Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Σε μια απελπισμένη και συμβολική προσπάθεια να δείξει ότι στον βάλτο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης και ότι το ιδεολόγημα του success story δεν αποτελεί μόνο επικοινωνιακό προϊόν για λαϊκή κατανάλωση, ο Αντώνης Σαμαράς υιοθέτησε στο συνέδριο της Ν.Δ το σλόγκαν «Νέα Ελλάδα».
Φυσικά αυτό το «Νέα Ελλάδα», εάν αναγνωστεί από την ανάποδη, έχει πραγματικό περιεχόμενο, καθώς οι αστικές πολιτικές της τελευταίας δεκαπενταετίας όντως δημιούργησαν μιαν άλλη Ελλάδα. Οχι όμως με το πρόσημο «Νέα», αλλά με το «Γηραιά». Μια Ελλάδα που, παρότι ανταποκρίνεται στο μεταδημοκρατικό μοντέλο πολιτικής αλλοτρίωσης των πολιτών, αποξένωσης των κομμάτων από τους ψηφοφόρους τους, με κυρίαρχο τον ρόλο των επιχειρήσεων και των πάσης φύσεως λόμπι, στην ουσία εκπροσωπεί έναν κόσμο παλιό, τουλάχιστον όσο ο καπιταλισμός στις πλέον πρωτόγονες μορφές του. Τότε που οι ανάγκες της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου επέβαλαν μια κοινωνική οργάνωση γυμνής ταξικής κυριαρχίας και καθολικής οικονομικής εκμετάλλευσης.
Από τον σημιτικό μύθο της «Ισχυρής Ελλάδας», ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για τη μόνη αναδιανομή που έγινε στην οκταετία του πρώην «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργού, αυτή της δημιουργίας των νέων τζακιών της διαπλοκής, μέχρι τον σημερινό μύθο της «Νέας Ελλάδας» και των δήθεν «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» του υπερσυντηρητικού πρωθυπουργού της Δεξιάς, κύλησε πολύ νερό. Κατά παράδοξο τρόπο όμως, αντί αυτό το ποτάμι να μας οδηγήσει (σύμφωνα με τα υπεσχημένα) στα καθαρά νερά των εκβολών στη θάλασσα και στον ανοιχτό ορίζοντα, μας οδήγησε (με μια ανάποδη πορεία) στις πηγές του πιο βρόμικου, στυγνού και αδίστακτου καπιταλισμού.
Μια κατάσταση όπου το δόγμα «λιγότερο κράτος» αποτελεί το πέπλο που σκεπάζει τη σταθερή και αυξανόμενη παράδοση των υπηρεσιών και των αγαθών αυτού του κράτους στα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσω των απευθείας ιδιωτικοποιήσεων ή των κατ’ ευφημισμόν Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), όπου οι ιδιώτες απλώς εκμεταλλεύονται την τεχνογνωσία και την υποδομή του Δημοσίου για να παράξουν ιδιωτικό κέρδος.
Η λαϊκή πλειοψηφία έχει ανάγκη σήμερα όχι μόνο την «αρνητική μορφή κινητοποίησης» (διαμαρτυρίες, πορείες, καταγγελίες κ.λπ.), αλλά κυρίως τη «θετική συμμετοχή» των πολιτών, με τη διαμόρφωση συλλογικών αιτημάτων, ταυτοτήτων και διαδικασιών που θα οδηγούν σταδιακά σε νέες μορφές αυτοσυνείδησης και αυτονομίας. Που θα αμφισβητούν σε όλο και περισσότερα πεδία της καθημερινής ζωής τα μυθεύματα, τις αξίες, τα πρότυπα και τις ιεραρχικές δομές μιας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που παράγει (για να παραφράσουμε τον Μαρξ) απ’ όλους τους πόρους της την αλλοτρίωση και την υποταγή.
Η «Νέα Ελλάδα» των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου είναι μια ιστορική ύβρις. Μια προσπάθεια των ίδιων των υβριστών να εμφανιστούν ως ο από μηχανής Θεός που θα λυτρώσει την κοινωνία και θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ομως το μόνο που διαθέτουν από τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας είναι το «δι’ ελέου και φόβου», με τα οποία επιχειρούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Σε μια απελπισμένη και συμβολική προσπάθεια να δείξει ότι στον βάλτο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης και ότι το ιδεολόγημα του success story δεν αποτελεί μόνο επικοινωνιακό προϊόν για λαϊκή κατανάλωση, ο Αντώνης Σαμαράς υιοθέτησε στο συνέδριο της Ν.Δ το σλόγκαν «Νέα Ελλάδα».
Φυσικά αυτό το «Νέα Ελλάδα», εάν αναγνωστεί από την ανάποδη, έχει πραγματικό περιεχόμενο, καθώς οι αστικές πολιτικές της τελευταίας δεκαπενταετίας όντως δημιούργησαν μιαν άλλη Ελλάδα. Οχι όμως με το πρόσημο «Νέα», αλλά με το «Γηραιά». Μια Ελλάδα που, παρότι ανταποκρίνεται στο μεταδημοκρατικό μοντέλο πολιτικής αλλοτρίωσης των πολιτών, αποξένωσης των κομμάτων από τους ψηφοφόρους τους, με κυρίαρχο τον ρόλο των επιχειρήσεων και των πάσης φύσεως λόμπι, στην ουσία εκπροσωπεί έναν κόσμο παλιό, τουλάχιστον όσο ο καπιταλισμός στις πλέον πρωτόγονες μορφές του. Τότε που οι ανάγκες της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου επέβαλαν μια κοινωνική οργάνωση γυμνής ταξικής κυριαρχίας και καθολικής οικονομικής εκμετάλλευσης.
Από τον σημιτικό μύθο της «Ισχυρής Ελλάδας», ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για τη μόνη αναδιανομή που έγινε στην οκταετία του πρώην «εκσυγχρονιστή» πρωθυπουργού, αυτή της δημιουργίας των νέων τζακιών της διαπλοκής, μέχρι τον σημερινό μύθο της «Νέας Ελλάδας» και των δήθεν «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» του υπερσυντηρητικού πρωθυπουργού της Δεξιάς, κύλησε πολύ νερό. Κατά παράδοξο τρόπο όμως, αντί αυτό το ποτάμι να μας οδηγήσει (σύμφωνα με τα υπεσχημένα) στα καθαρά νερά των εκβολών στη θάλασσα και στον ανοιχτό ορίζοντα, μας οδήγησε (με μια ανάποδη πορεία) στις πηγές του πιο βρόμικου, στυγνού και αδίστακτου καπιταλισμού.
Μια κατάσταση όπου το δόγμα «λιγότερο κράτος» αποτελεί το πέπλο που σκεπάζει τη σταθερή και αυξανόμενη παράδοση των υπηρεσιών και των αγαθών αυτού του κράτους στα επιχειρηματικά συμφέροντα μέσω των απευθείας ιδιωτικοποιήσεων ή των κατ’ ευφημισμόν Συμπράξεων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ), όπου οι ιδιώτες απλώς εκμεταλλεύονται την τεχνογνωσία και την υποδομή του Δημοσίου για να παράξουν ιδιωτικό κέρδος.
Η λαϊκή πλειοψηφία έχει ανάγκη σήμερα όχι μόνο την «αρνητική μορφή κινητοποίησης» (διαμαρτυρίες, πορείες, καταγγελίες κ.λπ.), αλλά κυρίως τη «θετική συμμετοχή» των πολιτών, με τη διαμόρφωση συλλογικών αιτημάτων, ταυτοτήτων και διαδικασιών που θα οδηγούν σταδιακά σε νέες μορφές αυτοσυνείδησης και αυτονομίας. Που θα αμφισβητούν σε όλο και περισσότερα πεδία της καθημερινής ζωής τα μυθεύματα, τις αξίες, τα πρότυπα και τις ιεραρχικές δομές μιας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που παράγει (για να παραφράσουμε τον Μαρξ) απ’ όλους τους πόρους της την αλλοτρίωση και την υποταγή.
Η «Νέα Ελλάδα» των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου είναι μια ιστορική ύβρις. Μια προσπάθεια των ίδιων των υβριστών να εμφανιστούν ως ο από μηχανής Θεός που θα λυτρώσει την κοινωνία και θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Ομως το μόνο που διαθέτουν από τον αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας είναι το «δι’ ελέου και φόβου», με τα οποία επιχειρούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο «την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου