Πραξικόπημα 2013-οδηγίες χρήσης...

Δημήτρης Μπελαντής, απο το RProject..

 

Ο δικτάτορας αποφασίζει και διατάσει: «Τα μεσάνυχτα η ΕΡΤ θα σιγήσει»…

«Σε πε­ριό­δους κρί­σης, το Σύ­νταγ­μα μπο­ρεί να γίνει ένα κομ­μά­τι χαρτί» (Λό­ρεντς φον Στάιν, 1849).

Στα 1969 ο Αμε­ρι­κα­νός πο­λι­τι­κός επι­στή­μο­νας Έντουαρντ Λούτ­βακ έγρα­ψε το πε­ρί­φη­μο βι­βλίο του «Τε­χνι­κή του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος», σχε­δόν αντι­γρά­φο­ντας την «Τέχνη του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος» του Ιτα­λού φα­σί­στα Κούρ­τσιο Μα­λα­πάρ­τε από το 1931. Σε αυτό πε­ριέ­γρα­φε ως ανα­γκαίο πρώτο βήμα για την επι­τυ­χή ευό­δω­ση του στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος την έγκαι­ρη κα­τά­λη­ψη των ρα­διο­φω­νι­κών και τη­λε­ο­πτι­κών σταθ­μών από τα στρα­τεύ­μα­τα των στα­σια­στών και τον έλεγ­χο κάθε ροής πλη­ρο­φό­ρη­σης. Αυτή τη συ­ντα­γή ακο­λού­θη­σε στην Ελ­λά­δα και ο μνη­μο­νια­κός πρω­θυ­πουρ­γός Αντώ­νης Σα­μα­ράς και μά­λι­στα με κα­ται­γι­στι­κή τα­χύ­τη­τα. 

Με τον ανα­τρι­χια­στι­κό λόγο του κυ­βερ­νη­τι­κού εκ­προ­σώ­που Σίμου Κε­δί­κο­γλου ότι «η ΕΡΤ θα σι­γή­σει τα με­σά­νυ­χτα», η κυ­βέρ­νη­ση ανα­με­τρά­ται με πε­ρισ­σό τσα­μπου­κά με τον πο­λι­τι­σμό και την Ιστο­ρία της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Η κί­νη­ση Σα­μα­ρά είχε και έχει πολ­λές δια­στά­σεις που συ­γκλί­νουν με­τα­ξύ τους.

-         Είναι μια κί­νη­ση απο­φα­σι­στι­κή στη διά­λυ­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και των δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών λει­τουρ­γιών -όπως ιδίως η πλη­ρο­φό­ρη­ση- καθώς και στη διά­λυ­ση των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των χι­λιά­δων ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Δη­μό­σιο. Αν αυτό το βήμα πε­τύ­χει και ιδίως μέσα από τη γνω­στή προ­πα­γάν­δα περί «κη­φή­νων της ΕΡΤ» και του «πα­ρα­σι­τι­κού δη­μο­σί­ου τομέα» και επι­βλη­θεί, θα αρ­χί­σουν εκα­τόμ­βες διαρ­κείς και επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες σε όλο το μήκος και πλά­τος του δη­μό­σιου τομέα. Οι χι­λιά­δες απο­λύ­σεις θα γί­νουν κα­θε­στώς και θα είναι «κοι­νω­νι­κά αυ­το­νό­η­τες». Το κοι­νω­νι­κό κρά­τος θα κα­τα­στεί συ­νώ­νυ­μο της λού­φας και της δια­φθο­ράς.

-         Είναι μια κί­νη­ση που επι­ζη­τεί, σε συ­νερ­γα­σία και με τα άθλια ιδιω­τι­κά κα­νά­λια, να ελέγ­ξει σε ορ­γου­ε­λι­κή κλί­μα­κα τη ροή της πλη­ρο­φό­ρη­σης και να επι­βά­λει μια μο­νο­σή­μα­ντη και απο­λύ­τως νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πα­ρά­στα­ση των πραγ­μά­των στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία. Να επι­βά­λει μια μορφή πλη­ρο­φό­ρη­σης που θα κα­θα­γιά­ζει το σφα­για­σμό των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, τη διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, την εκ­ποί­η­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και τον έξαλ­λο κοι­νω­νι­κό δαρ­βι­νι­σμό και αλ­λη­λο­φά­γω­μα. Κάθε πα­ρα­φω­νία σε αυτή τη δια­δι­κα­σία -ακό­μη και τα πε­ριο­ρι­σμέ­να κε­κτη­μέ­να της ΕΡΤ-  πρέ­πει να πα­τα­χθεί.

-         Είναι ένα με­γά­λο δώρο στα ιδιω­τι­κά μο­νο­πω­λια­κά κα­νά­λια για να μο­νο­πω­λή­σουν -σε συ­νύ­παρ­ξη ίσως και με ένα κα­κέ­κτυ­πο δη­μό­σιου φο­ρέα- την πλη­ρο­φό­ρη­ση αλλά και τα «απο­λύ­τως ανα­γκαία» δη­μό­σια έργα.

-         Είναι μια τε­ρά­στια επί­θε­ση στην αξία της δη­μό­σιας τη­λε­ό­ρα­σης και του δι­καιώ­μα­τος στην πο­λυ­φω­νι­κή και ποιο­τι­κή πλη­ρο­φό­ρη­ση, αλλά και στο με­γά­λο πο­λι­τι­στι­κό έργο που πραγ­μα­το­ποί­η­σαν με σκλη­ρή δου­λειά οι άν­θρω­ποι της ΕΡΤ μετά το 1974. Είναι φα­νε­ρό ότι η «σκλη­ρή» κυα­νό­μαυ­ρη Δεξιά του κ. Σα­μα­ρά επι­διώ­κει να αφα­νί­σει υπαρ­κτές όψεις της πο­λι­τι­στι­κής ηγε­μο­νί­ας της Αρι­στε­ράς στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, όπως αυτές σχη­μα­τί­σθη­καν με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά σε συν­δυα­σμό και με με­γά­λους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες. Αυτό το κο­σμο­εί­δω­λο της ιδε­ο­λο­γι­κής τα­ξι­κής πάλης αλλά και της πο­λι­τι­στι­κής υπε­ρο­χής των αρι­στε­ρών στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία, η Δεξιά θέλει όχι μόνο να το εξα­λεί­ψει για το μέλ­λον αλλά και να το σβή­σει ορ­γου­ε­λι­κά από την αφή­γη­ση του πα­ρελ­θό­ντος. Γνω­στοί σύμ­βου­λοι  του πρω­θυ­πουρ­γού θέ­λουν από καιρό να σβή­σουν οι «μύθοι του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και της Με­τα­πο­λί­τευ­σης». Να σβή­σουν το στίγ­μα και την απο­τύ­πω­ση του μο­να­δι­κού τομέα της ηγε­μο­νί­ας μας μετά το 1974. Είναι ένα σο­βα­ρό στοί­χη­μα, ου­σια­στι­κά ένα συμ­βό­λαιο θα­νά­του.

-         Είναι μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή επί­θε­ση στην ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά και ιδίως στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αν η κυ­βέρ­νη­ση πε­τύ­χει να εμπε­δώ­σει τη διά­λυ­ση της ΕΡΤ στην κοι­νω­νι­κή συ­νεί­δη­ση, ανοί­γει ο δρό­μος για ένα κυα­νό­μαυ­ρο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο -με πρα­σι­νο­ροζ απο­χρώ­σεις- που θα ανα­σχέ­σει ίσως ορι­στι­κά την άνοδο της Αρι­στε­ράς στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία και θα στα­θε­ρο­ποι­ή­σει ένα εμπε­δω­μέ­νο πια νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο κοι­νο­βου­λευ­τι­κό κρά­τος έκτα­κτης ανά­γκης, όλο και λι­γό­τε­ρο κοι­νο­βου­λευ­τι­κό στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Toκυα­νό­μαυ­ρο αυτό μπλοκ, παρά τον δη­λω­μέ­νο εθνι­κι­σμό του, θα υπη­ρε­τή­σει βο­λι­κά και τον ευ­ρω­ζω­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό/ιμπε­ρια­λι­σμό. Ποιος θα μπο­ρεί να ζήσει αξιο­πρε­πώς πια σε αυτήν τη χώρα;

-         Είναι μια κί­νη­ση πυγ­μής που με­τα­το­πί­ζει απο­φα­σι­στι­κά τις ισορ­ρο­πί­ες στην κρα­τι­κή δια­χεί­ρι­ση υπέρ του Σα­μα­ρά και των τυχόν ακρο­δε­ξιών συμ­μά­χων του και σε βάρος των πρα­σι­νο­ρόζ συμ­μά­χων του, αλλά και υπέρ ενός όλο και πιο έκτα­κτου και ολο­κλη­ρω­τι­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού κρα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος. Το σύν­θη­μα «η χού­ντα δεν τε­λεί­ω­σε το 73» απο­τυ­πώ­νει αυτόν τον κίν­δυ­νο να εδραιω­θεί απο­λύ­τως μια ορι­σμέ­νη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία, χωρίς να αγνο­ού­με πια πλή­ρως και το εν­δε­χό­με­νο μιας κα­νο­νι­κής στρα­τιω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας - με κοι­νο­βου­λευ­τι­κό μαν­δύα ή και χωρίς. Η από­στα­ση ανά­με­σα στο κλεί­νου­με την ΕΡΤ εν μια νυχτί και στο σας προ­σφέ­ρου­με δω­ρε­άν κοι­νω­νι­κές δια­κο­πές στην άγονη γραμ­μή δεν είναι και τόσο αβυσ­σα­λέα...

-         Είναι μια κί­νη­ση όχι μόνο ακραία αντι­συ­νταγ­μα­τι­κή αλλά -σε συν­δυα­σμό και με τη δια­κο­πή του σή­μα­τος του σταθ­μού 902 που θέ­λη­σε να κα­λύ­ψει τη συ­νέ­χεια με­τά­δο­σης της ΕΡΤ- και ένας προ­πο­μπός των πε­ριο­ρι­σμών στην ίδια την ελευ­θε­ρία πο­λι­τι­κού λόγου και ορ­γά­νω­σης. Θυ­μη­θεί­τε και τους πε­ριο­ρι­σμούς δια­δη­λώ­σε­ων του κ. Δεν­δια.

-         Η κί­νη­ση Σα­μα­ρά δεν μπο­ρεί να μεί­νει ανα­πά­ντη­τη. Η απά­ντη­σή μας ως Αρι­στε­ράς οφεί­λει να είναι καί­ρια και απο­φα­σι­στι­κή. Να του αφαι­ρέ­σει την ισχυ­ρή ως τώρα πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων. Να του απο­στε­ρή­σει την κοι­νω­νι­κή συ­ναί­νε­ση. Να οξύ­νει τις αντι­φά­σεις του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου και να ωθή­σει την κυ­βέρ­νη­ση  Σα­μα­ρά στην άμεση πτώση και στην προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών με όρους ευ­νοϊ­κούς για την Αρι­στε­ρά. Το μειο­νέ­κτη­μα μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί σε ευ­και­ρία. Ο κα­πι­τα­λι­στι­κός ολο­κλη­ρω­τι­σμός δεν θα πε­ρά­σει.

Το πρώτο ση­μείο πάληςμπο­ρεί να είναι η δια­τή­ρη­ση της κα­τά­λη­ψης της ΕΡΤ και η με­τα­τρο­πή της σε κέ­ντρο κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού αγώνα και δια­βού­λευ­σης και συ­ντο­νι­σμού των ερ­γα­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Η ανυ­πο­χώ­ρη­τη υπε­ρά­σπι­ση του χώρου της ΕΡΤ μπο­ρεί να δη­μιουρ­γή­σει συν­θή­κες ακόμη και για ένα -αναί­μα­κτο ελ­πί­ζου­με- «Πο­λυ­τε­χνείο» του και­ρού μας.     

Το δεύ­τε­ρο ση­μείο πάληςμπο­ρεί να είναι η κι­νη­το­ποί­η­ση όλων των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα για να προ­ω­θή­σουν ενη­με­ρω­τι­κά και προ­τρε­πτι­κά το μή­νυ­μα του ανέν­δο­του πια αγώνα για τη νίκη των ερ­γα­ζο­μέ­νων και την πτώση της τρι­κομ­μα­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά υπό την πίεση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και κι­νη­μα­τι­κών πρω­το­βου­λιών.

Το τρίτο ση­μείο πάληςμπο­ρεί να είναι ένα πλατύ κά­λε­σμα για την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς ενά­ντια στην εκτρο­πή που προ­ω­θεί η μνη­μο­νια­κη κυ­βέρ­νη­ση και για την ανά­λη­ψη κοι­νών πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών. Είναι σαφές ότι η κα­τά­στα­ση που ζούμε έφερε πιο κοντά τους αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες, τον κόσμο της Αρι­στε­ράς. Ας φέρει κοντά και τις ηγε­σί­ες τους.

Το τέ­ταρ­το ση­μείο πάληςπρέ­πει να είναι ο συ­ντο­νι­σμός από το πρωί της Τε­τάρ­της των πρω­το­βαθ­μί­ων σω­μα­τεί­ων και των ομο­σπον­διών για μα­ζι­κές πο­λι­τι­κές απερ­γί­ες κατά του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος της Τρί­της. Επί­σης, η συ­στη­μα­τι­κή δου­λειά για να  προ­χω­ρή­σει η λο­γι­κή της πα­νελ­λα­δι­κής πο­λι­τι­κής απερ­γί­ας από τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ και σε βάρος των συν­δι­κα­λι­στι­κών τους γρα­φειο­κρα­τιών και να έχει την μέ­γι­στη χρο­νι­κή διάρ­κεια. Επί­σης, πρέ­πει να σκε­φθού­με αν η απερ­γία στο χώρο των ΜΜΕ πρέ­πει να κα­λύ­ψει και τα ηλε­κτρο­νι­κά μέσα, πράγ­μα που μπο­ρεί να ενι­σχύ­σει το κενό ενη­μέ­ρω­σης και την omertaπου επι­ζη­τεί ο κ. Σα­μα­ράς.

Το πέμ­πτο ση­μείο πάλης αφορά τον ανα­γκαία πρω­τα­γω­νι­στι­κό και όχι απαθή και αμέ­το­χο χα­ρα­κτή­ρα των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτή τη δια­δι­κα­σία με πρω­το­βου­λία της ηγε­σί­ας του - όλων των από­ψε­ων πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων. Δεν μπο­ρεί να ξα­να-ακου­σθεί και να γίνει απο­δε­κτό το επι­χεί­ρη­μα «Το κί­νη­μα από μόνο του προ­χω­ρά – εμείς το υπο­στη­ρί­ζου­με» αλλά το κόμμα οφεί­λει να έχει ενο­ποι­η­τι­κό και κα­θο­δη­γη­τι­κό ρόλο, πράγ­μα απο­λύ­τως διά­φο­ρο από το χει­ρα­γω­γη­τι­κό ρόλο. Eδώ ας ση­μειω­θεί ότι ακόμη και απλοί δη­μο­κρά­τες που πί­στευαν και πι­στεύ­ουν στο δη­μιουρ­γι­κό και πο­λυ­φω­νι­κό ρόλο της δη­μό­σιας τη­λε­ό­ρα­σης και ρα­διο­φώ­νου  μπο­ρεί να μη στη­ρί­ξουν τον Σα­μα­ρά.

Το έκτο ση­μείο πάληςείναι η πλέ­ρια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή στή­ρι­ξη αυτής της προ­σπά­θειας από τους βου­λευ­τές μας. Είναι αρ­κε­τά λο­γι­κή η σκέψη να υπο­βλη­θεί από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -ενό­ψει και των ρηγ­μά­των του κυ­βερ­νη­τι­κού συ­να­σπι­σμού- μια πρό­τα­ση μορ­φής κατά του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά. Η κί­νη­ση αυτή είτε θα οξύ­νει τις αντι­θέ­σεις και θα ανα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση είτε θα απα­ξιώ­σει βαθιά και ανα­ντί­στρε­πτα την πο­λι­τι­κή των ΠΑ­ΣΟΚ-ΔΗ­ΜΑΡ και θα βοη­θή­σει στη δια­γρα­φή τους από το πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο με τη με­τα­τό­πι­ση των δυ­νά­με­ών τους προς τα αρι­στε­ρά.

Το έβδο­μο ση­μείο πάληςαφορά τη ανά­λη­ψη μιας με­γά­λης πο­λι­τι­κής ευ­θύ­νης και μιας πο­λι­τι­κο-ορ­γα­νω­τι­κής δέ­σμευ­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να μη χαθεί και αυτή η μάχη. Η κα­τα­νό­η­ση δη­λα­δή του στρα­τη­γι­κού της χα­ρα­κτή­ρα και η δη­μιουρ­γία ενός κε­ντρι­κού κι­νη­μα­τι­κού κέ­ντρου.  Αν χά­σου­με, μέρος των αρι­στε­ρών ψη­φο­φό­ρων θα χαθεί στη κα­τά­θλι­ψη και την απά­θεια, ενώ ση­μα­ντι­κό τμήμα των δε­ξιών και κε­ντρώ­ων ψη­φο­φό­ρων θα δια­λέ­ξει το ισχυ­ρό και νι­κη­φό­ρο κυα­νό­μαυ­ρο στρα­τό­πε­δο - πά­ντο­τε με πρα­σι­νο­ρόζ απο­χρώ­σεις.

Όλα τα πα­ρα­πά­νω μπο­ρούν να συ­μπυ­κνώ­σουν το διά­χυ­το θυμό, να με­τα­τρέ­ψουν τα ρυά­κια σε ορ­μη­τι­κό πο­τα­μό και ρω­μα­λέο κί­νη­μα και να οδη­γή­σουν στην κοι­νω­νι­κή σά­ρω­ση της μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης. Δεν θα έχου­με πολ­λές ακόμη ευ­και­ρί­ες, πόσο μάλ­λον που μετά την απο­τυ­χία της ΟΛΜΕ δε­σμευ­τή­κα­με ως κόμμα να με­τα­τρέ­ψου­με τον επό­με­νο με­γά­λο αγώνα σε πο­λι­τι­κή απερ­γία, πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση. Αν όχι τώρα, πότε; Kαι αν όχι εμείς, ποιοι;