Η Κατερίνα, το μεσαίο παιδί της οικογένειάς μας, ψηφίζει σήμερα για πρώτη φορά έχοντας λιώσει από το στείρο διάβασμα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο, που αρχίζουν λίγο μετά την δεύτερη (προκειμένου με άθλιο τρόπο να συγκαλυφθεί έως καταργήσεως το περιεχόμενο των ευρωεκλογών) εκλογική Κυριακή, δηλαδή στις 28 Μαΐου.
Ουδείς σεβάστηκε την αγωνία αυτού του παιδιού, δηλαδή όλων των παιδιών. Ουδείς συνυπολόγισε ότι ένα διαλυμένο σχολείο και ένα διαλυμένο παιδαγωγικό σύστημα -με απόλυτη πολιτική βούληση και με απόλυτη πολιτική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων- έρχονται να προστεθούν ως ακατανόητο βάρος στην ευαίσθητη πρώτη φορά ανάληψης πολιτικής ευθύνης. Αυτό λέγεται πολιτική χυδαιότητα, επειδή φανερώνει με σκληρότατο τρόπο ότι η δημοκρατία δεν υφίσταται, αφού το κύριο μέλημα της δημοκρατίας είναι η διαπαιδαγώγηση στην ελευθερία.
Και η Κατερίνα δεν είναι ελεύθερη. Οπότε είναι αναγκασμένη είτε σε υποτακτική είτε σε επαναστατική ψήφο. Είναι αναγκασμένη το ίδιο μ' εμένα να λύσει όλες τις εκκρεμότητες της δημοκρατίας. Πρέπει να απλώσει το χέρι της στη ψηφοδόχο την ίδια στιγμή που τα χέρια της είναι δεμένα πισθάγκωνα από τα δεσμά της αγωνίας της για το τι μέλλει γενέσθαι (και δυστυχώς όχι γεννάσθαι) ύστερα από λίγες μέρες. Κι αυτό ονομάζεται ελεύθερη πολιτική βούληση. Και αυτό ονομάζεται ελευθερία επιλογής. Κι εμείς όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι από την ποιότητα επιλογής αυτών των παιδιών που ψηφίζουν για πρώτη φορά. Αυτών των παιδιών που δεν υπολογίζουμε ούτε τη σιωπή τους και τα αναγκάζουμε να καταφύγουν στη σιωπηλά κραυγαλέα λογόρροια που ούτε λέει, ούτε εννοεί, ούτε συμμετέχει, ούτε αναλαμβάνει την ευθύνη κινδύνου για μια έστω κίνηση πεπραγμένης λέξεως.
Η Κατερίνα σήμερα ψηφίζει για πρώτη φορά. Πράγμα που σημαίνει ότι η δημοκρατία σήμερα ψηφίζει για πρώτη φορά. Στέκεται πίσω από το παραβάν η νεαρή δημοκρατία και (είμαι βέβαιος) τρέμουν λίγο τα χέρια της και τρέμουν λίγο τα πόδια της και τρέμει λίγο το μυαλό της μέσα στο χάος εκείνης της αποφασιστικής μοναξιάς. Να είσαι ήρεμη, Κατερίνα πουλάκι μου. Να μην αφήσεις να σου κλέψουν το χαρτί που γράφει το όνομά σου μέσα από τα χέρια. Αποφάσισε να μη σου κλέψουν το χαρτί που γράφει το όνομα το δικό σου και την ελπίδα για το όνομά του μέλλοντός σου. Κι εγώ το ίδιο θα κάνω. Και η μητέρα σου. Και ο αδελφός σου. Όλοι μας για όλους.

Σήμερα, Κατερίνα μου, έχουμε εκλογές. Θέλω να πω ότι αποφασίζουμε για την κοινή λογική λύσεως των εκκρεμοτήτων μας. Το σύστημα νομίζει ότι έκανε τα πάντα ώστε να μην ξέρεις, να είσαι υποτακτικό, για πάντα, εξετάσεων που θα δίνεις προκειμένου να πείσεις ότι ξέρεις άψογα αυτά που αυτοί θέλουν να ξέρεις. Αυτό το ίδιο θέλουν να είναι και οι εκλογές: απόδειξη πειθαναγκασμού. Και ύστερα; Ύστερα τίποτα, πουλάκι μου. Περνάει η Κυριακή, περνάει η άλλη Κυριακή, περνούν οι εξετάσεις, περνάει το απαραίτητο καλοκαίρι της αποσυμπίεσης και ύστερα επιστρέφουμε. Πού επιστρέφουμε; Και από πού επιστρέφουμε;
Επιστρέφουμε στην ίδια αδιαπαιδαγώγητη καθημερινότητα που λέγεται υποταγή. Και επιστρέφουμε από την απροστάτευτη -ωραία απροστάτευτη ωστόσο- χαρά που γίνεται ακυροπραξία της συνείδησης. Μια νόμιμη ανηθικότητα ως η άλλη όψη κάθε αισθητικής παρανομίας. Για όλα αυτά αποφασίζουμε εσύ κι εγώ, γλυκύτατή μου Κατερίνα που ξέρεις τα πάντα από την ύλη των εξετάσεων, αλλά δεν ξέρεις το πού τονίζεται η γενική πληθυντικού στους Πλαταιείς. Των; Ποιων; Είναι εκτός της ύλης των εξετάσεων. Είναι εκτός της ύλης της δημοκρατίας. Είναι εκτός του δικαιώματος για γνώση. Γνώση είναι αυτό που λέω εγώ ότι είναι γνώση και πέραν τούτου ουδέν.
Το ουδέν λοιπόν. Αυτό το σκληρότατο υλικό εμπόδιο που πρέπει εσύ κι εγώ να σπάσουμε. Αυτή την άρνηση που πρέπει να την σπάσουμε, επειδή ακριβώς μας αρνείται. Και θα την σπάσουμε. Εσύ κι εγώ. Εσείς κι εμείς. Εσύ, εμείς. Εσύ που θα μας κρατάς το χέρι ώστε να μην λιγοστέψει η αγκαλιά, η θαλπωρή της ευθύνης. Εμείς που θα κρατήσουμε την ανάσα μας σα νά 'τανε φακός θυέλλης όση ώρα θα παραζαλίζεσαι στη θάλασσα των ονομάτων. Μη φοβάσαι, Κατερίνα, σου λέω. Δεν είναι τούτα τα ονόματα η δημοκρατία. Εσύ είσαι η δημοκρατία. Γιατί, να ξέρεις, Κατερίνα, δεν είναι αγριότητα η ευθύνη. Είναι χαρά. Είναι γέλιο τα χαράματα ύστερα από περιφρούρηση. Είναι άγγιγμα ερωτικό και πανσέληνο βλέμμα και σώμα μυρωδικό που έχει μεθύσει από ορμή και σκέψη και αφοσίωση στο άπειρο κάθε στιγμής. Είναι το εν που γίνεται παν, Κατερίνα. Αυτό ψηφίζεις. Για πρώτη φορά. Κι εγώ το ίδιο ψηφίζω. Για πρώτη φορά. Κάθε φορά για πρώτη φορά. Αργότερα βέβαια θα μάθεις ότι όλες οι πρώτες φορές κρατούν για πάντα. Θέλω να πω, εσύ κι εγώ ψηφίζουμε σήμερα για πάντα το μέλλον των ανέργων, ψηφίζουμε για πάντα εσύ κι εγώ το μέλλον σου και το παρελθόν μου, ψηφίζουμε για πάντα τα χαλασμένα σωθικά των αθώων εκεί πάνω στις Σκουριές, ψηφίζουμε για πάντα τη σάπια ελεημοσύνη, ψηφίζουμε για πάντα τη σκαιά απειλή του θανάτου, ψηφίζουμε για πάντα τον καλπασμό των κομμένων -από το αίσθημα- σωμάτων.
Λοιπόν, Κατερίνα. Αυτό το χαρτί που κρατάς, είναι σημαία.