Αν είσαι τώρα εδώ, βράδυ της Πέμπτης στο κτήριο της ΕΡΤ, αν είσαι τώρα εδώ κι ακούς τον βόμβο «των πλησιαζόντων γεγονότων», θα το καταλάβεις: κάτι δεν σκέφτηκε καλά ο ιθύνων βλάξ αυτής της σκληρής περιπέτειας, πρωτίστως του ελληνικού λαού, μιας περιπέτειας που ήρθε προκειμένου να καταπλακώσει όλες του τις άλλες σκληρές περιπέτειες. Κι αυτό που δε σκέφτηκε καλά ο ιθύνων βλάξ (ένα ολόκληρο σύστημα βλακείας εννοείται) είναι πως όταν συσσωρεύεται η κρίσιμη μάζα, μοιραία κάποια στιγμή θα επέλθει η σχάση. Λοιπόν εδώ, στο κτήριο και στον αύλιο χώρο της ΕΡΤ  η κρίσιμη μάζα των ανθρώπων, διαρκώς συντιθέμενη, διαρκώς ανατροφοδοτούμενη από ένα τεράστιο πολιτικό υλικό που ανατυμπανίζει με νέα δεδομένα την αποφασιστική του παρουσία, αποδεικνύει κάθε στιγμή (και τώρα, βράδυ της Πέμπτης, μούχρωμα που θάλεγε κι ο ποιητής στον αδασκάλιστο των χρωμάτων και στον ανεπίδεκτο δημοκρατίας Κεδίκογλου), πως η κρίσιμη μάζα αρχίζει να νιώθει την περηφάνια των δυνατοτήτων της και το μέγεθος των βημάτων της προς την σχάση.
Γίνονται τώρα, εδώ στην ΕΡΤ βράδυ της Πέμπτης, χειρονομημένα αισθήματα. Γίνονται φωνές. Γίνονται συνελεύσεις. Ακούγεται η διαλάμπουσα συμπαράσταση του κόσμου. Ακούγεται ο τριγμός μιας ευρυχωρίας που μεγαλώνει ώρα με την ώρα, στιγμή με την στιγμή. Ετοιμάζονται τραγούδια, ετοιμάζονται χορδές μιας έγχορδης πραγματικότητας που ανήκει στην κρίσιμη μάζα και τρέμει μην εκραγεί από την ακέραια πεποίθηση της παραχορδίας. Δεν τα σκέφτηκε αυτά ο ιθύνων βλάξ της φασιστικής απόφασης για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Γιατί το κτήριο ( και κατ' αναλογία όλοι οι περιφερειακοί σταθμοί) δεν είναι κέλυφος που προστατεύει από την βροχή της πραγματικότητας, ανάξιους ανθρώπους. Το κτήριο είναι το ανοιχτό πεδίο όπου εμφωλεύει με μόχθο, με αυταπάρνηση, με φθορά ζωής κάποιες στιγμές ο ελληνικός ήχος. Από τον Σκαλκώτα, μέχρι τον τελευταίο βοσκό.  Από τον Μάνο Κατράκη μέχρι τον αναδυόμενο σφουγγαρά. Η τελευταία σταγόνα της θάλασσας την ώρα που ακουμπάει στο όνειρο, εδώ βρίσκεται ∙ μέσα στην κρίσιμη μάζα του ελληνικού λαού. Που τρέμει και τρίζει από την μαύρη ασφυξία. Δεν σκέφτηκε το υλικό, ο ιθύνων βλάξ, δεν σκέφτηκε ότι αυτή η λοιδορημένη υπόσταση της δημόσιας συνισταμένης του βίου μας, στην ΕΡΤ υπάρχει ως άμεση εφαρμογή σε όλα τα επίπεδα, τα ρητά και τα υπόρρητα της κοινωνίας, ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Δεν σκέφτηκε ο βλάξ την αδιάλειπτη ανταπόκριση της ΕΡΤ στο αίτημα της συναλληλίας. Και την ανταπόκριση στο αίτημα της ανανεούμενης, (φθοροποιού μερικές φορές), ελληνικής ταυτότητας. Ο βλάξ απλώς αρίθμησε τα μαθηματικά, πράγμα ολέθριο. Μένουμε στις λέξεις μας. Μένουμε στα τραγούδια μας. Μένουμε στον ήχο που γέννησε τις λέξεις και τα τραγούδια μας. Φοράμε τα γιορτινά ρούχα της ανθρωπιάς μας, φρεσκοπλυμένα από τον αγώνα ενός ολόκληρου λαού. Αυτόν τον αγώνα δεν υπολόγισε ο ιθύνων νους της βλακείας με το τεφτεράκι του εβδομαδιαίου «δούναι και λαβείν». Αυτή την αγωνία της έκρηξης. Επειδή ο βλάξ θεώρησε ότι εμείς εδώ, είμαστε αποθήκη αθυρμάτων ή ότι τουλάχιστον τέτοιους μας βλέπει  ο ελληνικός λαός. Και δεν προσμέτρησε πως είμαστε συνθήκη. Συνθήκη ύπαρξης της ελληνικής περιπέτειας, συνθήκη δημοκρατίας, συνθήκη ευδίας στα λυγμικά του βίου όλων. Συνθήκη ζείδωρης συνέχειας ή και (ακόμα πιο βαθύπονο) ασυνέχειας του λόγου, του έργου και πάνω απ' όλα της σιωπής ενός εκάστου υποκειμένου της ιστορικής μεταλαμπάδευσης και της πολιτικής (σε όλα τα επίπεδα της έννοιας «πολιτική») διαλαμπάδευσης.
Αντ' αυτών, ο ιθύνων βλάξ, αποφάσισε να διαπομπεύσει την άπειρη ύλη της κρίσιμης μάζας, ποντάροντας στην ατελή συνδεσμολογία των μερών της, αφού, δείγματος χάριν ο φόβος δεν είναι δυνατόν να συνδεθεί με την ελπίδα, η ελπίδα δεν είναι δυνατόν να συνδεθεί με την απελπισία, η απελπισία δεν είναι δυνατόν να συνδεθεί με το βλέμμα του άλλου και πάει λέγοντας. Κι όμως ∙ βράδυ Πέμπτης στο κτήριο της ΕΡΤ, το πράγμα είναι αλλιώς. Διαρκώς αλλιώς. Επειδή διαρκώς σχίζεται και πολλαπλασιάζεται. Αυτόν τον πολλαπλασιασμό δεν υπολόγισε ο ιθύνων βλάξ, όταν αποφάσισε την μαύρη αφαίρεση της ΕΡΤ από την πραγματικότητα. Αυτό τον κατακλυσμό των αριθμών που είναι τα μαθηματικά της δημοκρατίας. Ακριβώς.

Κώστας Καναβούρης.