του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Από μια συνδυαστική ανάγνωση όσων περιέχονται στα δυο δημοσιεύματα των Financial Times και στο βιβλίο του πρώην Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τ. Γκάιτνερ, αποκαλύπτεται στα καθ' ημάς μια πραγματικότητα φοβερή και τρομερή. Αβάσταχτη για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση,
την ευρωπαϊκή ισοτιμία-αλληλεγγύη και άλλες... ξεπερασμένες αξίες στην Ελλάδα των μνημονίων και την Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού.
Βεβαίως, από μια επιλεκτική ανάγνωση μπορούν να βγουν τα πιο διαφορετικά συμπεράσματα. Ακόμη ν΄ ανατροφοδοτηθούν μύθοι για την επιβολή και εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας.
Ας μη μείνουμε, όμως, στην πλήρη απαξίωση της βασικής επιχειρηματολογίας των μνημονιακών κυβερνήσεων και του μπλοκ εξουσίας. Πέραν αυτών αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας δύο μεγάλες τρομακτικές εικόνες:
1ον: Η Ελλάδα, μαζί με τη μετατροπή της σε «αποικία χρέους», μεταμορφώθηκε τη διετία 2011 - 12 και σε προτεκτοράτο κλασικού τύπου. Στις Κάνες, μέσα από υπόγειες και υπέργειες διαδρομές, αποφασίστηκε πώς και αν θα κληθεί ο λαός της να ψηφίσει το κυβερνητικό σχήμα βραχυ- μεσοπρόθεσμα και γενικώς η φορά των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων.
Στην εικόνα αυτή είναι απαραίτητη μια εξαιρετικά σημαντική προσθήκη. Το αποικιοκρατικό μοντέλο δεν συνιστούσε «ελληνική εξαίρεση». Εκτός από τη... μικρή και αδύναμη Ελλάδα «κάλυπτε» τη... μεγάλη και δυνατή Ιταλία. Δεν ήταν, επομένως, μια παθογένεια και μοναδική παρέκβαση του κανόνα.
2ον: Ιδιοκτήτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος προβάλλουν οι Μέρκελ - Σόιμπλε, με ό,τι εκφράζουν και αντιπροσωπεύουν. Ετσι κι αλλιώς η Γερμανία είχε (και έχει) τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην κυριότητα και τη χρήση του. Οι Μπαρόζο, Σαρκοζί και λοιποί έπαιξαν ρόλους μεσιτών και εκτελεστικών οργάνων. Αν το Βερολίνο έκρινε ότι ήταν προς το συμφέρον του να διακινδυνεύσει την ύπαρξη του ευρώ ή και να διαλύσει ακόμη την Ευρωζώνη, δεν θα δίσταζε να «θυσιάσει» την Ελλάδα.
Εδώ δεν απασχολεί αν όσα μεσολάβησαν, από τότε ως σήμερα, ήταν ευλογία ή το αντίθετο για την Ελλάδα. Αλλά το γεγονός ότι αυτό που περιγραφόταν παλιότερα ως φόβος για μια γερμανική Ευρώπη, συντελείται και ολοκληρώνεται. Ακόμη και για τις ΗΠΑ, ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ευρώπης εκλαμβάνεται η Γερμανία. Με μια Γαλλία να παρακολουθεί βυθισμένη στην αβεβαιότητα και μια Βρετανία ν΄ αναζητά ευρωπαϊκή ταυτότητα. Ενώ Ισπανία, Ιταλία κι άλλοι να ενδιαφέρονται μόνο ώστε να μη γίνουν Ελλάδα.
Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία αυτή σταθμός, προς τη μια ή άλλη κατεύθυνση, αναδεικνύονται και οι επικείμενες ευρωεκλογές.
Από μια συνδυαστική ανάγνωση όσων περιέχονται στα δυο δημοσιεύματα των Financial Times και στο βιβλίο του πρώην Αμερικανού υπουργού Οικονομικών Τ. Γκάιτνερ, αποκαλύπτεται στα καθ' ημάς μια πραγματικότητα φοβερή και τρομερή. Αβάσταχτη για την εθνική ανεξαρτησία, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση,
την ευρωπαϊκή ισοτιμία-αλληλεγγύη και άλλες... ξεπερασμένες αξίες στην Ελλάδα των μνημονίων και την Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού.
Βεβαίως, από μια επιλεκτική ανάγνωση μπορούν να βγουν τα πιο διαφορετικά συμπεράσματα. Ακόμη ν΄ ανατροφοδοτηθούν μύθοι για την επιβολή και εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας.
Ας μη μείνουμε, όμως, στην πλήρη απαξίωση της βασικής επιχειρηματολογίας των μνημονιακών κυβερνήσεων και του μπλοκ εξουσίας. Πέραν αυτών αποκαλύπτονται μπροστά στα μάτια μας δύο μεγάλες τρομακτικές εικόνες:
1ον: Η Ελλάδα, μαζί με τη μετατροπή της σε «αποικία χρέους», μεταμορφώθηκε τη διετία 2011 - 12 και σε προτεκτοράτο κλασικού τύπου. Στις Κάνες, μέσα από υπόγειες και υπέργειες διαδρομές, αποφασίστηκε πώς και αν θα κληθεί ο λαός της να ψηφίσει το κυβερνητικό σχήμα βραχυ- μεσοπρόθεσμα και γενικώς η φορά των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων.
Στην εικόνα αυτή είναι απαραίτητη μια εξαιρετικά σημαντική προσθήκη. Το αποικιοκρατικό μοντέλο δεν συνιστούσε «ελληνική εξαίρεση». Εκτός από τη... μικρή και αδύναμη Ελλάδα «κάλυπτε» τη... μεγάλη και δυνατή Ιταλία. Δεν ήταν, επομένως, μια παθογένεια και μοναδική παρέκβαση του κανόνα.
2ον: Ιδιοκτήτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος προβάλλουν οι Μέρκελ - Σόιμπλε, με ό,τι εκφράζουν και αντιπροσωπεύουν. Ετσι κι αλλιώς η Γερμανία είχε (και έχει) τον πρώτο και τελευταίο λόγο στην κυριότητα και τη χρήση του. Οι Μπαρόζο, Σαρκοζί και λοιποί έπαιξαν ρόλους μεσιτών και εκτελεστικών οργάνων. Αν το Βερολίνο έκρινε ότι ήταν προς το συμφέρον του να διακινδυνεύσει την ύπαρξη του ευρώ ή και να διαλύσει ακόμη την Ευρωζώνη, δεν θα δίσταζε να «θυσιάσει» την Ελλάδα.
Εδώ δεν απασχολεί αν όσα μεσολάβησαν, από τότε ως σήμερα, ήταν ευλογία ή το αντίθετο για την Ελλάδα. Αλλά το γεγονός ότι αυτό που περιγραφόταν παλιότερα ως φόβος για μια γερμανική Ευρώπη, συντελείται και ολοκληρώνεται. Ακόμη και για τις ΗΠΑ, ως αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Ευρώπης εκλαμβάνεται η Γερμανία. Με μια Γαλλία να παρακολουθεί βυθισμένη στην αβεβαιότητα και μια Βρετανία ν΄ αναζητά ευρωπαϊκή ταυτότητα. Ενώ Ισπανία, Ιταλία κι άλλοι να ενδιαφέρονται μόνο ώστε να μη γίνουν Ελλάδα.
Είναι αυτονόητο ότι στην πορεία αυτή σταθμός, προς τη μια ή άλλη κατεύθυνση, αναδεικνύονται και οι επικείμενες ευρωεκλογές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου