Γράμμα από το Καστελόριζο - by Geoffrey Papandreou...

the three mooges...

Γεια σας my friends,

Σας στέλνω αυτό το γράμμα από το Καστελόριζο με αφορμή τη συμπλήρωση 4 χρόνων από την προσφυγή της χώρας μας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ. Τί υπέροχο ταξίδι! Σαν χθες μου φαίνεται που ήμουν εδώ. Relax and let me ταξιδέψω you στο μακρινό 2010, τότε που ξεκίνησαν όλα.
 

Ήμουν κλεισμένος μέρες και νύχτες ολόκληρες στο γραφείο μου, σκεπτόμενος τί θα κάνω με την Ελλάδα. Να ακολουθούσα καριέρα ποδηλάτη ή μαραθωνοδρόμου; Είχα έμφυτη κλίση και τα δύο. ΟΚ, καλά περνούσα και σαν prime minister αλλά είμαι άνθρωπος που βαριέται εύκολα. Difficult to amuse, που λέμε στην πατρίδα.

Το ημερολόγιο έγραφε 23 Απριλίου του 2010 όταν μπήκε ο Vangelis στο γραφείο και μου είπε "Ρε μαλακά, θα πάθεις τίποτα από την πολλή σκέψη. Θα σε πάω κάπου να ξεσκάσεις." Καλό παιδί, my friends, o Vangelis, καλό παιδί αλλά δεν πρόσεχε καθόλου τη διατροφή του. Δε μου πήγαινε η heart να του πω όχι.

Μπήκαμε στο ελικόπτερο. Τότε, μια σκέψη πέρασε through my mind. "Να δεις", είπα, "που κάποια μέρα αυτό το ελικόπτερο θα μας πάει κάπου πολύ μακριά κι από κάτω μας θα γίνεται γιορτή." "Κάτσε να γλιτώσουμε πρώτα τη φυλακή", μου απάντησε ο Vangelis. Εγώ δεν κατάλαβα what he meant αλλά κούνησα το κεφάλι κι είπα ναι σε όλα. Από τότε μου κόλλησε.

Ο καιρός στο Καστελόριζο ήταν ideal. Ό,τι έπρεπε για κανό και ψάρι δίπλα στο κύμα. Κρίμα που δεν είχα πάρει μαζί και την κιθάρα μου. Πήγαμε στο ταβερνάκι του κυρ-Μανώλη που έχει τον καλύτερο γαύρο στο νησί. Να πάτε και να του πείτε ότι είστε από μένα. Οι θαμώνες μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές τις παλάμες. Μόνο πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν μούντζες. Ξαφνικά χτύπησε το mobile μου. Ήταν ο Ντομινίκ. "Hey Dominic, my friend, how you doing?", του είπα. "Where the fuck are you, Geoffrey?", με ρώτησε.

"Εδώ, ψάθα στην παραλία, making big plans", του απάντησα σε άπταιστα ελληνικά και για να μην σας τα πολυλογώ ο κ. Στρος Καν μου θύμισε μια παλιά συμφωνία που είχαμε κάνει. Σαν άντρας προς άντρα. Man to man, που λέμε και στην πατρίδα. Το Νοέμβριο του 2009 μου είχε υποσχεθεί ότι θα έβαζε την Ελλάδα στο ΔΝΤ με αντάλλαγμα μερικά εκατομμύρια για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Μου 'χε πρήξει τα balls. Πόνταρε πολλά πάνω μου. Ήθελε να με κάνει παγκόσμιο πρωταθλητή.

Πήρα αμέσως τηλέφωνο τη μαμά. Δεν κάνω βήμα χωρίς τη συμβουλή της μαμάς. Mamma είναι μόνο μία. "Να το κάνεις", μου είπε. "Θυμήσου τον πατέρα σου." Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Too fast, my friends! Έκλεισα το τηλέφωνο και στήθηκα μπροστά στα κανάλια που μου έφερε ο Vangelis φορώντας βιαστικά ένα σακάκι. Από κάτω φορούσα ακόμα το μαγιό. Πίσω μου έτυχε να περνάει μια βάρκα βαμμένη στα χρώματα του ΠΑΣΟΚ. "Σημάδι from God", σκέφτηκα. Θυμήθηκα τον father. Ήξερα πως με κοίταζε από κάπου εκεί ψηλά κι ήταν proud για μένα.

Οι επόμενες μέρες, my friends, ήταν πολύ καλές για μένα. Too much ευγνωμοσύνη από τις εφημερίδες! Έγινα εξώφυλλο στον παγκόσμιο Τύπο. Όλοι έγραφαν ότι είχα σώσει την Ελλάδα. Λεφτά είχα υποσχεθεί και λεφτά έφερα. Ακόμα κι όταν δεν υπήρχαν. Ούτε κουβέντα για τις προσωπικές μου φιλοδοξίες να γίνω super athlete! Όλοι κοιτούσαν την πάρτη τους. Everybody, my friends! I was furious! 'Έξαλλος!

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν ήρεμα, χωρίς να το καταλάβω. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Άφησα τον Vangelis στο τιμόνι της Ελλάδας. Έλεγα όχι σε όλες τις προσκλήσεις για ποτάκι στην παραλιακή και δεν ξαναχόρεψα τσάμικο πουθενά. Παρέμεινα προσηλωμένος στους στόχους μου. Focused. Θα γινόμουν champion παγκόσμιας κλάσης. Χρειάστηκαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, μερικές χιλιάδες λουκέτα, λίγη πείνα, λίγη φτώχεια και μερικά δις στους τραπεζίτες αλλά τα κατάφερα.

Από το 2011 που εγκατέλειψα την πρωθυπουργία έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Όλοι ζητούν να τους μιλήσω. Δε έχω χρόνο ούτε για χέσιμο. No time to shit around! Μοιάζει με όνειρο, my friends. Επιτέλους, αναγνωρίστηκα. Μου είπαν ότι είμαι λίγο μεγάλος για πρωταθλητισμό, οπότε έγινα διανοητής. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως μου έλειψε η πατρίδα. Home sweet home που λέμε και στο Αμέρικα. 

Πριν από λίγες μέρες, κάποιος μου θύμισε ότι είμαι ακόμα βουλευτής. Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω το έργο μου από εκεί που το άφησα το 2011. Υπολογίζω σε εσάς, my friends. Τα ξαναλέμε μετά τις ευρωεκλογές. Με νέο κόμμα και νέα όνειρα. Η Ελλάδα ανήκει στους τραπεζίτες!

Από το μαρτυρικό Καστελόριζο,

Yours faithfully,

Geoffrey Papandreou.

ΥΓ: Είμαι σε μια ερημική παραλία, το κανό τρύπησε κι έχω νερό μόνο για άλλες 3 μέρες. Αν μπορεί κάποιος, ας έρθει να με πάρει.