Μια εντονότατη ανάμνηση που έχω από παιδί είναι ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς. Ο Μπόμπι Σαντς ήταν φυλακισμένο από τους Άγγλους μέλος του ΙRΑ. Μετά από 66 ημέρες απεργίας πείνας, πέθανε σε ηλικία 27 ετών, στις 5 Μαϊου 1981. Γιατί όμως εντυπώνεται στη μνήμη ενός παιδιού ένας απεργός πείνας; Ίσως επειδή όλο τον προηγούμενο καιρό λένε στις ειδήσεις ότι κινδυνεύει να πεθάνει, κινδυνεύει να πεθάνει, και νομίζεις (μάλλον ξέρεις, είσαι σίγουρος) ότι όλα θα πάνε καλά (γιατί πώς αλλιώς, πώς να μην πάνε όλα καλά;), ότι δηλαδή δεν μπορεί, δεν θα τον αφήσουν να πεθάνει. Αλλά μια μέρα ανακοινώνουν πως αυτό ήταν και πάει, πέθανε. Άρα ο θάνατος υπάρχει (όχι ως απλή ανακοίνωση, πέθανε ο τάδε που πιθανότατα δεν είχες καν ακουστά, πέθανε κάποιος που ως χθες ζούσε, κάποιος που θα μπορούσε να σωθεί, κάποιος για τον οποίο είχες ενδιαφερθεί). Και μαζί του υπάρχει και το κακό, ή μάλλον αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις, αυτό που είναι πάνω από σένα στην ηλικία των 8 1/2 και το οποίο λέγεται πολιτική ή εθνικά δίκαια. Και στο αρχικό δυσκολοχώνευτο ενός ανθρώπου που στερείται εκουσίως την τροφή του, έρχεται το ακόμη πιο δυσκολοχώνευτο ενός κράτους που τον αφήνει να πεθάνει. Κάποιος λέει είμαι διατεθειμένος να πεθάνω και οι θεσμοί, η εξουσία, όλο αυτό το απρόσωπο "εμείς" του λέει, οκ, πέθανε. Σε αφήνουμε και δεν θα σε εμποδίσουμε. Έχουμε άλλες προτεραιότητες. Η ζωή σου είναι αναλώσιμη και διαπραγματεύσιμη. Είναι προτιμότερο να πεθάνεις από το να δεχτούμε τους όρους σου για τις συνθήκες φυλάκισής σου, είναι προτιμότερο να πεθάνεις από το να φανεί ότι υποχωρούμε στις απαιτήσεις ενός τρομοκράτη του ΙRΑ.
Άλλο το 1981 όμως κι άλλο το 2013. Το 2013 είναι η λάθος εποχή για να πεθάνεις. Καταρχάς τα σημερινά οκτάχρονα μπορούν να είναι ήσυχα ότι θα γλιτώσουν από όλη αυτή την αγωνία για το αν θα πεθάνεις ή όχι. Μπορείς να αργοπεθάνεις ήσυχα, διακριτικά, μακριά από τα τηλεοπτικά φώτα, ώστε το διάβημά σου να μην μολύνει καμία παιδική ψυχή.
Τα κανάλια που μιλούσαν για την απεργία πείνας του 81 τα έκλεισαν σε μια νύχτα, έχουν περάσει εβδομάδες και δεν τα επαναλειτουργούν παρά τις δικαστικές αποφάσεις, κι όλο αυτό βρήκε απέναντί του μια λαϊκή αντίδραση βελούδινη, ναζιάρα, εν τέλει αφασική.
Όταν λοιπόν κλείνουν την ΕΡΤ και τελικά σε επίπεδο πολιτών δεν τρέχει κάστανο, το να πεθάνει από απεργία πείνας ένας «κατηγορούμενος για αναρχία και τρομοκρατία» αναμένεται να προκαλέσει εντονότατο ξύσιμο των γεννητικών οργάνων στην καλύτερη περίπτωση και μια άγρια χαρά στη χειρότερη.
Κι αν το 2013 είναι η λάθος εποχή για να πεθάνεις, το καλοκαίρι του 2013, και δη όσο προχωράμε τον Ιούλιο και προσεγγίζουμε τον Αύγουστο, είναι η διπλά λάθος εποχή για να πεθάνεις. Βad timing, bro. Όλα θα τα πάρει το καλοκαίρι, με τα μισόλογα τα σβησμένα, τα καραβόπανα τα σχισμένα, μες στις αφρόσκονες και τα φύκια, όλα θα τα πάρει και θα τα πάει πέρα.
Τον Δεκέμβρη του 2008 δεν είχε πλακώσει ακόμη τα πάντα το γενικευμένο μίσος, η γενικευμένη λύσσα, τον Δεκέμβρη του 2008 η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής μπορούσε ακόμη να σκανδαλίσει και ήταν ακριβώς αυτός ο σκανδαλισμός με τον οποίο τρόμαξαν τόσο πολύ, τον οποίο εχθρεύτηκαν τόσο πολύ, γιατί αποδείκνυε πως κάτι ακόμα απέμενε υγιές, πως υπήρχε ένας ψυχικός πυρήνας που είχε μείνει ανέπαφος από τον σταρχιδισμό και την ιδιώτευση.
Το καλοκαίρι του 2013 είναι πια ο καθένας για την πάρτη του και εμείς εναντίον εσείς. Αλλά εννοείται αφού βγει ο Αύγουστος πρώτα, που όλα θα τα σκεπάσει, όλα θα τα πνίξει, όλα θα τα κυριεύσει.
Το να μην τηρεί η -δικαστική εν προκειμένω- εξουσία όμως τους κανόνες που έχουν τεθεί για να την περιορίζουν, το να παραβιάζει αυτά τα όρια και να κάνει επίδειξη ισχύος απέναντι σε κάποιον που κατ' αποτέλεσμα δεν αντιμετωπίζει ως πολίτη αλλά ως εσωτερικό εχθρό, έχει και αυτά τα δικά του όρια: ακόμη και τους εσωτερικούς εχθρούς δεν τους οδηγείς στην φυσική τους εξόντωση. Ειδάλλως, δεκατρία - ξεδεκατρία, καλοκαίρι - ξεκαλοκαίρι, το στίγμα και το όνειδος θα είναι διαρκές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου