Ίσως η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς...

Σκέψεις και εκτιμήσεις ενόψει του Ιδρυτικού Συνεδρίου.

Καθώς πλησιάζει ο καιρός για την πραγματοποίηση του πιο κρίσιμου Συνεδρίου που έγινε ποτέ στο χώρο μας, θα ήθελα, ως απλό μέλος μιας Τοπικής Οργάνωσης, να καταθέσω συνοπτικά μερικές σκέψεις και εκτιμήσεις μου οι οποίες, από την καθημερινή μου εμπειρία συζητήσεων για την κατάσταση στη χώρα αλλά και στο κόμμα μας, μοιάζει να συμφωνούν με εκείνες μιας πολύ ευρύτερης, μη κομματικής βάσης φίλων και ψηφοφόρων μας.

1 Σχετικά με την εκτίμηση στελεχών ότι η εκτίναξη του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο 27% οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ποικιλομορφία και πολυφωνία των συνιστωσών που συναποτελούν το κόμμα και γι’ αυτό πρέπει, πάση θυσία, να περιφρουρήσουν τα προνόμια της ιδιαιτερότητάς τους.
Πιστεύω πως μια «δημοσκόπηση» επί του θέματος θα έδειχνε ότι ένα ελάχιστο ποσοστό ψηφοφόρων μας γνώριζε ή γνωρίζει σήμερα (πλην του γηραιού Συνασπισμού και του νεαρού προέδρου του) ποια είναι η ΑΚΟΑ, η ΚΟΕ, η ΚΕΔΑ, η ΔΕΑ, η ΑΠΟ, η Αριστερή Πλατφόρμα, η Αριστερή ενότητα, οι 100, Το Πράσινο, το Κόκκινο, η ΡΟΖΑ κ.ά., ποιοι ηγούνται αυτών των Συνιστωσών και ποια είναι τα διακριτικά «πρεσβεύω» τους που πρέπει να περιφρουρήσουν.
Είναι κοινός τόπος ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε από το χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό στο ψηλό διψήφιο, αυτό οφείλεται: Αφενός, στη συνειδητοποίηση και την αγανάκτηση του κόσμου ότι τα δύο μεγάλα κόμματα που ψήφιζε επί 35 χρόνια τον είχαν κυριολεκτικά πουλήσει, αφετέρου, στο ότι η ενωτική, αριστερή, αντιμνημονιακή πρόταση του κόμματός μας, έδωσε στον κόσμο μια προοπτική ελπίδας (γι’ αυτό τιμώρησε το σεχταριστικό ΚΚΕ). Τέλος, γιατί πίστεψε στην υπόσχεση με την οποία δεσμεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ ότι μαζί τους, ενωμένα, θα παλέψει για να βγει η χώρα από το καθεστώς της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας.
Σήμερα, ένα μέρος του κόσμου που μας τίμησε με την ψήφο του, εκφράζεται με απογοήτευση, αν όχι με θυμό, θεωρώντας ότι καμιά συνιστώσα, κανένα υποθετικό plan Α, Β, C, κανένας εσωστρεφής μικροκομματισμός των τάσεων και κανένας ιδεολογικό-θεωρητικός ανταγωνισμός, δεν έχει στις παρούσες τραγικές συνθήκες το δικαίωμα να ματαιώσει αυτή την υπόσχεση.

2  Σχετικά με τον Αλέξη Τσίπρα.
Κάποτε η λέξη «ποιητής», ανεξαρτήτως της πραγματικότητας, έφερνε στο νου τη στερεότυπη, ρομαντική εικόνα ενός Μπάιρον με κυματιστά μαλλιά και ανοιχτό πουκάμισο. Ομοίως, η λέξη «πρωθυπουργός» μονίμως φέρνει στο νου της πλειονότητας των Ελλήνων και Ελληνίδων το στερεότυπο ενός σοβαροφανούς αστού, περίπου 60άρη, ιδιαίτερα καλοντυμένου, με ύφος αποφασιστικό και λόγο πατερναλιστικό, ενίοτε δε και λυκειάρχη ο οποίος, εκπέμποντας την απαραίτητη ωριμότητα και πείρα περί τα κομματικά και πολιτικά, εμπνέει ως ηγέτης αμέριστη εμπιστοσύνη.
Η ατάκα του Σαμαρά, που εξίσωνε τον Αλέξη Τσίπρα «με πρόεδρο 15αμελούς» τα λέει όλα. Είναι αδύνατον για τη μικροαστική, πατερναλιστική, σκληρά ανταγωνιστική προς τη νεότητα κοινωνία μας, να δεχτεί πως το «χαμογελαστό παιδί της διπλανής πόρτας» μπορεί να την κυβερνήσει! Κι ας έχει αποδείξει η ώς τώρα πολιτική διαδρομή του πως τα καταφέρνει μια χαρά! Αυτό το γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, γι’ αυτό και η προπαγανδιστική τους στρατηγική προσπαθεί λυσσαλέα να υπονομεύσει πολιτικά τον Αλέξη Τσίπρα.
Αρχικά, επιστρατεύοντας το όπλο της ειρωνείας, επιχείρησαν να πείσουν την κοινή γνώμη πως ο «μικρός» είχε βάλει πλώρη να μιμηθεί τον Μεγάλο Ανδρέα και να μετατρέψει το κόμμα του σε καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ! Δεν τους βγήκε στις δημοσκοπήσεις και πιάσανε το σενάριο της βίας: Ο Τσίπρας υπέθαλπε τη «βία» αφού ο ίδιος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν την καταδίκαζαν «απερίφραστα», έβαζαν «αστερίσκους, «υποσημειώσεις» και δεν συμμαζεύεται. Κοντολογίς, όσοι εμπιστεύτηκαν το κόμμα αυτό, πρέπει να καταλάβουν πως δεν είναι μια σοβαρή, δημοκρατική αντιπολίτευση, αλλά ένα επικίνδυνο «γκρουπούσκουλο». Δεν τους βγήκε στις δημοσκοπήσεις και με πάτημα την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, πιάσανε να κεντάνε τη «θεωρία των δύο άκρων». Στο ένα άκρο το κομμούνι με την κονσέρβα, ο Τσίπρας, στο άλλο ο γραφικός Μιχαλολιάκος.
Από κοντά και η κριτική για την πλήρη ανικανότητα του «νεαρού» να τιθασέψει, να ελέγξει το ίδιο το κόμμα και τα στελέχη του. Άλλα να λέει αυτός, αλλά ο ένας, άλλα ο άλλος, πάνω σε ένα ανερμάτιστο πρόγραμμα-λάστιχο! Προσφάτως, άρχισαν εντέχνως να διακινούν και ένα «ψυχολογικό» πορτρέτο. Αν δεν το ξέρατε, ο μακιαβελικός Τσίπρας, ένα και μοναδικό στόχο έχει: Να γίνει με κάθε θυσία πρωθυπουργός! Βούιξε το Διαδίκτυο, άναψαν τα blogs, σφάζονται οι «συνιστώσες» και οι «τάσεις» στις Τοπικές. Έλεος!
Ε! Κάποια στιγμή, ενώ εσύ αναγκάζεσαι να παίζεις συνέχεια -πως το λένε- «κατενάτσιο» και ο Τρικέφαλος, συνεπικουρούμενος από τους Ευρωπαίους ιεροεξεταστές και τις νυφίτσες Αγορές, κατεβαίνει επιθετικά στο καταστραμμένο γήπεδο με τη φανέλα της Αισιοδοξίας, φυσικό είναι να πέσουν λίγο τα «ποσοστά» σου!

3 Σύντροφοι και συντρόφισσες,
το επικείμενο Συνέδριο είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία της Αριστεράς, όχι μόνο για τον τόπο μας αλλά και για όλη την Ευρώπη. Αν δεν υπερβούμε τις παλαιοκομματικές αγκυλώσεις μας και δεν προκύψει στην πολιτική σκηνή ως απροσδόκητο συμβάν ένα αναγεννημένο, δυνατό, μαχητικό, ριζοσπαστικό Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς∙ αν ξαναζήσουμε μιαν ακόμα επανάληψη του αρτηριοσκληρωτικού, γραφειοκρατικού παρελθόντος μας όπου «μετρούνται και μοιράζονται τα κουκιά» στα ίδια, τα γνωστά επαγγελματικά στελέχη και τους οπαδούς τους∙ αν θέλουμε να διαγράψουμε από τη συλλογική μας μνήμη το δραματικό Συνέδριο του 1993 όπου οι σύνεδροι απαίτησαν «εδώ και τώρα» να αλλάξει το Καταστατικό και να εκλέγεται ο πρόεδρος δημοκρατικά από τη βάση, και όχι όπως στο πετρωμένο ΚΚΕ από το κονκλάβιο της Κεντρικής Επιτροπής, τότε ξεχάστε το!

* Η Τζίνα Πολίτη είναι ομότιμη καθηγήτρια
Αγγλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ