Με το σαγόνι κρεμασμένο από την έκπληξη έχουν μείνει οι αδαείς, με τα πρώτα κτυπήματα της επικοινωνιακής καταιγίδας που έχει πλήξει τηλεοπτικές συχνότητες, ερτζιανά, διαδίκτυο και εφημερίδες. Καταιγίδας χειρότερης, έτσι όπως εξελίσσεται, και απ' αυτήν του Μαΐου - Ιουνίου 2012.

Κι ας μην όφειλαν. Διότι δεν είναι μόνο για την Ελλάδα οι ώρες κρίσιμες, κρισιμότερες απ' όσο μπορεί να φανταστεί ο καταδιωκόμενος από την Ανατολικογερμανίδα καγκελάριο πολίτης. Είναι που κυρίως κρίνεται η τύχη του ηγέτη που, κατά δική του ομολογία (και μάλιστα κατά την εναρκτήρια τελετή της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ) την έφερε στην τραγικότερη θέση που είχε ποτέ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί και η τύχη του επιχειρηματικού και επικοινωνιακού συστήματος που προσέφερε τις ανεκτίμητες (με το αζημίωτο βεβαίως) υπηρεσίες του προς τον εγκλωβισμό της σκέψης και των αντιδράσεων της κοινωνίας.
Αυτό το γνωρίζουν άπαντες, εντός και εκτός συνόρων. Εντός, όσοι στελέχωσαν τον μηχανισμό ταπείνωσης και εξαθλίωσης ενός λαού, ο οποίος για ακόμα έναν χειμώνα πέρασε με τον βραχνά της θέρμανσης, της αναγκαίας σίτισης, της καθημερινής μετακίνησης και της εξασφάλισης του στοιχειώδους προς επιβίωση εισοδήματος. Εκτός, όσοι αναμένουν από την Αθήνα να βγάλει εκείνο το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο θα δώσει το έναυσμα για ιστορικές αλλαγές στην Ευρώπη, ανάλογες ίσως των μεγάλων αλλαγών του 1989-1991, όταν κατέρρεε το σοβιετικό μπλοκ και το τείχος του Βερολίνου.
Ήδη το τοπίο σε τίποτα δεν θυμίζει εποχές παλαιότερων ειρηνικών εκλογικών αναμετρήσεων. Τα δυο κυβερνώντα κόμματα ζουν στιγμές αποσύνθεσης:
*Η ΝΔ διαλύεται. Η καραμανλική πτέρυγα έχει αποσύρει την ανοχή της από την υπό τον Αντώνη Σαμαρά ηγεσία, και η μητσοτακική παίρνει τις αποστάσεις της θυμίζοντας τον «εγκληματικό ρόλο» του σε παλαιότερες κρίσιμες περιόδους. Κι αν ο σημερινός πρόεδρός της επιχειρήσει, μετά τις κάλπες, τον μετασχηματισμό του κόμματος σε ένα τέτοιο μόρφωμα όπως το φαντάζεται ο μέχρι πρότινος γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, τότε οι εξελίξεις δεν μπορεί παρά να είναι καταιγιστικές.

*Το ΠΑΣΟΚ δεν υφίσταται πλέον παρά μόνο ως πινακίδα στη Χαριλάου Τρικούπη και σφραγίδα κατατεθειμένη παλαιόθεν στον Άρειο Πάγο και στο προεδρείο της Βουλής. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ναρκισσεύεται στα λιμνάζοντα ύδατα του εναπομείναντος στελεχικού δυναμικού που διοικεί, την ώρα που ο Γιώργος Παπανδρέου οδηγεί τα υπολείμματα του δικού του στρατού προς τον Φώτη Κουβέλη (προς ανασύνταξη), και άλλα στελέχη ή φίλοι του ιστορικού κόμματος στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη μόνη εναλλακτική και αξιοπρεπή πολιτική λύση.
Υπό αυτά δεδομένα, και με το μεγάλο ερωτηματικό κατά νου, ποιο θα είναι το μέγεθος της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής έτσι όπως οδήγησε τα πράγματα ο Αντώνης Σαμαράς, έμπειρα στελέχη της συντηρητικής παράταξης εκτιμούν ότι στο εσωτερικό της κάλπης απειλείται έκρηξη χειροβομβίδας, της οποίας τα θραύσματα θα προκαλέσουν τεράστιες ζημιές στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Τα βλέπει, τα αισθάνεται, τα ζει όλα αυτά τα απεχθή ο πολίτης. Κυρίως βιώνει την καταρράκωση της αξιοπρέπειάς του. Και μια προοπτική, όπως την προσφέρει η σημερινή κυβερνητική πραγματικότητα, που προμηνύει τα ακόμα χειρότερα. Όμως δεν πρέπει να κυριαρχήσουν τέτοιες σκέψεις στο δρόμο προς την κάλπη. Γι' αυτό και το επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού έχει ξεκινήσει έναν τιτάνιο αγώνα, προκειμένου να μειώσει σε διαχειρίσιμα επίπεδα την επικείμενη από τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογική ήττα. Νυν υπέρ Σαμαρά ο αγώνας. Κι ας είναι, σε μια γη που δεν θυμίζει Ελλάδα, αλλά Μαδιάμ…