Ο αγώνας στην ΕΡΤ –και η θερμή απήχηση που βρήκε στα πλατιά λαϊκά στρώματα– ήταν το φυτίλι που προκάλεσε τη διάλυση της ανεκδιήγητης τρικομματικής κυβέρνησης των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Όμως τα εκρη­κτι­κά στα θε­μέ­λια της τρι­κομ­μα­τι­κής είχε συσ­σω­ρεύ­σει η απο­τυ­χία της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής της, η πα­τα­γώ­δης διά­ψευ­ση του successstory, που –με βάση τους «αυ­το­μα­τι­σμούς» των μνη­μο­νί­ων– οδη­γεί ήδη στην υπο­χρέ­ω­ση για πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας ύψους, του­λά­χι­στον, 4 δισ. ευρώ.
Αυτή η γνώση –ότι το κυ­βερ­νη­τι­κό κα­ρά­βι κιν­δυ­νεύ­ει να βυ­θι­στεί στα βρά­χια της λαϊ­κής οργής– έκανε τον Φ. Κου­βέ­λη να το εγκα­τα­λεί­ψει στα γρή­γο­ρα, πα­ρό­τι μέχρι χθες το εξυ­μνού­σε ως το μο­να­δι­κό μέσο για τη σω­τη­ρία του λαού και της χώρας.
Η πο­λι­τι­κή κρίση που ακο­λού­θη­σε, είχε δύο πι­θα­νές διε­ξό­δους: Είτε την κα­τάρ­ρευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά και την προ­σφυ­γή στις κάλ­πες, είτε την από­πει­ρα «μνη­μο­νια­κής ανα­σύν­θε­σης» της κυ­βέρ­νη­σης, με βάση τις δυ­νά­μεις των ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ. Με πα­ρέμ­βα­ση των ντό­πιων κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων –που εκ­δη­λώ­θη­κε με τις ωμές δια­τα­γές που έδω­σαν μέσω των ΜΜΕ– αλλά και των δα­νει­στών –με τις απει­λές της τρόι­κας και τις δη­λώ­σεις Μέρ­κελ-Σόι­μπλε– επι­λέ­χθη­κε ο δεύ­τε­ρος δρό­μος.
Ο Ευάγγ. Βε­νι­ζέ­λος –που ανα­δεί­χθη­κε ως ο «αρ­χι­τέ­κτο­νας» της δι­κομ­μα­τι­κής λύσης– επι­χεί­ρη­σε να πα­ρου­σιά­σει τη νέα κυ­βέρ­νη­ση ως «μα­κράς πνοής», συ­γκρί­νο­ντάς την με τις κυ­βερ­νή­σεις «με­γά­λου συ­να­σπι­σμού» με­τα­ξύ Δε­ξιάς και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας.
Η σύ­γκρι­ση είναι άσχε­τη. Ο «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός», π.χ. στη Γερ­μα­νία, έγινε από τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες και τους χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες στην εποχή που τα κόμ­μα­τά τους δια­τη­ρού­σαν πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­σμό και επιρ­ροή, κα­τορ­θώ­νο­ντας να επι­βά­λουν μα­κρό­πνοα αντι­δρα­στι­κά προ­γράμ­μα­τα, όπως η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη «ατζέ­ντα 2010» του τότε κα­γκε­λα­ρί­ου Σρέ­ντερ.
Τόσο η ση­με­ρι­νή ΝΔ, όσο και το ση­με­ρι­νό ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν καμιά τέ­τοια δυ­να­μι­κή: έχο­ντας πε­ρά­σει μέσα από τις μυ­λό­πε­τρες της κρί­σης και των μνη­μο­νί­ων, είναι πλέον τα απο­μει­νά­ρια ενός πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος σε απο­σύν­θε­ση. Ακόμα και το φι­λι­κό, προς τους Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λο, «Βήμα», ένα μόλις 24ωρο μετά τον ανα­σχη­μα­τι­σμό, έκανε λόγο για «κυ­βέρ­νη­ση κομ­μα­τι­κών συμ­βι­βα­σμών που δεν εμπνέ­ει και δεν πεί­θει». Τόσο «μα­κράς πνοής» είναι η νέα συ­γκυ­βέρ­νη­ση…
Η δι­κομ­μα­τι­κή εκ­δο­χή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά θα απο­δει­χθεί πιο αδύ­να­μη και πιο ευά­λω­τη από την προη­γού­με­νη τρι­κομ­μα­τι­κή. Όμως αυτό δεν ση­μαί­νει ότι δεν θα είναι μια πολύ επι­κίν­δυ­νη κυ­βέρ­νη­ση. Γιατί δια­μορ­φώ­νει μια ιδιαί­τε­ρα επι­θε­τι­κή ατζέ­ντα.
Φυγή μπρο­στά
Οι τέσ­σε­ρεις υπουρ­γοί-κα­μι­κά­ζι του Σα­μα­ρά ανα­δει­κνύ­ουν τις προ­θέ­σεις και τις αιχ­μές του προ­γράμ­μα­τός του.
Ο Κυ­ριά­κος Μη­τσο­τά­κης, που ποτέ δεν έκρυ­ψε το μίσος του προς τους δη­μό­σιους υπάλ­λη­λους, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τη Δη­μό­σια Διοί­κη­ση, θα επι­χει­ρή­σει την από­λυ­ση 12.500 ερ­γα­ζο­μέ­νων σε κα­θε­στώς «μο­νι­μό­τη­τας» μέσα στον επό­με­νο μήνα! Αν αυτό το ρε­σάλ­το επι­τύ­χει, τότε θα έχουν τεθεί οι βά­σεις για μια δρα­στι­κή μεί­ω­ση της απα­σχό­λη­σης στο δη­μό­σιο στα επό­με­να χρό­νια, όπως ακρι­βώς προ­βλέ­πει το μνη­μό­νιο.
Ο Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης, ανα­λαμ­βά­νο­ντας τη Δη­μό­σια Υγεία, έχει ως πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα να σφά­ξει στο γό­να­το τον ΕΟΠΥΥ. Ο Ορ­γα­νι­σμός, που πλέον στη­ρί­ζει την πε­ρί­θαλ­ψη σχε­δόν όλων των ασφα­λι­σμέ­νων, θα κλεί­σει τη χρο­νιά με «έλ­λειμ­μα» κοντά στα 2,5 δισ. ευρώ. Το πάρτι των φαρ­μα­κο­βιο­μη­χά­νων και των εμπό­ρων υπη­ρε­σιών υγεί­ας σε βάρος των δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων και των ασφα­λι­στι­κών τα­μεί­ων θα πρέ­πει, λέει, να πλη­ρω­θεί τώρα με βά­ναυ­ση υπο­βάθ­μι­ση των δι­καιω­μά­των των ασφα­λι­σμέ­νων. Ταυ­τό­χρο­να, ο αγα­πη­μέ­νος των εφο­πλι­στών ακρο­δε­ξιός θα έχει να προ­χω­ρή­σει με βήμα ταχύ τις «συγ­χω­νεύ­σεις» –δη­λα­δή τα κλει­σί­μα­τα– δη­μό­σιων νο­σο­κο­μεί­ων, ανοί­γο­ντας ακόμα πα­ρα­πέ­ρα το δρόμο για τους ιδιώ­τες κλι­νι­κάρ­χες…
Ο Χαραλ. Αθα­να­σί­ου, δια­δε­χό­με­νος τον Ρου­πα­κιώ­τη στο υπουρ­γείο Δι­καιο­σύ­νης, θα έχει να ευ­θυ­γραμ­μί­σει τους δι­κα­στές και τα δι­κα­στή­ρια με τους νέους ρυθ­μούς επι­τά­χυν­σης της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής, δια­σφα­λί­ζο­ντας ότι δεν θα υπάρ­χουν «χα­λα­ρό­τη­τες» που θα μπο­ρού­σαν να διευ­κο­λύ­νουν τις ερ­γα­τι­κές δυ­νά­μεις και τα λαϊκά αι­τή­μα­τα. Οι χει­ρι­σμοί του στο αντι­ρα­τσι­στι­κό νο­μο­σχέ­διο απο­δει­κνύ­ουν ότι είναι ο κα­τάλ­λη­λος άν­θρω­πος στην κα­τάλ­λη­λη θέση.
Τέλος, ο Π. Καψής, ένας με­γα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φος στο ΔΟΛ –πα­λιό­τε­ρα– και στον Πή­γα­σο –σή­με­ρα– ανα­λαμ­βά­νει την ΕΡΤ, αλλά και τη ρύθ­μι­ση των σχέ­σε­ων της κυ­βέρ­νη­σης με τους με­γα­λο­εκ­δό­τες. Είναι σαν να ανά­λα­βαν τη δου­λειά ο Ψυ­χά­ρης και ο Μπό­μπο­λας αυ­το­προ­σώ­πως…
Αυτοί οι υπουρ­γοί, αλλά και οι αμε­τα­κί­νη­τοι μνη­μο­νια­κό­τε­ροι της τρόι­κας Στουρ­νά­ρας και Βρού­τσης, όπως και ο υπουρ­γός «πυγ­μής» Δέν­διας, πε­ρι­γρά­φουν με τον κα­λύ­τε­ρο τρόπο τις πραγ­μα­τι­κές προ­θέ­σεις των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου. Και αυτές είναι η κή­ρυ­ξη ενός «πο­λέ­μου τα­χύ­τη­τας» ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους και τα κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα. Το φε­τι­νό κα­λο­καί­ρι θα απο­δει­χθεί κρί­σι­μο για τον κόσμο μας, για όλους όσους ζουν από τη δου­λειά.
Αξί­ζει πάντα να θυ­μό­μα­στε ότι οι προ­θέ­σεις δεν ταυ­τί­ζο­νται με τις δυ­να­τό­τη­τες. Και οι δυ­να­τό­τη­τες των δύο ση­με­ρι­νών κυ­βερ­νη­τι­κών κομ­μά­των βγαί­νουν τραυ­μα­τι­σμέ­νες από τον πρό­σφα­το κύκλο της πο­λι­τι­κής κρί­σης.
Στη ΝΔ η κα­ρα­τό­μη­ση του «φέ­ρελ­πι» κα­ρα­μαν­λι­κού Ευρυπ. Στυ­λια­νί­δη κρα­τά­ει ανοι­χτό το ζή­τη­μα με­τα­ξύ του επι­τε­λεί­ου Σα­μα­ρά και του κύ­κλου της πα­λαιό­τε­ρης ηγε­σί­ας του κόμ­μα­τος. Στο κόμμα της Δε­ξιάς, η συ­ζή­τη­ση για τη στρα­τη­γι­κή και τις συμ­μα­χί­ες είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να επα­νέλ­θει. Ο προ­σα­να­το­λι­σμός σε μια επι­θε­τι­κή Δεξιά, που αφή­νει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο στή­ρι­ξης ακόμα και στους νε­ο­να­ζί της Χρυ­σής Αυγής, δεν είναι εύ­κο­λα συμ­βα­τός με τον πα­ρα­δο­σια­κό προ­σα­να­το­λι­σμό στην κε­ντρο­δε­ξιά και στο «θε­σμι­κό» πλαί­σιο για την αντι­με­τώ­πι­ση των προ­βλη­μά­των. Οι δια­φω­νί­ες που εκ­δη­λώ­θη­καν με αφορ­μή τους χει­ρι­σμούς στην ΕΡΤ δεν θα είναι παρά ο πρό­λο­γος αυτής της συ­ζή­τη­σης.
Στο ΠΑΣΟΚ όλα είναι ακόμα πιο δύ­σκο­λα. Κατά την κρίση στην ΕΡΤ ακού­στη­καν πολ­λές φωνές στην Κ.Ο. που απαι­τού­σαν τη ρήξη με το Σα­μα­ρά. Η από­φα­ση του Βε­νι­ζέ­λου να εμπλα­κεί ακόμα πιο απο­φα­σι­στι­κά στη συ­γκυ­βέρ­νη­ση με το Σα­μα­ρά δη­μιουρ­γεί ολο­φά­νε­ρα ζή­τη­μα επι­βί­ω­σης του, κά­πο­τε ισχυ­ρού, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος. Ο Μιχ. Κα­χρι­μά­κης ανα­ρω­τή­θη­κε: «ποιο αλή­θεια θα είναι στις επό­με­νες εκλο­γές το ιδε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό πρό­ση­μο δια­φο­ρο­ποί­η­σης της Δη­μο­κρα­τι­κής Πα­ρά­τα­ξης από τη Δεξιά;». Ο Γ. Πα­να­γιω­τα­κό­που­λος έκανε λόγο για «πλήρη υπο­τα­γή της ση­με­ρι­νής ηγε­τι­κής ομά­δας του ΠΑΣΟΚ στην κε­ντρο­δε­ξιά». Και εί­μα­στε μόνο στην αρχή…
Ο Σα­μα­ράς και ο Βε­νι­ζέ­λος στη­ρί­ζουν με­γά­λο μέρος των ελ­πί­δων τους στη βο­ή­θεια από τους δα­νει­στές. Όμως το διε­θνές πε­ρι­βάλ­λον επι­δει­νώ­νε­ται με τα­χύ­τη­τα. Η Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής της ΕΕ, που ανα­με­νό­ταν ότι θα έδινε κρί­σι­μες απα­ντή­σεις στα ζη­τή­μα­τα του χρέ­ους και των τρα­πε­ζών, ου­σια­στι­κά ανέ­βα­λε τις απο­φά­σεις για το τέλος του 2013. Διε­θνείς Οίκοι και τρά­πε­ζες εκτι­μούν ότι μια επί­ση­μη χρε­ο­κο­πία της Ιτα­λί­ας (με χρέος πε­ρί­που 2 τρισ. ευρώ) είναι από πι­θα­νό­τα­τη ως ανα­πό­φευ­κτη.
Ο ΕΣΜ, ο ευ­ρω­παϊ­κός μη­χα­νι­σμός που τάχα δια­σφα­λί­ζει τη στα­θε­ρό­τη­τα των τρα­πε­ζών, δια­θέ­τει κε­φά­λαια της τάξης των 60 δισ. ευρώ, την ώρα που οι ανά­γκες «ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­σης» των τρα­πε­ζών στις χώ­ρες-μέ­λη της ΕΕ μπο­ρεί να φτά­σουν στα… 2 τρισ. ευρώ. Σε αυτό το κλίμα διε­θνούς ανα­σφά­λειας και αβε­βαιό­τη­τας, οι «FinancialTimes» εκτί­μη­σαν ότι το οι­κο­νο­μι­κό πρό­γραμ­μα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά οδη­γεί­ται με βε­βαιό­τη­τα στην απο­τυ­χία και –δι’ αυτής– επα­νέρ­χε­ται το σε­νά­ριο Grexit(της εξό­δου ή απο­βο­λής της χώρας από το ευρώ).
Σε αυτές τις συν­θή­κες, κα­θό­λου τυ­χαία, ο Θοδ. Πά­γκα­λος πα­ρο­μοί­α­σε τη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά με την κυ­βέρ­νη­ση του Θ. Σο­φού­λη. Την κυ­βέρ­νη­ση της νίκης των «εθνι­κών δυ­νά­με­ων» στον εμ­φύ­λιο πό­λε­μο, την κυ­βέρ­νη­ση που είχε ως ύψι­στο κα­θή­κον το τσά­κι­σμα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς.
Αρι­στε­ρά
Ακρι­βώς ως τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση πρέ­πει να την αντι­με­τω­πί­σει ο κό­σμος μας και η Αρι­στε­ρά τη ση­με­ρι­νή δι­κομ­μα­τι­κή των Σα­μα­ρά-Βε­νι­ζέ­λου.
Σαν μια κυ­βέρ­νη­ση που πρέ­πει να ανα­τρα­πεί το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τό. Πριν αυτή προ­λά­βει να προ­χω­ρή­σει το πρό­γραμ­μά της που οδη­γεί σε βα­θιές αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, σε υπο­νό­μευ­ση των κοι­νω­νι­κών συ­σχε­τι­σμών δύ­να­μης σε βάρος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και –κατά συ­νέ­πεια– σε αδια­νό­η­τες με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να πο­λι­τι­κές εκτρο­πές.
Μπρο­στά σε αυτές τις απει­λές η ενό­τη­τα στη δράση όλης της Αρι­στε­ράς είναι μο­νό­δρο­μος, η πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Με­τώ­που γί­νε­ται το υπο­χρε­ω­τι­κό υπό­βα­θρο για την ανα­γκαία νίκη. Οι εξε­λί­ξεις θα πάνε σε ακραία πό­λω­ση: Ή αυτοί, ή εμείς…