Δεν είναι σχήμα λόγου. Για την κοινωνική πλειοψηφία και την ίδια την
υπόσταση της χώρας, η μάχη που δίνεται στην εκλογική αναμέτρηση της
ερχόμενης Κυριακής είναι μάχη «υπέρ βωμών και εστιών». Οχι κατ'
αναλογίαν, κυριολεκτικά.
Κατ' αρχάς γιατί έχουμε πόλεμο. Διότι
μόνο πόλεμο μπορούμε να αποκαλέσουμε την απίστευτη βία που έχουν
εξαπολύσει ενάντια στους εργαζομένους και τα λαϊκά στρώματα η άρχουσα
τάξη της χώρας και οι Ευρωπαίοι πάτρωνές της εδώ και μια τετραετία. Τα
θύματα είναι ήδη χιλιάδες: οι συνάνθρωποί μας που έχουν αυτοκτονήσει,
αυτοί που έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία τους, που έχουν
μείνει χωρίς φάρμακα ή περίθαλψη. Αλλά και αυτοί, οι ακόμη πιο πολλοί,
που επιζούν αλλά που έχουν χάσει τη δουλειά τους. Που δεν μπορούν να
πληρώσουν τους λογαριασμούς, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα βασικά
στην οικογένειά τους. Είναι όλες αυτές οι τσακισμένες ζωές, η συλλογική
απώλεια της αξιοπρέπειας, η ταπείνωση ενός λαού.
Η μάχη είναι «υπέρ εστιών». Κυριολεκτικά.
* Για να μην πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες και οι εφορίες.
* Για να μην ξεπαγιάζει, ή και να πεθαίνει, ο κόσμος το χειμώνα σε σπίτια «ανέστια», χωρίς, ή με ακατάλληλη μόνο, θέρμανση.
* Για να μην περιφέρονται ανθρώπινα ερείπια στους δρόμους των πόλεών μας.
* Για να μην εξαναγκάζονται τα παιδιά να μετακομίζουν στα σπίτια των γονιών, ή το αντίστροφο.
* Για να μην παίρνουν το δρόμο της νέας ξενιτιάς οι νέοι (και οι λιγότερο νέοι).
* Αλλά και για να μην αντιμετωπίζονται σαν ζώα οι νέοι «ικέτες», οι κατατρεγμένοι που φτάνουν στα δικά μας τα παράλια και ζητούν στους δικούς μας βωμούς την ελάχιστη προστασία.
Γιατί η μάχη είναι υπέρ αυτών των βωμών.
Των κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα που κατεδαφίστηκαν σε μια τετραετία.
Είναι «πάλη για πράγματα ανεπεξέργαστα και υλικά, χωρίς τα οποία είναι αδύνατο να υπάρξουν τα εκλεπτυσμένα και πνευματικά» (Βάλτερ Μπένγιαμιν).
Είναι αγώνας για τον κατ' εξοχήν βωμό της πόλης, τη Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία που αλώθηκε, τη λαϊκή κυριαρχία που ακυρώθηκε, την εθνική ανεξαρτησία που ποδοπατήθηκε.
Αποτελεί ίσως παράδοξο να κρίνονται τόσο πολλά σε μια εκλογική αναμέτρηση τόσο ανυπόληπτη στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών, μια αναμέτρηση που αναμένεται σχεδόν παντού να αντιμετωπιστεί με πρωτοφανή αδιαφορία και εχθρότητα. Διότι διαρκώς πληθαίνουν όσοι αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που θα εκλεγούν κατ' όνομα μόνο θα αποτελούν «κοινοβούλιο» και επί της ουσίας θα αρκούνται να δίνουν τυπική νομιμοποίηση σε ένα αφηνιασμένο αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό τερατούργημα, όπως έκαναν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, από τότε που υπάρχει αυτός ο θεσμός.
Στη χώρα μας όμως δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για μια τέτοια στάση. Διότι λόγω ειδικών, έκτακτων μάλλον, συνθηκών, σ' αυτήν την εκλογική μάχη κρίνεται η επιβίωση της συγκυβέρνησης της σήψης και της διαρκούς εκτροπής. Και δεν το λένε αυτό αυτοί που θέλουν να την ανατρέψουν, αλλά οι «διεθνείς οίκοι», οι «αγορές», τα κέντρα ισχύος ανά τον κόσμο, και εν τέλει, εν μέσω κραυγών πανικού και γαβγισμάτων, οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Για όλους αυτούς, ένα είναι το ερώτημα: αν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, εκεί ακριβώς όπου ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε για πρώτη φορά «θερμός», θα μπορέσει η Αριστερά να κερδίσει το στοίχημα εξουσίας που έχει τεθεί εδώ και μια διετία. Και είναι προφανές για όλους ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κερδηθεί: μια καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί μόνο μία τέτοια νίκη μπορεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις των από κάτω. Αυτών που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες, που έφαγαν τους τόνους των χημικών, αυτών που σήμερα έχουν απορροφηθεί από τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Αλλά που δεν λύγισαν, που δεν το βάζουν κάτω, που περιμένουν το σήμα της αντεπίθεσης. Που έχουν συνείδηση ότι η αριστερή κυβέρνηση δεν θα είναι αρμένισμα σε ήσυχες θάλασσες, αλλά αρχή νέας σύγκρουσης, αναμέτρηση με τους ισχυρούς εντός και εκτός χώρας. Οτι θα είναι δρόμος δύσκολος, χωρίς εγγυήσεις, αλλά ο μόνος εφικτός για την αποτίναξη της καταπίεσης και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας. Που ξέρουν ότι οποιαδήποτε άλλη έκβαση θα έχει ανυπολόγιστο, αδιανόητο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα κόστος.
Τέλος, τον «υπέρ βωμών και εστιών» αγώνα ο μικρός αυτός λαός δεν τον δίνει μόνο για τον ίδιο. Ούτε τον δίνει μόνος του, παρ' ότι προπορεύεται. Αυτό λένε τα μάτια, φιλικά και εχθρικά, που ανά τον κόσμο είναι στραμμένα πάνω μας: η δόνηση που μπορεί να ξεκινήσει από αυτήν τη σεισμογενή χώρα θα γίνει αισθητή παντού και θα ανοίξει το δρόμο για ντόμινο ανατροπών στην υπόλοιπη Γηραιά Ηπειρο.
Ας τολμήσουμε λοιπόν. Τώρα.
* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου
Η μάχη είναι «υπέρ εστιών». Κυριολεκτικά.
* Για να μην πάρουν τα σπίτια οι τράπεζες και οι εφορίες.
* Για να μην ξεπαγιάζει, ή και να πεθαίνει, ο κόσμος το χειμώνα σε σπίτια «ανέστια», χωρίς, ή με ακατάλληλη μόνο, θέρμανση.
* Για να μην περιφέρονται ανθρώπινα ερείπια στους δρόμους των πόλεών μας.
* Για να μην εξαναγκάζονται τα παιδιά να μετακομίζουν στα σπίτια των γονιών, ή το αντίστροφο.
* Για να μην παίρνουν το δρόμο της νέας ξενιτιάς οι νέοι (και οι λιγότερο νέοι).
* Αλλά και για να μην αντιμετωπίζονται σαν ζώα οι νέοι «ικέτες», οι κατατρεγμένοι που φτάνουν στα δικά μας τα παράλια και ζητούν στους δικούς μας βωμούς την ελάχιστη προστασία.
Γιατί η μάχη είναι υπέρ αυτών των βωμών.
Των κοινωνικών κατακτήσεων ενός αιώνα που κατεδαφίστηκαν σε μια τετραετία.
Είναι «πάλη για πράγματα ανεπεξέργαστα και υλικά, χωρίς τα οποία είναι αδύνατο να υπάρξουν τα εκλεπτυσμένα και πνευματικά» (Βάλτερ Μπένγιαμιν).
Είναι αγώνας για τον κατ' εξοχήν βωμό της πόλης, τη Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία που αλώθηκε, τη λαϊκή κυριαρχία που ακυρώθηκε, την εθνική ανεξαρτησία που ποδοπατήθηκε.
Αποτελεί ίσως παράδοξο να κρίνονται τόσο πολλά σε μια εκλογική αναμέτρηση τόσο ανυπόληπτη στα μάτια των ευρωπαϊκών λαών, μια αναμέτρηση που αναμένεται σχεδόν παντού να αντιμετωπιστεί με πρωτοφανή αδιαφορία και εχθρότητα. Διότι διαρκώς πληθαίνουν όσοι αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που θα εκλεγούν κατ' όνομα μόνο θα αποτελούν «κοινοβούλιο» και επί της ουσίας θα αρκούνται να δίνουν τυπική νομιμοποίηση σε ένα αφηνιασμένο αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό τερατούργημα, όπως έκαναν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, από τότε που υπάρχει αυτός ο θεσμός.
Στη χώρα μας όμως δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για μια τέτοια στάση. Διότι λόγω ειδικών, έκτακτων μάλλον, συνθηκών, σ' αυτήν την εκλογική μάχη κρίνεται η επιβίωση της συγκυβέρνησης της σήψης και της διαρκούς εκτροπής. Και δεν το λένε αυτό αυτοί που θέλουν να την ανατρέψουν, αλλά οι «διεθνείς οίκοι», οι «αγορές», τα κέντρα ισχύος ανά τον κόσμο, και εν τέλει, εν μέσω κραυγών πανικού και γαβγισμάτων, οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Για όλους αυτούς, ένα είναι το ερώτημα: αν σε μια ευρωπαϊκή χώρα, εκεί ακριβώς όπου ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε για πρώτη φορά «θερμός», θα μπορέσει η Αριστερά να κερδίσει το στοίχημα εξουσίας που έχει τεθεί εδώ και μια διετία. Και είναι προφανές για όλους ότι μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να κερδηθεί: μια καθαρή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί μόνο μία τέτοια νίκη μπορεί να απελευθερώσει τις δυνάμεις των από κάτω. Αυτών που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες, που έφαγαν τους τόνους των χημικών, αυτών που σήμερα έχουν απορροφηθεί από τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης. Αλλά που δεν λύγισαν, που δεν το βάζουν κάτω, που περιμένουν το σήμα της αντεπίθεσης. Που έχουν συνείδηση ότι η αριστερή κυβέρνηση δεν θα είναι αρμένισμα σε ήσυχες θάλασσες, αλλά αρχή νέας σύγκρουσης, αναμέτρηση με τους ισχυρούς εντός και εκτός χώρας. Οτι θα είναι δρόμος δύσκολος, χωρίς εγγυήσεις, αλλά ο μόνος εφικτός για την αποτίναξη της καταπίεσης και την ανάκτηση της αξιοπρέπειας. Που ξέρουν ότι οποιαδήποτε άλλη έκβαση θα έχει ανυπολόγιστο, αδιανόητο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα κόστος.
Τέλος, τον «υπέρ βωμών και εστιών» αγώνα ο μικρός αυτός λαός δεν τον δίνει μόνο για τον ίδιο. Ούτε τον δίνει μόνος του, παρ' ότι προπορεύεται. Αυτό λένε τα μάτια, φιλικά και εχθρικά, που ανά τον κόσμο είναι στραμμένα πάνω μας: η δόνηση που μπορεί να ξεκινήσει από αυτήν τη σεισμογενή χώρα θα γίνει αισθητή παντού και θα ανοίξει το δρόμο για ντόμινο ανατροπών στην υπόλοιπη Γηραιά Ηπειρο.
Ας τολμήσουμε λοιπόν. Τώρα.
* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου