Η κυβέρνηση Σαμαρά συνεχίζει τη δουλειά της με μεγάλη επιτυχία παρά τους ελιγμούς της σε σκοπέλους -μικρούς ή μεγάλους- που συναντά στον δρόμο της. Όταν κοιτάς εκεί που θες να πας και δεν πας εκεί που κοιτάς, τότε δεν υπάρχει αλλαγή στρατηγικής, αλλά τακτικοί ελιγμοί που συνεχίζουν να σε πηγαίνουν προς στον στόχο. Μέχρι βέβαια να υψωθεί το πελώριο αδιαπέρατο τείχος που δε σε αφήνει ούτε να κοιτάξεις ούτε να περάσεις. Αλλά το σχέδιό τους απλώνεται σε όλα τα επίπεδα και γι' αυτό είναι αναγκαίο να έχουμε τα μάτια μας ορθάνοικτα - παντού.
Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο Σαμαράς έχει σχέδιο.
Εικόνα πρώτη. Κύριος 60 χρόνων, άνεργος. Οι σχέσεις του με την οικογένειά του ανύπαρκτες, εισόδημα μηδενικό και η μόνη του εξασφάλιση ήταν η υπόσχεση της ιδιοκτήτριας του σπιτιού που έμενε χωρίς να καταβάλει ενοίκιο, ότι μπορεί να μείνει εκεί όσο. Το όσο αυτό όμως τελείωσε γιατί και η ίδια δεν μπορούσε να πληρώνει τα χαράτσια και αναγκάστηκε να πουλήσει το διαμέρισμα όσο - όσο. Και μαζί με το όσο τελείωσε και η στέγη του κυρίου. Ο νεοάστεγος σκέφτηκε να πάει πρώτα από την ΕΡΤ (με τα πόδια από το κέντρο, γιατί δεν είχε χρήματα για εισιτήριο) όπου θα έβρισκε κόσμο και ασφάλεια, ό,τι δηλαδή σε κάνει να νιώθεις ένας δημόσιος χώρος υπό κατάληψη. Το κρύο όμως δύσκολο στην Αγία Παρασκευή - δεν ήταν συνηθισμένος ο άνθρωπος. Μετά από προσπάθειες βρέθηκε μια προσωρινή λύση (εκτός προφανώς των λίγων και εγκαταλελειμμένων κρατικών δομών). Η εικόνα με γεμίζει οργή.
Λίγο παρακάτω, η δεύτερη εικόνα. Ένας αγωνιστής, που δεν ακολούθησε το greek dreem της μεταπολίτευσης (κυνήγα τα λεφτά κι εγώ -δικομματισμός - είμαι εδώ), αλλά επέλεξε να αγωνιστεί, με τον τρόπο που επέλεξε. Βρίσκεται 33 μέρες σε απεργία πείνας. Δηλαδή σιγοαυτοκτονεί. Σιγοδολοφονείται καλύτερα. Ενώ, για τον ίδιο λόγο, ο πιστός ακόλουθος του ελληνικού ονείρου Καραμπέρης απολαμβάνει τη θαλπωρή του συστήματος που υπηρέτησε πιστά και βρίσκεται σπίτι του. Η εικόνα με γεμίζει οργή.
Και χαίρομαι πολύ για αυτό.
Έχει σχέδιο ο Σαμαράς. Λέγεται μιθριδατισμός. Συνήθεια.
Μιθριδατισμός αποκαλείται η πρακτική της αυτοπροστασίας από τη δράση ενός δηλητήριου μέσω της σταδιακής αυτοχορήγησης σε μη θανατηφόρες δόσεις.
Ο όρος προέρχεται από τον Μιθριδάτη, βασιλιά του Πόντου ο οποίος εξαιτίας του μεγάλου φόβου του μήπως τον δηλητηριάσουν χορηγούσε στον εαυτό του βαθμιαία αυξανόμενες μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου, ώστε να αναπτύξει τελικά ανοσία.
Έχει σχέδιο ο Σαμαράς. Να συνηθίσουμε - να δεχτούμε: την ανεργία, τους άστεγους, τους απολυμένους, τους νεκρούς μετανάστες - εργάτες, τις ειδικές οικονομικές ζώνες, τους φίλους και τις φίλες μας στο εξωτερικό, το κλείσιμο σχολείων - νοσοκομείων, τις μαζικές απολύσεις, το κλείσιμο χώρων δουλειάς, τους μπάτσους παντού, την πρέζα παντού (αφού πάει μαζί με τους μπάτσους), τις μπάρες στα ΜΜΜ. Να συνηθίσουμε κατασχέσεις σπιτιών για 1.000 ευρώ. Να συνηθίσουμε ότι κάθε διαφορετικότητα θα αντιμετωπίζει τα κοντάρια της Χρυσής Αυγής. Να συνηθίσουμε ότι η δημοκρατία των φτωχών δεν βοηθάει στον στόχο τους.
Να μην συνηθίσουμε το σχέδιο τους. Να απλώσουμε το δικό μας σχέδιο παντού. Σε κάθε γειτονιά, σε όλη την Ελλάδα, ο κόσμος αντιδρά και οργανώνεται. Μέσω των δομών αλληλεγγύης απλώνει τείχος προστασίας στην ανθρωπιστική κρίση και δημιουργεί χώρους υποδοχής και δημοκρατίας. Στη συρρίκνωση του δημόσιου χώρου η αυθόρμητη απάντηση είναι η δημιουργία αυτο-οργανωμένων πειραμάτων αλληλεγγύης που στηρίζουν, εμπλέκουν, αντιδρούν, αγωνίζονται για την ανατροπή των μνημονικών πολιτικών.
Να μην αποκτήσουμε ανοσία λοιπόν. Να χαιρόμαστε που στεναχωριόμαστε και οργιζόμαστε και να το δείχνουμε με κάθε τρόπο.
Να μην ποινικοποιήσουμε την οργή μας, να μη συνηθίσουμε στις δόσεις του σχεδίου τους. Να μη συνηθίσουμε την πολιτική τους. Γιατί τη συνήθειά σου δεν την ανατρέπεις - τη συνηθίζεις.
* Ο Γιάννης Μπάρκας είναι μέλος στους Νέους/ες ΣΥΡΙΖΑ Αμπελοκήπων - Γκύζη