Μικρό ψάρι...

Ευγενια Λουπακη, απο την Αυγη...

Φανταστείτε τη σκηνή. Ελάτε, δεν είναι δα και πολύ δύσκολο, τόσες αμερικάνικες ταινίες έχουμε δει. Ναι, έχετε δίκιο, στις ταινίες στο τέλος νικάνε οι καλοί και η δικαιοσύνη. Των καλών η δικαιοσύνη, δηλαδή των ισχυρών. Και τιμωρούνται οι κακοί και όσοι εκ των καλών έπραξαν στιγμιαίως το κακό, ώστε το σύστημα να συνεχίσει να είναι καλό και να παράγει απρόσκοπτα και άλλους κακούς.

Φανταστείτε τη σκηνή, χωρίς οθόνη και χωρίς χάπι εντ. Φανταστείτε έναν άνθρωπο μόνο σ' ένα κελί, έναν κρατούμενο. Έναν δολοφόνο, ναι. Ήταν ήδη φυλακή, ήδη βαρυποινίτης. Σκότωσε έναν δεσμοφύλακα, έγινε δολοφόνος, αναμένει δίκη και νέα ποινή. Δεν εξετάζουμε κίνητρα και αφορμές. Έχουμε Δικαιοσύνη που θα τα εξετάσει αυτά.
Φανταστείτε τη σκηνή. Μέσα στο κελί μπαίνουν κάποιοι. Είναι πολλοί, είναι οπλισμένοι με "εργαλεία". Πέφτουν πάνω του, τον ακινητοποιούν, τον χτυπούν, τον βασανίζουν αλύπητα. Τον τελειώνουν. Αποδίδουν "δικαιοσύνη", χωρίς να αναμένουν την Δικαιοσύνη. Σκότωσε έναν δικό τους, θα πεθάνει, λοιπόν, μαρτυρικά. Ατάκα κι επί τόπου. Προς παραδειγματισμόν.
Τι ξέρουμε για τον Ιλία Καρέλι; Τίποτα. Ούτε τ' όνομά του δεν αναφερόταν. Ήταν απλώς ο Αλβανός βαρυποινίτης που σκότωσε έναν σωφρονιστικό υπάλληλο. Τι θα μάθουμε γι' αυτόν; Πώς θα μάθουμε γιατί σκότωσε;;; Πώς θα μάθουμε πού βρήκε το μαχαίρι, όντας κρατούμενος; "Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη, τι θα πάει να πει στη Δικαιοσύνη" που έγραφε ο Σαββόπουλος και τι θα πει η Δικαιοσύνη για την επιβολή θανατικής ποινής διά βασανισμού επί κρατουμένου, σε μια χώρα που έχει καταργήσει τη θανατική ποινή; Ούτε αυτοδικία είναι αυτό - δεν υπάρχει το στοιχείο του βρασμού ψυχής λόγω συγγενείας π.χ. Εδώ έχουμε οργανωμένη δολοφονία από εκείνους που το κράτος πληρώνει για να φυλάττουν και να "σωφρονίζουν" τους κρατουμένους. Μέσα σε "σωφρονιστικά καταστήματα" κολαστήρια, που ακόμα και τους αρρώστους τους αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδια.
Όχι ως ανθρώπινα όντα, όχι ως υποψήφιους για επανένταξη στην κοινωνία.
Και ποιος θα νοιαστεί για έναν Αλβανό δολοφόνο που δολοφονήθηκε; Το κράτος που αποθεώνει τη "στολή" και την αντιπαραθέτει στον άνθρωπο, στον κάθε άνθρωπο, που αντιστέκεται;
Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, νόμος της ζούγκλας με απλά λόγια. Το "μικρό ψάρι" του Γιάννη Οικονομίδη, ο Στράτος, κατεβαίνει στην κόλαση για να ξεπληρώσει ένα ηθικό χρέος. Σκοτώνει, για να σώσει τον φίλο που κάποτε τον έσωσε και που είναι τώρα στη φυλακή. Σκοτώνει, δίνει τα λεφτά από τους φόνους, αλλά τον δουλεύουν. Και σε συνεργασία με τους φύλακες, κρεμάνε τον φίλο του, μέσα στο κελί Μοναχικός Σαμουράι, σ' έναν κόσμο βρόμικο, που τον βρόμισε και τον ίδιο κάποτε, σκοτώνει και πάλι και δίνει και τη ζωή του στο τέλος για να σώσει ένα παιδί. Μια ελπίδα. Αφού όλα έχουν βουλιάξει στην άβυσσο της ελληνικής τραγωδίας που ζούμε και που φτιάχνει γύρω μας μια μεγάλη φυλακή, το "μικρό ψάρι" δραπετεύει με την προσωπική του κάθαρση.
Η συνέχεια επί της ζωής...