Ας υποθέσουμε, αγαπητέ αναγνώστη, ότι αποφασίζεις να παίξεις αργόσχολα τάβλι ένα ανοιξιάτικο πρωινό για να θυμηθείς τα φοιτητικά σου χρόνια. Ο ήλιος ζεσταίνει γλυκά το υπαίθριο τραπέζι, ακόμα πιο αργόσχολοι σχολιαστές αναλύουν την παρτίδα. Ρίχνεις με φόρα τα ζάρια ελπίζοντας σε πεντάρες, αλλά έρχεται ένα απλό τέσσερα τρία.
Σκέφτεσαι πώς να παίξεις τη ζαριά και ο ομιλητικότερος από τους σχολιαστές λέει με στόμφο ότι αν είχες φέρει πεντάρες, θα έκανες εξάπορτο και θα έπαιρνες το παιχνίδι διπλό. Λες και δεν το ήξερες! Ευγενικά απαντάς ότι καλό θα ήταν να πει καμιά ιδέα για να παίξεις το τέσσερα τρία.
Εδώ όμως, αγαπητέ αναγνώστη, φαντάσου να σου ανταπαντήσει ο σχολιαστής το εξής: «Δεν έχει καμιά αξία να εξετάζεις πώς θα παίξεις το 4-3. Αυτό που έχει αξία είναι να πάρεις το παιχνίδι διπλό, μετατρέποντας μαγικά το 4-3 σε πεντάρες. Μόνο το εξάπορτο εξασφαλίζει τη νίκη».
Ενώ το παράλογο της παραπάνω κριτικής είναι προφανές, συχνά ακούμε κριτικές στην Αριστερά που ενέχουν παρόμοιο συλλογισμό και εμφανίζονται ως λογικοφανείς. Ακούμε, δηλαδή, από αρκετούς καλούς συντρόφους ότι κάθε προσπάθεια αριστερής ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης εντός καπιταλιστικού συστήματος είναι εκ των προτέρων λάθος, αφού έτσι και αλλιώς δεν αμφισβητεί το σύνολο των καπιταλιστικών σχέσεων. Και μάλιστα, ανεξαρτήτως του περιεχομένου και του βάθους των μεταρρυθμίσεων.
Δεν γίνεται όμως να περιμένουμε τις συνθήκες να ωριμάσουν ενώ ο λαός εξαθλιώνεται. Το γενναίο για την Αριστερά είναι να πιάσει το τιμόνι! Πρέπει να παίξουμε το 4-3 όσο καλύτερα μπορούμε! Ούτε εγώ χαίρομαι που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βγάλει την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, κατανοώ όμως γιατί δεν είναι δυνατόν να βγούμε σε ορατό χρονικό διάστημα.
Και βέβαια, αν υπάρχει κάποιος συριζαίος που θεωρεί το ΝΑΤΟ κοινωφελή οργανισμό για την παγκόσμια ασφάλεια, καλό θα είναι να το συζητήσει με τον ψυχαναλυτή του. Συμβιβασμοί σίγουρα θα γίνουν και θα είναι συμβιβασμοί που δεν θα μας κάνουν περήφανους. Θα έρθουμε σε σύγκρουση με τη συνείδησή μας. Θα αναγκαστούμε να μιλήσουμε με ανθρώπους που δεν θα θέλαμε ούτε να φτύσουμε.
Το στοίχημα όμως είναι να σταματήσει η καθημερινή εξαθλίωση και να γίνουν σημαντικά κοινωνικά προχωρήματα, με ταξικό προσανατολισμό, που θα ανοίγουν τον δρόμο για κάτι παραπάνω. Και κάθε φορά να επιδιώκουμε το μέγιστο δυνατό βάθος και εύρος ριζοσπαστικών αριστερών μεταρρυθμίσεων. Η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιθέσεις με ταξικά μεροληπτικό τρόπο υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Έτσι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και θα αλλάξει συνειδήσεις, μετατρέποντας την καχυποψία σε στήριξη και την αγανάκτηση σε ελπίδα.
Όπως όμως έχει πει κάποτε και ο σύντροφος πρόεδρος, δεν μπορείς να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Σίγουρα κάποιοι θα είναι πάντα στη λογική τού «όλα ή τίποτα» και θα περιμένουν τις συνθήκες να ωριμάσουν, κάνοντας αναλύσεις. Θα γκρινιάζουν ότι είναι ενσωματωμένη κάθε προσπάθεια για μικρές ή μεγάλες ανατροπές και θα περιμένουν κάτι που δεν θα έρχεται ποτέ. Αλλά βέβαια δεν γίνεται να υπάρξει αριστερή διακυβέρνηση χωρίς να έρθει σε ρήξη με κατεστημένες καταστάσεις και συμφέροντα. Άρα και κάποιοι άλλοι δεν θα είναι ευχαριστημένοι. Δεν γίνεται πολιτική αλλαγή χωρίς πολιτικές συγκρούσεις.
Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι αν επιχειρηθεί να γίνει το καλύτερο δυνατόν για τον λαό, έχοντας ταυτόχρονα ως κόκκινη γραμμή το να μην υπάρχουν καθόλου συγκρούσεις με τα συμπλέγματα συμφερόντων που λυμαίνονται τον τόπο, τότε ο αγώνας θα είναι χαμένος και το αποτέλεσμα καταστροφικό. Αν φτάσουμε, κινούμενοι με τις καλύτερες τον προθέσεων, να έχουμε μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που να ασκεί πολιτική σαν να ήταν μια κυβέρνηση με κορμό τη ΔΗΜ.ΑΡ., το εγχείρημα θα είναι καταδικασμένο και θνησιγενές. Ο λαός θα έδιωχνε μια τέτοια κυβέρνηση μέσα σε λίγους μήνες. Και πολύ καλά θα μας έκανε!

* Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό