του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Είναι της μόδας το αδέσμευτον. Είναι του συρμού δηλαδή οι δηλώσεις
του τύπου «ουκ οίδα τον άνθρωπον» (και το κόμμα) από την πλευρά των
υποψήφιων δημάρχων και περιφερειαρχών. Ακόμα και πρόσωπα που
αναδείχθηκαν ακριβώς επειδή ανήκαν σε συγκεκριμένο κομματικό χώρο,
απόλαυσαν μαζί του την εξουσία σε μία από τις αμέτρητες μορφές της
και υποστηρίχθηκαν αναφανδόν από αυτόν όταν πρωτοδιεκδίκησαν ψήφο και θώκο, θυμούνται ξαφνικά την πρακτική του Πέτρου. Την πρακτική του «ουκ οίδα». Με άλλοθι αυτόν τον κουτοπόνηρο «αγνωστικισμό», αυτοπαρουσιάζονται σαν αυτοκέφαλοι ανεξάρτητοι, οιονεί παρθενογεννημένοι.
Είναι της μόδας επίσης το απολιτικό. Διεθνώς. Είναι του συρμού δηλαδή να αυτοσυστήνονται σαν απολιτικοί άνθρωποι που έχουν ήδη εμπλακεί στα κοινά με έναν από τους χιλιάδες τρόπους που διαθέτει αυτή η εμπλοκή για να μορφοποιείται. Στη Σλοβακία, λ.χ., στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές επικράτησε με 60% ο «Καλός Αγγελος» Αντρέι Κίσκα. Ο οποίος, όπως διαβάσαμε στα ρεπορτάζ, ποντάρισε αποκλειστικά στο γεγονός ότι δεν ανήκει στην κάστα των επαγγελματιών της πολιτικής. Ταυτίζοντας εντέχνως (ή δολίως) το ακομματικό με το πολιτικό, διαφήμισε εαυτόν σαν άμωμο και άφθαρτο. Μόνο αποδεικτικό του το ότι δεν ήταν ποτέ μέλος κανενός κόμματος. Το ότι, όπως καταγγέλλεται, πλούτισε δίνοντας αφειδώς καταναλωτικά δάνεια με ελαφρώς τοκογλυφικούς όρους, κι ύστερα καθησύχασε τη συνείδησή του με φιλανθρωπίες, είναι τάχα μη πολιτικό.
Στα μέρη μας, ως απολιτικοί -δηλαδή ως αυταπόδεικτα «υγιείς»- εμφανίζονται και όσοι δεν είχαν στρατευτεί ποτέ τους σε κόμμα, αλλά και όσοι κέρδισαν ό,τι κέρδισαν με τη στράτευση και ύστερα από χρόνια είπαν να ενδώσουν στη γοητεία του απολιτίκ. Αλλά πότε και ποιοι αποφάσισαν ότι πολιτικό είναι μόνο το κομματικό; Οτι πολιτική ασκούν αποκλειστικά τα κόμματα, οι μηχανισμοί και τα στελέχη τους; Οτι πολιτική είναι μόνο οι κομματικές ανακοινώσεις και συγκεντρώσεις και οι εντός Βουλής έριδες; Για να δεχτούμε όλες αυτές τις εξισώσεις, θα πρέπει να κατανοήσουμε την πολιτική απολύτως στατικά, σχηματικά και συμβατικά. Δηλαδή λαθεμένα. Γιατί, κακά τα ψέματα, όση πολιτική παράγουν από κοινού είκοσι βουλευτές (από τους «μη αναγνωρίσιμους») σε μια τετραετία, την παράγουν μέσα σε ένα μήνα οι υψηλής θεαματικότητας τηλεοπτικές εκπομπές.
Το «τέλος της πολιτικής» το κηρύσσουν όσοι επιθυμούν διακαώς να ανατεθεί η διαχείριση των κοινών σε (δήθεν απολιτικούς) τεχνοκράτες και μάνατζερ, και μετρούν ακόμα και τη Βουλή σαν εμπόδιο στην «πρόοδο»· σαν απολίθωμα. Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν (άλλη μόδα κι αυτή) το «τέλος της ιδεολογίας», διότι λέει οι ιδεολογίες κάνουν κακό στην ανθρωπότητα. Μόνο που δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο ιδεολογικό από αυτό που αυτοθαυμάζεται σαν μη ιδεολογικό ή και αντιιδεολογικό. Και τίποτε αντιδραστικότερο, με την παλιά, σαφή σημασία της λέξης.
και υποστηρίχθηκαν αναφανδόν από αυτόν όταν πρωτοδιεκδίκησαν ψήφο και θώκο, θυμούνται ξαφνικά την πρακτική του Πέτρου. Την πρακτική του «ουκ οίδα». Με άλλοθι αυτόν τον κουτοπόνηρο «αγνωστικισμό», αυτοπαρουσιάζονται σαν αυτοκέφαλοι ανεξάρτητοι, οιονεί παρθενογεννημένοι.
Είναι της μόδας επίσης το απολιτικό. Διεθνώς. Είναι του συρμού δηλαδή να αυτοσυστήνονται σαν απολιτικοί άνθρωποι που έχουν ήδη εμπλακεί στα κοινά με έναν από τους χιλιάδες τρόπους που διαθέτει αυτή η εμπλοκή για να μορφοποιείται. Στη Σλοβακία, λ.χ., στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές επικράτησε με 60% ο «Καλός Αγγελος» Αντρέι Κίσκα. Ο οποίος, όπως διαβάσαμε στα ρεπορτάζ, ποντάρισε αποκλειστικά στο γεγονός ότι δεν ανήκει στην κάστα των επαγγελματιών της πολιτικής. Ταυτίζοντας εντέχνως (ή δολίως) το ακομματικό με το πολιτικό, διαφήμισε εαυτόν σαν άμωμο και άφθαρτο. Μόνο αποδεικτικό του το ότι δεν ήταν ποτέ μέλος κανενός κόμματος. Το ότι, όπως καταγγέλλεται, πλούτισε δίνοντας αφειδώς καταναλωτικά δάνεια με ελαφρώς τοκογλυφικούς όρους, κι ύστερα καθησύχασε τη συνείδησή του με φιλανθρωπίες, είναι τάχα μη πολιτικό.
Στα μέρη μας, ως απολιτικοί -δηλαδή ως αυταπόδεικτα «υγιείς»- εμφανίζονται και όσοι δεν είχαν στρατευτεί ποτέ τους σε κόμμα, αλλά και όσοι κέρδισαν ό,τι κέρδισαν με τη στράτευση και ύστερα από χρόνια είπαν να ενδώσουν στη γοητεία του απολιτίκ. Αλλά πότε και ποιοι αποφάσισαν ότι πολιτικό είναι μόνο το κομματικό; Οτι πολιτική ασκούν αποκλειστικά τα κόμματα, οι μηχανισμοί και τα στελέχη τους; Οτι πολιτική είναι μόνο οι κομματικές ανακοινώσεις και συγκεντρώσεις και οι εντός Βουλής έριδες; Για να δεχτούμε όλες αυτές τις εξισώσεις, θα πρέπει να κατανοήσουμε την πολιτική απολύτως στατικά, σχηματικά και συμβατικά. Δηλαδή λαθεμένα. Γιατί, κακά τα ψέματα, όση πολιτική παράγουν από κοινού είκοσι βουλευτές (από τους «μη αναγνωρίσιμους») σε μια τετραετία, την παράγουν μέσα σε ένα μήνα οι υψηλής θεαματικότητας τηλεοπτικές εκπομπές.
Το «τέλος της πολιτικής» το κηρύσσουν όσοι επιθυμούν διακαώς να ανατεθεί η διαχείριση των κοινών σε (δήθεν απολιτικούς) τεχνοκράτες και μάνατζερ, και μετρούν ακόμα και τη Βουλή σαν εμπόδιο στην «πρόοδο»· σαν απολίθωμα. Είναι οι ίδιοι που κηρύσσουν (άλλη μόδα κι αυτή) το «τέλος της ιδεολογίας», διότι λέει οι ιδεολογίες κάνουν κακό στην ανθρωπότητα. Μόνο που δεν υπάρχει τίποτε περισσότερο ιδεολογικό από αυτό που αυτοθαυμάζεται σαν μη ιδεολογικό ή και αντιιδεολογικό. Και τίποτε αντιδραστικότερο, με την παλιά, σαφή σημασία της λέξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου