Ένα από τα χέρια που κρατούσαν το μαχαίρι ήταν και το δικό σου, ανόητε....

Του Δημητρη Τσιριγωτη...

Σε σένα μιλάω ανόητε που χάρηκες που το μαχαίρι άρχισε επιτέλους να κόβει δημόσια κεφάλια ,όχι μόνο ιδιωτικά. «Επιτέλους δικαιοσύνη», αναφώνησες. «Γιατί να απολύονται μόνο του ιδιωτικού»; Και έχεις δίκιο ότι ,σχεδόν κανείς ,δεν νοιάστηκε όταν ήσουν εσύ ήσουν  σε αυτή τη θέση αλλά να είσαι σίγουρος όμως ότι και κανείς δεν είπε «καλά να πάθεις», κανείς δεν χάρηκε όπως εσύ τώρα. Μήπως αλήθεια πιστεύεις ότι μετά από αυτό θα σου δώσουν πίσω τη δουλειά σου ή ότι γλύτωσες εσύ για πάντα από την απόλυση;  Τώρα εγώ θέλω να ξέρεις ότι η επιθυμία σου πραγματοποιήθηκε και ότι ένα από τα χέρια που κίνησαν το μαχαίρι ήταν και το δικό σου. Μην αμφιβάλεις γι’ αυτό .Η γνώμη σου συνυπολογίστηκε .

Σε σένα μιλάω ανόητε που σε άκουσα  να λες «έλα μωρέ, αυτές οι 46 ειδικότητες  που καταργήθηκαν  δεν ήταν πραγματικά εκπαιδευτικοί». Πως τολμάς  να λες σε κάποιον ,την ώρα που βιώνει έναν επαγγελματικό θάνατο ότι δεν ήταν σαν και σένα με τη φοβερή σου ειδικότητα; Δηλαδή  τι διαφορετικό έκανε ,τόσα χρόνια , από σένα ;Μάθημα έκανε σε παιδιά ,όπως και εσύ. Τόσο απλά. Κράτα ,τώρα μόνο για τον εαυτό  σου το τίτλο του εκπαιδευτικού .Να ξέρεις όμως ότι την αξία του την έχεις χάσει, συνάδελφε. Για πόσο ακόμα θα σε λέω και συνάδελφο ,δεν ξέρω;

Σε σένα μιλάω ανόητε που χτες ανακουφίστηκες που πέταξαν άλλους από το πλοίο και όχι εσένα , και που νομίζεις ότι τη γλύτωσες .Σου έχω νέα, άκουσε  τα. Τώρα που πετάχτηκαν κάποιοι στη θάλασσα   το πλοίο άρχισε να γέρνει .Και όχι μόνο αυτό .Ρίξε μια ματιά και θα δεις πόσοι καρχαρίες έχουν μαζευτεί γύρω του. Ακόμα μπορείς να τους τραβήξεις πάλι απάνω στο πλοίο .Μη ξεχνάς ότι οι καρχαρίες θα φύγουν αν δεν μυριστούν αίμα .Μόνο εσύ μπορείς να τους σώσεις τώρα .Έχεις ευθύνη ,κάντο .Αλλιώς ετοιμάσου ,είσαι ο επόμενος .

Σε σένα μιλάω ανόητε που έχεις ξαπλώσει στη παραλία και έχεις χώσει και το κεφάλι σου στην άμμο για σιγουριά. Τίποτα δεν σε ακουμπάει ,είσαι  άρχοντας. Πριν φύγεις μέτρησες τα πράγματα στη βαλίτσα .Δεν ξέχασες τίποτα ,τις  δωδεκάδες σου ,τις οργανικές σου, τις αναθέσεις σου  .Έχεις προστασία. Έχεις υπολογίσει τα πάντα ,δεν μπορεί να πάθεις τίποτα. Η ομπρέλα  σε γλυτώνει από τον ήλιο ,η ξαπλώστρα από την άμμο, το ανεμιστηράκι από τη ζέστη .Ένα πράγμα  σου διέφυγε μόνο .Το Κύμα .

Σε σένα μιλάω ανόητε γονέα που έγνεψες ναι όταν ήθελαν να μου στερήσουν κάθε αντίδραση γι’ αυτό που θα ερχότανε .Και σου το έλεγα ότι καταλαβαίνω  την αγωνία των παιδιών αλλά εσύ πίστεψες άλλους  ότι νοιάζονται γι’ αυτά . Σου είχα ζητήσει να με καταλάβεις και να πάμε μερικές μέρες μετά τις πανελλαδικές .Μερικές μέρες σου ζήτησα , για ζωές ολόκληρες. Τώρα τι έχεις να πεις στα παιδιά των απολυμένων ;Εγώ όμως θα συνεχίσω να νοιάζομαι για τα παιδιά σου ,όχι για σένα   ̇ δεν σου αξίζει, αλλά για εκείνα ,μόνο για εκείνα.

Σε σένα μιλάω ανόητε συνάδελφε που ακόμα δεν λες να ξυπνήσεις .Που  λες ότι το μόνο που θέλεις είναι να κάνεις τη δουλειά σου ,αλλά εγώ ακούω δουλίτσα. Που ζητάς να αξιολογηθείς  επιτέλους για να ξεχωρίσεις .Που όταν σου λένε για συμμετοχή στα κοινά ,για αγώνα πετάς το γνωστό ‘’οι συνδικαλιστές φταίνε για όλα ‘’ και αθόρυβα απομακρύνεσαι. Που τη μόνη φορά που φώναξες απεργία ήταν όταν ήξερες ότι δεν θα γίνει. Που κοιτάς να σώσεις μόνο το τομάρι σου βάζοντας  στον εαυτό σου τίτλους :  ασεπίτης , ειδικός, των ΑΕΙ   ̇ τορπίλες στην ενότητα. Που τρέχεις δεξιά και αριστερά για να μαζέψεις προσόντα. Να είσαι έτοιμος όταν έρθει η ώρα της κρίσεως. Που δείχνεις με το δάχτυλο ποιοι πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα. Αλήθεια πως τολμάς να  διδάσκεις τα ιερά  στα παιδιά  ‘’ψωμί ,παιδεία , ελευθερία’’ και ‘’ελευθερία ή θάνατος’’ και εσύ έχεις ,από καιρό, σκύψει το κεφάλι;

Σε σένα μιλάω ανόητε συνδικαλιστή που έχεις επιλέξει το δίπολο για να υπάρχεις .Ο ένας πόλος που θέλει να με κοιμίσει  και ό άλλος που θέλει να με κάνει έτοιμο να τα σπάσω όλα. Και οι δυό πόλοι έχουν το ίδιο αποτέλεσμα : την καταστολή μου . Την καταστολή  λόγω ύπνου ή την καταστολή της εξουσίας .Μην ξεχνάς ότι είσαι εκπρόσωπος και όχι αρχηγός. Είναι καιρός για ένα άλλο είδος Λόγου. Να καταλάβεις καλά , ότι είναι ευθύνη να επηρεάζεις τη ζωή τόσων .Δείξε μου το παράδειγμα και θα σε ακολουθήσω, θα το δεις. Αλλιώς πάρε δρόμο.

Σε σένα μιλάω ανόητε ψηφοφόρε που πιστεύεις ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι .Να ξέρεις ότι και εγώ την ίδια, πάνω κάτω, διάγνωση με σένα έχω για το δημόσιο: ασθενεί. Στη θεραπεία έχω αντίρρηση. Πως γίνεται να θεωρείς φάρμακο το ‘’πονάει το κεφάλι , κόβω το κεφάλι ‘’ ;Πως γίνεται να μην βλέπεις ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να ευημερούν  τα νούμερα ;Ότι βλέπουν τους ανθρώπους σαν προσωρινά αρχεία πάνω στην επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή τους  και που μπορούν πολύ εύκολα να τα στείλουν στον κάδο ανακύκλωσης  με ένα μόλις κλικ. Πως γίνεται να εμπιστεύεσαι για να σε σώσουν αυτούς που έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς ;Που στο βωμό της εξουσίας  είναι έτοιμοι να κάνουν και τα πιο σκληρά πράγματα.

Σε Μένα μιλάω τον ανόητο, που χτες μπροστά στην είσοδο του  υπουργείου παιδείας στεκόμουν απαθής και ,μόνο, παρακαλούσα να σταματήσει  η στριγκιά από τον ήχο που έβγαζε η καγκελόπορτα που προσπαθούσανε να την γκρεμίσουνε τα απολυμένα χέρια.

Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός