Σύντροφοι, compagni, compañeros, camarades, Kameraden, comrades, τοβάριτς,... Ο Άγγελος Ελεφάντης το έχει πει εδώ και χρόνια: στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη της Αριστεράς και των λαϊκών αγώνων είχε ήδη ενοποιηθεί. Ενάντια στον ναζισμό και στον φασισμό. Για ειρήνη και δημοκρατία παντού και για ευημερία όλων. Είχε ενοποιηθεί αποσκοπώντας σε μια Ευρώπη όπου ο δρόμος του σοσιαλισμού θα είχε ανοίξει για κάθε ευρωπαϊκή χώρα χωριστά και για όλες μαζί.

Η Αριστερά δεν κατόρθωσε τότε να περπατήσει αρκετά αυτόν τον δρόμο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το κατορθώσει ποτέ. Ξεκινώντας από σήμερα.
Γράφει η ιδρυτική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ: "Δική μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη των λαών, η Ευρώπη των επαναστάσεων, η Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, η Ευρώπη του σεβασμού της παιδικής ηλικίας, των ηλικιωμένων και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, η Ευρώπη της επιστημονικής επανάστασης, η Ευρώπη του Διαφωτισμού και της ριζοσπαστικής κριτικής του, η Ευρώπη του φεμινισμού, της οικολογίας και του διεθνισμού, η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, η Ευρώπη του σοσιαλισμού. Στόχος μας είναι ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα και στην κλίμακα της Ευρώπης".
Ο πήχης έχει ήδη ανεβεί ψηλά. Αλλά πρέπει να ανέβει ψηλότερα. Σοσιαλισμός στην κλίμακα της Ευρώπης δεν νοείται, αν ο πολιτισμός που τη συνέχει δεν μάθει να σέβεται τους πολιτισμούς των άλλων. Τον πολιτισμό της Κίνας, της Ινδίας, του Ισλάμ, τους ποικίλους πολιτισμούς της Αφρικής. Μεγάλη κουβέντα. Γιατί, για να μάθει η Ευρώπη να σέβεται, οφείλει πρώτα να μάθει. Και για να μάθει, για να σκάψει βαθύτερα από εκείνα που διδάσκουν τα μουσεία της και οι πολιτιστικές ανταλλαγές, οφείλει να αναγνωρίσει. Να αναγνωρίσει το αίμα που έχυσε, τον πλούτο που καταλήστεψε, την πείνα που γενίκευσε, τον όλεθρο που έσπειρε, το χάος που δημιούργησε. Για να γίνει η ίδια πλούσια και μεγάλη. Και φάρος πολιτισμού. Του δικού μας πολιτισμού.

Άρα πεδίο δράσης της Αριστεράς δεν είναι μόνον η Ευρώπη. Οφείλουμε να δείξουμε έμπρακτα στους λαούς που μας στέλνουν χωρίς να το θέλουν μετανάστες και πρόσφυγες ότι αναγνωρίζουμε το υπέρογκο χρέος της Ευρώπης απέναντί τους. Το να ενωθεί η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν φτάνει. Οφείλει να αποκαταστήσει ήδη από σήμερα εγκάρδιες σχέσεις με τους λαούς του "τρίτου κόσμου" και να συνομιλήσει με τους εκπροσώπους τους. Να αποδείξει ότι η ίδια αναγνωρίζει το χρέος της Ευρώπης απέναντί τους. Και να πείσει τους δικούς της λαούς ότι οφείλουν να αρχίσουν να αποπληρώνουν τούτο το χρέος έστω και σε βάρος των δικών τους καταναλωτικών συνηθειών και προτύπων. Για να σωθεί, ανάμεσα στα άλλα, η ζωή στον πλανήτη που μοιραζόμαστε όλοι.
Ο πήχης ανεβαίνει έτσι πολύ ψηλά. Όπως πρέπει. Γιατί όσο ο στρατηγικός στόχος παραμένει υψηλός και αμετακίνητος, όσο εμπνέει και καλλιεργεί το απαραίτητο φρόνημα, τόσο ακριβέστερη γίνεται η ψυχρή αποτίμηση των συσχετισμών. Και τόσο ο αναγκαίος ρεαλισμός αποκτά σάρκα και τη δύναμη που ωθεί τους συσχετισμούς να αλλάξουν. Αντίθετα, αν ο στόχος παραμένει συγκεχυμένος και ασταθής, τόσο ο ρεαλισμός μένει στείρος. Και ανάγεται στη μουντή διαχείριση του υπάρχοντος.