του Σταθη, απο το enikos.gr
Πρωί-πρωί, σαν ημερήσια διαταγή
(πες της Χούντας - επέτειος που ήταν προχθές), βγήκε η μπάντα στην πλατεία κι έσκουξε έναν χέβυ μέταλ καρσιλαμά, ενώ ο κ. Πρετεντέρης διαπίστωνε κι ανακοίνωνε ότι «η χώρα ζει μια πρωτοφανή δημοσιονομική ανόρθωση
κι επιστρέφει έστω τμηματικά στις διεθνείς αγορές». Κατόπιν τούτων η μπάντα ξαναστρίγκλισε ευτυχισμένη και η ημέρα άρχισε να οδεύει τον δρόμο της, ώσπου αποβραδίς να σβήσει μέσα στη νύχτα.
Ως τις εκλογές θα τα πουν και θα τα κάνουν όλα. Οι λύκοι θα γίνουν κεντρώοι, η ανάπτυξη θα παθαίνει τον οργασμό της αγελάδας εφτά φορές την ημέρα και το μυαλουδάκι του κ. Θεοχάρη θα πάρει φωτιά μοιράζοντας, ξεμοιράζοντας, ξαναμοιράζοντας επιδόματα που παίζουν με τον πόνο του κοσμάκη, τον ίδιον αυτόν πόνο απ’ τον οποίο εξοικονομήθηκαν.
Ω, καημένη μου Ελλάδα των αισχρών - και χειροκροτεί ήσυχα ευχαριστημένος ο Μπαρόζο των 321.000 ευρώ ετησίως (χώρια επιδόματα, έξοδα παραστάσεως και λοιπές αποζημιώσεις) για τους μισθούς που αυτός και η συμμορία των γραισκύλων του περιέκοψαν και για την ανακούφιση του άνεργου με 38 ψίχουλα - αν,
αν,
αν πληροί τις προϋποθέσεις ο μπαγάσας και δεν προσπαθεί πάλι με τίποτα μπαγαποντιές να τα φάει απ’ τον κ. Πάγκαλο και να βυθίσει μέσα στα χρέη του τον ΔΟΛ - Κιλελέρ, ω κήλερ! Αιματοχυσία μέσα στο μυαλό μας, κυρίες και κύριοι. Και στη μέση ο Σταύρος, ο βασιλιάς των γκάλοπ. Ετοιμος να συνεργασθεί με όλους ο κυρ Σταύρος, εκτός από τον κ. Δήμου - στον οποίον ο «αρχηγός» (κατά δήλωσιν Δήμου) τράβηξε μια ωραία κωλιά στη μέση το γιοφύρι και πάρ’ τον κάτω τον «δυστυχή να είναι Ελληνας» καλόγνωμον γέροντα, πλατς στη μέση το ποτάμι, μα το ποτάμι ήταν ρηχό, κάθεται τώρα ο γέρων Δήμου στην άκρη του και το πετροβολάει - γενναίος άνθρωπος ο Σταύρος!
Οσο λέμε εύκολες μεγαλοστομίες για ήσσονος σημασίας θέματα στα μπαράκια, δεν τρέχει κάστανο. Οταν όμως αυτά τίθενται υπό τη βάσανο ενός τζαναπέτη δήμου Αθηναίων, Θηβαίων ή άλλων Ρωμιών, πάει η ντομάτα σύννεφο. Και ο μεν γέρων Δήμος, σωστός, στο μετερίζι του (έστω και ριγμένος πλέον), αυτός είναι, αυτά λέει! Ο γενναίος Σταύρος όμως; την κόβει λάσπη, εκτός κι αν όλα αυτά είναι τις πλάκας. Θέμα χιούμορ. Και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης απ’ επόψεως σάτιρας και χιούμορ σκίζει! Καθώς δήλωσε σε συνέντευξή του (όπου μπορεί να μην αναφέρθηκε στον Ιωάννου, τον Χάρρυ Κλυνν, τον Α. Πετρουλάκη, τον Χαντζόπουλο κι άλλους επιφανείς δημιουργούς), θαυμάζει όμως επιφανέστερους, όπως ο κ. Βουλαρίνος, ο κ. Ζαχαριάδης, ο κ. Γιαννακίδης, ο κ. Περρής, κι άλλοι - «μερικοί εκ των οποίων δεν το ξέρουν ότι είναι φίλοι μου, αλλά είναι» όπως δήλωσε μεγαλόθυμα ο «αρχηγός». Πλην όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, μην τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά - θυμάμαι όταν υπηρετούσα τη θητεία μου, αρχές της Μεταπολίτευσης -1977- όταν ακόμα κυκλοφορούσαν «σταγονίδια» στο στράτευμα, είχε «τσιτώσει» στον σάκο μου ένας (αρμόδιος) επισμηνίας το «Αστείο» του Κούντερα - «να, ρε ούζα» φώναζε πανευτυχής στους υπόλοιπους συναδέλφους μου στον θάλαμο, «να, ρε, ωραία βιβλία να διαβάζετε! εύθυμα! όπως αυτό που διαβάζει αυτό το ούζο! όχι Μαρξ και Μπακούνιν!». Καλό παιδί, όπως απεδείχθη στη συνέχεια της εκπαίδευσής μας ο εν λόγω επισμηνίας, μόνον «που σιχαινόταν τους κομμουνιστάς». Κάτι σαν τον Αδώνιδα.
Πλην όμως, μέρες που είναι, μαύρη επέτειος της Χούντας προχθές, πλήθος κομμουνιστές τότε και πλήθος δημοκρατικοί πολίτες όλων των χρωμάτων αγωνίσθηκαν εναντίον της δικτατορίας, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, έχυσαν το αίμα τους, ώσπου να αποκατασταθεί η δημοκρατία και να είναι ελεύθερος σήμερα ο κάθε Αδωνις να λέει ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές». (Ειρήσθω εν παρόδω, ο επισμηνίας της νιότης μου, συνταξιούχος σήμερα, έχει πάψει από χρόνια να «σιχαίνεται» τους κομμουνιστές, «εκπαίδευσα πολλούς» μου έλεγε «με εκπαίδευσαν και αυτοί». ΠΑΣΟΚ για χρόνια ο επισμηνίας και τώρα ψάχνεται. Θα τη βρει την άκρη.) Φιλιά στην Καλαμάτα, Γιώργαρε, και χρόνια σου πολλά για τον Τροπαιοφόρο - τι να κάνουμε; με διαβάζει και θα παρεξηγηθεί να μην του στείλω την αγάπη μου, μιας κι αναφέρθηκα σε μια απ’ τις ιστορίες του.
Τις μικρές ιστορίες όλων μας που φτιάχνουν την Ιστορία. Με την οποίαν, ως απεδείχθη, δεν είχε ραντεβού αυτήν τη φορά η κυρία Σουλεϊμάν Σαμπιχά. Αθίγγανη, γυφτοπούλα (Ρομά, κατά το πολιτικώς ορθόν), Μουσουλμάνα, με πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση υπέρ των ομοφύλων της η κυρία Σαμπιχά, συγκρούσθηκε με την ακροδεξιά στον τόπο της, ύψωσε το ανάστημά της και διεκδίκησε την αυτοτέλεια της υπόστασης του γένους της μέσα στο ιδιόμορφο πλέγμα των μειονοτήτων της περιοχής. Για λίγο η κυρία Σαμπιχά είχε την τιμή και έκανε την τιμή στον ΣΥΡΙΖΑ να συμπεριλαμβάνεται στο Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Ομως οι τοπικές οργανώσεις εκεί, καθώς και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή της Θράκης είχαν διαφορετική γνώμη. Οτι αυτή η υποψηφιότητα θα δίχαζε τη μειονότητα που επηρεάζεται απ’ την Αριστερά. Και η κυρία Σουλεϊμάν Σαμπιχά βρέθηκε εκτός ψηφοδελτίου. Αυτά δεν είναι απλώς άκομψα πράγματα, φανερώνουν προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Σύντομα. Προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Λέγονται και ακούγονται πολλά για την επιρροή του Τουρκικού Προξενείου στην περιοχή.
Για ένα πατριωτικό κόμμα της Αριστεράς, ριζοσπαστικό και διεθνιστικό όπως εκ των πραγμάτων και των διακηρύξεών του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το Τουρκικό Προξενείο στη Θράκη θα έπρεπε να έχει την ίδια επιρροή με το Τουρκικό Προξενείο στην Πάτρα, εάν υπήρχε.
Από τη μια άκρη, της ακροδεξιάς καταπιεστικής πολιτικής του ελληνικού κράτους εναντίον των Ελλήνων Μουσουλμάνων έως προσφάτως, έχουμε φθάσει στην άλλη άκρη, ένα μέρος της μειονότητας να πιέζει, ενίοτε και να τρομοκρατεί το υπόλοιπο μέρος της, συν άλλες μειονότητες, όπως τους Πομάκους και τους Αθίγγανους. Η Αριστερά ως εκ της φύσεώς της πρέπει να αμβλύνει (έως εξαφάνισης) τις διαφορές, θρησκευτικές κι εθνοτικές (και εθνικές), κι όχι να ανέχεται πόσω μάλλον να υποτάσσεται στις προτεραιότητες μιας οποιασδήποτε εξ αυτών, ως να της αναγνωρίζει κυρίαρχο ρόλο και συνεπώς εθνικιστικόν, αν αυτός ο ρόλος υποστηρίζεται από τον εθνικισμό άλλων δυνάμεων.
Η Ελλάδα στην περιοχή της Θράκης δεν συνορεύει με την Ελβετία (της οποίας ούτε καν το στράτευμα διαθέτει, ούτε τη σοβαρότητα εις όσα αφορούν την κυριαρχία της). Και τέλος, εύκολοι «διεθνισμοί» που τροφοδοτούν τον εθνικισμό άλλων, μάλιστα ιμπεριαλιστικών στο μέτρο της περιοχής δυνάμεων, δεν είναι διεθνισμοί, αλλά απειλή για την ειρήνη στην περιοχή. Κι όπως όσοι το έχουν διαβάσει, γνωρίζουν:
Καθόλου αστείο δεν ήταν το «Αστείο» του Κούντερα. Αστειότητες είναι τα περί αυτοπροσδιορισμών, διότι κι εγώ δηλώνω Κινέζος πρίγκηψ Σουαχίλι, αλλά ουδείς με πιστεύει. Αστειότητες που οδηγούν σε τραγωδίες, όπως όταν τα μειονοτικά προβλήματα γίνονται όχημα για τον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρώτος διδάξας απ’ τους πρόσφατους πονηρούς ο Χίτλερ, όταν λάτρεψε τους Σουδήτες με τον ίδιο τρόπο που λάτρεψαν οι δυτικοί τις μειονότητες στο Κοσσυφοπέδιο ή την Ουκρανία...
Και είναι άκρως ανησυχητική η υπακοή της Ν. Δ. και του ΠΑΣΟΚ στη γραμμή του Προξενείου να μην υπάρχουν μειονοτικοί υποψήφιοι στα ευρωψηφοδέλτιά τους. Πλην όμως, ουδέν κακόν αμειγές καλού. Ας καταγράψουν την εκλογική επιρροή τους όσοι αυτοπροσδιορίζονται με όρους που αντικρούουν τη Συνθήκη της Λωζάνης. Θα πάθουν ό, τι έπαθε το «Ουράνιο Τόξο» στη Δυτική Μακεδονία. Θα φανεί η ανακολουθία ενός λυμφατικού ποσοστού εν σχέσει με τον θόρυβο που κάνουν πολλοί (ανάμεσά τους και ΜΚΟ) που ψωμίζονται απ’ τα μειονοτικά προβλήματα...
(πες της Χούντας - επέτειος που ήταν προχθές), βγήκε η μπάντα στην πλατεία κι έσκουξε έναν χέβυ μέταλ καρσιλαμά, ενώ ο κ. Πρετεντέρης διαπίστωνε κι ανακοίνωνε ότι «η χώρα ζει μια πρωτοφανή δημοσιονομική ανόρθωση
κι επιστρέφει έστω τμηματικά στις διεθνείς αγορές». Κατόπιν τούτων η μπάντα ξαναστρίγκλισε ευτυχισμένη και η ημέρα άρχισε να οδεύει τον δρόμο της, ώσπου αποβραδίς να σβήσει μέσα στη νύχτα.
Ως τις εκλογές θα τα πουν και θα τα κάνουν όλα. Οι λύκοι θα γίνουν κεντρώοι, η ανάπτυξη θα παθαίνει τον οργασμό της αγελάδας εφτά φορές την ημέρα και το μυαλουδάκι του κ. Θεοχάρη θα πάρει φωτιά μοιράζοντας, ξεμοιράζοντας, ξαναμοιράζοντας επιδόματα που παίζουν με τον πόνο του κοσμάκη, τον ίδιον αυτόν πόνο απ’ τον οποίο εξοικονομήθηκαν.
Ω, καημένη μου Ελλάδα των αισχρών - και χειροκροτεί ήσυχα ευχαριστημένος ο Μπαρόζο των 321.000 ευρώ ετησίως (χώρια επιδόματα, έξοδα παραστάσεως και λοιπές αποζημιώσεις) για τους μισθούς που αυτός και η συμμορία των γραισκύλων του περιέκοψαν και για την ανακούφιση του άνεργου με 38 ψίχουλα - αν,
αν,
αν πληροί τις προϋποθέσεις ο μπαγάσας και δεν προσπαθεί πάλι με τίποτα μπαγαποντιές να τα φάει απ’ τον κ. Πάγκαλο και να βυθίσει μέσα στα χρέη του τον ΔΟΛ - Κιλελέρ, ω κήλερ! Αιματοχυσία μέσα στο μυαλό μας, κυρίες και κύριοι. Και στη μέση ο Σταύρος, ο βασιλιάς των γκάλοπ. Ετοιμος να συνεργασθεί με όλους ο κυρ Σταύρος, εκτός από τον κ. Δήμου - στον οποίον ο «αρχηγός» (κατά δήλωσιν Δήμου) τράβηξε μια ωραία κωλιά στη μέση το γιοφύρι και πάρ’ τον κάτω τον «δυστυχή να είναι Ελληνας» καλόγνωμον γέροντα, πλατς στη μέση το ποτάμι, μα το ποτάμι ήταν ρηχό, κάθεται τώρα ο γέρων Δήμου στην άκρη του και το πετροβολάει - γενναίος άνθρωπος ο Σταύρος!
Οσο λέμε εύκολες μεγαλοστομίες για ήσσονος σημασίας θέματα στα μπαράκια, δεν τρέχει κάστανο. Οταν όμως αυτά τίθενται υπό τη βάσανο ενός τζαναπέτη δήμου Αθηναίων, Θηβαίων ή άλλων Ρωμιών, πάει η ντομάτα σύννεφο. Και ο μεν γέρων Δήμος, σωστός, στο μετερίζι του (έστω και ριγμένος πλέον), αυτός είναι, αυτά λέει! Ο γενναίος Σταύρος όμως; την κόβει λάσπη, εκτός κι αν όλα αυτά είναι τις πλάκας. Θέμα χιούμορ. Και ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης απ’ επόψεως σάτιρας και χιούμορ σκίζει! Καθώς δήλωσε σε συνέντευξή του (όπου μπορεί να μην αναφέρθηκε στον Ιωάννου, τον Χάρρυ Κλυνν, τον Α. Πετρουλάκη, τον Χαντζόπουλο κι άλλους επιφανείς δημιουργούς), θαυμάζει όμως επιφανέστερους, όπως ο κ. Βουλαρίνος, ο κ. Ζαχαριάδης, ο κ. Γιαννακίδης, ο κ. Περρής, κι άλλοι - «μερικοί εκ των οποίων δεν το ξέρουν ότι είναι φίλοι μου, αλλά είναι» όπως δήλωσε μεγαλόθυμα ο «αρχηγός». Πλην όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι, μην τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά - θυμάμαι όταν υπηρετούσα τη θητεία μου, αρχές της Μεταπολίτευσης -1977- όταν ακόμα κυκλοφορούσαν «σταγονίδια» στο στράτευμα, είχε «τσιτώσει» στον σάκο μου ένας (αρμόδιος) επισμηνίας το «Αστείο» του Κούντερα - «να, ρε ούζα» φώναζε πανευτυχής στους υπόλοιπους συναδέλφους μου στον θάλαμο, «να, ρε, ωραία βιβλία να διαβάζετε! εύθυμα! όπως αυτό που διαβάζει αυτό το ούζο! όχι Μαρξ και Μπακούνιν!». Καλό παιδί, όπως απεδείχθη στη συνέχεια της εκπαίδευσής μας ο εν λόγω επισμηνίας, μόνον «που σιχαινόταν τους κομμουνιστάς». Κάτι σαν τον Αδώνιδα.
Πλην όμως, μέρες που είναι, μαύρη επέτειος της Χούντας προχθές, πλήθος κομμουνιστές τότε και πλήθος δημοκρατικοί πολίτες όλων των χρωμάτων αγωνίσθηκαν εναντίον της δικτατορίας, φυλακίσθηκαν, βασανίσθηκαν, έχυσαν το αίμα τους, ώσπου να αποκατασταθεί η δημοκρατία και να είναι ελεύθερος σήμερα ο κάθε Αδωνις να λέει ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές». (Ειρήσθω εν παρόδω, ο επισμηνίας της νιότης μου, συνταξιούχος σήμερα, έχει πάψει από χρόνια να «σιχαίνεται» τους κομμουνιστές, «εκπαίδευσα πολλούς» μου έλεγε «με εκπαίδευσαν και αυτοί». ΠΑΣΟΚ για χρόνια ο επισμηνίας και τώρα ψάχνεται. Θα τη βρει την άκρη.) Φιλιά στην Καλαμάτα, Γιώργαρε, και χρόνια σου πολλά για τον Τροπαιοφόρο - τι να κάνουμε; με διαβάζει και θα παρεξηγηθεί να μην του στείλω την αγάπη μου, μιας κι αναφέρθηκα σε μια απ’ τις ιστορίες του.
Τις μικρές ιστορίες όλων μας που φτιάχνουν την Ιστορία. Με την οποίαν, ως απεδείχθη, δεν είχε ραντεβού αυτήν τη φορά η κυρία Σουλεϊμάν Σαμπιχά. Αθίγγανη, γυφτοπούλα (Ρομά, κατά το πολιτικώς ορθόν), Μουσουλμάνα, με πλούσια κοινωνική και πολιτιστική δράση υπέρ των ομοφύλων της η κυρία Σαμπιχά, συγκρούσθηκε με την ακροδεξιά στον τόπο της, ύψωσε το ανάστημά της και διεκδίκησε την αυτοτέλεια της υπόστασης του γένους της μέσα στο ιδιόμορφο πλέγμα των μειονοτήτων της περιοχής. Για λίγο η κυρία Σαμπιχά είχε την τιμή και έκανε την τιμή στον ΣΥΡΙΖΑ να συμπεριλαμβάνεται στο Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Ομως οι τοπικές οργανώσεις εκεί, καθώς και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή της Θράκης είχαν διαφορετική γνώμη. Οτι αυτή η υποψηφιότητα θα δίχαζε τη μειονότητα που επηρεάζεται απ’ την Αριστερά. Και η κυρία Σουλεϊμάν Σαμπιχά βρέθηκε εκτός ψηφοδελτίου. Αυτά δεν είναι απλώς άκομψα πράγματα, φανερώνουν προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Σύντομα. Προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Λέγονται και ακούγονται πολλά για την επιρροή του Τουρκικού Προξενείου στην περιοχή.
Για ένα πατριωτικό κόμμα της Αριστεράς, ριζοσπαστικό και διεθνιστικό όπως εκ των πραγμάτων και των διακηρύξεών του είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, το Τουρκικό Προξενείο στη Θράκη θα έπρεπε να έχει την ίδια επιρροή με το Τουρκικό Προξενείο στην Πάτρα, εάν υπήρχε.
Από τη μια άκρη, της ακροδεξιάς καταπιεστικής πολιτικής του ελληνικού κράτους εναντίον των Ελλήνων Μουσουλμάνων έως προσφάτως, έχουμε φθάσει στην άλλη άκρη, ένα μέρος της μειονότητας να πιέζει, ενίοτε και να τρομοκρατεί το υπόλοιπο μέρος της, συν άλλες μειονότητες, όπως τους Πομάκους και τους Αθίγγανους. Η Αριστερά ως εκ της φύσεώς της πρέπει να αμβλύνει (έως εξαφάνισης) τις διαφορές, θρησκευτικές κι εθνοτικές (και εθνικές), κι όχι να ανέχεται πόσω μάλλον να υποτάσσεται στις προτεραιότητες μιας οποιασδήποτε εξ αυτών, ως να της αναγνωρίζει κυρίαρχο ρόλο και συνεπώς εθνικιστικόν, αν αυτός ο ρόλος υποστηρίζεται από τον εθνικισμό άλλων δυνάμεων.
Η Ελλάδα στην περιοχή της Θράκης δεν συνορεύει με την Ελβετία (της οποίας ούτε καν το στράτευμα διαθέτει, ούτε τη σοβαρότητα εις όσα αφορούν την κυριαρχία της). Και τέλος, εύκολοι «διεθνισμοί» που τροφοδοτούν τον εθνικισμό άλλων, μάλιστα ιμπεριαλιστικών στο μέτρο της περιοχής δυνάμεων, δεν είναι διεθνισμοί, αλλά απειλή για την ειρήνη στην περιοχή. Κι όπως όσοι το έχουν διαβάσει, γνωρίζουν:
Καθόλου αστείο δεν ήταν το «Αστείο» του Κούντερα. Αστειότητες είναι τα περί αυτοπροσδιορισμών, διότι κι εγώ δηλώνω Κινέζος πρίγκηψ Σουαχίλι, αλλά ουδείς με πιστεύει. Αστειότητες που οδηγούν σε τραγωδίες, όπως όταν τα μειονοτικά προβλήματα γίνονται όχημα για τον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρώτος διδάξας απ’ τους πρόσφατους πονηρούς ο Χίτλερ, όταν λάτρεψε τους Σουδήτες με τον ίδιο τρόπο που λάτρεψαν οι δυτικοί τις μειονότητες στο Κοσσυφοπέδιο ή την Ουκρανία...
Και είναι άκρως ανησυχητική η υπακοή της Ν. Δ. και του ΠΑΣΟΚ στη γραμμή του Προξενείου να μην υπάρχουν μειονοτικοί υποψήφιοι στα ευρωψηφοδέλτιά τους. Πλην όμως, ουδέν κακόν αμειγές καλού. Ας καταγράψουν την εκλογική επιρροή τους όσοι αυτοπροσδιορίζονται με όρους που αντικρούουν τη Συνθήκη της Λωζάνης. Θα πάθουν ό, τι έπαθε το «Ουράνιο Τόξο» στη Δυτική Μακεδονία. Θα φανεί η ανακολουθία ενός λυμφατικού ποσοστού εν σχέσει με τον θόρυβο που κάνουν πολλοί (ανάμεσά τους και ΜΚΟ) που ψωμίζονται απ’ τα μειονοτικά προβλήματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου