Του Γιάννη Σχίζα, απο την Αυγη...
Η ναζιστική Γερμανία έφτιαχνε «υποβρύχια τσέπης», η σύγχρονη Γερμανία επινοεί mini jobs (μικροεργασίες) -που συνιστούν κάτι μερικότερο και από αυτήν τη «μερική απασχόληση»-, ενώ επίσης πρωτοστατεί στο καθεστώς εργασίας «1 ευρώ την ώρα»... Σε σχετικό άρθρο της Βάλιας Μπαζού, διαβάζω ακόμη και πιο τρομερά πράγματα, όπως λ.χ. για την απασχόληση με 0 (ολογράφως: μηδέν!) ευρώ την ώρα, που αφορά τους απασχολούμενους στην τοποθέτηση προϊόντων σε σακούλες με αντίτιμο το φιλοδώρημα των πελατών! Κι αυτό με κάνει να σκέφτομαι το άκρον άωτο της μισθωτής εργασίας εν καπιταλισμώ, που είναι η μισθοδοσία τού εργοδότη από τον εργαζόμενο...
Η σύγχρονη Γερμανία κρύβει με λογιστικά τρικ την ανεργία πίσω από στρατιές «ανθυποεργαζομένων» - όπως ακριβώς έκρυβε την επιθετική της ισχύ στους ωκεανούς με ναυπηγικές καινοτομίες. Και από την άλλη πλευρά παραδίδει ανά τας Ευρώπας μαθήματα δημόσιας διαφάνειας, έχοντας πιαστεί επ' αυτοφώρω να μετέρχεται αθέμιτα μέσα. Προφανώς, η πρακτική της εντάσσεται στο νεοφιλελεύθερο πρόταγμα της «θεραπευτικής» εξαθλίωσης χωρών και εργαζομένων, με όσα, ορατά, και αόρατα την ακολουθούν.
Όσον αφορά τα ορατά, προέχει η λογιστική της επιβίωσης, που επιβάλλει στον νοτιοευρωπαϊκό και ειδικά στον ελληνικό, ιδιωτικό και δημόσιο, λόγο: Οι άνθρωποι μετά μανίας μετρούν και το τελευταίο διαθέσιμο ευρώ, υπολογίζουν δόσεις, προθεσμίες, φώτα, εφορίες, χρεωστούμενα και οφειλόμενα , μικροευκαιρίες, εξοικονομήσεις - άλλοτε σοβαρές και άλλοτε της πλάκας. Υπό καθεστώς ανεργίας, υποχρεωτικής συνταξιοδότησης ή ψιλοαπασχόλησης, υπάρχει πλέον περίσσεια χρόνου - μόνο που ο χρόνος αυτός είναι αγχωτικός, «ρυπασμένος» όπως θα έλεγε ο οικολόγος Τζον Γουάιτλεγκ, τοξικός όσο κάποια ομόλογα, με το όνομα αλλά όχι τη χάρη του ελεύθερου χρόνου...
Στις τρέχουσες συνθήκες, η εργασία και η λογιστική της επιβίωσης εγκαθίστανται δραματικά στο επίκεντρο της προσωπικής ζωής, διαψεύδοντας κάποιες θέσεις του Αντρέ Γκορζ και άλλων ριζοσπαστών «πολιτοικολόγων» της δεκαετίας του '70 - για τη δυνατότητα μερικής αυτοδιαχείρισης του χρόνου εργασίας, που θα απελευθέρωνε τις δημιουργικές δυνάμεις των εργαζομένων.
Η ζημιά όμως είναι μεγαλύτερη από αυτήν που φαίνεται ο επισφαλής εργαζόμενος της νέας εποχής με τον ανελεύθερο χρόνο μοιάζει με τον εργαζόμενο του πρώιμου καπιταλισμού με τον ανύπαρκτο χρόνο. Μέσα στο νέο καθεστώς χρονορύπανσης, η δυνατότητα της διευρυμένης γνώσης, της σύζευξης εργασίας και διανόησης, της ερασιτεχνικής δημιουργίας, της διά βίου λαϊκής παιδείας, απειλείται με εξάλειψη...
Ανοίγει πλέον ο δρόμος για πολιτιστικά ζόμπι: Για έναν στείρο και αυτοαναφορικό ακαδημαϊσμό, για τη λογική της αυθεντίας και της από καθέδρας παρουσίας στα δημόσια πράγματα, για γνωσιολογικά ιερατεία. Έστω και υπό συνθήκες κυριαρχίας ενός δημοκρατικού επικοινωνιακού μέσου, όπως το Διαδίκτυο...