Αμαρτίες…

Του Φώτη Παπούλια, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Παρακολουθώ το τελευταίο διάστημα με ιδιαίτερη προσοχή την προσπάθεια διαφόρων πρώην σωτήρων της χώρας να τοποθετήσουν εαυτούς σε μια νέα πολιτική αφετηρία. Το γεγονός ότι αυτοί οι πολιτικοί, οι οποίοι ευθύνονται για το σημερινό χάλι της χώρας, δεν έχουν βρει την ευκαιρία να ζητήσουν έστω μία συγγνώμη από τους πολίτες, μάλλον πρέπει να αποδοθεί στην έλλειψη χρόνου, τον οποίο σπαταλούν στο να αναθερμάνουν παλιές καλές σχέσεις.

Η επανεμφάνιση της «γενιάς Σημίτη», εκείνης δηλαδή που ευθύνεται για τον ελληνικού τύπου εκσυγχρονισμό, που εξέθρεψε και διόγκωσε τις νέες αμαρτίες του πολιτικού συστήματος, που κουβαλάει το άγος του ελληνικού χρηματιστηριακού καπιταλισμού με τη γνωστή κατάληξη, επιδιώκει να εξιλεωθεί εμφανιζόμενη όχι ως μετανοούσα Μαγδαληνή, αλλά ως μάντισσα Κασσάνδρα, αφού συχνά-πυκνά δηλώνει με εμφατικό τρόπο «εγώ τα είχα πει» ή σε μια έτερη εκδοχή «αν με άφηναν να συνεχίσω το έργο μου, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ».
Μόνο που εντέχνως παραλείπουν να μας θυμίσουν πότε ακριβώς τα είχαν πει ή ποιοι δεν τους άφησαν να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το έργο τους, ή ποιοι και γιατί τους αποκαθήλωσαν, ή ποιοι τους επέβαλλαν να κάνουν ό,τι έκαναν.
Η γνωστή τακτική «ενοχοποιώ όλους τους άλλους, για να αθωώσω τον εαυτό μου» και κατ΄ επέκταση όχι το σύστημα που υπηρέτησαν, αλλά τα πρόσωπα που τους επέλεξαν και τους στήριξαν, φαντάζει στον θολό τους ορίζοντα ως η έλευση ενός λυτρωτικού πολιτικού ουράνιου τόξου. Δείχνοντας μονίμως τους άλλους, πιστεύουν ότι η αθώωσή τους θα επέλθει νομοτελειακά, έστω και μέσω της λήθης ή αν προτιμάτε μέσω μιας αντιστροφής της οικτρής πραγματικότητας.

Ως άλλοι Λάζαροι επιδιώκουν ως εκ θαύματος να αποκαθαρθούν με επιθέσεις εναντίον όλων, κάτι που δεν απέχει πολύ από το να θυμίζει σύγχρονους Δον Κιχώτες, οι οποίοι όμως δείχνουν να αγνοούν το φορτίο της πολιτικής τραγωδίας που κουβαλάνε. Και ποντάρουν αφενός στη λήθη του ελληνικού λαού και αφετέρου στον προσωπικό τους κυνισμό για την επιστροφή τους στην πολιτική.
Η πρόταση, όπως διατυπώθηκε διά στόματος του πρώην υπουργού Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκη στην «Εφ.Συν.» που υποστήριξε ότι «ο Σημίτης θα αποτελούσε την πιο χρήσιμη επιλογή για την Προεδρία της Δημοκρατίας», αποδεικνύει ότι ο πολιτικός κυνισμός δεν έχει όρια. Οταν ο πολιτικός που χρεώνεται το «θαύμα της ισχυρής Ελλάδας» προτείνεται από τον φίλο του για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά μόνο στην πολιτική αθώωση μιας φαύλης πολιτικής περιόδου.
Είμαστε τόσο αφελείς για να πιστεύουμε σε εξιλασμούς;