Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Οποιος κοιτάξει εικόνες και σκηνές από το αιματηρό δράμα που συνεχίζεται στην πλατεία Ταχρίρ και σε άλλα μέρη της Αιγύπτου, διαπιστώνει με μια αρχική έκπληξη ότι οι εικονιζόμενοι είναι σχεδόν όλοι άντρες. Τι άραγε συμβαίνει; Μήπως οι Αιγύπτιες αδιαφορούν για τον αγώνα που δίνουν οι άντρες και τα αδέρφια τους ή μήπως πάλι, αν και συμπάσχουν, παραμένουν κλεισμένες στο σπίτι τους, υπακούοντας στον παραδοσιακό ισλαμικό και όχι μόνον κανόνα που θέλει την τίμια γυναίκα θαμμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της;
Τίποτε από όλα αυτά. Ο πιθανότερος λόγος που κρατά τις Αιγύπτιες κλεισμένες στα σπίτια τους είναι ο τρόμος μπροστά όχι μόνον και τόσο στην όποια βία και στον θάνατο, αλλά και μπροστά στην πολύ ειδική και επαίσχυντη μορφή βίας που ισοδυναμεί με ηθικό θάνατο και που είναι ο βιασμός. Αλλεπάλληλα περιστατικά βιασμών μάς φτάνουν από την Αίγυπτο όπου κάποιοι άντρες (ισλαμιστές, δυνάμεις καταστολής, παρακρατικοί ή όποιοι άλλοι;) τιμωρούν με τον τρόπο αυτό τις «πόρνες» που τολμούν να κατέβουν στον δρόμο αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους.
Ανατρέχοντας τον μύθο και την Ιστορία, διαπιστώνουμε ότι ο βιασμός είναι τρόπον τινά ένα αναφαίρετο δικαίωμα -για να μην πούμε υποχρέωση- των στρατών, των συμμοριών ή και μεμονωμένων ατόμων που υπερισχύουν σε μια σύγκρουση. Οσο για τη γυναίκα που τον υφίσταται, το καλύτερο γι” αυτήν, αν πιστέψουμε το γνωστό ψευδο-ιστορικό ανέκδοτο, είναι «να χαλαρώσει και να το ευχαριστηθεί», αφού, όπως όλοι και όλες ξέρουμε, οι γυναίκες κατά βάθος λατρεύουμε τη βία που μας ασκείται. Να μην πω ότι είμαστε πλασμένες γι” αυτήν.
Εννοείται ότι στο πλαίσιο της εξίσωσης των φύλων, βιασμοί αντρών από άλλους άντρες, με ή χωρίς τη συνέργεια θηλυκών δημίων, λυκόσκυλων κ.λπ. είναι κάτι που γνωρίσαμε στο Ιράκ, στις διαβόητες φυλακές Αμπού Γκράιμπ της Βαγδάτης, στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική και στην ίδια την Ελλάδα κατά την αλήστου μνήμης εποχή της χούντας. Με ένα λόγο, ο βιασμός είναι κάτι που κυριαρχεί στην καταπίεση του γυναικείου φύλου, αλλά δεν γνωρίζει φραγμούς φύλου, εθνότητας, τάξης, περιοχής ή εποχής.
Τι να συμβαίνει όμως στις ψυχές των θυμάτων βιασμού που τυχόν επιζούν βιολογικά; Ο Αλγερινός ψυχαναλυτής και αγωνιστής της απελευθέρωσης του λαού του από τον αποικιοκρατικό ζυγό Φραντς Φανόν στο βιβλίο του «Της Γης οι κολασμένοι» περιγράφει ότι τα βαρύτατα ψυχικά τραύματα των βασανισμένων και βιασμένων γυναικών της Αλγερίας δεν υποχώρησαν παρά όταν αυτές εντάχθηκαν στην ένοπλη αντίσταση για να ασκήσουν βία ενάντια στους βιαστές τους.
Χτες και σήμερα, αλλού όπως και εδώ, ο βιασμός, γυναικών, ανδρών όπως και ολόκληρων λαών, είναι η καλύτερη εγγύηση ότι ο κύκλος της συμβολικής και της υλικής βίας δεν θα κλείσει ποτέ. Ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Μπακούνιν, ούτε ο Φρόιντ μπορούν ίσως να βοηθήσουν αποτελεσματικά σ’ αυτό. Η βία διαλέγει συχνά τα ανεξιχνίαστα, τα ιερά μονοπάτια της σεξουαλικότητας, για να κρατήσει τον άνθρωπο καθηλωμένο σε έναν ανοργασμικό κόσμο.
Οποιος κοιτάξει εικόνες και σκηνές από το αιματηρό δράμα που συνεχίζεται στην πλατεία Ταχρίρ και σε άλλα μέρη της Αιγύπτου, διαπιστώνει με μια αρχική έκπληξη ότι οι εικονιζόμενοι είναι σχεδόν όλοι άντρες. Τι άραγε συμβαίνει; Μήπως οι Αιγύπτιες αδιαφορούν για τον αγώνα που δίνουν οι άντρες και τα αδέρφια τους ή μήπως πάλι, αν και συμπάσχουν, παραμένουν κλεισμένες στο σπίτι τους, υπακούοντας στον παραδοσιακό ισλαμικό και όχι μόνον κανόνα που θέλει την τίμια γυναίκα θαμμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της;
Τίποτε από όλα αυτά. Ο πιθανότερος λόγος που κρατά τις Αιγύπτιες κλεισμένες στα σπίτια τους είναι ο τρόμος μπροστά όχι μόνον και τόσο στην όποια βία και στον θάνατο, αλλά και μπροστά στην πολύ ειδική και επαίσχυντη μορφή βίας που ισοδυναμεί με ηθικό θάνατο και που είναι ο βιασμός. Αλλεπάλληλα περιστατικά βιασμών μάς φτάνουν από την Αίγυπτο όπου κάποιοι άντρες (ισλαμιστές, δυνάμεις καταστολής, παρακρατικοί ή όποιοι άλλοι;) τιμωρούν με τον τρόπο αυτό τις «πόρνες» που τολμούν να κατέβουν στον δρόμο αγωνιζόμενες για την ελευθερία τους.
Ανατρέχοντας τον μύθο και την Ιστορία, διαπιστώνουμε ότι ο βιασμός είναι τρόπον τινά ένα αναφαίρετο δικαίωμα -για να μην πούμε υποχρέωση- των στρατών, των συμμοριών ή και μεμονωμένων ατόμων που υπερισχύουν σε μια σύγκρουση. Οσο για τη γυναίκα που τον υφίσταται, το καλύτερο γι” αυτήν, αν πιστέψουμε το γνωστό ψευδο-ιστορικό ανέκδοτο, είναι «να χαλαρώσει και να το ευχαριστηθεί», αφού, όπως όλοι και όλες ξέρουμε, οι γυναίκες κατά βάθος λατρεύουμε τη βία που μας ασκείται. Να μην πω ότι είμαστε πλασμένες γι” αυτήν.
Εννοείται ότι στο πλαίσιο της εξίσωσης των φύλων, βιασμοί αντρών από άλλους άντρες, με ή χωρίς τη συνέργεια θηλυκών δημίων, λυκόσκυλων κ.λπ. είναι κάτι που γνωρίσαμε στο Ιράκ, στις διαβόητες φυλακές Αμπού Γκράιμπ της Βαγδάτης, στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική και στην ίδια την Ελλάδα κατά την αλήστου μνήμης εποχή της χούντας. Με ένα λόγο, ο βιασμός είναι κάτι που κυριαρχεί στην καταπίεση του γυναικείου φύλου, αλλά δεν γνωρίζει φραγμούς φύλου, εθνότητας, τάξης, περιοχής ή εποχής.
Τι να συμβαίνει όμως στις ψυχές των θυμάτων βιασμού που τυχόν επιζούν βιολογικά; Ο Αλγερινός ψυχαναλυτής και αγωνιστής της απελευθέρωσης του λαού του από τον αποικιοκρατικό ζυγό Φραντς Φανόν στο βιβλίο του «Της Γης οι κολασμένοι» περιγράφει ότι τα βαρύτατα ψυχικά τραύματα των βασανισμένων και βιασμένων γυναικών της Αλγερίας δεν υποχώρησαν παρά όταν αυτές εντάχθηκαν στην ένοπλη αντίσταση για να ασκήσουν βία ενάντια στους βιαστές τους.
Χτες και σήμερα, αλλού όπως και εδώ, ο βιασμός, γυναικών, ανδρών όπως και ολόκληρων λαών, είναι η καλύτερη εγγύηση ότι ο κύκλος της συμβολικής και της υλικής βίας δεν θα κλείσει ποτέ. Ούτε ο Μαρξ, ούτε ο Μπακούνιν, ούτε ο Φρόιντ μπορούν ίσως να βοηθήσουν αποτελεσματικά σ’ αυτό. Η βία διαλέγει συχνά τα ανεξιχνίαστα, τα ιερά μονοπάτια της σεξουαλικότητας, για να κρατήσει τον άνθρωπο καθηλωμένο σε έναν ανοργασμικό κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου