώριο των διαδηλώσεων ενάντια στο γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών να επιχειρούν να προκαλέσουν συγκρούσεις με την αστυνομία. Να διαπράττουν δεκάδες ξυλοδαρμούς, να επιτίθενται σε πορείες ακόμα και συνδικαλιστικές. Η συσπείρωση και η μαζικοποίηση του συντηρητικού χώρου ενάντια στο γάμο για όλους αναμόχλευσε τα πιο ακραία συντηρητικά αντανακλαστικά και έφερε στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό πρόσωπο τους.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση είναι παρούσα στη Γαλλία. Όχι με τον τρόπο που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στον ευρωπαϊκό νότο. ‘Έχουμε όμως μια διαρκή και συστηματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που στηρίχτηκε για χρόνια στο δόγμα των «παράσιτων» που ζουν χάρη στη δουλειά των άλλων. Έχουμε μορφές βίαιου αποκλεισμού τεράστιων κομματιών της γαλλικής κοινωνίας που οξύνει την ταυτοτική αναδίπλωση ένθεν κακείθεν. Χωρίς να ξεχνάμε τη δυναμική που φαίνεται να αναπτύσσει ο φασισμός και ο νέο- ναζισμός στην Ευρώπη με ζοφερή πρωταγωνίστρια την Ελλάδα. Η δολοφονία του Κλεμάν εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο όξυνσης της φασιστικής και ρατσιστικής βίας που σε κάθε χώρα αποκτά πια χαρακτηριστικά μιας εμφύλιας διαμάχης.
Σήμερα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος σπεύδει να καταδικάσει τη στυγνή και αποτρόπαια πράξη. Ακόμα και η Μαρίν Λεπέν, που κάθε φορά προσθέτει και νέα επίθετα στους χαρακτηρισμούς της, ακόμα και η νεαρή ανιψιά της που εκφράζει τη φασιστική φωνή του Εθνικού Μετώπου στο γαλλικό κοινοβούλιο. Όμως ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και η πορεία του θα εξαρτηθεί από τη στάση του γαλλικού πολιτικού φάσματος απέναντι στη «θεωρία των δύο άκρων». Ήδη ο ηγέτης του κόμματος της δεξιάς Ζαν Φρανσουά Κοπέ απαιτεί τη διάλυση όλων των ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων που “αποτελούν κίνδυνο”, εξομοιώνοντας το θύμα της δολοφονίας με τους θύτες του. Από την άλλη, ο Εμμανουέλ Βάλς, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, συνιστά προσοχή απέναντι στα αμαλγάματα, τονίζοντας ότι είναι οι ακροδεξιές ομάδες που εδώ και μήνες προπαγανδίζουν το μίσος [4].
Όσο για την ακροδεξιά της Λεπέν και για το πόσο έχει συντελεστεί η η εκκαθάριση στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου από αυτούς που πριν από κάποια χρόνια σκότωναν στο όνομά τους, θυμίζει έντονα Βορίδη ή και Κρανιδιώτη, ή ακόμα και τους χρυσαυγίτες όταν προσπαθούν να πείσουν ότι ο ναζισμός τους ανήκει στο παρελθόν.
Σύντροφε Κλεμάν, ό,τι κι αν πούμε τίποτα δεν θα μπορέσει να ξαναδώσει το χαμόγελο στους γονείς σου και τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Σου λέω μόνο Salut à toi, δεν θα ξεχάσουμε, θα παλέψουμε για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες σου και τα όμορφα δεκαεννιά σου χρόνια.
Νο pasaràn
____________
Σημειώσεις
[1] http://www.lemonde.fr/societe/article/2013/06/06/l-auteur-presume-de-l-agression-contre-clement-meric-interpelle_3425537_3224.html#ens_id=3424950&xtor=RSS-3208
[2] http://www.meltycampus.fr/clement-meric-ses-amis-temoignent-les-skins-se-sont-jetes-sur-nous-a185039.html
[3] http://www.humanite.fr/politique/lagression-de-clement-meric-nest-pas-un-acte-pas-i-543212
[4] http://www.humanite.fr/politique/pour-jean-francois-cope-extreme-droite-egale-extre-543305
Το άρθρο δημοσιεύεται στην Εποχή
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου