Οι "αναμάρτητοι" έγιναν περισσότεροι κι από τους Παπαδόπουλους...

Τρυπιο Ευρω...

Μια πολιτεία και μια κοινωνία δεν κρίνονται πολιτισμένες από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται στις ελίτ τους. Ούτε καν από το πώς αντιμετωπίζουν τη "ραχοκοκαλιά" τους, αλλά από το σεβασμό τον οποίο δείχνουν στα πιο αδύναμα μέλη τους.
Κι αυτό όχι γιατί έχουν μεγαλύτερη αξία από τους "κανονικούς" ανθρώπους, αλλά γιατί η ποιότητα της οργανωμένης μας κοινότητας και του καθένα μας ξεχωριστά κρίνεται κυρίως από το αν ποδοπατούμε αυτούς που είμαστε σε θέση να ποδοπατήσουμε για να "ξαλαφρώσουμε" την καταπίεση την οποία οι ίδιοι αισθανόμαστε από άλλους. Δυστυχώς ο βαθμός που παίρνουμε σε τέτοιου είδους περιπτώσεις μάς αφήνει μετεξεταστέους. Δεν υπάρχει μειονότητα αυτήν τη στιγμή στη χώρα, αναγνωρισμένη ή μη, η οποία να μην υφίσταται τη βαρβαρότητα του κοινωνικού αποκλεισμού, που σε αρκετές περιπτώσεις αποκτά και τιμωρητικές διαστάσεις...

Τρανό παράδειγμα είναι οι οροθετικοί κρατούμενοι στο, τρόπος τού λέγειν, νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας εδώ και πολλές ημέρες, ζητώντας τις στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης. Αντί, όμως, η πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της, νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική, να σκύψει το κεφάλι, να ζητήσει ταπεινώς συγγνώμη και να βρει τρόπους να βελτιώσει την κατάσταση, διώκει τον κρατούμενο που αποκάλυψε το κολαστήριο με φωτογραφίες που ανάρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την ίδια ώρα, παρουσιάζει το μαύρο άσπρο, όπως ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου ο οποίος μας έλεγε πως δεν υπάρχουν κρατούμενοι που κοιμούνται στο πάτωμα, θέλοντας να διαψεύσει τα...μάτια μας.


Κι εδώ υπεισέρχεται αυτός που θεωρώ πως είναι ο απειλητικότερος ταραξίας τής κοινωνικής γαλήνης, ο "νοικοκυραίος" δηλαδή. Αυτός είναι που θα έρθει και θα μου πει "εδώ δε ζούμε αξιοπρεπώς οι κανονικοί, οικογενειάρχες άνθρωποι και θα νοιαστούμε για μερικούς ανώμαλους εγκληματίες"; Υψώνει διαχωριστικά τείχη με την οίηση αυτού που έχει βάλει χαμηλά τον πήχη τής ηθικής για να τον περνά πάντοτε εύκολα και με τον ωχαδελφισμό εκείνου που πιστεύει ότι "έτσι είναι η ζωή και πώς να την αλλάξεις" και που δε αγωνίζεται για ένα δικαιότερο κόσμο αλλά για περισσότερο πλούτο για τον ίδιο και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, για τη φαμίλια του. Αδιαφορεί για το ότι η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και είναι πιθανό κι εκείνος να βρεθεί κάποια στιγμή εκτός των τειχών και να χτυπά για να του ανοίξουν δίχως να βρίσκει ανταπόκριση...

Οι φιλελεύθεροι έχουν κάνει "πολύ καλή" δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Μας έχουν πείσει πως πρέπει να ζούμε όπως στη ζούγκλα, υποταγμένοι στα πιο σαρκοβόρα ένστικτά μας κι ο ισχυρότερος ας επιβιώσει, λες και δεν είμαστε δίποδα αλλά λιοντάρια κι ελάφια. Κι αν αποδείχθηκε τεράστιο σφάλμα τού κομμουνισμού να πιστεύει ότι το κράτος μπορεί να λειτουργεί σαν πατερούλης που θα πιάνει συνεχώς από το χέρι τούς υπηκόους του για να τους οδηγεί εκεί που ο ίδιος θέλει να τους οδηγήσει, ο καπιταλισμός ευθύνεται για μια πολύ μεγαλύτερη ζημιά: έπλασε αρπακτικά όντα με μόνο ενδιαφέρον τους το με κάθε κόστος ατομικό κέρδος, τα οποία μάλιστα πρέπει να θεωρούνται πρότυπα από τις υπόλοιπες μεμονωμένες οντότητες που οφείλουν να παραμείνουν τέτοιες και να μη μετασχηματιστούν ποτέ σε πολίτες με κοινωνική συνείδηση. Γι' αυτό και δε μας ενοχλεί, αρκετούς μάλιστα τους ευχαριστεί, η συμπεριφορά τής πολιτείας απέναντι στους οροθετικούς κρατούμενους. Εχουμε στοιχηθεί όλοι οι "αναμάρτητοι" και περιμένουμε τη σειρά μας για να πετάξουμε την πέτρα, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το ότι αυτό που εν τέλει πιάνουμε για να πετάξουμε δεν είναι κάτι άλλο από μπούμερανγκ...