του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Αν σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής θα συνοδεύει πάντα τον Α. Σαμαρά ο χαρακτηρισμός «πρωθυπουργός μαύρης οθόνης», σε θεωρητικό πεδίο διεκδικεί κάτι ισάξιο. Πρόκειται για την εύρεση και διακήρυξη της «υπέρτατης ιδεολογίας». Αυτό το μέγα ζητούμενο από θεωρητικούς, φιλοσόφους και πολιτικούς όλων των εποχών... ξανανακαλύπτεται στην Ελλάδα. Και το όνομα αυτής «σωτηρία της πατρίδας».
Ας το επαναλάβουμε αρτιμελές προς άρση παρεξηγήσεων και εμπέδωση: «Η σωτηρία της πατρίδας είναι η υπέρτατη ιδεολογία. Για κάθε Ελληνα αυτή πρέπει να είναι η υπέρτατη ιδεολογία...» (τάδε έφη στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο). Αδικείται, βεβαίως, η νέα θεωρητική σύλληψη με τον περιορισμό της στους Ελληνες, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη συγκρότηση του δικομματικού κυβερνητικού σχήματος, εμφανίζεται εν πλήρει συγχύσει. Αναμειγνύει τον πατριωτισμό με τις ιδεολογίες, ηθικές και φιλοσοφικές κατηγορίες με την πολιτική, αξιακές αρχές με βραχύβιους κομματικούς υπολογισμούς, για να διατυπώσει ένα μεγαλοπρεπές ιδεολόγημα. Ενα κατεξοχήν αυθαίρετο και ανορθολογικό κατασκεύασμα χωρίς περιεχόμενο, αν εξαιρέσουμε τη λεκτική συρραφή.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την «κατασκευή» είναι τόσο παλιά όσο και το ρωμαϊκό αξίωμα «salus populi suprema lex estο» (η σωτηρία του λαού υπέρτατος νόμος ας είναι). Μόνο, που εδώ ταχυδακτυλουργικά μια διαχρονική, όσο και ταλαιπωρημένη «αρχή δικαίου», μεταβαπτίζεται σε ιδεολογία! Δηλαδή σε «μορφή πολιτικής, κοινωνικής ή ηθικής φιλοσοφίας με πρακτικό και θεωρητικό χαρακτήρα» (τρέχων ορισμός της ιδεολογίας).
Δεν θα άξιζε τον κόπο η ενασχόληση με μια ρητορική ταχυδακτυλουργία, αν δεν εγείρονταν υποψίες ότι πρόκειται για κάτι ευρύτερο. Η αρχή, στη δικαιική διάστασή της, ήταν απαξιωμένη από τις καταχρήσεις του παρελθόντος (χαρακτηριστική περίπτωση η χρήση της ως άλλοθι για την επιβολή της δικτατορίας του 1967-1974). Το ίδιο και πρόσφατα, όταν γίνονταν επικλήσεις της από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου, αλλά τα όποια μέτρα πάρθηκαν στο όνομά της οδήγησαν ακριβώς στο αντίθετο αποτέλεσμα. Η επανάληψή της, επομένως, δεν προσφερόταν.
Το εμπόδιο ξεπεράστηκε με... υπέρβαση. Τώρα πια, με την «υπέρτατη ιδεολογία», δεν επιτρέπεται μόνο η παραβίαση της νομιμότητας, για τη σωτηρία, δήθεν, της πατρίδας. Γίνονται ΟΛΑ επιτρεπτά στην άσκηση της εξουσίας. Πόσω μάλλον η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου...
Αν σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής θα συνοδεύει πάντα τον Α. Σαμαρά ο χαρακτηρισμός «πρωθυπουργός μαύρης οθόνης», σε θεωρητικό πεδίο διεκδικεί κάτι ισάξιο. Πρόκειται για την εύρεση και διακήρυξη της «υπέρτατης ιδεολογίας». Αυτό το μέγα ζητούμενο από θεωρητικούς, φιλοσόφους και πολιτικούς όλων των εποχών... ξανανακαλύπτεται στην Ελλάδα. Και το όνομα αυτής «σωτηρία της πατρίδας».
Ας το επαναλάβουμε αρτιμελές προς άρση παρεξηγήσεων και εμπέδωση: «Η σωτηρία της πατρίδας είναι η υπέρτατη ιδεολογία. Για κάθε Ελληνα αυτή πρέπει να είναι η υπέρτατη ιδεολογία...» (τάδε έφη στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο). Αδικείται, βεβαίως, η νέα θεωρητική σύλληψη με τον περιορισμό της στους Ελληνες, αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να δικαιολογήσει τη συγκρότηση του δικομματικού κυβερνητικού σχήματος, εμφανίζεται εν πλήρει συγχύσει. Αναμειγνύει τον πατριωτισμό με τις ιδεολογίες, ηθικές και φιλοσοφικές κατηγορίες με την πολιτική, αξιακές αρχές με βραχύβιους κομματικούς υπολογισμούς, για να διατυπώσει ένα μεγαλοπρεπές ιδεολόγημα. Ενα κατεξοχήν αυθαίρετο και ανορθολογικό κατασκεύασμα χωρίς περιεχόμενο, αν εξαιρέσουμε τη λεκτική συρραφή.
Τα υλικά που χρησιμοποιούνται για την «κατασκευή» είναι τόσο παλιά όσο και το ρωμαϊκό αξίωμα «salus populi suprema lex estο» (η σωτηρία του λαού υπέρτατος νόμος ας είναι). Μόνο, που εδώ ταχυδακτυλουργικά μια διαχρονική, όσο και ταλαιπωρημένη «αρχή δικαίου», μεταβαπτίζεται σε ιδεολογία! Δηλαδή σε «μορφή πολιτικής, κοινωνικής ή ηθικής φιλοσοφίας με πρακτικό και θεωρητικό χαρακτήρα» (τρέχων ορισμός της ιδεολογίας).
Δεν θα άξιζε τον κόπο η ενασχόληση με μια ρητορική ταχυδακτυλουργία, αν δεν εγείρονταν υποψίες ότι πρόκειται για κάτι ευρύτερο. Η αρχή, στη δικαιική διάστασή της, ήταν απαξιωμένη από τις καταχρήσεις του παρελθόντος (χαρακτηριστική περίπτωση η χρήση της ως άλλοθι για την επιβολή της δικτατορίας του 1967-1974). Το ίδιο και πρόσφατα, όταν γίνονταν επικλήσεις της από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου, αλλά τα όποια μέτρα πάρθηκαν στο όνομά της οδήγησαν ακριβώς στο αντίθετο αποτέλεσμα. Η επανάληψή της, επομένως, δεν προσφερόταν.
Το εμπόδιο ξεπεράστηκε με... υπέρβαση. Τώρα πια, με την «υπέρτατη ιδεολογία», δεν επιτρέπεται μόνο η παραβίαση της νομιμότητας, για τη σωτηρία, δήθεν, της πατρίδας. Γίνονται ΟΛΑ επιτρεπτά στην άσκηση της εξουσίας. Πόσω μάλλον η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου