Ευρώπη, αυτή η υποκρίτρια…

Τρυπιο Ευρω...

Είναι αλήθεια ότι το Ευρωκοινοβούλιο έχει περισσότερες αρμοδιότητες μετά από τη Συνθήκη τής Λισαβόνας, αφού συναποφασίζει πλέον σε μια ευρεία γκάμα ζητημάτων. Τα τελευταία πέντε χρόνια, ωστόσο, η Ευρώπη ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της από το τέλος τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τα περισσότερα, αν όχι όλα τα κράτη που τη συναπαρτίζουν να έχουν επιβάλει πολιτικές λιτότητας στους λαούς τους. Μπορεί στην Ελλάδα να βιώνουμε την αγριότερη εκδοχή τους, αλλά δεν ήμασταν οι μόνοι στους οποίους επιβλήθηκαν μνημόνια ή οι οποίοι είδαν τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότερους.

 

Κι όμως, κανένα μνημόνιο δεν πέρασε ποτέ από το Ευρωκοινοβούλιο για επικύρωση ούτε κορυφαίες αποφάσεις, όπως η δημιουργία τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, λήφθηκαν στο Στρασβούργο. Τα όσα έχουν αποκαλυφθεί για τη Σύνοδο των Κανών πείθουν και τους πλέον δύσπιστους πως οι αποφάσεις λαμβάνονται σε επίπεδο αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων και, για να μην κοροϊδευόμαστε κι άλλο μεταξύ μας, από τη Γερμανία. Γιατί, επομένως, οι έλληνες να μην ψηφίσουν με εθνικά κριτήρια στις προσεχείς ευρωεκλογές όταν ο Αντ. Σαχλαμαράς ή ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι αυτοί που θα διαπραγματευτούν ή θα ολιγωρήσουν κι όχι πιθανοί ευρωβουλευτές τύπου Θ. Ζαγοράκη ή Μ. Χριστοδουλόπουλου;…

 

Κι αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές υποκρισίες τής Ευρώπης. Από τη μία, για παράδειγμα, επιτίθεται στους ευρωσκεπτικιστές, τους οποίους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι των ακραίων εθνικιστών, φασιστών και νεοναζί. Από την άλλη, ωστόσο, στηρίζει μια κυβέρνηση στην Ουκρανία στην οποία συμμετέχει ο νεοναζιστικός-εθνικιστικός Δεξιός Τομέας, ο οποίος δολοφονεί κατά βούληση. Το ότι δεν σου αρέσει ο οδηγός, όμως, δεν σημαίνει πως δεν γουστάρεις και τα αυτοκίνητα. Το ότι κάποιος είναι αντίθετος με τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν σημαίνει ότι δεν θέλει την ενιαία Ευρώπη των λαών ή επιθυμεί την έξοδο της χώρας από αυτή. Είναι τόσο απλό, αλλά και είναι τόσο προπαγανδιστικά ωφέλιμο να κατατάσσονται στους ακραίους όσοι αρνούνται να αποδεχθούν ότι θα πρέπει στους αιώνες των αιώνων να υποφέρουν οι πολλοί για να καρπώνονται το μόχθο τους οι λίγοι. Η επίκληση του λαϊκισμού έχει γίνει μαϊντανός στα στόματα αυτών που λατρεύουν τον υποταγμένο λαό, αλλά τον σιχαίνονται όταν αφυπνίζεται, έστω με τα χίλια ζόρια…

 

Η Ευρώπη, πάντως, γίνεται περισσότερο υποκρίτρια από κάθε άλλη περίσταση όταν επικαλείται την παγκοσμιοποίηση για να επιτύχει την αποκαλούμενη δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία στην ουσία είναι η κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, για την οποία είχε γράψει κι αυτός ο απόκληρος των σοφών, ο Καρλ Μαρξ, ο οποίος στην Ελλάδα δεν θα τύχει ποτέ της προβολής «γιγάντων» τού πνεύματος όπως ο Π. Τατσόπουλος ή ο Χρ. Χωμενίδης. Σε αυτό το πλαίσιο η ελεύθερη αγορά θεωρείται φυσικό φαινόμενο, όπως το θερινό ηλιοστάσιο ή η χειμερία νάρκη. Ενώ, όμως, κανένας δεν λέει όχι στην ελεύθερη διακίνηση μουστάρδας κι απορρυπαντικών, απαγορεύεται σε ένα μετανάστη να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στη Γερμανία και τίθενται εμπόδια στην ελευθεροτυπία και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Φαίνεται πως τα καλά και συμφέροντα της ελίτ ισχύουν και για την παγκοσμιοποίηση. Και ύστερα αναρωτιούνται οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών γιατί έχει τελματώσει η ευρωπαϊκή ιδέα, την οποία κι αυτή ταυτίζουν σχεδόν αποκλειστικώς με τα δικά τους συμφέροντα κι αυτά των αφεντικών τους…